Μια σύγχρονη ιστορία εξορίας

Λεγεται ότι οι σκύλοι της Κωνσταντινούπολης έφτασαν εκεί μαζί με τους τούρκους κατά την άλωσή της το 1453. Από τότε μέχρι και τη βασιλεία του σουλτάνου Μαχμούτ ΙΙ παρέμειναν ως οι άρχοντες του δρόμου και ζούσαν σε αρμονια με τους κατοίκους. Με σκοπό τη δυτικοποίηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας ο σουλτάνος εξόρισε τα σκυλιά στο κοντινό νησί Οξειά. Οι κραυγές των σκυλιών μετά την εγκατάλειψή τους σε ένα έρημο νησί χωρίς τροφή και νερό άρχισαν να αντηχούν στον ουρανό και ο λαός της Kωνσταντινούπολης τις εξέλαβε ως κατάρες. Ύστερα από τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων ο σουλτάνος διέταξε την επιστροφή των σκύλων στην πόλη. Η εμμονή όμως για την εκκαθάριση των δρόμων από τα αδέσποτα σκυλιά και τον εκμοντερνισμό της αυτοκρατορίας δεν είχε τελειώσει. Όπως και ο προκάτοχός του, ο σουλτάνος Αμπτουλαζίζ πίστευε στην αντίληψη ότι μια δυτική πόλη είναι μια πόλη δίχως αδέσποτα σκυλιά. Έτσι και αυτός υπέγραψε ένα δεύτερο φιρμάνι για την εξορία τους ξανά στο ίδιο νησί. Η φωτιά που ξεσπασε μια εβδομάδα αργότερα και ισοπέδωσε μια ολοκληρη περιοχή θεωρήθηκε ως τιμωρία και κατάρα για το δεύτερο διωγμό των σκυλιών. Για αυτό το λόγο τα σκυλιά για ακόμη μια φορά αποδεκατισμένα επέστρεψαν στους αφιλόξενους πλέον δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Κατά την περίοδο όμως της βασιλείας Abdulhamit ΙΙ οι αδέσποτοι σκύλοι έζησαν μια περίοδο ελευθερίας καθώς ο σουλτάνος έδειχνε συμπάθεια προς αυτά. Ωστόσο στις αρχές του εικοστού αιώνα, η Επιτροπή της Ένωσης και Προόδου, υπό την διοίκηση των νεότερων Τούρκων έθεσε ως πρώτο μέλημά της το να αδειάσουν οι δρόμοι. Ηταν ο Talat Pasha, υπουργός εσωτερικών, αυτός που το 1910 ξεκίνησε τη μεγαλύτερη καμπάνια αιχμαλωσίας και διωγμού. Χιλιάδες σκυλιά συγκεντρώθηκαν και στάλθηκαν στην εξορία.

Σήμερα η τουρκική κυβέρνηση έχει επιλέξει μια πιο «ήπια» αντιμετώπιση των αδέσποτων σκύλων σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Τα σκυλιά ζουν ακόμη στους δρόμους, αλλά υπό τον έλεγχο του κράτους που τα μαζεύει, τα στειρώνει και μέσω τσιπ τα ελέγχει και τα εμποδίζει να δημιουργήσουν αγέλες. Η τακτική της εξορίας δεν έχει εκλείψει ακόμα. Το 2008 μεταφέρθηκαν σκυλιά απο το κέντρο της Κωνσταντινούπολης στο κέντρο επανένταξης» σκύλων στο χωριό Κισιρκάγια, το οποίο στην ουσία είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι αρμόδιες αρχές σχεδιάζουν άλλα δύο ίδιου τύπου κέντρα στις περιοχές Trabzon και Kocaeli.

Στις αρχές του 2015 ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων συγκεντρώθηκαν έξω από το στρατόπεδο στο Κισιρκάγια φωνάζοντας συνθήματα και κατάφεραν να γκρεμίσουν την περίφραξη του χώρου. Οι φιλοζωικές οργανώσεις καθώς και μεγάλη μερίδα της τουρκικής κοινωνίας καταδικάζουν την απομάκρυνση των ζώων από τους δρόμους.

Η υπόθεση της Τουρκίας θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τα γεγονότα που συνέβησαν στη Ρουμανία πέρσι. Ύστερα από την υποτιθέμενη επίθεση αγέλης αδέσποτων σε 4χρονο το 2013, με κοινοβουλευτική απόφαση ξεκίνησε η μαζική εξόντωση αδέσποτων που αιχμαλωτίζονταν, και αν μέσα σε 14 ημέρες δεν αναζητούνταν ή υιοθετούνταν, θανατώνονταν. Οι δολοφονίες αφέθηκαν στην πρωτοβουλία των πολιτών, οι οποίοι επιβραβεύονταν με 48 ευρώ για κάθε σκύλο που θανάτωναν. Ύστερα από παγκόσμιες διαμαρτυρίες παρατηρείται μια ύφεση του φαινομένου, όχι όμως εξάλειψή του.

Στην υπόλοιπη Eυρώπη η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Δεν υπάρχουν αδέσποτα ζώα και σπάνια συναντά κανείς ημίαιμα σκυλιά. Αυτό που επικρατεί είναι αποστειρωμένες άδειες πόλεις στις οποίες κυκλοφορούν μόνο δεσποζόμενα ζώα με λουριά, χαρτιά και τσιπάκια. Παράλληλα προωθείται η καθαρότητα της ράτσας, καθώς αυτή θεωρείται προέκταση του κοινωνικού στάτους και της μόδας. Αυτό όμως που πραγματικά κρύβεται πίσω από τις κοσμοπολίτικες και πλούσιες ευρωπαικές μητροπόλεις, είναι ένα ακόμη νταχάου αδέσποτων σκύλων. Οι ευρωπαίοι μπόγιες μαζεύουν και στέλνουν τα ζώα σε δημοτικά καταφύγια. Αυτά παραμένουν εκεί μέχρι να παρέλθει η χρονική προθεσμία μέσα στην οποία πρέπει να υιοθετηθούν, αλλιώς θανατώνονται.

Αυτή η τακτική παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τις μεθόδους εξόντωσης των εβραίων στη ναζιστική Γερμανία. Κατά το πρώτο στάδιο οι ναζί περιόριζαν τους εβραίους σε περιοχές (γκέτο) χωρίς τροφή και νερό με σκοπό τη φυσική εξόντωσή τους, ενώ αργότερα τους φυλάκιζαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στοιβαγμένους σε μικρούς χώρους η δομή των οποίων θυμίζει έντονα τις εγκαταστάσεις του κισιρκάγια. Τέλος, το τσιπάκι και το καρτελάκι που φέρουν τα σκυλιά παραλληλίζεται με τον αριθμό που αποτύπωναν οι ναζί στο χέρι των εβραίων.

Στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο και κατ’επέκταση στη χώρα μας αντίστοιχη μεταχείριση υφίστανται και οι μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Mε βάση το καθεστώς εξαίρεσης η ζωή τους απαξιώνεται καθώς θεωρούνται κατώτεροι από το σύστημα που ορίζει ποιοι είναι οι προς εκμετάλλευση και ποιοι όχι. Αυτοί που στον καπιταλιστικό κόσμο δεν κρίνονται χρήσιμοι, χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι και διώκονται, φυλακίζονται, εξοντώνονται.

Προωθείται άλλωστε, από την Ευρώπη ένα πρότυπο καθαρότητας των πόλεων, που ευνοεί συμπεριφορές και απόψεις εχθρικές σε ό,τι έρχεται σε αντίθεση με αυτό. Οι αντιλήψεις αυτές δικαιολογούνται από την ιεραρχική δομή των συστημάτων καταπίεσης (ρατσισμός και σπισισμός).

Είναι προφανές ότι από την πρώτη εξορία των σκύλων επί οθωμανικής αυτοκρατορίας, τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, έως τα σημερινά «κέντρα φιλοξενίας» μεταναστών και τα κέντρα κράτησης σκύλων η τακτική απομόνωσης παραμένει η ίδια και το μόνο που αλλάζει είναι η προσαρμογή της εικόνας της στις εκάστοτε κοινωνικές συγκυρίες. Στο πιο νεοφιλελευθερο σήμερα η αγριότητα αυτού του τύπου φυλάκισης έχει μειωθεί, μπορεί όμως και να έχει περίτεχνα αλλοιωθεί. Οι δολοφονίες αν και πλέον σημαντικά λιγότερες συνεχίζονται συγκαλυμμένες στο όνομα μιας κοινωνίας καθαρότερης που δεν έχει χώρο για το διαφορετικό, το «άλλο» και το ελεύθερο.

 Στον εγκλεισμό ανθρώπων και ζώων, απαντάμε με συνολικό γκρέμισμα του κυρίαρχου πολιτισμού, και την ανάδυση μιας κοινωνίας ισότητας, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης με το φυσικό κόσμο. Επειδή δεν υπάρχει πτυχή της εξουσίας που να μην καταπιέζει, πόλεμος στην μηχανή της κυριαρχίας με όλα τα μέσα.

Ανυποχώρητος αγώνας για την ολική απελευθέρωση και την αναρχία!

 Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο