Την Πέμπτη 12/11 κατά τη διάρκεια της απεργιακής πορείας στη Θεσσαλονίκη, γράφτηκαν συνθήματα σε τράπεζες και καταστήματα και πετάχτηκαν τρικάκια.

Την αφορμή αποτέλεσε το κάλεσμα από τις συναντήσεις αναρχικών ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού και την καταστροφή της βιόσφαιρας από την κυριαρχία, σε πορεία ενάντια στη βιομηχανία κρέατος και γούνας, το Σάββατο 14/11 στην πλ. Συντάγματος στις 12 το μεσημέρι.

Το σάπιο οικοδόμημα του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού, μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, έχει χτίσει τις πιο γερές του βάσεις πάνω στις βιομηχανίες εκμετάλλευσης των μη ανθρώπινων ζώων. Από τις βιομηχανίες του κρέατος, του γάλακτος, της γούνας, τα σφαγεία, τα βυρσοδεψεία, τα εκτροφεία, μέχρι τα πειράματα πάνω τους για καλλυντικά, απορρυπαντικά κλπ, αλλά και τους ζωολογικούς κήπους, ιπποδρομίες, τσίρκο –και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό- είναι πασιφανές πως ο άνθρωπος χρησιμοποιεί με οποιονδήποτε αρρωστημένο τρόπο μπορεί τα μη ανθρώπινα ζώα, με μοναδικό σκοπό το κέρδος.

Όπως έγραψαν και οι σύντροφοι: «Όσο η πρόοδος του πολιτισμού συνεχίζεται διαιωνίζοντας την εκμετάλλευση, χτίζοντας σφαγεία, αυξάνοντας την επιτήρηση και τον εγκλεισμό και εν τέλει καταστρέφοντας την άγρια ζωή , τόσο ο αγώνας για ολική απελευθέρωση ζώων και γης θα δυναμώνει για να καταστρέψει τους θεσμούς και τις ιδεολογίες της εξημέρωσης…»

Εμείς, ως αναρχικοί, οφείλουμε να γκρεμίσουμε συθέμελα αυτό το οικοδόμημα, αν θέλουμε να λέμε ότι πολεμάμε για την ελευθερία και ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Γιατί στον πόλεμο αυτό δε χωράνε δικαιολογίες και μισόλογα: ή θα ελευθερωθούμε όλοι ή αλλιώς κάθε προσπάθεια για απελευθέρωση θα εγκλωβίζεται στις αντιφάσεις της.

Ως την ολική απελευθέρωση και την Αναρχία..

ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ

Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΔΟΜΑΧΙΕΣ

Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Στις 2 Μαρτίου σε επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής για τη σύλληψη της καταζητούμενης Αγγελικής Σπυροπούλου συλλαμβάνονται η ίδια, η Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου (μέλη της ΣΠΦ) και η Εύη Στατήρη, σύντροφος του δεύτερου, με κατηγορίες για υπόθαλψη εγκληματία και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση. Μετά την απεργία πείνας των μελών της ΣΠΦ και της Αγγελικής Σπυροπούλου με αίτημα την αποφυλάκιση των συγγενικών τους προσώπων, κατατέθηκε τροπολογία που προέβλεπε την αποφυλάκισή τους. Παρ’όλα αυτά, αποφυλακίζεται μόνο η Αθηνά Τσάκαλου με πολύ αυστηρούς περιοριστικούς όρους (απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, εμφάνιση στο αστυνομικό τμήμα 3 φορές το μήνα, μη απομάκρυνση από τη Σαλαμίνα και χρηματική εγγύηση 10.000 ευρώ) ενώ η Εύη Στατήρη συνεχίζει να κρατείται στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Μετά από 6 αιτήσεις αποφυλάκισης που απορρίφθηκαν μετά από εισηγήσεις του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικόπουλο, η Εύη Στατήρη ξεκινάει απεργία πείνας στις 14/9. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το ίδιο συμβούλιο που εξέτασε και απέρριψε την τελευταία αίτηση αποφυλάκισης είναι αυτό που έκανε δεκτό το αίτημα άρσης περιοριστικών όρων του Ηλία Κασιδιάρη.

Μέσα από αυτήν την υπόθεση διαφαίνεται για ακόμη μία φορά η εκδικητικότητα του κράτους που αποσκοπεί από τη μία στο να κάμψει το ηθικό όσων επιλέγουν το δρόμο της αντίστασης, και από την άλλη στο να τους απομονώσουν από όσους στέκονται δίπλα τους με τον οποιονδήποτε τρόπο. Η ποινικοποίηση των συγγενικών και συντροφικών σχέσεων είναι μια τακτική που χρησιμοποιείται συχνά τα τελευταία χρόνια, αλλά και στο παρελθόν, ως απάντηση στην εξάπλωση του πολύμορφου αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό. Σκοπός της είναι ο παραδειγματισμός και ο εκφοβισμός που έχουν ως απώτερο στόχο την αυτο-καταστολή κάθε αγωνιστικού, ή εν δυνάμει αγωνιστικού, υποκειμένου. Κάθε πράξη αντίστασης, κάθε ιδέα που ξεπερνά τα όρια της κανονικότητας και κάθε προοπτική ολικής απελευθέρωσης αποτελούν μέρος του αγώνα για την καταστροφή του υπάρχοντος. Κάθε κίνηση αντεπίθεσης είναι μια απειλή που το κράτος προσπαθεί να καταπνίξει. Άλλωστε είναι φανερό ότι όταν το ρήγμα στα θεμέλια της εξουσίας αρχίζει να μεγαλώνει η στοχοποίηση και η καταστολή είναι τα βασικά όπλα της.

Με αυτές τις ενέργειες το κράτος κερδίζει έδαφος εις βάρος του αγώνα και γι αυτό καμία τέτοια κίνηση δε θα πρέπει να μένει αναπάντητη. Η νικηφόρα έκβαση του συγκεκριμένου αγώνα θα αφήσει μια σημαντική παρακαταθήκη για μελλοντικούς αγώνες, αν αντιληφθούμε ότι η στοχοποίηση ως τακτική δεν περιορίζεται στα πρόσωπα αυτά αλλά μπορεί να στραφεί ενάντια σε όποιον τολμάει να πολεμήσει για την καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΣΤΑΤΗΡΗ

ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ

Υ.Γ. Το συγκεκριμένο κείμενο είχε ήδη συνταχθεί όταν ανακοινώθηκε, μετά από βούλευμα του συμβουλίου Εφετών, η απόφαση για την αποφυλάκιση της Ευης Στατήρη με τους εξής περιοριστικούς όρους: απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, παρουσία στο Α.Τ. της περιοχής της τρεις φορές το μήνα, απαγόρευση συνάντησης ή επικοινωνίας με τους συγκατηγορούμενούς της αλλά και τον σύντροφό της Γ. Τσάκαλο, υποχρεωτική διαμονή στο σπίτι της στο Γκύζη και απαγόρευση απομάκρυνσής της από την οικία της σε ακτίνα 1000μ.!

Για ακόμη μία φορά η δημοκρατία στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα με πολλούς αποδέκτες. Ένα μήνυμα πλήρους υποταγής στο καθεστώς της. Το κράτος και η εξουσία θα βρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους για να πολεμούν και να εξοντώνουν φυσικά και ψυχολογικά τους ορκισμένους εχθρούς τους. Στην περίπτωση της Εύης Στατήρη και της Αθηνάς Τσάκαλου βλέπουμε ότι η καταστολή επεκτείνεται και στα συγγενικά τους πρόσωπα. Μπροστά σ’αυτή τη συνθήκα της επιβολής ακραίων και εξοντωτικών περιοριστικών όρων δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος πέρα από αυτόν της αντεπίθεσης και του ανυποχώρητου αγώνα

Εμείς από την πλευρά μας κρίνουμε ότι είναι επιτακτική ανάγκη να δωθεί μια δυναμική απάντηση από όλο τον κόσμο του αγώνα σε αυτή τη συνθήκη που θέλουν να επιβάλλουν οι εξουσιαστές σε όσους ακόμη αντιστέκονται.

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Στις 20 Σεπτέμβρη θα λάβει μέρος στην ελλάδα η δημοκρατική φιέστα των εκλογών. Για τρίτη φορά μέσα σε έναν χρόνο θα διεξαχθεί η εκλογική διαδικασία όπου οι πολίτες θα αποφασίσουν για μια ακόμη φορά τους κυβερνήτες τους. Οι εκλογές αποτελούν τον εργαλείο της ανάθεσης και της χειραγώγησης από μεριάς κράτους και του κεφαλαίου. Δημιουργούν την ψευδαίσθηση της σωτηρίας για τα προβλήματα της κοινωνίας και αναπαράγουν το εξουσιαστικό μοντέλο της δημοκρατίας.

Οι συγκεκριμένες εκλογές γίνονται κάτω από μια ιδιαίτερη συγκυρία. Οι προηγούμενες εκλογές του Γενάρη έδωσαν την διακυβέρνηση της χώρας στον σύριζα που θα έφερνε την «ελπίδα και τις λύσεις στα προβλήματα που δημιούργησε το παλιό κατεστημένο». Στη συνέχεια και μετά από τις αναμενόμενες αντιφάσεις στις οποίες έπεσε, ανακοινώνει το δημοψήφισμα για να ισχυροποιήσει την κοινωνική συναίνεση, ενώ τώρα που δημιουργήθηκαν ρήγματα στο εσωτερικό του διακηρύττει εκλογές. Για μας δεν αποτελούν καμία έκπληξη τα διάφορα επικοινωνιακά τρικ των κυβερνήσεων, που μοναδικό σκοπό έχουν την χειραγώγηση των μαζών και την ομαλή λειτουργία του κεφαλαίου. Τα κόμματα πλέον, αφού έχει ξεπεραστεί ο δικομματισμός των προηγούμενων δεκαετιών και η αυτοδυναμία φαντάζει αδύνατη, επιχειρούν τις διάφορες συμμαχίες για να έχουν ένα κομμάτι της πίτας της εξουσίας ή της αντιπολίτευσης. Πίσω απ’ όλη αυτή την κατάσταση βρίσκεται ένα και μόνο πράγμα. Η ασφάλεια του κεφαλαίου, των τεχνοκρατών και της επιστημονικής ελίτ, που σε αγαστή συνεργασία με τα κράτη αποφασίζουν για τις ζωές όλων. Όποιο ανακάτεμα της πολιτικής τράπουλας και να γίνει, όποια πρόσωπα κι αν αλλάζουν στις ηγεσίες των κομμάτων ή στα έδρανα της βουλής, η εξουσία ανανεώνεται, η ανάθεση αναπαράγεται και διαιωνίζεται, και η δημοκρατία βασιλεύει.

Στον κόσμο του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτισμού, με την ευρεία καταστολή κάθε επαναστατικής προοπτικής, με την εγκαθίδρυση του κοινωνικού ελέγχου και της ψηφιακής πραγματικότητας, με την επέλαση του κεφαλαίου μέσω της καταστροφής του φυσικού κόσμου για την ανθρώπινη ευημερία και με την ολοένα αυξανόμενη εξαθλίωση κοινωνικών κομματιών, οι κοινωνίες δε θα μπορούσαν παρά να αποτελούν μονάχα αριθμούς στα σχέδια των εξουσιαστών. Στις περιόδους εκλογών, η προπαγάνδα βαφτίζεται προεκλογική δήλωση, η χειραγώγηση ελπίδα για το μέλλον και η ανάθεση υπευθυνότητα και συμμετοχή στα κοινά. Όπως μας έχει δείξει και η ιστορία η εξουσία, όποιον ιδεολογικό μανδύα και να φοράει, πάντα θα μεταλλάσσεται για τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών. Όσο υπάρχουν κράτη και εξουσία,  στόχο θα αποτελεί η ισχυροποίηση της δύναμής τους, η ανάπτυξη με κάθε κόστος και η κυριαρχία.

Εμείς ως αναρχικοί-ές που εχθρευόμαστε τη δημοκρατία και την κοινωνική ειρήνη που αυτή επιβάλλει, τις ανισότητες που ορίζουν τα κράτη και διασφαλίζουν οι κάθε είδους στρατοί τους και την εξουσία σε κάθε μορφή της, αντιλαμβανόμαστε πως όλα αυτά αναπαράγονται μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Στεκόμαστε αξιακά αντίθετοι με τον θεσμό των εκλογών και στα συντρίμμια του καβατζώματος, του κοινωνικού κανιβαλισμού και της ανάθεσης, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και την αυτενέργεια. Τα προβλήματα του κρατισμού δεν τα λύνει καμία εξουσία και η όποια συμμετοχή στο εκλογικό πανηγύρι. Τα λύνει ο αδιαμεσολάβητος και ανυποχώρητος αγώνας για την ολική απελευθέρωση και την αναρχία.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Αναρχική Συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Σχετικά με τη σύλληψη
των 2 συντρόφων Andrea και Errol

Την Κυριακή 23 Αυγούστου  πραγματοποιείται πορεία στις Σκουριές
Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, στα πλαίσια του 1ου Διεθνές Beyond Europe camp (Antiauthoritarian Platform Against Capitalism). Στην προσπάθειά τους οι διαδηλωτές να προσεγγίσουν το εργοτάξιο της «Ελληνικός Χρυσός», συγκρούστηκαν με τις διμοιρίες των μπάτσων που φυλούσαν τις εγκαταστάσεις, οι οποίοι απάντησαν με την ρίψη πολλών χημικών απωθώντας τους διαδηλωτές προς τα οχήματά τους. Τότε οι μπάτσοι εγκλώβισαν το τελευταίο λεωφορείο και προσήγαγαν τα 78 άτομα που επέβαιναν σε αυτό. Στη συνέχεια οι προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις, αρχικά με την κατηγορία της στάσης, η οποία έπειτα μετατράπηκε στην κατηγορία της διατάραξης κοινής ειρήνης. Μετά από κάποιες ώρες οι 74 αφέθηκαν ελεύθεροι ενώ οι άλλοι 4 συνέχισαν να κρατούνται γιατί αρνήθηκαν να δώσουν προσωπικά στοιχεία και δακτυλικά αποτυπώματα.

Στις 2 συλληφθείσες από τη γερμανία επιβλήθηκε ποινή 18 μηνών φυλάκισης με αναστολή και έχει ξεκινήσει η διαδικασία απέλασής τους. Στους 2 συντρόφους, Andrea και Errol, οι οποίοι μένουν στη Θεσσαλονίκη, επιβλήθηκε ποινή 17 μηνών φυλάκισης με αναστολή και επιβολή του μέτρου της διοικητικής απέλασης. Από τη στιγμή που τους γνωστοποιήθηκε και επίσημα το γεγονός αυτό, ξεκίνησαν όλες οι νομικές διαδικασίες για το μπλοκάρισμα αυτής της απόφασης. Οι 2 σύντροφοι μετήχθησαν
την Τρίτη 25/8 από το Α.Τ. Πολυγύρου στα κρατητήρια της ΓΑΔΘ.

Αυτές οι διώξεις, όμως, δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο σ’αυτόν τον αγώνα. Στα χρόνια που αυτός διεξάγεται έχει δεχθεί σκληρή καταστολή (έφοδοι σε σπίτια, ξυλοδαρμοί, δεκάδες συλλήψεις με βαριές κατηγορίες, συνθήκη κατοχής σε χωριά από υπεράριθμους και κάθε είδους μπάτσους, βίαιη λήψη DNA
κλπ.). Όλα αυτά δείχνουν το πόσο σημαντική είναι η εξόρυξη αυτή για τα
συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου.

Το ζήτημα των Σκουριών και η σημασία του

Η υπόθεση των Σκουριών αποτέλεσε κεντρικό ζήτημα για τα πολιτικά παιχνίδια των εκάστοτε κυβερνήσεων. Η ΝΔ ήταν αυτή που επέβαλε το στρατό κατοχής στα χωριά και τη βίαιη καταστολή του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία, με μοναδικό σκοπό την κάμψη των αντιστάσεων των αγωνιζόμενων ώστε να συνεχίσει ομαλά το κερδοφόρο γι’αυτούς έργο.Ο Σύριζα τότε, από θέση αντιπολίτευσης, τάσσονταν ξεκάθαρα κατά του έργου και με το μέρος των αγωνιζόμενων για τους δικούς του ψηφοθηρικούς σκοπούς, όπως φάνηκε και στη συνέχεια. Οι προεκλογικές υποσχέσεις του για παύση κάθε εξορυκτικής δραστηριότητας στις Σκουριές, αποδείχτηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, ψεύτικες. Ο Σύριζα ως κυβέρνηση χρησιμοποίησε την εμπιστοσύνη του κόσμου και εκμεταλλευόμενος τον αφομοιωτικό του ρόλο στα κινήματα, κατάφερε να φρενάρει τον αγώνα. Μεγάλη μερίδα των αγωνιζόμενων, πιστεύοντας στις εξαγγελίες του για παύση του έργου, σταμάτησαν τις δράσεις αντίστασης. Στην πραγματικότητα όμως το
έργο μέχρι και σήμερα, ποτέ δε σταμάτησε στο σύνολό του.

Η επέλαση του τεχνοβιομηχανικού συστήματος και η αντίσταση στη μεγα-μηχανή

Βασικός πυλώνας του πολιτισμού εδώ και αιώνες είναι η λεηλασία του φυσικού κόσμου με σκοπό το κέρδος και την ανθρώπινη ευημερία. Εκεί ακριβώς έχει δομηθεί και το κυρίαρχο ιδεολόγημα του ανθρωποκεντρισμού. Ο άνθρωπος τοποθετώντας τον εαυτό του στην κορυφή του κόσμου εκμεταλλεύεται όπως επιθυμεί την Γη και τα άλλα είδη προς όφελός του. Με την βιομηχανική εξάπλωση και την τεχνολογική λαίλαπα, το παγκοσμιοποιημένο πλέον κεφάλαιο κατέχει και απομυζεί τη φύση και τα μη-ανθρώπινα ζώα ως «φυσικούς πόρους» για την διαιώνιση της κυριαρχίας και του εξουσιαστικού πολιτισμικού οικοδομήματος. Η εξάπλωση αυτή έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες εξάρτησης ανάμεσα σε αυτό και τον σύγχρονο τρόπο ζωής, μην αφήνοντας καμία διέξοδο για μια ζωή ελευθερίας, παρά μόνο μέσω του διαρκή πόλεμου για την καταστροφή της κυριαρχίας σε κάθε μορφή της.

Το μόνο σίγουρο είναι πως ολόκληρη η γη αποτελεί μια τράπεζα κέρδους για τους κυρίαρχους, με κάθε τρόπο. Από την ιδιοκτησία γης και την εντατική και βιομηχανική γεωργία, στις αποψιλώσεις δασικών εκτάσεων για βοσκοτόπια και μονοκαλλιέργειες. Από τις διάφορες εξορυκτικές διαδικασίες και εγκαταστάσεις για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, στο παγκόσμιο οδικό δίκτυο για την διακίνηση των εμπορευμάτων και του εργατικού και καταναλωτικού δυναμικού, ο κοινός παρανομαστής θα είναι πάντα οι
περιβαλλοντικές καταστροφές.

Ως αναρχικοί αναγνωρίζουμε τον αγώνα ενάντια στην εξόρυξη στις Σκουριές Χαλκιδικής σαν ένα κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την ολική απελευθέρωση ανθρώπινων και μη ζώων και της γης. Δεν μπορούμε παρά να στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους δύο αναρχικούς συντρόφους, που με την παρουσία τους αυτό το διάστημα στο αναρχικό κίνημα ήταν πάντα συνεπείς στα ραντεβού της ρήξης. Εκεί που η θεωρία μας μπορεί να πραγματώσει στιγμές δράσης, στην προσπάθεια να απορυθμίσουμε το σύστημα της κυριαρχίας και να σπάσουμε ολότελα τα σύγχρονα τείχη της σκλαβιάς. Εκεί που ο αναρχικός αγώνας για την ολική απελευθέρωση ανάβει την σπίθα για το ολοκαύτωμα του τεχνοβιομηχανικού πολιτισμού.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ANDREA ΚΑΙ ERROL

ΑΜΕΣΗ
ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΛΑΣΗΣ ΤΟΥΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ
ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

ΩΣ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Καλούμε σε συγκέντρωση την Τρίτη 1 Σεπτέμβρη στις 9:30, στο διοικητικό πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης (Φράγκων 2) όπου και εξετάζεται η αίτηση αντίρρησης της κράτησης των 2 συντρόφων.

Δε θα αφήσουμε κανένα σύντροφο μόνο στα χέρια του κράτους. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Αναρχική Συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Στις 23 Αυγούστου, με αφορμή την ευρωπαική συνάντηση κινημάτων για τον αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής, διοργανώνεται πορεία προς τις εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός στο όρος Κάκαβος. Ξεσπούν για ώρα συγκρούσεις με την αστυνομία που φυλάει το εργοτάξιο και οι διαδηλωτές απωθούνται μέχρι τα οχήματά τους. Οι μπάτσοι εγκλωβίζουν ένα απο τα λεωφορεία των διαδηλωτών και συλλαμβάνουν 78 άτομα. Οι 74 αφήνονται ελεύθεροι μέχρι να οριστεί δίκη με την αρχική κατηγορία της στάσης να μετατρέπεται σε διατάραξης κοινής ειρήνης, ενώ στους άλλους 4, που αρνούνται και τη λήψη αποτυπωμάτων και φωτογραφιών, προστίθεται η απείθια και παραπέμπονται στο αυτόφωρο.

Ανάμεσα στους 4 συλληφθέντες βρίσκονται και δύο σύντροφοι. Οι Erol και Andrea, δύο σύντροφοι με συνεχή και συνεπή παρουσία τόσο στον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική όσο και σε άλλα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα τον τελευταίο χρόνο, καταδικάστηκαν σε 17 μήνες φυλάκιση με αναστολή και επιβολή του μέτρου της διοικητικής απέλασης. Η δίωξή τους έχει ένα και μόνο στόχο: τον παραδειγματισμό όσων η ανυποχώρητη στάση τους, δεν κάμπτεται ούτε με διώξεις, ούτε με φυλακίσεις.

Στην τωρινή συνθήκη αναβαθμίζονται οι βασικοί πυλώνες της καπιταλιστικής επιβολής μέσω της λεηλασίας της φύσης προς χάριν της απρόσκοπτης «οικονομικής ανάπτυξης». Όμως η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ στήνει ένα ακόμα προεκλογικό σόου πριν την οριστική της κατάρρευση. Δια στόματος του υπουργού Π. Σκουρλέτη αναγγέλει την παύση των εργασιών εξόρυξης στοχεύοντας την αποκλιμάκωση της έντασης ενόψει των διαδηλώσεων. Οι συγκρούσεις έξω απο τις εγκαταστάσεις του Μπόμπολα είναι αυτές που θα ανατρέψουν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.

Τη στιγμή που οι κρατούμενοι σύντροφοι δίνουν το δικό τους αγώνα ενάντια στην εφαρμογή της απέλασης, νέες κλήσεις για καταθέσεις έρχονται σε διαδηλωτές, των οποίων οι πινακίδες των αυτοκινήτων καταγράφηκαν απο τους μπάτσους στην διαδήλωση της 23ης Αυγούστου.

Καλούμε σε συγκέντρωση την Τρίτη 1 Σεπτέμβρη στις 9:30, στο διοικητικό πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης (Φράγκων 2) όπου και εξετάζεται η αίτηση αντίρρησης της κράτησης των 2 συντρόφων.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο», κατάληψη Terra Incognita, συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά, συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία-φυλακή, αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο, αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός, αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, σύντροφοι-ισσες

• Οι μάσκες έπεσαν. Η κυβερνώσα αριστερά έχει δείξει πέρα κάθε αμφισβήτησης, το εξουσιαστικό και καταπιεστικό της πρόσωπο. Το προηγούμενο διάστημα, εκμεταλλευόμενη τα κινήματα, έσπειρε αυταπάτες στους καταπιεσμένους για λύση μέσω της ανάθεσης˙ επιχείρησε την ανανέωση της κοινωνικής νομιμοποίησης στο πολιτικό προσωπικό και τους «δημοκρατικούς θεσμούς» και αποπειράθηκε να εμπλέξει τους εκμεταλλευόμενους στο σχέδιο της υποτιθέμενης λύτρωσης τους μέσα από τον μεσσιανισμό. Σήμερα, όμως, έχει αποδειχθεί, για ακόμη μία φορά, ότι δεν υπάρχουν σωτήρες. Η περίπτωση του δημοψηφίσματος αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι, τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει για τους καταπιεσμένους μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες, όποια μορφή κι αν έχουν αυτές.
• Όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, στο κοινωνικό πηλίκο θα καταγραφεί νέα επίθεση, με στόχο τη διεύρυνση της φτωχοποίησης και την όξυνση της καταστολής ενάντια στις αντιστάσεις που ξεσπάνε διαρκώς. Όποια κυβέρνηση κι αν εκλεγεί, αντιμνημονιακή ή μη, θα έρθει να συνεχίσει το ίδιο έργο καταστροφής, επιβάλλοντας την εφαρμογή του 3ου αριστερού μνημονίου, το οποίο έρχεται να αποτελειώσει ό,τι άφησαν όρθιο τα προηγούμενα δυο μνημόνια, ενώ ταυτόχρονα βάζει τις βάσεις για την διαιώνιση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.
• Μέσα σε αυτή τη συνθήκη αναβαθμίζονται οι βασικοί πυλώνες της καπιταλιστικής επιβολής μέσω της λεηλασίας της φύσης (με τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων και αιγιαλών που έχουν ήδη χαρτογραφηθεί) προς χάριν της απρόσκοπτης «οικονομικής ανάπτυξης». Το τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα της άρρηκτης συνεργασίας κράτους – κεφαλαίου, προς αυτή την κατεύθυνση, είναι τα γεγονότα της διαδήλωσης της 23ης Αυγούστου στις Σκουριές της Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία της «Ελληνικός Χρυσός». Στο τέλος της διαδήλωσης συνελήφθησαν 78 άτομα, ενώ 2 σύντροφοι, που δεν έχουν ελληνική υπηκοότητα, αναμένεται να απελαθούν στις χώρες καταγωγής τους.
• Το μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιβάλει την ολοένα διευρυνόμενη κατάσταση εξαίρεσης με κύρια θύματα τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, οι οποίοι είτε πνίγονται στη Μεσόγειο, είτε στοιβάζονται στα σύνορα, περπατώντας για μέρες μέσα από σύρματα προσπαθώντας να αποφύγουν τους σαδιστές συνοριοφύλακες όλων των παρεμβαλλόμενων κρατών, στο δρόμο για τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Το ελληνικό κράτος δεν χάνει φυσικά την ευκαιρία να στήνει κερδοφόρες επιχειρήσεις, από κοινού με τους εφοπλιστές, απομυζώντας τους πρόσφυγες, εκμεταλλευόμενο τη δυστυχία τους.
• Απέναντι σε αυτή την συνθήκη συνολικής καταπίεσης δικό μας καθήκον είναι η όξυνση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Ξηλώνουμε οποιαδήποτε απόπειρα κοινωνικής νομιμοποίησης του πολιτικού προσωπικού και των εξουσιαστικών θεσμών. Όλο το επόμενο διάστημα μέχρι την διεξαγωγή των εκλογών προτάσσουμε τον αντιεκλογικό και αντικρατικό χαρακτήρα της δράσης μας. Με κεντρικό σύνθημα “μακριά από τις κάλπες, μέσα στους αγώνες”, υποστηρίζουμε την ενεργητική αποχή, ως απαραίτητη προϋπόθεση του αντικαθεστωτικού αγώνα. Η θέση για ενεργητική αποχή δεν είναι ανεξάρτητη από την πρόταση συμμετοχής όσων απέχουν, σε οριζόντιες-αδιαμεσολάβητες κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες, στην περαιτέρω ανάμειξή τους στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Η θέση μας απέναντι στα νέα μορφώματα που ξεπηδούν, είτε με την μορφή των κομμάτων, είτε με την μορφή των “πολιτικών μετώπων” και “εκλογικών συνεργασιών” είναι ότι αυτά αποτελούν απλά νέες δεξαμενές αυταπατών που αναμασούν τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές του κρατικού αυταρχισμού και της εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Προτάσσουμε την αδιαμεσολάβητη, ακηδεμόνευτη και αντικρατική δράση των καταπιεσμένων/εκμεταλλευομένων.

Επαγρυπνούμε ώστε να αποτρέψουμε την παραμικρή απόπειρα επανεμφάνισης των ναζί. Τσακίζουμε τον φασισμό στο δρόμο. Οι επικείμενες διαδηλώσεις (π.χ. στη μνήμη του Φύσσα) να γίνουν όπλο ανάδειξης της διαρκούς αντιφασιστικής επαγρύπνησης.

Παρεμβαίνουμε οργανωμένα σε όλα τα πεδία που κυοφορούν την ρήξη (π.χ. Σκουριές), δίνουμε τη μάχη για την εξάπλωση της κοινωνικής αλληλεγγύης (π.χ. στους μετανάστες στην Ειδομένη, αλλά και πανελλαδικά, εντός και εκτός των στρατοπέδων συγκέντρωσης).

Καλούμε τους καταπιεσμένους να δώσουν τη μάχη το επόμενο διάστημα ενάντια στην αναπαραγωγή των εκλογικών αυταπατών και να κάνουν το παραπάνω βήμα της αυτοοργάνωσης, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές, ώστε να γίνει ξεκάθαρη η θέση ότι τη λύση στα πραγματικά προβλήματα των καταπιεσμένων δεν θα τη δώσει κανένας άλλος, παρά μόνοι οι ίδιοι, «ντόπιοι» και «ξένοι», μέσα από τους αγώνες τους ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

 

συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο», συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά, κατάληψη Terra Incognita, συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία-φυλακή, αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο, αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός, αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, σύντροφοι-ισσες

Θεσσαλονίκη, Αύγουστος 2015

ΦΟΛΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

• 11/12/14 Νέα Μουδανιά: τουλάχιστον 2 αδέσποτα σκυλιά νεκρά από φόλες.
• 17/12/14 Πηγή Ρεθύμνου: 8 γάτες δηλητηριασμένες δίπλα στην παιδική χαρά του χωριού και άλλες δύο εξαφανισμένες, πιθανόν νεκρές σε κάποιο άλλο σημείο.
• 04/02/15 Βόλος: 10άδες σκυλιά και γάτες βρίσκονται δηλητηριασμένα σε διάσπαρτα σημεία της πόλης.
• 10/3/15 Σπάρτη:1 νεκρό σκυλί και 1 ακόμα σε άσχημη κατάσταση σώθηκε μόλις την τελευταία στιγμή.
• 12/03/15 Χανιά: σκυλιά που πιθανότατα δηλητηριάστηκαν με φόλες από ασυνείδητους υπανθρώπους, κείτονται στο παρκάκι της Νικηφόρου Φωκά, πίσω από το Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων.
• 25/04/15 Πανεπιστημιακό Δάσος Περτουλίου: μετά τον θάνατο δύο οικόσιτων σκύλων και μιας αλεπούς η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία σε συνεργασία με το Δασαρχείο Περτουλίου πραγματοποίησαν αυτοψία στην περιοχή με τραγικό απολογισμό τη συλλογή περισσότερων από 23 δηλητηριασμένων δολωμάτων(φόλες).
• 09/05/15 Κεφάλι Κισάμου, Χανιά: τέσσερις γάτες και ένα σκυλί βρίσκονται νεκρά. Όπως διαπιστώθηκε δίπλα στα νεκρά ζώα βρέθηκαν υπολείμματα τροφής που περιείχαν το γνωστό δηλητήριο.
• 11/05/15 Κεφαλόβρυσο Ελασσόνας: 26 Ποιμενικά σκυλιά νεκρά από φόλες.
• 21/05/15 Παραλία Παράδεισος, στην Μπούφα Πηλίου: 12 νεκρά σκυλιά (11 αδέσποτα, εμβολιασμένα και τσιπαρισμένα και 1 κατοικίδιο)
• 27/05/15 Πτολεμαϊδα: 18 νεκρά σκυλιά, 2 γάτες και 1 λαγός.
• 24/06/15 Αγ. Κυριακή στην Χαλέπα, Χανιά: ασυνείδητοι και επίμονοι δολοφόνοι ολοκλήρωσαν το έργο που είχαν ξεκινήσει 2-3 βδομάδες πριν, σκοτώνοντας με το φρικτό τρόπο της εξόντωσης με φόλες τα ζώα που κάποιοι άλλοι ανεύθυνοι είχαν εγκαταλείψει προ μηνών εκεί.

Τα παραπάνω αποτελούν μερικά μόνο από τα περιστατικά δηλητηριάσεων-θανατώσεων που δημοσιεύτηκαν το τελευταίο διάστημα. Αναμφισβήτητα, οι δολοφονίες μη ανθρώπινων ζώων συμβαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά τώρα φαίνεται να εντείνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι μαζικές αυτές εξοντώσεις, σε συνάρτηση με το χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκαν, δηλαδή λίγο πριν την έναρξη της τουριστικής περιόδου, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία όσον αφορά το σκοπό αυτής της πράξης που είναι ένας: να «καθαρίσουν» οι δρόμοι από κάθε λογής «βρωμιά» ώστε να είναι έτοιμοι να υποδεχτούν τους τουρίστες-καταναλωτές.

Η τακτική αυτή θυμίζει έντονα τις επιχειρήσεις «σκούπα» που στοχεύουν στους μετανάστες, ανθρώπους δηλαδή αυτοεξόριστους από τις χώρες τους είτε γιατί εκεί διεξάγεται πόλεμος, είτε γιατί ψάχνουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Σήμερα, που η άψογη υποδοχή των εγχώριων και ξένων τουριστών αποτελεί το ύψιστο μέλημα των τοπικών κοινωνιών, η φασιστική ρητορία του «να ξεβρωμίσει ο τόπος» εντείνεται, με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα της Μυτιλήνης.  Στη  Λέσβο, με πάνω από 4500 έγκλειστους στα «κέντρα φιλοξενίας» να περιμένουν την πολυπόθητη μεταφορά τους στον Πειραιά, παρότι ένα κομμάτι της τοπικής κοινωνίας στέκεται αλληλέγγυο προς τους ανθρώπους αυτούς, ένα άλλο κομμάτι μαζί με τις τοπικές αρχές επιμένουν στον πλήρη και αποκεντρωμένο εγκλεισμό τους, με μόνο πρόσχημα την καλή εικόνα του λιμανιού της πόλης. Το νησί βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό σε ιδιαίτερα πολωμένο κλίμα με τελευταία την εξέγερση των μεταναστών στις 7/7/15.

Η μόνη διαφορά ανάμεσα στις «σκούπες» των μεταναστών και των αδέσποτων είναι τα υποκείμενα που τις πραγματοποιούν. Την πρώτη την αναλαμβάνουν οι ένστολοι δολοφόνοι του κράτους με τη συνδρομή των φασιστών, ενώ στην άλλη περίπτωση οι δολοφόνοι ποικίλλουν. Μπορεί να είναι από απλοί πολίτες που ενοχλούνται από το γάβγισμα ενός σκύλου κατά τη διάρκεια της νύχτας, ταβερνιάρηδες που θέλουν να διώξουν τις γάτες από τα μαγαζιά τους, μέχρι και οι δήμοι με τις μαζικές εξοντώσεις αδέσποτων ζώων και φυλακίσεις στα κυνοκομεία.

Το παράδειγμα για τους μαζικούς διωγμούς και τις γενοκτονίες ανθρώπινων και μη ζώων σε περιοχές με μεγάλο τουριστικό ενδιαφέρον δόθηκε ήδη από τους κρατικούς μηχανισμούς κατά την περίοδο λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Την περίοδο εκείνη η υποδοχή τεράστιων τουριστικών ροών και μαζί τους ειδησεογραφικών πρακτορείων πυροδότησε μια λυσσαλέα επιχείρηση εκκαθάρισης όλου του αθηναϊκού κέντρου από κάθε λογής αστική «βρωμιά» (μετανάστες, τοξικομανείς, άστεγους, ρέμπελους, αδέσποτους). Δεν μας κάνει λοιπόν εντύπωση που σήμερα την ευθύνη αυτή έχει αναλάβει ο κάθε πειθήνιος αστός, αφού η ανάπτυξη του τουρισμού διατυμπανίζεται από κράτος και μμε ως η μόνη λύση για την ανάκαμψη της χώρας από την κοινωνικοοικονομική κρίση που όλο και οξύνεται. Και αυτό γιατί η τουριστική βιομηχανία είναι ένα ακόμη πεδίο όπου ο καπιταλισμός θυσιάζει ανθρώπινα και μη ζώα, όπως και τη φύση  για χάρη  του κέρδους. Οι «τυχαίες» πυρκαγιές που ξεσπούν κυρίως τους καλοκαιρινού μήνες κατακαίγοντας τεράστιες εκτάσεις γης στη θέση της οποίας χτίζονται ξενοδοχειακές μονάδες, βίλλες, καζίνο κλπ και οι ιδιωτικοποιήσεις παραλιών είναι λίγα μόνο από τα παραδείγματα επέλασης του τουρισμού.

Ενός τουρισμού που, όπως και το σύστημα το οποίο εξυπηρετεί, απαιτεί αποστειρωμένες άδειες πόλεις για να ευδοκιμήσει. Η νοοτροπία αυτή των αποστειρωμένων πόλεων, που βάζει σε καλούπια τις ζωές των ανθρώπων και τους γεννάει φόβο, αδιαφορία και απομόνωση είναι η ίδια που «καθαρίζει» τους δρόμους και τα πάρκα από τα αδέσποτα. Είναι η ίδια που προωθεί την καθαρότητα της ράτσας ως την προέκταση του κοινωνικού στάτους και της μόδας και δέχεται μόνο δεσποζώμενα ζώα με λουριά, τσιπάκια και χαρτιά να κυκλοφορούν στους δρόμους της. Όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν. Τα θυσιάζουν στο βωμό της αποστείρωσης και του καθωσπρεπισμού μιας πρότυπης πόλης στιβάζοντάς τα σε δημοτικά καταφύγια μέχρι να παρέλθει η χρονική προθεσμία μέσα στην οποία πρέπει να υιοθετηθούν, αλλιώς θανατώνονται. Τελικά, ο ανθρωποκεντρικός τρόπος διαχείρισης των αδέσποτων που τα θέλει να μην γαβγίζουν, να μην αντιδρούν έχει κοινή κατάληξη, να  μην υπάρχουν!

ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΤΕΧΝΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΣΥΤΗΜΑΤΟΣ 

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΗΜΕΡΩΣΗΣ

ΦΟΛΑ ΣΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ

 Αναρχική συλλογικότητα
Μαύρο/Πράσινο

Κείμενο-κάλεσμα για την 11^η Ιούνη – ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης – από συντρόφους από τις ΗΠΑ.

Μετάφραση: Μαύρο/Πράσινο
Πηγή: June 11

11 Ιούνη 2015: η Μετάβαση:
Ο αγώνας δεν τελείωσε…

Η χρονιά που πέρασε ήταν γεμάτη με αλλαγές και μεταβάσεις για τους φυλακισμένους συντρόφους μας και για εμάς που έχουμε αφιερωθεί στον αγώνα εκτός των τειχών. Τώρα, σταθερά στις ωδίνες της άνοιξης, νιώθουμε υποχρεωμένοι να γιορτάσουμε αυτές τις μεταβάσεις και τις νίκες καθώς νέα ζωή και ενέργεια εκρήγνυνται παντού μπροστά και γύρω μας. Δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να σμίξουμε την γιορτή με τον αγώνα – αλλά τώρα είναι μια από αυτές τις στιγμές! Στις 8 Ιανουαρίου αυτού του έτους το ανατολικό τμήμα του δικαστηρίου της Καλιφόρνια απεφάνθη την αποφυλάκιση του Eric McDavid. Ο σύντροφος μας Marius (Marie Mason) δημοσίως ανακοίνωσε πως ξεκίνησε να αποκαλεί τον εαυτό του με το αρσενικό πρόσημο, ως άντρας, και ξεκινά να ψάχνει πόρους για την σωματική του μετάβαση. Πιστεύουμε πως και οι δύο αυτές μεταβάσεις αξίζουν να τις γιορτάσουμε και αποτελούν έναν λόγο για αγώνα. Σε αυτό το πνεύμα σας στέλνουμε τις σκέψεις μας για την 11^η Ιούνη του 2015.

Αρχικά, λίγα νέα για εμάς. Έχουμε νέα διεύθυνση e mail: june11th@riseup.net ! αν στείλατε κάτι στην προηγούμενη διεύθυνση, πιο πιθανόν είναι να μην το έχουμε λάβει. Θα μας άρεσε πολύ αν υπάρξουν πολλές μεταφράσεις αυτού του καλέσματος αλλά και άλλο υλικό αλληλεγγύης (πολλά ευχαριστώ στο ContraInfo και σε άλλους για την υποστήριξη με τις μεταφράσεις όλα αυτά τα χρόνια)! Στείλτε πληροφορίες για τα δρώμενα που θα κανονίσετε για την 11^η Ιούνη φέτος, αφίσες, μπροσούρες, και οποιαδήποτε ενημέρωση από κάποια δράση στο mail μας. Ανυπομονούμε να ακούσουμε από όλους εσάς και θα ανακοινώσουμε τις δράσεις όταν έρθουν στο mail μας. Κάθε χρόνο γίνονται δράσεις σε νέες πόλεις, και πιστεύουμε πως θα ωθήσετε τους φίλους και συντρόφους σας να συμμετέχουν αυτή την χρονιά.

Αυτή η μέρα είναι μια ετήσια μέρα αλληλεγγύης στους μακροχρόνια φυλακισμένους αναρχικούς, συμπεριλαμβανομένων των Marius Mason και Eric McDavid. Με το κάλεσμα για αυτή την μέρα, στοχεύουμε να εμβαθύνουμε την συνεχιζόμενη αλληλεγγύη στους συντρόφους που αντιμετωπίζουν μακροχρόνιες καταδίκες. Αυτοί, πιο συγκεκριμένα, έχουν το ρίσκο να ξεχαστούν μέσα σε ένα μοντέλο υποστήριξης των κρατουμένων βασισμένο απλά στην αντίδραση σε αιχμές της κρατικής καταστολής και σε άλλες επείγουσες καταστάσεις. Έχουμε αφιερωθεί στο να χτίσουμε ένα μοντέλο αλληλεγγύης που να είναι τόσο μακροχρόνιο όσο και ικανό να απαντά ευέλικτα σε νέες εξελίξεις. Είναι επίσης ζωτικής σημασίας να χτίσουμε νέους συνδέσμους αλληλεγγύης ανάμεσα στους κρατούμενους και στους αγώνες, παρά να υποπέσουμε σε στατικά δίκτυα προσωπικών συνδέσμων και επαφών.

Όντας αρχικά δομημένη ως μια ημέρα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους οικο-αναρχικούς, η 11^η Ιούνη παραμένει σταθερά ένα σχέδιο για την υπεράσπιση της οικολογίας και τον αγώνα ενάντια στην κοινωνία  που βασίζεται στην εκμετάλλευση και στον εγκλεισμό. Καθώς η εστία είναι η αλληλεγγύη στους Marius και Eric, δύο οικο-αναρχικούς κρατούμενους με καταδίκες σχεδόν 20 χρόνων, ο κόσμος έχει εκφράσει την αλληλεγγύη του με βραδιές για γράμματα προς αυτούς, οικονομικές ενισχύσεις, εκδηλώσεις αντιπληροφόρησης, διαδηλώσεις και επιθέσεις. Οποιαδήποτε πραγματική προσπάθεια για βοήθεια προς τους κρατούμενους δεν μπορεί να βασίζεται απλά στην παθητική αλληλεγγύη, αλλά πρέπει επίσης να περιλαμβάνει την αφοσίωση στην σύνδεση των αγώνων πριν και μετά την φυλάκισή τους. Πιο αναλυτικά για το πλαίσιο και την στρατηγική της 11^ης Ιούνης μπορείτε να δείτε εδώ: http://june11org/about/

Πέρυσι, καθώς οργανώναμε δράσεις για την 11^η Ιούνη, παροτρύναμε την σκέψη για την σχέση ανάμεσα στους οικολογικούς αγώνες και τους αναρχικούς αγώνες ενάντια στις φυλακές. Είναι ξεκάθαρο για μας πως ο κόσμος που απαιτεί φυλακές, απαιτεί επίσης την καταστροφή του περιβάλλοντος – ως αναρχικοί, τα εχθρευόμαστε και τα δύο. Νιώθουμε ενθάρρυνση από τα αναπτυσσόμενα κινήματα ενάντια στα tar sands (άμμοι πίσσας), στους αγωγούς φυσικού αερίου (LNG), στο fracking (διαδικασία για την συλλογή του πετρελαίου) και στις μυριάδες άλλα καταστροφικά σχέδια προς την οικολογία. Η κλιμάκωση των οικολογικών αγώνων σε όλο τον κόσμο είναι ταυτόχρονα αναγκαία και ενδιαφέρουσα. Τόσο ο Marius όσο και ο Eric παραμένουν αφοσιωμένοι σε αυτούς τους αγώνες, όπως και εμείς μένουμε αφοσιωμένοι σε αυτούς, σε όλους τους φυλακισμένους οικο-αναρχικούς, και στους αγώνες που αυτοί – και όλοι εμείς – είναι αφιερωμένοι. Αλλά αυτόν τον χρόνο μας δόθηκε λόγος για γιορτή – και θα θέλαμε να δώσουμε έμφαση σε αυτό καθώς προχωράμε.

Αυτή την χρονιά ο Marius μοιράστηκε δημοσίως το νέο του όνομα και την χρήση των αρσενικών αντωνυμιών που αντανακλούν καλύτερα στην αρσενική ιδιότητα του φύλου του. Για να παραθέσουμε την δικηγόρο του, την Moira Meltzer-Cohen, που ασχολείται με τις νομικές πτυχές της μετάβασής του, ο Marius είναι κάποιος “του οποίου το θάρρος και η ακεραιότητα έχουν γίνει πιο εμφανή εξαιτίας του γεγονότος πως η ίδια του η ελευθερία και αυτονομία έχουν περιοριστεί σοβαρά.” Στο πρόσωπο ενός κόσμου που συστηματικά υποτάσσει τους τρανς ανθρώπους στη βία, την αποξένωση και κατάχρηση, ελπίζουμε πως όλοι/ες θα δείξουν την αλληλεγγύη τους στην απελευθέρωση των τρανς, με την αλληλεγγύη τους στον Marius και τους πολλούς φυλακισμένους τρανς. Αυτός ο αγώνας πρέπει να απλωθεί πέρα από την απλή οικονομική ενίσχυση. Οι τρανς κρατούμενοι αγωνίζονται όχι μόνο για τις υλικές αναγκαιότητες της ύπαρξης τους, αλλά επίσης αγωνίζονται ενάντια στα συστήματα της κυριαρχίας που δεν θα σταματήσουν πουθενά για να τους εμποδίσουν να είναι απλά αυτό που θέλουν να είναι. Η αλληλεγγύη μας πρέπει να είναι τόσο δημιουργική και ποικίλη όσο σκληρές και καταπιεστικές είναι οι τακτικές του κράτους.

Στις 8 Ιανουαρίου αυτού του έτους, ο Eric McDavid αποφυλακίστηκε έπειτα από εννιά χρόνια φυλακισμένος. Ο Eric επέστρεψε σπίτι του στους φίλους και στην οικογένεια του αφού το ομοσπονδιακό δικαστήριο δέχθηκε την αίτηση του για έφεση της ποινής, αναφέροντας πως το FBI κατακράτησε αποδεικτικά στοιχεία κατά την διάρκεια της δίκης της υπόθεσής του. Εξαιτίας αυτού, ο Eric ήταν σε θέση να δηλώσει ένοχος για μικρότερη ποινή, η οποία ήταν μέχρι και πέντε χρόνια κάθειρξη – τέσσερα χρόνια λιγότερο από τα χρόνια που ήταν κρατούμενος σε ομοσπονδιακή φυλακή. Η εκπληκτική αποφασιστικότητα του Eric και η δέουσα υποστήριξη από την οικογένεια του, τους φίλους και συντρόφους του, όχι μόνο βοήθησαν για την ψυχολογική και φυσική του υγεία όσο ήταν πίσω από τα κάγκελα, αλλά και για την αποφυλάκισή του. Η αποφυλάκισή του μετά από εννιά χρόνια είναι μια τεράστια αλλαγή. Ο Eric τώρα είναι αντιμέτωπος με το να χτίσει μια καινούργια ζωή μετά από σχεδόν δέκα χρόνια σε εγκλεισμό. Αυτή είναι μια νέα φάση αγώνα για αυτόν, και δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε την αλληλεγγύη προς αυτόν ακόμα και μετά την αποφυλάκιση του.

Αντιμετωπίζουμε νέα ζητήματα σχετικά με το πως να βοηθήσουμε τον Eric κατά την μετάβασή του από το έντονα ελεγχόμενο περιβάλλον της φυλακής σε μια ζωή στην ανοιχτή φυλακή (τις συνθήκες της αναστολής του Eric που συμπίπτουν με αυτές της κοινωνίας ελέγχου στην οποία ζούμε). Παρόλο που δε ζει πια σε ένα κελί από τσιμέντο και συρματόπλεγμα, ο Eric ακόμη αντιμετωπίζει τον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους. Οι κινήσεις του είναι περιορισμένες, οι επικοινωνίες του παρακολουθούνται και περνάει το χρόνο του σε δραστηριότητες που δεν είναι πάντα της επιλογής του. Όλα αυτά περιορίζουν τις σχέσεις του με τις κοινότητες από τις οποίες απουσιάζει τόσο καιρό, κοινότητες που τον ενδιαφέρουν και θέλει να είναι μέρος τους. Πρέπει τώρα να βρούμε τον τρόπο να ελαχιστοποιήσουμε την επίδραση αυτών των περιορισμών και να κάνουμε τη μετάβαση όσο το δυνατό πιο ομαλή και θερμή. Είμαστε ενθουσιασμένοι που αντιμετωπίζουμε αυτήν την πρόκληση 9 χρόνια νωρίτερα απ’ ότι περιμέναμε.

Το πλαίσιο των δράσεων της φετινής 11^ης Ιούνη θα συνεχίσει να περιλαμβάνει τον Eric βοηθώντας τον υλικά και συναισθηματικά κατά τη μετάβασή του, και διατηρώντας ανοιχτό τον πολιτικό διάλογο σχετικά με τη στοχοποίηση του. Η υπόθεση του Eric παραμένει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της κρατικής στοχοποίησης και παγίδευσης αναρχικών σε αυτή τη χώρα. Όμως πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι η υπόθεσή του δεν είναι με κανέναν τρόπο μοναδική. Οι μουσουλμανικές κοινότητες έχουν υποστεί σε μεγάλο βαθμό τέτοιου είδους επιθέσεις από το FBI. Πρέπει πάντα να βρίσκουμε τρόπους να δουλεύουμε με αλληλεγγύη. Η υποστήριξη πρώην κρατουμένων μετά την αποφυλάκιση είναι ουσιαστικό κομμάτι του αγώνα μας, και προφανώς είμαστε κατενθουσιασμένοι που ο Eric μπορεί να βρίσκεται και πάλι ανάμεσα σε φίλους και τη Γη σύμφωνα με τις επιθυμίες του, και κάθε βήμα του επιβεβαιώνει την θέλησή μας για την καταστροφή όλων των φυλακών.

Οι πρακτικές της συνεχούς αλληλεγγύης δεν πρέπει να αποτελούν απλά ένα καθησυχαστικό πολιτιστικό έθιμο: οι πράξεις μας έχουν δυνατότητα να προκαλέσουν πραγματικές υλικές συνέπειες –τόσο θετικές όσο και αρνητικές- για τους φυλακισμένους συντρόφους μας. Καθώς εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους φυλακισμένους συντρόφους μας και τους αγαπημένους τους, ο στόχος μας πάει πιο πέρα από την απλή υποστήριξή τους: στοχεύουμε στη δημιουργία κοινωνικής δυναμικής ενάντια σε ένα ολόκληρο σύστημα εξημέρωσης και οικολογικής καταστροφής. Αυτές οι συνδέσεις νοηματοδοτούν όλες τις κινήσεις αλληλεγγύης, καθιστώντας τες σημαντικά εργαλεία για αυτούς εντός των τειχών, αυξάνοντας όμως παράλληλα και τους κινδύνους όταν οι κινήσεις αυτές δεν είναι καλά υπολογισμένες και είναι ανακριβείς. Όπως πάντα, χρειάζεται πολλή προσοχή και αιχμηρή ανάλυση στην κατάστρωση σχεδίων.

Αυτή η σκέψη αφορά όλο το φάσμα των δράσεων στήριξης, ακόμη και της οικονομικής ενίσχυσης. Ελπίζουμε ότι οι δράσεις οικονομικής ενίσχυσης δημιουργούν επίσης χώρους για διάλογο και αγώνα. Μια κοινή ανησυχία των συντρόφων που αντιμετωπίζουν μακροχρόνιες ποινές είναι το αν θα υπάρχουν ακόμη ανατρεπτικές δράσεις και συζητήσεις όταν θα βγουν από τη φυλακή. Είναι στο χέρι μας να κάνουμε βέβαιο ότι θα υπάρχουν, και ότι αυτές οι δράσεις και συζητήσεις θα είναι ισχυρότερες, πιο πλούσιες και πιο ουσιαστικές. Τα γράμματα που αποστέλλονται στους κρατούμενους είναι που τους κρατούν σε επαφή με αυτή τη διαδικασία.

Ένα συγκεκριμένο στοιχείο αυτής της διαδικασίας είναι η ανάπτυξη της δυνατότητάς μας για συνεχή υποστήριξη κρατουμένων. Τη χρονιά που πέρασε υπήρξαν νίκες και ήττες καθώς αναρχικοί και άλλοι ανυπότακτοι κρατούμενοι αγωνίστηκαν ενάντια στις συνθήκες κράτησης, με μέσα που περιελάμβαναν απεργίες πείνας και εργασίας. Η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού και η επαναστατική αλληλεγγύη που τη συνόδεψε μας θύμισε την ανατρεπτική δυνατότητα των αγώνων που οργανώνονται παράλληλα μέσα και έξω από τα τείχη της φυλακής. Όμως καθώς αναρχικοί κρατούμενοι, όπως ο Sean Swain στο Οχάιο ή ο Michael Kimble στην Αλαμπάμα διεξάγουν όλο και περισσότερο αντίστοιχους αγώνες στη Βόρεια Αμερική, το κίνημα συχνά δείχνει την έλλειψη συνδέσεων και δύναμης που χρειάζεται για να προσφέρει ουσιαστική αλληλεγγύη. Αυτή δεν είναι μια κριτική προς τις αφοσιωμένες ομάδες υποστήριξης που συνεργάζονται με αυτούς τους επαναστάτες κρατούμενους, αλλά απευθύνεται στους υπόλοιπους από εμάς, και δείχνει τη σημασία της γενίκευσης των ενεργών μορφών αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους.

Μία σημαντική πλευρά του μακροπρόθεσμου σκοπού της αλληλεγγύης στους κρατούμενους είναι η διατήρηση των παλιών συνδέσεων και η παράλληλη δημιουργία νέων συνδέσεων με άλλους αγωνιζόμενους κρατούμενους. Οι πρόσφατα αποφυλακισμένοι σύντροφοι Amelie και Fallon εξέφρασαν καλά αυτήν την ιδέα στην ανοιχτή επιστολή τους το Φεβρουάριο http://en.contrainfo.espiv.net/2015/02/17/mexican-prisons-open-letter-of… H γενίκευση της αλληλεγγύης σημαίνει να ξεφύγουμε από τον περιορισμό του «ακτιβιστικού χώρου» για να αφήσουμε να δημιουργηθούν απρόσμενες νέες σχέσεις. Μέρος της πρότασής μας για φέτος είναι η δημιουργία ισχυρότερων σχέσεων αλληλεγγύης με τρανς αγωνιζόμενους κρατούμενους, τόσο από την πλευρά της άμεσης προσωπικής και πολιτικής υποστήριξης, όσο και με την προοπτική της στήριξης σε μελλοντικούς αγώνες για ασφάλεια, ορμόνες ή άλλους ιατρικούς πόρους και αξιοπρέπεια. http://supportmariusmason.org/2014/07/07/free-marius-jacob-mason/  Μας ενέπνευσε η Chelsea Manning, που κέρδισε πρόσβαση σε ορμόνες παρά τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζει, υποδεικνύοντας την πιθανότητα νίκης μελλοντικών αγώνων και για άλλους τρανς κρατούμενους.

Συνεχίζουμε να προσαρμοζόμαστε στο σκηνικό που αλλάζει από τις νίκες των φυλακισμένων συντρόφων μας –όπως την αποφυλάκιση του Eric, τη μετάβαση του Marius, την κατάκτηση «μιας ανάσας ελευθερίας» του Νίκου Ρωμανού, και πιο πρόσφατα την υπέροχη επιστροφή των Amelie, Carlow και Fallon- αλλά και τους συνεχείς μετασχηματισμούς του κατασταλτικού μηχανισμού. Αυτές οι μεταβάσεις σηματοδοτούν την επέκταση των αγώνων μας και σε καμία περίπτωση την παύση τους.

«Ο αγώνας δεν τελειώνει, παίρνει νέες μορφές. Γιατί οποιοδήποτε και να είναι το πρόσωπο ή το όνομα, είναι πάντα πόλεμος».

Ευχαριστούμε για την αλληλεγγύη που δείχνετε, στις 11 Ιούνη ή οποιαδήποτε μέρα. Σημαίνει τα πάντα.

Κείμενο-κάλεσμα για την 11^η Ιούνη – ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης – από την αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Το κράτος είναι ένας θεσμός που τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από πολλούς μηχανισμούς, ένας από τους οποίους είναι ο καπιταλισμός. Δομικό στοιχείο του καπιταλισμού είναι η εκμετάλλευση των πάντων με σκοπό το κέρδος και τη συσσώρευση, αναγκαία για την ανάπτυξη. Είναι ένα στυγνό οικονομικό σύστημα στο οποίο η φύση και κάθε μορφή ζωής αξίζει όσο και το κέρδος που μπορεί να αποφέρει. Κράτος και καπιταλισμός επιβάλλονται βίαια και εξουσιαστικά στερώντας από τα ανθρώπινα και μη ζώα την ελευθερία και πολλές φορές την ίδια τη ζωή. Τα ζώα χρησιμοποιούνται για πειράματα από βιομηχανίες φαρμάκων και καλλυντικών, ως θέαμα από τσίρκο και ζωολογικούς κήπους, ενώ επιπλέον εξολοθρεύονται μαζικά μέσα σε σφαγεία για να καταλήξουν στο πιάτο μας ή για να ντύσουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Φυσικά, η καταστροφική μανία του ανθρώπου δε θα μπορούσε να σταματήσει στην εκμετάλλευση των ζώων αλλά επεκτείνεται και εις βάρος της γης. Η φύση λεηλατείται καθώς αντιμετωπίζεται ως πηγή φυσικών και οικονομικών πόρων. Αποψιλώσεις μεγάλων δασικών περιοχών, εξορύξεις πολύτιμων μετάλλων, λίθων και πετρελαίου, μόλυνση γης, υδάτων και αέρα είναι μόνο κάποιες απ’τις περιπτώσεις επέμβασης του ανθρώπου πάνω στη γη. Τελευταία παρατηρούμε όλο και περισσότερο την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών όπως οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι οποίες παρά τις καταστροφικές επιπτώσεις τους στο φυσικό κόσμο δικαιολογούνται στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης.

Μπροστά σε αυτήν την επέλαση του ανθρώπου που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του κάποιοι επέλεξαν να μην ακολουθήσουν το δρόμο της υποταγής και της απάθειας αλλά να αντισταθούν και να δράσουν μέσω του αναρχικού αγώνα για την ολική απελευθέρωση γης και ζώων (ανθρώπινων και μη). Το υπάρχον πολιτικό σύστημα μπροστά σ’αυτήν την απειλή απαντά με καταστολή και φυλάκιση. Αυτή τη στιγμή πολλοί αγωνιστές βρίσκονται φυλακισμένοι για υποθέσεις απελευθέρωσης γης και ζώων, ανάμεσα στους οποίους είναι και οι: Marco Camenisch, Adriano Antonacci, Gianluca Iacovacci, Marius Mason, Rebecca Rubin, Adrian Magdaleno Gonzales, Natalia Collado, Karl Haggroth, Ebba Olausson, Richard Klinsmeister.

11 Ιούνη
Η 11^η Ιούνη καθιερώθηκε αρχικά ως μέρα αλληλεγγύης στον Jeff Luers, καθώς στις 11/6/2001 του ανακοινώθηκε η 22ετής ποινή του για τον εμπρησμό οχημάτων στο Όρεγκον ως διαμαρτυρία ενάντια στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η μέρα αυτή κρατήθηκε και μετά την αποφυλάκισή του ως διεθνής ημέρα αλληλεγγύης σε κατηγορούμενους για υποθέσεις οικοτρομοκρατίας και αναρχικούς με μακροχρόνιες ποινές. Αρχικά οι δράσεις αλληλεγγύης εστιάζονταν στους Eric McDavid και Marius Mason, οι οποίοι συνελήφθησαν στα πλαίσια του Green Scare (όνομα που δόθηκε από τους ίδους τους διωκόμενους και το κίνημα αλληλεγγύης στην κατασταλτική επιχείρηση του FBI ‘Operation Backfire’ με σαφή αναφορά στο Red Scare, περίοδο δίωξης κομμουνιστών και αναρχικών στις ΗΠΑ).

Συγκεκριμένα, ο Marius, μέλος του ELF, είναι ένας περιβαλλοντικός ακτιβιστής ο οποίος το 2009 καταδικάστηκε σε 22 χρόνια φυλάκισης αφού ανέλαβε την ευθύνη 14 κατηγορίες (13 για ELF και μία για ALF) για εμπρησμούς και υλικές ζημιές σε ακίνητα ύψους 4 εκατομ. δολαρίων, σε καμία από τις οποίες δεν υπήρξε τραυματίας. Ο Marius διώχθηκε για μια επίθεση που έγινε το 1999 σε ένα κτίριο του Michigan State University, η οποία προκάλεσε ζημιές πάνω από 1 εκατομ. δολάρια και πραγματοποιήθηκε ως ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της έρευνας των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών. Επιπλέον, από επιθέσεις σε κτίρια υπό κατασκευή και σε σκάφη που κατείχε ένας παραγωγός γάλακτος προκλήθηκαν ζημιές 3 εκατομ. δολαρίων. Η ποινή που του επιβλήθηκε είναι η μεγαλύτερη που έχει δοθεί σε υποθέσεις εγκλημάτων κατά ιδιοκτησίας και αποτελεί μορφή πολιτικής δίωξης ως μέρος του Green Scare. Ο Marius ήταν γνωστός ως Marie αλλά έχει πάψει να χρησιμοποιεί το όνομα αυτό και επιθυμεί να αναφέρεται με αντωνυμίες αρσενικού γένους. Η μετάβαση αυτή είναι αναμφίβολα μια επιπλέον πρόκληση μέσα στο πλαίσιο του συστήματος εγκλεισμού.

Ο Eric McDavid καταδικάστηκε για συνωμοσία για την καταστροφή κρατικών και εταιρικών ακινήτων με τη χρήση φωτιάς ή εκρηκτικών, χωρίς να έχει πραγματοποιήσει κάποια δράση αλλά για «έγκλημα σκέψης». Συνελήφθη το 2006 και το Μάιο του 2008 καταδικάστηκε σε σχεδόν 20 χρόνια φυλάκισης ως τρομοκράτης. Ύστερα από 9 χρόνια στη φυλακή μετά από έφεση έγινε γνωστό ότι το FBI είχε αποκρύψει ενδεχομένως απαλλακτικά στοιχεία από την υπεράσπιση. Αφού δήλωσε ένοχος για την κατηγορία της συνωμοσίας η οποία επέφερε ποινή έως 5 χρόνια, στις 15 Ιανουαρίου 2015 αποφυλακίστηκε με αυστηρούς περιοριστικούς όρους.

Στα πλαίσια της 11^η Ιούνη γίνονται σε όλο τον κόσμο δράσεις αλληλεγγύης, από ενημερωτικές παρεμβάσεις μέχρι πορείες και επιθετικές ενέργειες. Η αλληλεγγύη για μας είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του καθημερινού μας αγώνα ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει και δεν περιορίζεται από εθνικά σύνορα. Μόνο με τη συσπείρωση και τη συλλογική οργάνωση μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση κατά του κεφαλαίου και της εξουσίας μέχρι την καταστροφή κράτους και κυρίαρχου πολιτισμού. Παίρνοντας σαφή και ξεκάθαρη θέση σαν αναρχικοί σε αυτόν τον πόλεμο, οφείλουμε να μην ξεχνάμε τους φυλακισμένους αγωνιστές και να μη σταματάμε να τους στηρίζουμε ηθικά και υλικά.

Υ.Γ.: Στις 23 Απριλίου ξεκίνησε η δίκη των αναρχικών Billy, Costa και Sylvia που κατηγορούνται για απόπειρα επίθεσης με γκαζάκια και εκρηκτικά στο Κέντρο Νανοτεχνολογίας Bining και Rohrer, ιδιοκτησίας της IBM, στην Ζυρίχη της Ελβετίας. Η δίκη πήρε αναβολή για τις 11 Ιούνη. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Οργάνωση και αντίσταση με δεδομένη την αλληλεγγύη μας σε κάθε ανθρώπινο και μη ζώο που βιώνει τον εγκλεισμό. Θα βρισκόμαστε πάντα στο πλευρό τους γιατί εκεί είναι η θέση μας.

Καλούμε όλες/ους τις/τους αναρχικές/ούς σε δράση, ενόψει της διεθνούς ημέρας αλληλεγγύης

Λευτεριά σε ζώα ανθρώπινα και μη
μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή

Αναρχική Συλλογικότητα
Μαύρο/Πράσινο

Μια σύγχρονη ιστορία εξορίας

Λεγεται ότι οι σκύλοι της Κωνσταντινούπολης έφτασαν εκεί μαζί με τους τούρκους κατά την άλωσή της το 1453. Από τότε μέχρι και τη βασιλεία του σουλτάνου Μαχμούτ ΙΙ παρέμειναν ως οι άρχοντες του δρόμου και ζούσαν σε αρμονια με τους κατοίκους. Με σκοπό τη δυτικοποίηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας ο σουλτάνος εξόρισε τα σκυλιά στο κοντινό νησί Οξειά. Οι κραυγές των σκυλιών μετά την εγκατάλειψή τους σε ένα έρημο νησί χωρίς τροφή και νερό άρχισαν να αντηχούν στον ουρανό και ο λαός της Kωνσταντινούπολης τις εξέλαβε ως κατάρες. Ύστερα από τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων ο σουλτάνος διέταξε την επιστροφή των σκύλων στην πόλη. Η εμμονή όμως για την εκκαθάριση των δρόμων από τα αδέσποτα σκυλιά και τον εκμοντερνισμό της αυτοκρατορίας δεν είχε τελειώσει. Όπως και ο προκάτοχός του, ο σουλτάνος Αμπτουλαζίζ πίστευε στην αντίληψη ότι μια δυτική πόλη είναι μια πόλη δίχως αδέσποτα σκυλιά. Έτσι και αυτός υπέγραψε ένα δεύτερο φιρμάνι για την εξορία τους ξανά στο ίδιο νησί. Η φωτιά που ξεσπασε μια εβδομάδα αργότερα και ισοπέδωσε μια ολοκληρη περιοχή θεωρήθηκε ως τιμωρία και κατάρα για το δεύτερο διωγμό των σκυλιών. Για αυτό το λόγο τα σκυλιά για ακόμη μια φορά αποδεκατισμένα επέστρεψαν στους αφιλόξενους πλέον δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Κατά την περίοδο όμως της βασιλείας Abdulhamit ΙΙ οι αδέσποτοι σκύλοι έζησαν μια περίοδο ελευθερίας καθώς ο σουλτάνος έδειχνε συμπάθεια προς αυτά. Ωστόσο στις αρχές του εικοστού αιώνα, η Επιτροπή της Ένωσης και Προόδου, υπό την διοίκηση των νεότερων Τούρκων έθεσε ως πρώτο μέλημά της το να αδειάσουν οι δρόμοι. Ηταν ο Talat Pasha, υπουργός εσωτερικών, αυτός που το 1910 ξεκίνησε τη μεγαλύτερη καμπάνια αιχμαλωσίας και διωγμού. Χιλιάδες σκυλιά συγκεντρώθηκαν και στάλθηκαν στην εξορία.

Σήμερα η τουρκική κυβέρνηση έχει επιλέξει μια πιο «ήπια» αντιμετώπιση των αδέσποτων σκύλων σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Τα σκυλιά ζουν ακόμη στους δρόμους, αλλά υπό τον έλεγχο του κράτους που τα μαζεύει, τα στειρώνει και μέσω τσιπ τα ελέγχει και τα εμποδίζει να δημιουργήσουν αγέλες. Η τακτική της εξορίας δεν έχει εκλείψει ακόμα. Το 2008 μεταφέρθηκαν σκυλιά απο το κέντρο της Κωνσταντινούπολης στο κέντρο επανένταξης» σκύλων στο χωριό Κισιρκάγια, το οποίο στην ουσία είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι αρμόδιες αρχές σχεδιάζουν άλλα δύο ίδιου τύπου κέντρα στις περιοχές Trabzon και Kocaeli.

Στις αρχές του 2015 ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων συγκεντρώθηκαν έξω από το στρατόπεδο στο Κισιρκάγια φωνάζοντας συνθήματα και κατάφεραν να γκρεμίσουν την περίφραξη του χώρου. Οι φιλοζωικές οργανώσεις καθώς και μεγάλη μερίδα της τουρκικής κοινωνίας καταδικάζουν την απομάκρυνση των ζώων από τους δρόμους.

Η υπόθεση της Τουρκίας θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τα γεγονότα που συνέβησαν στη Ρουμανία πέρσι. Ύστερα από την υποτιθέμενη επίθεση αγέλης αδέσποτων σε 4χρονο το 2013, με κοινοβουλευτική απόφαση ξεκίνησε η μαζική εξόντωση αδέσποτων που αιχμαλωτίζονταν, και αν μέσα σε 14 ημέρες δεν αναζητούνταν ή υιοθετούνταν, θανατώνονταν. Οι δολοφονίες αφέθηκαν στην πρωτοβουλία των πολιτών, οι οποίοι επιβραβεύονταν με 48 ευρώ για κάθε σκύλο που θανάτωναν. Ύστερα από παγκόσμιες διαμαρτυρίες παρατηρείται μια ύφεση του φαινομένου, όχι όμως εξάλειψή του.

Στην υπόλοιπη Eυρώπη η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Δεν υπάρχουν αδέσποτα ζώα και σπάνια συναντά κανείς ημίαιμα σκυλιά. Αυτό που επικρατεί είναι αποστειρωμένες άδειες πόλεις στις οποίες κυκλοφορούν μόνο δεσποζόμενα ζώα με λουριά, χαρτιά και τσιπάκια. Παράλληλα προωθείται η καθαρότητα της ράτσας, καθώς αυτή θεωρείται προέκταση του κοινωνικού στάτους και της μόδας. Αυτό όμως που πραγματικά κρύβεται πίσω από τις κοσμοπολίτικες και πλούσιες ευρωπαικές μητροπόλεις, είναι ένα ακόμη νταχάου αδέσποτων σκύλων. Οι ευρωπαίοι μπόγιες μαζεύουν και στέλνουν τα ζώα σε δημοτικά καταφύγια. Αυτά παραμένουν εκεί μέχρι να παρέλθει η χρονική προθεσμία μέσα στην οποία πρέπει να υιοθετηθούν, αλλιώς θανατώνονται.

Αυτή η τακτική παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τις μεθόδους εξόντωσης των εβραίων στη ναζιστική Γερμανία. Κατά το πρώτο στάδιο οι ναζί περιόριζαν τους εβραίους σε περιοχές (γκέτο) χωρίς τροφή και νερό με σκοπό τη φυσική εξόντωσή τους, ενώ αργότερα τους φυλάκιζαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στοιβαγμένους σε μικρούς χώρους η δομή των οποίων θυμίζει έντονα τις εγκαταστάσεις του κισιρκάγια. Τέλος, το τσιπάκι και το καρτελάκι που φέρουν τα σκυλιά παραλληλίζεται με τον αριθμό που αποτύπωναν οι ναζί στο χέρι των εβραίων.

Στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο και κατ’επέκταση στη χώρα μας αντίστοιχη μεταχείριση υφίστανται και οι μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Mε βάση το καθεστώς εξαίρεσης η ζωή τους απαξιώνεται καθώς θεωρούνται κατώτεροι από το σύστημα που ορίζει ποιοι είναι οι προς εκμετάλλευση και ποιοι όχι. Αυτοί που στον καπιταλιστικό κόσμο δεν κρίνονται χρήσιμοι, χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι και διώκονται, φυλακίζονται, εξοντώνονται.

Προωθείται άλλωστε, από την Ευρώπη ένα πρότυπο καθαρότητας των πόλεων, που ευνοεί συμπεριφορές και απόψεις εχθρικές σε ό,τι έρχεται σε αντίθεση με αυτό. Οι αντιλήψεις αυτές δικαιολογούνται από την ιεραρχική δομή των συστημάτων καταπίεσης (ρατσισμός και σπισισμός).

Είναι προφανές ότι από την πρώτη εξορία των σκύλων επί οθωμανικής αυτοκρατορίας, τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, έως τα σημερινά «κέντρα φιλοξενίας» μεταναστών και τα κέντρα κράτησης σκύλων η τακτική απομόνωσης παραμένει η ίδια και το μόνο που αλλάζει είναι η προσαρμογή της εικόνας της στις εκάστοτε κοινωνικές συγκυρίες. Στο πιο νεοφιλελευθερο σήμερα η αγριότητα αυτού του τύπου φυλάκισης έχει μειωθεί, μπορεί όμως και να έχει περίτεχνα αλλοιωθεί. Οι δολοφονίες αν και πλέον σημαντικά λιγότερες συνεχίζονται συγκαλυμμένες στο όνομα μιας κοινωνίας καθαρότερης που δεν έχει χώρο για το διαφορετικό, το «άλλο» και το ελεύθερο.

 Στον εγκλεισμό ανθρώπων και ζώων, απαντάμε με συνολικό γκρέμισμα του κυρίαρχου πολιτισμού, και την ανάδυση μιας κοινωνίας ισότητας, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης με το φυσικό κόσμο. Επειδή δεν υπάρχει πτυχή της εξουσίας που να μην καταπιέζει, πόλεμος στην μηχανή της κυριαρχίας με όλα τα μέσα.

Ανυποχώρητος αγώνας για την ολική απελευθέρωση και την αναρχία!

 Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Για την απεργία πείνας που ξεκίνησαν οι αναρχικοί/πολιτικοί κρατούμενοι στις 2/3/15

Η νέα πραγματικότητα

Μετά τις εκλογές και το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια μιας οξύμωρης κυβερνητικής συνεργασίας του “αριστερού” ΣΥΡΙΖΑ και των ακροδεξιών ΑΝΕΛ, διανύουμε μια καινούργια και διαφορετική πραγματικότητα σε σχέση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ο συριζα συμμετέχοντας με τον τρόπο του σε διάφορους κοινωνικούς αγώνες τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 08’, εξαργυρώνει τώρα αυτή την ψηφοθηρική του προσπάθεια. Στις εκλογές έδωσε τη λύση σε ένα κοινωνικό σύνολο που τσίμπησε από τις προεκλογικές υποσχέσεις του και βολεύτηκε για άλλη μια φορά στην ανάθεση της διαχείρισης της ζωής του. Ήδη από τον πρώτο μήνα η νέα κυβέρνηση παίζει έναν ρόλο χαμαιλέοντα, επιδιώκοντας απ’ την μία την πυρόσβεση των κοινωνικών αναταραχών και την αφομοίωση των ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας, και απ’ την άλλη συνεχίζει την ίδια πολιτική με την προηγούμενη κυβέρνηση, όχι μόνο δίνοντας παράταση μηνών στο ήδη ισχύον μνημόνιο, αλλά και ψηφίζοντας καινούργιο, σε αντίθεση με τις προεκλογικές της εξαγγελίες. Και αν κάποιοι αφελείς περιμένανε τις υποσχέσεις του συριζα να πραγματοποιηθούν, εμείς δεν τρέφουμε τέτοιες αυταπάτες. Λίγα παραδείγματα αρκούν για να αποδείξουν τις πολιτικές τους κωλοτούμπες. Απομάκρυνση της αστυνόμευσης από τα Εξάρχεια, που ακολουθείται από άγρια καταστολή στην πλατεία και επίθεση στον χώρο της κατάληψης ΒΟΞ έπειτα από κάψιμο περιπολικού. Εκτόνωση του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική, ενώ εξαγγέλλει την εκ νέου μελέτη του πολεοδομικού σχεδίου χωρίς σαφή θέση στο αν θα πραγματοποιηθούν οι εξορύξεις, και παράλληλα παραπέμπει σε δίκη τους 21 κατηγορούμενους για τον εμπρησμό του εργοταξίου, με βάση τον 187 περί εγκληματικών οργανώσεων. Στις δολοφονίες/αυτοκτονίες μεταναστών στα στρατόπεδα κράτησης, η απάντηση είναι η μεταφορά τους σε ανοιχτές δομές φιλοξενίας και ιατρικής περίθαλψης. Υπόσχεση για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’, επιδιώκοντας την ανακωχή με τους αναρχικούς και πολιτικούς κρατούμενους, ενώ συνεχίζει να τις εξοπλίζει είτε με ανθρώπινο είτε υλικοτεχνικό δυναμικό. Ο αγώνας μέσα και έξω από τα τείχη πρέπει είναι αδιαμεσολάβητος, μακριά από κάθε κόμμα και εξουσία, και να στοχεύει στην πραγμάτωση των αναρχικών μας προταγμάτων.

Και ο αγώνας ξεκινά…

Στις 2 Μάρτη 2015, με κείμενά τους ανακοινώνουν την έναρξη της απεργίας πείνας οι αναρχικοί/πολιτικοί κρατούμενοι Μαζιώτης, Γουρνάς, Κουφοντίνας, Σταμπούλος, Θεοφίλου, Χαρίσης, Ντάλιος, Καραγιαννίδης, ενώ τις επόμενες μέρες θα ξεκινάνε σταδιακά και τα υπόλοιπα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων.

Τα αιτήματα που θέτουν οι απεργοί είναι αυτά της κατάργησης του νόμου περί των φυλακών τύπου Γ’, των δύο αντιτρομοκρατικών νόμων του 2001 και 2004 αντίστοιχα, του κουκουλονόμου, του νόμου για την λήψη του DNA ως αποδεικτικού και ενοχοποιητικού στοιχείου, και την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας.

Η καταστολή ήρθε για να μείνει

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή της όξυνσης της καταστολής. Το 2001 ψηφίζεται, εν μέσω της τρομολαγνείας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο πρώτος αντιτρομοκρατικός νόμος, 187 (περί εγκληματικών οργανώσεων), ενώ το 2004 νομοθετείται ο δεύτερος αντιτρομοκρατικός νόμος, ο 187^Α ( περί τρομοκρατικών οργανώσεων). Με αφορμή την εξέγερση του Δεκέμβρη του 08’, και των μεγάλης κλίμακας επιθέσεων σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, ψηφίζεται ο κουκουλονόμος, που ουσιαστικά ποινικοποιεί κακουργηματικά την κάλυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου και στόχο έχει την πάταξη των επιθετικών και δυναμικών πρακτικών του αναρχικού χώρου. Το 2010 έρχεται και η τελευταία τροποποίηση του 187^Α, αναβαθμισμένο πλέον χαρτί στο οπλοστάσιο της καταστολής για να περικλείει όσο το δυνατόν περισσότερες περιπτώσεις. Δύο χρόνια αργότερα νομοθετείται η βίαιη λήψη του DNA που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο για την καταδίκη του κατηγορουμένου. Και τέλος, τον Ιούλη του 2014 περνάει το νομοσχέδιο για την λειτουργία των φυλακών τύπου Γ’, που στοχεύει σε καταδικασμένους για ένοπλη επαναστατική δράση, αναρχικούς, βαρυποινίτες, και απείθαρχους φυλακισμένους που συμμετέχουν σε εξεγέρσεις ή στάσεις στις φυλακές.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια νέων νόμων και τροποποιήσεων, βλέπουμε ένα σχέδιο από πλευράς του κράτους να εντείνει την καταστολή σε τέτοια επίπεδα που να καλύπτει όλο και μεγαλύτερα ριζοσπαστικά κοινωνικά σύνολα που αγωνίζονται δυναμικά ενάντιά του. Τα άρθρα 187 και 187^Α, χρησιμοποιούνται ευρέως από την δικαστική εξουσία, και επιφέρουν βαριές ποινές στους κατηγορούμενους. Είναι δύο νόμοι που στοχεύουν απ’ τη μια στην πάταξη του εσωτερικού εχθρού, και απ’ την άλλη στην αναγνώριση και χαρτογράφηση των αντιπάλων της έννομης τάξης. Μέσω του καθεστώτος εξαίρεσης, το ποινικό αδίκημα δεν ανιχνεύεται με βάση τον καθαρά ποινικό του αντίκτυπο, αλλά με βάση το κατά πόσο είναι επικίνδυνο για το καθεστώς.

Η λήψη και χρήση του DNA είναι ένας καινούργιος άσσος στο μανίκι της καταστολής. Έχουμε δει καταδίκες αναρχικών με μοναδικό στοιχείο το DNA (Σειρηνίδης, Τσιλιανίδης, Θεοφίλου), αλλά και κατηγορίες για συμμετοχή σε επαναστατικές οργανώσεις με βάση το DNA σε κινητά αντικείμενα σε σπίτια. Το κράτος αναπτύσσει μια τεχνολογία και μια επιστήμη που στόχο έχει την καταγραφή των γενετικών υλικών των αγωνιστών και την δημιουργία μιας τεράστιας αποθήκης με DNA.

Έτσι, η άνοδος της τεχνολογίας και της επιστήμης βλέπουμε πως αποτελεί ένα υπερμέγεθες όπλο στα χέρια της κυριαρχίας. Ολόκληρο το τεχνοβιομηχανικό σύστημα υπηρετεί την εξουσία, την τροφοδοτεί και τροφοδοτείται και το ίδιο από αυτήν. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα καθημερινό φακέλωμα μέσω την κινητών τηλεφώνων, του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που ουκ ολίγες φορές έχουν χρησιμοποιηθεί από την καταστολή. Το σύνολο της επιστήμης παρουσιάζεται πλέον ως μια σύγχρονη θεότητα, κάτω από την οποία βρισκόμαστε όλοι αδύναμοι. Η σύγχρονη τεχνολογία και η επιστήμη είναι αυτές που εξοπλίζουν με πυρηνικά και με καινούργια όπλα τους στρατούς και τις αστυνομίες των κρατών. Αναβαθμίζουν τις φυλακές σε υψίστης ασφαλείας με τηλεοπτική παρακολούθηση των κρατουμένων επί 24ωρης βάσης. Τοποθετούν εκατομμύρια κάμερες στους δρόμους των πόλεων για την χαρτογράφηση των κινήσεων μας. Ορίζουν εκβιαστικά τις επιθυμίες των σύγχρονων ανθρώπων των πόλεων και διοχετεύουν πλαστά αγαθά στις αγορές για τις στρατιές των καταναλωτών. Βιάζουν τη Γη για τους φυσικούς πόρους, δολοφονούν και βασανίζουν δισεκατομμύρια ζώων για την ευημερία του ανθρώπου, και φυσικά είναι αυτές που χρησιμοποιεί η εξουσία για την συνέχιση της στην αρένα της νέας τάξης πραγμάτων, στην υποδούλωση των πάντων κάτω από τον καπιταλισμό και την κυριαρχία.

Τον Ιούλιο του 2014 θεσμοθετείται η λειτουργία των φυλακών τύπου Γ’, με τις πρώτες μεταγωγές πολιτικών αλλά και ποινικών κρατουμένων να γίνονται τις πρώτες μέρες του 2015. Αυτές οι φυλακές, είναι μια φυλακή μέσα στην φυλακή, που στόχο έχουν την απομόνωση των πολιτικών και των επικίνδυνων για την διεύθυνση της φυλακής κρατουμένων. Όμως ο στόχος της εξουσίας δεν είναι τόσο επιφανειακός που να αφορά μόνο τους φυλακισμένους. Οι τύπου Γ’, αποτελούν και έναν εκφοβισμό προς τα κοινωνικά σύνολα που εν δυνάμει θα αγωνιστούν ενάντια στο κράτος. Είναι ένας παραδειγματισμός και μια τρομοκράτηση των αγωνιστών εκτός των τειχών. Εξάλλου αυτός ήταν και είναι πάντα ο κύριος στόχος της καταστολής. Πάταξη των αγώνων ενάντια στην εξουσία, και τρομοκράτηση των έγκλειστων στα κάτεργα της δημοκρατίας.

Αλληλεγγύη σημαίνει αγώνας

Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας, που βάζουν τα σώματά τους ανάχωμα ενάντια στην ολοκληρωτική επέλαση της κυριαρχίας.

Προτάσσουμε τον αδιαμεσολάβητο αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο,  για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’, των αντιτρομοκρατικών νόμων, του κουκουλονόμου, της λήψης του DNA, και για την απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού.

Μέχρι την καταστροφή όλων των φυλακών, των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, των εργοστασίων και εργαστηρίων εκμετάλλευσης των ζώων και των βιομηχανιών καταστροφής της Γης. Μέχρι τον θάνατο του κράτους και του κυρίαρχου πολιτισμού, κανείς και τίποτα δεν θα είναι ελεύθερο.

Ανυποχώρητος αγώνας για την Ολική Απελευθέρωση και την Αναρχία

Αναρχική Συλλογικότητα
Μαύρο/Πράσινο