Κλουβιά, κελιά, κάγκελα ορατά
Καταστροφή σε όλα τα κρατικά δεσμά

     Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε τη δημιουργία πολλών εστιών αντίστασης σε όλα τα πεδία από τη μεριά των από τα κάτω, με αποτέλεσμα την αυξανόμενη ένταση της καταστολής. Το κράτος, βρισκόμενο μέσα σε μία κρίσιμη πολιτική συγκυρία, έρχεται αντιμέτωπο με πολλές από αυτές τις εστίες ταυτόχρονα, απεργίες, πορείες, αποκλεισμούς, αποδράσεις από φυλακές, άμεσες δράσεις. Οι πιο πρόσφατες αυτών ήταν οι απεργιακές συγκεντρώσεις για την κυριακάτικη αργία, τις οποίες και κατέστειλε άγρια και η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, η οποία έλαβε μεγάλες διαστάσεις και συσπείρωσε πανελλαδικά μία δυναμική, που όπως και απέδειξε θα έφτανε μέχρι τέλους. Έτσι, λοιπόν, μέσα σε όλη αυτήν την πολιτική αστάθεια, βρίσκει την ευκαιρία και επιδεικνύει το δόγμα μηδενικής ανοχής στις όποιες αντιστάσεις, εξαγγέλλει περισσότερα μέτρα ασφαλείας και νομοσχέδια με αποκορύφωμα την δημιουργία φυλακών τύπου Γ’.

Εν όψει των επερχόμενων εκλογών, το κράτος επιλέγει να επισπεύσει τη λειτουργία των φυλακών αυτών, προσπαθώντας να συσπειρώσει συντηρητικά κοινωνικά στρώματα, προσφέροντας περισσότερη τάξη και ασφάλεια. Από την άλλη ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., μέσα στο ίδιο προεκλογικό κλίμα ψηφοθηρίας, υπόσχεται την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ στοχεύοντας στην πολιτική συναίνεση της κοινωνίας αλλά και του ευρύτερου ριζοσπαστικού κινήματος.

Ωστόσο, ενώ οι φυλακές Δομοκού δεν είναι έτοιμες να ¨υποδεχτούν¨ τους ¨τρομοκράτες και βαρυποινίτες¨, ξεκινάνε οι πρώτες μεταγωγές πολιτικών κρατουμένων καθώς και άλλων φυλακισμένων. Στις 30/12/2014 μετάγεται ο σύντροφος Ν. Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, ακολουθούν στις 2/01/2015 οι μεταγωγές των συντρόφων Κ. Γουρνά (Ε.Α.), Δ. Κουφοντίνα (17Ν), Ναξάκη και Σαραφούδη και των καταδικασμένων για συμμετοχή στην 17Ν Τζωρτζάτου και Γιωτόπουλου, και φυσικά η μεταγωγή του Χ. Ξηρού στις 9/01/15.

Ο στόχος του συστήματος μέσα στα πλαίσια της φυλακής είναι η καταστολή των κρατουμένων σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Ως προς το συλλογικό, καταλύονται οι κοινότητες που έχουν διαμορφωθεί και έχουν ως σκοπό την ριζοσπαστική ρήξη με τον θεσμό της φυλακής και συνθλίβεται κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε δυνατότητα εξέγερσης. Εγκαθιδρύεται έτσι η απάθεια και η αδρανοποίηση των κρατουμένων μέσω της κατάπνιξης του συλλογικού αισθήματος. Οι δεσμοί που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στους κρατούμενους καταστρέφονται και αποξενώνονται μεταξύ τους. Με την σκληρή απομόνωση οι κρατούμενοι στερούνται κάθε δυνατότητα κοινωνικοποίησης και η τιμωρία παίρνει την πιο ωμή της μορφή.

Έτσι λοιπόν είναι αυτονόητο πως η οποιαδήποτε αναδιάρθρωση με στόχο την ένταση της καταστολής μέσα στην φυλακή, έχει αναπόφευκτο αντίκτυπο και έξω από αυτήν. Αφενός δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και προκαλεί την αδρανοποίηση του γενικότερου κοινωνικού συνόλου και αφετέρου προσπαθεί να σπείρει τον τρόμο στα ριζοσπαστικότερα κομμάτια της κοινωνίας. Ο εκφοβισμός αυτός έχει στο στόχαστρο όσους εξεγείρονται ενάντια στο σύστημα, επιδιώκοντας να τσακίσει το φρόνημά τους και να φθείρει κάθε ψυχολογία αντίστασης. Το κράτος δηλαδή με την τροποποίηση αυτή αποσκοπεί στον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση, χειραγωγώντας την κοινή γνώμη και στοχοποιώντας τους αναρχικούς ως την πιο επικίνδυνη απειλή για αυτό.

Ο εγκλεισμός δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους. Και αν ο εγκλεισμός των ανθρώπινων ζώων αποσκοπεί στην τιμωρία και την «πειθάρχηση», στα υπόλοιπα ζώα ξεφεύγει από τα στενά αυτά πλαίσια. Κλειδωμένα και αυτά μέσα σε κελιά, αναγκάζονται να ζούνε κάτω από εξίσου άθλιες συνθήκες, με τη μόνη διαφορά ότι δεν γνωρίζουν τι θα απογίνουν και δεν μπορούνε να αντιδράσουν και να πράξουν ενάντια σε αυτό.

Ως αναρχικοί-ες, δεν διαχωρίζουμε κανένα είδος εγκλεισμού, αναγνωρίζουμε τη σύνδεσή του με την κυριαρχία και την εξουσία, γι’ αυτό και η αλληλεγγύη μας σε όλα τα όντα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας δράσης για την καταστροφή του υπάρχοντος συστήματος. Ο λόγος και οι πράξεις μας ενάντια σε κάθε είδος εξουσίας, εκμετάλλευσης και επιβολής πρέπει να είναι καθολικοί για να είμαστε όλοι ελεύθεροι, και γι’ αυτό ο πόλεμός μας δεν τελειώνει μέχρι την καταστροφή κάθε κλουβιού/κελιού.

Υψίστης ασφαλείας ποτέ και πουθενά, μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κλουβιά!

Ανυποχώρητος αγώνας για την Ολική Απελευθέρωση και την Αναρχία!

Αναρχική Συλλογικότητα

Μαύρο/Πράσινο

Θεσ/νίκη Ιανουάριος 2015

mavroprasino.espivblogs.net

Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής…

Μέσα στο γενικότερο κλίμα εντάσεως της καταστολής, το κράτος θέτει μπροστά, μέσω ενός νομοσχεδίου, την αναδιάρθρωση των φυλακών και την εφαρμογή των νέων ειδικών συνθηκών κράτησης. Με την ίδρυση των φυλακών υψίστης ασφαλείας σηματοδοτείται ο διαχωρισμός τους σε τρείς τύπους, Α, Β και Γ. Συγκεκριμένα για τις φυλακές τύπου Γ θα προορίζονται, μέχρι στιγμής, καταδικασθέντες και κατηγορούμενοι με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο, όσοι έχουν καταδικαστεί για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και κρατούμενοι που φέρονται να συμμετέχουν ή και να υποκινούν στάσεις στη φυλακή. Η μεταφορά τους στις φυλακές τύπου Γ θα πραγματοποιείται πάντα έπειτα από εντολή του εισαγγελέα και το ελάχιστο της ποινής που θα εκτίουν εκεί είναι τα 10 χρόνια. Οι επικρατούσες συνθήκες εντός αυτών των φυλακών θα είναι πολύ πιο σκληρές, περιλαμβάνοντας αφαίρεση αδειών, περιορισμό επισκεπτηρίων και μείωση του προαυλισμού σε 1 ώρα την ημέρα με αποτέλεσμα την απομόνωση του κρατούμενου 23 ώρες το 24ωρο εντός κελιού. Πρόσθετο χαρακτηριστικό του νέου τύπου είναι το ρουφιάνεμα συγκρατουμένων με σκοπό την μείωση ή την εξαγορά της ποινής.

Ο στόχος του συστήματος μέσα στα πλαίσια της φυλακής είναι η καταστολή των κρατουμένων σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Ως προς το συλλογικό, καταλύονται οι κοινότητες που έχουν διαμορφωθεί και έχουν ως σκοπό την ριζοσπαστική ρήξη με τον θεσμό της φυλακής και συνθλίβεται κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε δυνατότητα εξέγερσης. Εγκαθιδρύεται έτσι η απάθεια και η αδρανοποίηση των κρατουμένων μέσω της κατάπνιξης του συλλογικού αισθήματος. Οι δεσμοί που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στους κρατούμενους καταστρέφονται και αποξενώνονται μεταξύ τους. Με την σκληρή απομόνωση οι κρατούμενοι στερούνται κάθε δυνατότητα κοινωνικοποίησης και η τιμωρία παίρνει την πιο ωμή της μορφή.

Οι φυλακές, παράλληλα με τη βαρβαρότητα που προωθούν εντός κελιών, ασκούν μεγάλη επιρροή και στην έξω κοινωνία. Άλλωστε, ως «αποθήκες αποβλήτων» της κοινωνίας, είναι στενά συνδεδεμένες με αυτήν και καταδεικνύουν το πόσο βαθιά προβληματική είναι. Έτσι λοιπόν είναι αυτονόητο πως η οποιαδήποτε αναδιάρθρωση με στόχο την ένταση της καταστολής μέσα στην φυλακή, έχει αναπόφευκτο αντίκτυπο και έξω από αυτήν. Αφενός δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και προκαλεί την αδρανοποίηση του γενικότερου κοινωνικού συνόλου και αφετέρου προσπαθεί να σπείρει τον τρόμο στα ριζοσπαστικότερα κομμάτια της κοινωνίας. Ο εκφοβισμός αυτός έχει στο στόχαστρο όσους εξεγείρονται ενάντια στο σύστημα, επιδιώκοντας να τσακίσει το φρόνημά τους και να φθείρει κάθε ψυχολογία αντίστασης. Το κράτος δηλαδή με την τροποποίηση αυτή αποσκοπεί στον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση, χειραγωγώντας την κοινή γνώμη και στοχοποιώντας τους αναρχικούς ως την πιο επικίνδυνη απειλή για αυτό.

Ο εγκλεισμός δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους. Και αν ο εγκλεισμός των ανθρώπινων ζώων αποσκοπεί στην τιμωρία και την «πειθάρχηση», στα υπόλοιπα ζώα ξεφεύγει από τα στενά αυτά πλαίσια. Τα μη-ανθρώπινα ζώα φυλακίζονται και βασανίζονται για χάρη της επιστήμης, της προόδου και της ιατρικής. Χρησιμοποιούνται ως πειραματόζωα για την ευημερία του ανθρώπινου είδους, και δολοφονούνται κατά εκατομμύρια για τις δοκιμές των προϊόντων που πλουτίζουν το κεφάλαιο. Οι φαρμακοβιομηχανίες, τα μεγάλα επιστημονικά κέντρα και ολόκληρη η δυτική ιατρική έχουν χτιστεί πάνω στην εκμετάλλευση των ζώων και των ανθρώπων, δημιουργώντας πλαστές αρρώστιες τις οποίες επειτα γιατρεύουν με τα τελευταίας τεχνολογίας φάρμακα/πανάκειες.

Ακόμη, η αναπαραγωγή και ο εγκλεισμός των μη ανθρώπινων ζώων παρέχουν τη βασική πηγή τροφής του ανθρώπινου είδους στον καπιταλισμό και είναι ένας επιπλέον παράγοντας κέρδους. Οι χιλιάδες βιομηχανίες εκμετάλλευσης για το κρέας, το γάλα και τα υπόλοιπα παράγωγά τους αποτελούν τις σύγχρονες φυλακές ζώων. Ο εγκλεισμός εφοδιάζει με αναλώσιμες ζωές τις βιομηχανίες του θεάματος, της διασκέδασης και της μόδας. Τα τσίρκο με ζώα αποτελούν έναν βάναυσο θεσμό, φυλακίζοντάς τα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον και μαθαίνοντάς τους με την βία τυποποιημένα κόλπα για την χαρά των μίζερων θεατών. Το θέαμα στον σύγχρονο άνθρωπο παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, που περιορισμένος στα όρια της πόλης επισκέπτεται τους ζωολογικούς κήπους για να γνωρίσει την άγρια ζωή, αγνοώντας ότι πρόκειται για ακόμα μία φυλακή. Τέλος, όσον αφορά τη μόδα, εκατομμύρια ζώων φυλακίζονται και δολοφονούνται άγρια για να χρησιμοποιηθεί η γούνα και το δέρμα τους από ανθρώπους οι οποίοι προσπαθούν να ικανοποιήσουν την ακόρεστη ματαιοδοξία τους και βρίσκουν τρόπους να επιδείξουν το κύρος τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση φορώντας κουφάρια ζώων.

Ως αναρχικοί-ες, δεν διαχωρίζουμε κανένα είδος εγκλεισμού, αναγνωρίζουμε τη σύνδεσή του με την κυριαρχία και την εξουσία, και αποκλείουμε κάθε μορφή του από τις ελεύθερες κοινότητες τις οποίες αγωνιζόμαστε να χτίσουμε πάνω στις στάχτες του παλιού κόσμου. Ο λόγος και οι πράξεις μας είναι ενάντια σε κάθε είδος εξουσίας, εκμετάλλευσης και επιβολής, και γι’ αυτό ο πόλεμος μας δεν τελειώνει μέχρι την καταστροφή κάθε κλουβιού/κελιού.

Υψίστης ασφαλείας ποτέ και πουθενά, μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κλουβιά!

Ανυποχώρητος αγώνας για την Ολική Απελευθέρωση και την Αναρχία!

Αναρχική Συλλογικότητα

Μαύρο/Πράσινο

Θεσ/νίκη Απρίλιος 2014

mavroprasino.espivblogs.net

Κουζίνα: γιατί σε κατάληψη, γιατί συλλογική, γιατί βίγκαν.

Ως Αναρχική Συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο αγωνιζόμαστε για την ολική απελευθέρωση της Γης, των Ζώων και των Ανθρώπων, προτάσσουμε την καταστροφή κάθε εξουσίας που επιβάλλεται ανελέητα πάνω σε όλα τα όντα και στεκόμαστε εναντία σε κάθε είδους εκμετάλλευση και καταπίεση. Με γνώμονα την αυτό-οργάνωση και την αλληλεγγύη, επιλέγουμε να δραστηριοποιούμαστε και να στεγαζόμαστε στην κατάληψη Terra Incognita.

Οι καταλήψεις αποτελούν νησίδες ελευθερίας μέσα στην γενικευμένη μιζέρια των μητροπόλεων. Είναι εστίες αντίστασης και αγώνα, χτισμένες πάνω στις συντροφικές σχέσεις. Πλαισιώνονται και λειτουργούν ανοιχτά από ανθρώπους που δρούν αντί-ιεραρχικά, αυτοοργανωμένα και αγωνίζονται αδιάκοπα για την κοινωνική απελευθέρωση και την αναρχία.

Έτσι και εμείς, ως μέρος του αναρχικού κινήματος, επιλέγουμε να συναντιόμαστε σε ένα τέτοιο χώρο, να δομούμε ισχυρές συντροφικές σχέσεις, και μέσα από την συλλογική δράση να προσπαθούμε να φέρουμε στην επιφάνεια ένα ζήτημα που για μας είναι καίριας σημασίας. Η απελευθέρωση της γης και των ζωών είναι ένα ισότιμο κομμάτι στα πολιτικά μας προτάγματα για την Ολική Απελευθέρωση και τον Αναρχικό Αγώνα. Είναι ένα παγκόσμιο κίνημα που υπάρχει εδώ και δεκαετίες και μετράει χιλιάδες άμεσες δράσεις, εκατοντάδες φυλακισμένους και συνεχίζει να ανάβει φλόγες και να εμπνέει αγώνες.

Έχοντας και εμείς οι ίδιοι την ανάγκη να εντάξουμε το ζήτημα της ολικής απελευθέρωσης στο ευρύτερο πλαίσιο του ανταγωνιστικού κινήματος, όχι σαν κάτι αποκομμένο αλλά σαν κάτι αναγκαίο, αρχίσαμε να διοργανώνουμε διάφορες ανοιχτές δράσεις. Βλέποντας τις συνέπειες που επιφέρει η αναδιάρθρωση του καπιταλισμού σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, θελήσαμε να οργανώσουμε 2 Σάββατα το μηνά βιγκαν συλλογική κουζίνα. Οι συλλογικές κουζίνες δεν είναι συσσίτια ούτε φιλανθρωπίες. Οι συλλογικές κουζίνες είναι ακόμη μια αφορμή να συναντιόμαστε, να αλληλεπιδρούμε και να χτίζουμε συντροφικές σχέσεις. Είναι εγχειρήματα αυτοοργανωμένα, και δεν πρέπει να θεωρούνται μια πρόσκαιρη λύτρωση μέσα στην καθημερινή κόλαση που επιβάλει ο καπιταλισμός. Είναι ένας τρόπος για να καλύψουμε μια από τις καθημερινές μας ανάγκες και μέσα από το αξιακό πλαίσιο λειτουργίας τους (αντί-εμπορευματικές, οριζόντιες, αυτό-οργανωμένες) να προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζόμενων.

Θεωρώντας, λοιπόν, πως η εξουσία που ασκεί ο άνθρωπος πάνω στη φύση και στα μη-ανθρώπινα ζώα έχει εισχωρήσει και στις διατροφικές συνήθειες, όχι από την σκοπιά της επιβίωσης, αλλά της εγκαθίδρυσης μιας βίαιης κουλτούρας και αιματηρής διασκέδασης, επιλέγουμε την πλήρη αποχή από τα ζωικά προϊόντα. Στοχεύουμε στον τερματισμό της εκμετάλλευσης των ζώων.  Τέλος, προτάσσοντας το βιγκανισμό/αυστηρή χορτοφαγία (μη κατανάλωση ζώων και ζωικών παραγώγων) καθαρά πολιτικά και όχι σαν μια στείρα διατροφική επιλογή, δεν ανεχόμαστε καμία εξουσιαστική επιβολή του ανθρώπινου είδους στα άλλα είδη για την ικανοποίηση των ανθρωποκεντρικών και εκμεταλλευτικών ορέξεων του, και πολεμάμε ανοιχτά οποιαδήποτε κουλτούρα και παράδοση τοποθετεί τον άνθρωπο σαν τον αρχηγό του σύμπαντος.

Ανυποχώρητος Αγώνας για την Ολική Απελευθέρωση και την Αναρχία!

Αναρχική Συλλογικότητα

Μαύρο/Πράσινο

Θεσ/νίκη Απρίλιος 2014

mavroprasino.espivblogs.net

Αρχές Γενάρη του 2014 ανακοινώθηκε μια επιχείρηση μεταφοράς και καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Συρίας, στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κρήτης και Σικελίας. Από τους 1500 τόνους χημικών όπλων, οι 700 από αυτούς (αέριο της «μουστάρδας» και του sarin) είναι άκρως τοξικοί για κάθε ζωντανό οργανισμό. Η διαδικασία που θα ακολουθηθεί για την καταστροφή τους είναι αυτή της υδρόλυσης, και θα γίνει στο συμβατικό φορτηγό πλοίο MV Cape Ray του αμερικάνικου στόλου, ηλικίας 37 ετών! Πιο συγκεκριμένα, υδρόλυση είναι η μέθοδος κατά την οποία, μια σύνθετη χημική ένωση μετατρέπεται σε απλούστερη. Το πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι απαιτείται τεράστια ποσότητα νερού (10.000 τόνοι νερού για τους 700 τόνους χημικών), η οποία θα παραγάγει μεταξύ άλλων και μεγάλες ποσότητες άλλων τοξικών και διαβρωτικών ουσιών αλλά και νέα υγρά απόβλητα μέσω των χημικών αντιδράσεων. Το νερό αυτό είναι άγνωστο αν θα μεταφερθεί εκ νέου με τάνκερ ή θα χυθεί σε κάποια θαλάσσια περιοχή, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το περιβάλλον και κατά συνέπεια για την τροφική αλυσίδα.

Ο ασφαλέστερος τρόπος καταστροφής των χημικών όπλων, που έχει επιλεχθεί στο παρελθόν, πραγματοποιούταν σε χερσαίες εγκαταστάσεις, όπου μπορεί να ελεγχθεί η πιθανή τοξική ρύπανση. Για πρώτη φορά, έπειτα από αρνήσεις κάποιων χωρών να γίνει στα εδάφη τους, επιλέγεται η διαδικασία της υδρόλυσης σε θαλάσσια περιοχή για την καταστροφή των χημικών. Σύμφωνα με τον νόμο, η καταστροφή πρέπει να γίνεται πάνω σε έδαφος χώρας που τα παράγει ή τα έχει αγοράσει. Για να αποφευχθούν οι αντιδράσεις από τις αντίστοιχες χώρες, αποφασίστηκε να γίνει σε διεθνή χωρικά ύδατα και συγκεκριμένα στην θαλάσσια περιοχή της Μεσογείου.

Κατά τη διάρκεια της παραπάνω διαδικασίας, αφενός η χρησιμοποιούμενη ποσότητα νερού (υγρά απόβλητα) θα πρέπει να ελέγχεται πριν διοχετευθεί από τη μονάδα υδρόλυσης στη θάλασσα, αφετέρου οι χημικές ενώσεις που θα προκύψουν πρέπει να απομακρυνθούν για περαιτέρω καταστροφή (συνήθως αποτέφρωση). Έτσι, καταλαβαίνουμε πως η ρίψη μέρους αυτών των ουσιών στη θάλασσα είναι σίγουρη, και θα προκαλέσει, αν όχι άμεσο θάνατο, στους ζώντες οργανισμούς τεράστια χρόνια προβλήματα που μπορεί να μην είναι ορατά από εμάς.

Γνωρίζοντας ότι η φύση είναι ένα ακόμη κομμάτι προς εκμετάλλευση προκειμένου να επιτευχθούν τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, στεκόμαστε ενάντια όχι μόνο στην καταστροφή των χημικών όπλων, είτε επίγεια είτε θαλάσσια, αλλά και στην παραγωγή τους και στην αιτία που οδηγεί σε αυτήν, δηλαδή τον πόλεμο, μια από τις κινητήριες δυνάμεις του καπιταλισμού. Το κράτος, με στόχο τον ολοκληρωτικό επεκτατισμό, προσπαθεί να επιβληθεί στους ορατούς εχθρούς, παράγει άλλους αόρατους, χρησιμοποιώντας τον όρο «τρομοκρατία» για να αυτοανακηρυχθεί προστάτης των υπηκόων του. Η ίδια η ύπαρξη του είναι μια κήρυξη πολέμου σε διαφορετικά ανά καιρούς πεδία. Ο εσωτερικός πόλεμος στην εκάστοτε χώρα χρησιμοποιεί διάφορες μορφές καταστολής, όπως διώξεις-φυλακίσεις-απελάσεις, με στόχο αφενός την επιβολή στα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας και αφετέρου την δημιουργία μιας ψευδαίσθησης ασφάλειας στους πολίτες του. Αποτέλεσμα αυτής είναι η αναπαραγωγή και η διαιώνιση εθνικών ιδεωδών, που οδηγούν από την μια στην παθητικότητα και από την άλλη στην ένθερμη υποστήριξη του πολιτικό-οικονομικού επεκτατισμού. Παράλληλα, δημιουργείται το αίσθημα ανασφάλειας για την διατήρηση των εθνικών εδαφών και έτσι για την αντιμετώπιση του εξωτερικού εχθρού συγκροτούνται και ενδυναμώνονται στρατιωτικές δυνάμεις που ενισχύουν και διατηρούν την πολεμική βιομηχανία.

Τα πυρηνικά εργοστάσια αποτελούν τεράστιο κομμάτι της βιομηχανίας αυτής και για να την ενισχύσουν παράγουν διαρκώς νέα όπλα, αποσύροντας τα παλιά, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση. Επίσης, παράγει και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής (π.χ. τοξικά και χημικά αέρια, βόμβες, κλπ.), δοκιμάζοντάς τα σε μη-ανθρώπινα ζώα, συντελώντας στην εξαφάνιση τους, και στη φύση με αποτέλεσμα ανυπολόγιστες περιβαλλοντικές καταστροφές.

Ένα από τα αποτελέσματα του πολέμου είναι από τη μία η σφαγή των λαών και από την άλλη η χρήση του αναλώσιμου φτωχοποιημένου ανθρώπινου εργατικού δυναμικού σε αυτές τις βιομηχανίες θανάτου, οι οποίες είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τις βιομηχανίες ενέργειας (π.χ. πυρηνικοί αντιδραστήρες-πυρηνικά όπλα). Οι πυρηνικοί αντιδραστήρες χρησιμοποιώντας το ουράνιο ως καύσιμο παράγουν πλουτώνιο, το οποίο χρησιμοποιείται εκ νέου για τη παραγωγή ενέργειας αλλά και για τη κατασκευή πυρηνικών όπλων. Όλα αυτά τροφοδοτούν και διατηρούν την ίδια τους την ρίζα, τον καπιταλισμό.

Από την αρχή της ύπαρξής του ο καπιταλισμός δημιούργησε έννοιες όπως ιδιοκτησία, κέρδη, συμφέροντα, ιεραρχία, κυριαρχία-εξουσία, τα οποία όλα αυτά οδήγησαν στην επιβολή και εκμετάλλευση ανθρώπινων και μη ζώων και της φύσης, δημιούργησε έθνη και κράτη χωρίζοντας λαούς, ιεράρχησε ταξικά τους ανθρώπους.

Ως αναρχικοί-ες, αρνούμενοι κάθε εθνική ταυτότητα επιλέγουμε να μην πολεμάμε για κανένα κράτος. Αγωνιζόμαστε συνειδητά ενάντια στα συμφέροντα του καπιταλισμού, προτάσσοντας την καταστροφή του και στεκόμαστε ενάντια στον έλεγχο των ζωών μας, στη λεηλασία της φύσης και στην εκμετάλλευση των μη-ανθρώπινων ζώων.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αναρχική συλλογικότητα

Μαύρο/Πράσινο

Θεσ/νίκη Απρίλιος 2014

mavroprasino.espivblogs.net

Η εισήγηση σε PDF.

Εισήγηση της Συλλογικότητας Μαύρο/Πράσινο για την παρουσίαση της μπροσούρας ‘Οικοφασισμός’

Το Ζήτημα της Ολικής Απελευθέρωσης

Με αφορμή αυτήν την πρώτη μας εκδήλωση-ανοιχτή κουβέντα, θεωρούμε σημαντικό να αναφέρουμε τους λόγους που μας οδήγησαν στην σύσταση αυτής της ομάδας και στις μετέπειτα δραστηριότητες μας. Ως άτομα που δεν βλέπουμε την αναρχία ανθρωποκεντρικά, δηλαδή σαν κάτι που ξεκινάει και τελειώνει στην ελευθερία του ανθρώπου και στον τερματισμό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, νιώσαμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε μια ομάδα που να συμπεριλαμβάνει αυτά τα κάπως πεταμένα-στην-γωνία θέματα στην γενικότερη ατζέντα του αγώνα. Σε αυτό συνετέλεσε και το γεγονός πως ο αναρχικός χώρος έχει μεγάλη έλλειψη από έναν λόγο που να δημιουργεί προτάγματα απελευθέρωσης των μη-ανθρώπινων ζώων και της φύσης. Έτσι, με σκοπό όχι τον μονοθεματισμό αλλά τη διεύρυνση των προταγμάτων για ελευθερία, παλεύουμε για την ολική απελευθέρωση, εξαπολύοντας έναν πόλεμο προς όλα τα μέτωπα της εξουσίας, καθώς δε βρίσκουμε ούτε ηθικούς ούτε πολιτικούς διαχωρισμούς ανάμεσα στην εκμετάλλευση των ανθρώπων, των άλλων ζώων και της γης. Για εμάς όλα αυτά είναι μέρος της εξουσιαστικής δίψας για έλεγχο και επιβολή. Βασικό συστατικό της διαιώνισής της είναι η προγραμματισμένη δολοφονία δισεκατομμυρίων όντων για χάρη της παραγωγής, της προόδου και της ευημερίας του ανθρώπινου κόσμου. Όπως ακριβώς, εδώ και χιλιάδες χρόνια, υπάρχει η εκμετάλλευση και η δουλεία των ανθρώπων από τους εκάστοτε εξουσιαστές, έτσι λοιπόν, αυτοί οι ίδιοι εκμεταλλεύονται τα μη-ανθρώπινα ζώα και τη γη, βλέποντάς τα ως φυσικούς πόρους και πηγές ενέργειας, τροφής, ρουχισμού και διασκέδασης. Η μερική απελευθέρωση δεν μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά, μιας και δεν σταματάει την λειτουργία της εξουσίας. Μόνο με την καταστροφή κάθε εξουσίας θα μπορέσουμε να φτάσουμε στην ολική απελευθέρωση.

Μόνο αν ξεπεράσουμε τη σάπια αντίληψη του ανθρωποκεντρισμού και τη παραδοσιακή μαρξιστική επιστημονική-υλιστική αντίληψη για το κόσμο τότε θα σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και να διαχωρίζουμε αγώνες, δικαιολογώντας τη βαναυσότητα του ανθρώπινου είδους απέναντι στα άλλα ζώα και στη γη. Η εξουσία είναι μία και δε μπορούμε να τη κομματιάσουμε και να τη τοποθετήσουμε σε γυάλες και δοχεία, σπάζοντας αυτά που μας συμφέρουν και κρύβοντας τα άλλα σε μακρινά ντουλάπια στις αποθήκες, ώστε να μην τα βλέπουμε. Επειδή οι χώροι βασανισμού των μη ανθρώπινων ζώων (εργαστήρια πειραμάτων, κρεατοβιομηχανίες…) δε βρίσκονται σε κοινή θέα δε σημαίνει ότι απενεχοποιούμαστε με τη χρήση των αντίστοιχων προιόντων τους. Η άγνοια δεν μετράει πλέον σαν δικαιολογία, μιας και όλοι γνωρίζουν το τεράστιο ρόλο που έχει για την εξουσία και τον καπιταλισμό η ιδιοκτησία
και εκμετάλλευση της γης και των όντων της. Όταν μιλάμε για τη καταστροφή κάθε εξουσίας και για τη λευτεριά όσων είναι στα κελιά, δε μπορούμε να μιλάμε μόνο για το ανθρώπινο είδος. Κάνοντάς το αυτό, λειτουργούμε διαχωριστικά και εξουσιαστικά απέναντι στα άλλα είδη και στη φύση. Δεν είμαστε το μόνο είδος που υποφέρει και πασχίζει για την ελευθερία του. Ο διαχωρισμός των ειδών είναι ίδιος με τον διαχωρισμό των φυλών, των φύλων και των τάξεων. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε μόνοι μας στο κόσμο, πως υπάρχει η ανάγκη, τώρα περισσότερο από ποτέ, ο πολύμορφος αναρχικός αγώνας να διευρυνθεί και να παλέψει για την ολική απελευθέρωση χωρίς συμβιβασμούς δηλαδή τη καταστροφή κάθε εξουσίας και εκμετάλλευσης απ’ όπου κι αν προέρχεται και όπου κι αν καταλήγει, τότε μόνο θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για την αναρχία και την απελευθέρωση με αληθινούς όρους.

Πράσινος Καπιταλισμός – Πράσινη Ανάπτυξη

Ο καπιταλισμός είναι ένα στυγνό οικονομικό σύστημα, όπου όλες οι σχέσεις είναι διαμεσολαβημένες από την ιδιοκτησία και το χρήμα. Μπορούμε, λοιπόν, να αναλογιστούμε τί μπορεί να σημαίνει αυτή η πολυσυζητημένη πράσινη ανάπτυξη-πράσινος καπιταλισμός.

Καθημερινά δεχόμαστε καταιγισμό από “πράσινες” εικόνες, εταιρείες να “σκίζονται” για τη διάσωση της φύσης και κάποιες για τα δικαιώματα των ζώων. Παντού σου λένε το γιατί να ανακυκλώνεις-καταναλώνεις. Μία καλοστημένη φάρσα της “οικολογικής ζωής”, λαμπτήρες οικολογικοί, οικολογικά αυτοκίνητα1, καλλυντικά χωρίς βασανισμό ζώων2, οικολογικά απορρυπαντικά ρούχων3, ανακύκλωση και ου το καθεξής. Πίσω από το οικολογικό αυτοκίνητο όμως τί κρύβεται; Μία ολόκληρη βιομηχανία, καινούργια, που στήθηκε για τα συμφέροντα του νέου πράσινου καπιταλισμού (και ας μας λένε ότι χρησιμοποιούν οικολογικά φίλτρα στα εργοστάσια). Όλη αυτή η πράσινη ζωή στήθηκε για να καλύψει στους καταναλωτές τα κενά των υποτιθέμενων οικολογικών ανησυχιών τους, που προκλήθηκαν από τη καταστροφή της γης. Έτσι, λοιπόν, εναποθέτονται οι ευθύνες αυτών των καταστροφών με ένα περίτεχνο τρόπο στους καταναλωτές. Αν ζεις, λοιπόν, “οικολογικά” θα βάλεις το λιθαράκι σου στη διάσωση της γης όπου όλοι μαζί “ισότιμα” καταστρέφουμε. Έτσι, αν απλά μία μέρα το χρόνο σβήνουμε όλοι την ίδια ώρα τα φώτα μας, έχουμε κάνει το χρέος μας απέναντι στη γη και μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Το εκάστοτε κράτος και οι εταιρείες του όμως συνεχίζουν να ρυπαίνουν να ρουφάνε τη γη και να την αποστραγγίζουν.

Δε μπορεί να υπάρξει “καλός” καπιταλισμός καθώς ούτε ”καλή” εκμετάλλευση, σκοπός είναι το κέρδος και δε μας πείθουν με διαφημιστικά τερτίπια. Το ίδιο σάπια και βαριά είναι η βιομηχανία τους πίσω από τις πράσινες ταμπέλες που τη χρωματίζουν.

Δε βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν σωτήρες της γης και των ζώων αλλά τα τοποθετούμε δίπλα, μαζί, σαν ολότητητα. Η ελευθερία είναι μία και σαν τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε, ολική απελευθέρωση για τα ανθρώπινα και μη ζώα και τη γη σαν σύνολο, σεβασμός στη ζωή, ώσπου η εκμετάλλευση και οι σχέσεις εξουσίας να εξαλειφθούν. Γιατί μέχρι να παρουσιαστεί η ελευθερία σε όλο της το μεγαλείο, θα είμαστε όλοι δέσμιοι. Για τους λόγους αυτούς, για εμάς, δε τίθεται κανένας συμβιβασμός ενός λιγότερο βάναυσου καπιταλισμού, πιο “πράσινου” και με λιγότερη (νόμιμη) εκμετάλλευση. Ενός καπιταλισμού, που θα εκμεταλλεύεται τη γη “οικολογικά” και θα βασανίζει τα ζώα στα σφαγεία λιγότερο και με πιο ανώδυνους τρόπους θανάτωσης. Ούτε βέβαια με κάποιο είδος στείρου φιλοζωισμού, που βλέπει τα ζώα σαν δευτερεύοντα όντα, που πρέπει να κρίνουν οι άνθρωποι για αυτά. Τα διαχωρίζει αλλά τα αγαπάει και θέλει να περνάνε καλά στο υπάρχον σύστημα, μεταρρυθμίζοντας νόμους και παζαρεύοντας για να υποφέρουν λιγότερο.

1. Τα καύσιμα για αυτό το οικολογικό αυτοκίνητο προέρχονται από πράσινη εταιρεία και αυτά. Ας παραδειγματιστούμε με την shell, που εκμεταλλεύεται το 80% μίας περιοχής ιδιαίτερων εδαφών στον αμαζόνιο, όπου ζουν πολλά ζώα που απειλούνται με εξαφάνιση, καλλιεργώντας ατελείωτες εκτάσεις γης για βιοκαύσιμα.
2. Τα body shop, που έχουν οργανώσει γιγαντιαίες καμπάνιες ενάντια στα πειράματα με ζώα, είναι θυγατρική εταιρεία της loreal, μία από τις πιο ενεργές εταιρείες στις ζωοτομές για τον ανθρώπινο καλλωπισμό.
3. π.χ. τα planet της εταιρείας Rolco, που ενώ πλασσάρονται ως πιο φιλικά προς το περιβάλλον και τη γη, η Rolco κάνει πειράματα σε ζώα.

Φιλοζωία – Αριστερή Οικολογία

Μετά την άνοδο του “πράσινου καπιταλισμού” και της “πράσινης ανάπτυξης”, τη τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα, παρατηρούμε μία ολοένα αυξανόμενη “οικολογική συνείδηση” στους Έλληνες1. Πίσω, βέβαια, από αυτό το προσωπείο κρύβονται τα όποια οικονομικά-πολιτικά συμφέροντα του καθενός που προπαγανδίζει αυτήν την οικολογία.

Υπάρχουν πολλών ειδών οικολόγοι-φιλόζωοι (μία ορολογία που δε την αποδεχόμαστε για αυτοχαρακτηρισμό), με τους οποίους έχουμε
πολλές διαφορές καθώς οι περισσότεροι χρησιμοποιώντας επικοινωνιακά τρικ επιλέγουν με έννομους και εξουσιαστικούς τρόπους να προωθήσουν την οικολογία-φιλοζωία έχοντας ως τελικό στόχο τη δικιά τους
αυτοπροβολή και το δικό τους συμφέρον. Ενώ εμείς μιλάμε για την Ολική Απελευθέρωση αθρώπινων και μη ζώων ενάντια σε εξουσιαστικές λογικές-πρακτικές από άνθρωπο σε ζώο και από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε φιλοζωικές οργανώσεις παντού. Οι συγκεκριμένες θίγουν πολλά ζητήματα, για τα οποία δεν υπήρχε ενημέρωση παλιότερα, κάνουν καταγγελίες και δημοσιεύουν τις άθλιες συνθήκες σε καταφύγια ζώων-κυνοτροφεία, περιθάλπτουν αδέσποτα ζώα, εναντιώνονται στις αγοραπωλησίες ζώων στα pet shop και μαζεύουν υπογραφές για τη κατάργησή τους, κά. Όλα αυτά επαγρύπησαν πολλούς πολίτες, που τους ενδιέφερε το ζήτημα, να ενεργοποιηθούν και να δράσουν. Μέχρι εδώ όλα καλά καθώς όλα αυτά τα ζητήματα ήταν άγνωστα μέχρι πριν λίγα χρόνια. Με τα δικά τους μέσα, όπως εκφράζεται εξάλλου ο καθένας, αγωνίζονται υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων και κατά της περιβαλλοντικής καταστροφής. Όμως όλα αυτά λειτουργούν κάτω από μία ανθρωπιστική οπτική με μία επίκληση στο συναίσθημα. Γιατί οι ίδιοι που αγωνίζονται υπερασπιζόμενοι όλα τα παραπάνω, τάσσονται υπέρ των εκτρώσεων των αδέσποτων (και όχι μόνο) δηλαδή την ανθρώπινη παρέμβαση στην αναπαραγωγή και εξέλιξη αυτών. Η δικαιολογία είναι καθαρά συναισθηματική γιατί από τη μία “γεμίζουμε” αδέσποτα, των οποίων η τύχη είναι άγνωστη και συνήθως κακή και από την άλλη υποστηρίζουν ότι η στείρωση αποτρέπει σε μετέπειτα αρρώστιες και ταλαιπωρίες γενικά. Επίσης προωθούν πολύ τη τοποθέτηση μικροτσίπ στο οικόσιτο ζώο έτσι ώστε σε περίπτωση που χαθεί ή εγκαταληφθεί, ο ιδιοκτήτης του θα βρεθεί αμέσως.Έτσι, όπως και η πρόταση για τους ανθρώπους για κατ’οίκον περιορισμό με το γνωστό “βραχιολάκι”, και σε αυτή τη περίπτωση θα υπάρχει μία συνεχής παρακολούθηση και έλεγχος στα ζώα και κατ’επακολούθηση ένα ‘φακέλωμα’ των ιδιοκτητών. Αυτό έρχεται να προστεθεί μέσα στο μοντέλο της “καθαρής πόλης” με βάση τα πρότυπα άλλων χωρών της Ε.Ε. Ένα πρότυπο μίας “στειρωμένης” πόλης, όπου όλα θα είναι ελεγχόμενα, οι δρόμοι καθαροί, τοίχοι βαμμένοι καθαροί, το λιγοστό πράσινο καθαρό, κανένα αδέσποτο ζώο στους δρόμους και όλα αυτά ανάμεσα στις αποπνικτικές γκρίζες πολυκατοικίες (τι ειρωνία;!) και ανάμεσα στην αποπνικτική απ’το καυσαέριο ατμόσφαιρα. Ένα παράδειγμα αυτής της πόλης, που προωθούταν πολύ, ήταν το 2004 πριν τους ολυμπιακούς αγώνες όταν ξαφνικά εξαφανίστηκαν τα περισσότερα αδέσποτα ζώα από το κέντρο της Αθήνας. Επίσης, μη ξεχνάμε την υπόθεση με την εξαγωγή 102 σκυλιών από την Ελλάδα στην Ανκόνα της Ιταλίας, όπου αναμεμειγμένη ήταν η Ζ.Ο.Ε.Σ. (ζωοφιλική ομάδα εθελοντών σαλαμίνας πατρών). Η συγκεκριμένη οργάνωση, λοιπόν, ήταν μπλεγμένη σε εξαγωγές
και σε λαθρεμπόριο αδέσποτων ζώων. Κάποιες ‘φιλοζωικές’ οργανώσεις έχουν άλλου είδους προθέσεις.. Εμείς διακρίνουμε τους εαυτούς μας από αυτού του είδους τις λογικές και τις απαιτήσεις των οργανώσεων και τις αντίστοιχες πρακτικές της εξουσίας γιατί είμαστε πολιτικά σκεπτόμενα όντα και αντιμετωπίζουμε τα ζώα ισάξια μ’εμάς. Γι’ αυτό και θέλουμε να έχουν την ελευθερία που αποζητάμε και παλεύουμε και για τους ίδιους μας τους εαυτούς χωρίς βασανιστήρια, χωρίς φυλακές, χωρίς εξουσιαστές…

Ένα άλλο ρεύμα που υπάρχει τελευταία είναι οι αριστεροί οικολόγοι. Μέσα από τη κομματική τους ταμπέλα θέτουν επερωτήσεις στη βουλή και προωθούν τους προβληματισμούς τους και τις ανησυχίες τους για την αυξανόμενη περιβαλλοντική μόλυνση κλπ. Τους βλέπουμε σε πρωταγωνιστικό ρόλο να συμπαραστέκονται και να συμμετέχουν στον αγώνα στις Σκουριές, να πλασάρουν ένα οικολογικό ευρωπαικό μοντέλο αλλά και με αυτά τα μέσα τελικός τους στόχος είναι η ψηφοθηρία. Ένα ζωντανό παράδειγμα, περίπου το 2000 στη Μεσσηνία η Π.Ο.Τ.Α. (περιοχή ολοκληρωμένης τουριστικής ανάπτυξης) προσπαθεί να επιφέρει πολλές επενδυτικές αλλαγές (ξενοδοχειακή μονάδα, γήπεδο του γκολφ..) οι οποίες έχουν άσχημες επιπτώσεις στο φυσικό τοπίο, στη χλωρίδα, τη πανίδα, στη διατάραξη του οικοσυστήματος κλπ. Τα τότε αριστερά κόμματα (Συν-Σύριζα), που τόσο πονάνε για το περιβάλλον και τα ζώα, στάθηκαν βασικοί υποστηρικτές του έργου, επαινώντας τον επενδυτή (εφοπλιστής Κωνσταντακόπουλος) και έκριναν θετική την υλοποίηση του έργου για την ανάπτυξη της Μεσσηνίας. Το Κ.Κ.Ε. από την άλλη δε ψήφισε το σχέδιο αυτό και τόνισε ότι αυτό το έργο δε θα φέρει ανάπτυξη στη περιοχή και ότι θα προτιμούσε όλες αυτές οι ανέσεις που προσφέρει η συγκεκριμένη ξενοδοχειακή μονάδα να ήταν στα χέρια της εργατικής τάξης που δουλεύει για να το κατασκευάσει.!! Ένα ακόμη τρανό παράδειγμα, όπου γίνεται πεδίο γελοίων ψηθοθηρικών αντεγκλίσεων, είναι η παραγωγή της γούνας στη Καστοριά. Με αφορμή την Έκθεση Γούνας που οργανώθηκε στο εκθεσιακό κέντρο Metropolitan Expo της Αθήνας, στο διάστημα 26-29 Μαρτίου, ο Θέμης Δημητρακόπουλος (Μέλος της Γραμματείας του Τμήματος Οικολογίας και Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ) με ένα άρθρο του ζητούσε να μπει «άμεσα φρένο στην ίδρυση νέων και στην επέκταση των υφιστάμενων μονάδων εκτροφής γουνοφόρων καθώς και στην επιδότηση κάθε δραστηριότητας που σχετίζεται με το γουνεμπόριο» καθώς και το τερματισμό τους. Οι ίδιοι οι σύντροφοί του, η τοπική Ν/Ε Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ, του απάντησαν ότι τα τοπικά στελέχη τους έχουν δώσει μάχες για τον κλάδο, είτε ως γουνεργάτες είτε ως επιχειρηματίες. Επίσης, ότι «στέκονται αρωγοί στους Καστοριανούς που δραστηριοποιούνται στον κλάδο και ότι, εν τέλει, δεν υπάρχει καμία ανθρωπογενής δραστηριότητα που να μην επιδρά στο ευρύτερο οικοσύστημα»!! Τα παραδείγματα μιλούν από μόνα τους…

Βλέπουμε την αριστερά, λοιπόν, να προσπαθεί να αναπτύξει μία έντονη και σημαντική οικολογική προβληματική, να “εμποδίσει” την αυξανόμενη καταστροφή και εκμετάλλευση της γης και της φύσης, τα πειράματα σε ζώα… πράγμα δύσκολο γιατί όσο η κεφαλαιακή σχέση παραμένει κυρίαρχη, ο οικονομισμός επικρατεί στη πολιτική και το κράτος με τους μηχανισμούς του συνεχίζουν να έχουν το κύριο και καθοριστικό ρόλο στη διαχείριση της περιβαλλοντικής κρίσης, το ζήτημα αυτό (περιβαλλοντικό) θα παραμένει ένα πιόνι στη φιέστα των οικονομικών σχέσεων. Όλη αυτή η περιβαλλοντική κρίση δημιουργεί μία στροφή προς το “ατομικό” και το “ιδιωτικό” και επικρατεί μία “απολιτίκ” τάση απένατι στο ζήτημα. Αυτό είναι καθαρά εγωκεντρικό-ανθρωποκεντρικό καθώς αυτή η τάση τα βλέπει όλα από τη δικιά του οπτική με βάση το συμφέρον ανα περίπτωση. Οι σχέσεις αριστεράς-οικολογίας είναι προβληματικές καθώς ο ρόλος τους δε μπορεί να περιορίζεται σε μία Αριστερά με μία μικρή οικολογική πινελιά ούτε σε μία οικολογία με πολιτικές ευαισθησίες. Όλοι αυτοί οι άθλιοι, λοιπόν, που διατυμπανίζουν την οικολογία τους, ξεπουλάνε το τομάρι τους από τη μία στιγμή στην άλλη πάνω στη πλάτη της φύσης και των ζώων.

1. ανακύκλωση σκουπιδιών, μεγάλη προώθηση-διαφήμιση των βιολογικών προιόντων παρόλο που οι τιμές τους είναι αναντίστοιχες με το μέσο εισόδημα του καταναλωτή, το ευρωπαικό πρότυπο με ειδικούς κάδους και σακούλες και μπάτσους να επιβάλλουν πρόστιμα για τις ακαθαρσίες των σκύλων ,χρήση οικολογικών λαμπτήρων , κομποστοποίηση, χυτα-χυτυ, φωτοβολταικά-ανεμογεννήτριες και άλλες εναλλακτικές μορφές ενέργειας, κλπ. που όλα αυτά έχουν την αντίστοιχη διατάραξη του οικοσυστήματος, τη μόλυνση του περιβάλλοντος κά.

Οικοφασισμός

Κατά την άποψή μας η οικολογική αφέλεια και η γενικόλογη οικολογική ευαισθησία αποτελεί μία τελματώδη στάση απέναντι στο περιβαλλοντικό ζήτημα, που μπορεί να αποβεί μοιραία. Αυτό γιατί στη πραγματικότητα οι οικολογικές ιδέες διαθέτουν ένα σημαντικό ιστορικό διαστρέβλωσης και υποταγής στην υπηρεσία του φασισμού από την εποχή του τρίτου ράιχ. Το ναζιστικό κόμμα από νωρίς ανέπτυξε και ενίσχυσε ένα μυστικιστικό και ρομαντικό οικολογικό ρεύμα, το οποίο γρήγορα ενέταξε στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις και στην εξάπλωση της γερμανικής γης. Φυσικά επρόκειτο για ένα ψευδή οικολογικό λόγο και μία κατ’επίφαση περιβαλλοντική ανησυχία. Η προστασία της φύσης γι’αυτούς συνεπαγόταν αυθαίρετα μία περιβαλλοντική καθαρότητα συνδυασμένη αναγκαίως με την φυλετική. Η τελευταία μαζί με τον ευγονισμό που το κόμμα προέτασσε περίτρανα συναντούσε σαφώς ως εμπόδιο τους “παρίες εβραίους”. Αναλυτικότερα, επικρατούσα εκείνη την εποχή υπήρξε μια αντι-αστική διάθεση, μια στροφή προς το αγροτικό περιβάλλον και μια εθνικιστική λατρεία της περιφέρειας. Ο γερμανικός λαός επεδίωξε εντόνως να εξαγνύσει την επιλογή του αυτή από τους παρείσακτους εβραίους, οι οποίοι για αυτόν ενσάρκωναν μια συνωμοσία της βιομηχανοποίησης και μια αναυθαιντικότητα ως προς τη γη. Η ίδρυση της “πράσινης πτέρυγας” του ναζιστικού κόμματος έδωσε μεγαλύτερη ώθηση στο έργο των ναζί. Ανέλαβε ένα ευρύ φάσμα από περιβαλλοντικά νομοθετήματα και διατάγματα τα οποία εμβάθυναν και ριζοσπαστικοποίησαν το αποτρόπαιο πρόταγμα της ρατσιστικής βίας και μίσους
τους. Η πράσινη πτέρυγα αφορμώντας από μία περιβαλλοντική θεωρία προσφιλή στο γερμανικό λαό, κατάφερε να αποκτήσει ψευδοθεμέλια για τις αιμοδιψείς γενοκτονίες που πραγματοποίησε. Όλα αυτά φυσικά στο όνομα του επίσημου δόγματός τους : “αίμα και γη”.

Οι Έλληνες νεοναζί δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεκμετάλλευτο το ευφυές σχέδιο των ιδεολογικών προγόνων τους. Έτσι ως άξιοι εκπρόσωποι του φασισμού στην Ελλάδα, η χρυσή αυγή υιοθέτησε αυτό το “αγνό” οικολογικό ενδιαφέρον. Στόχος τους φυσικά είναι ο συνδυασμός της οικολογίας με τον υποβόσκων εθνικισμό έτσι ώστε το όλο ζήτημα να βρίσκει απήχηση σε αθρώπους που δεν θεωρούν τον εαυτό τους απαραίτητα φασίστα. Παρακολουθούμε, λοιπόν, εδώ και μερικά χρόνια αυτήν την εμετική τους προσπάθεια για εμπλοκή σε ζητήματα της φύσης και των ζώων και μία κίβδηλη δραστηριοποίησή τους στον τομέα που οι ίδιοι επέλεξαν να ονομάσουν “πράσινη πτέρυγα”.

Τέλος, αυτό που θεωρούμε αναγκαίο είναι να διευκρινίσουμε τη θέση μας ως προς το οικολογικό ζήτημα και σαφώς να διακριθούμε από κάθε αισχρή φασιστολογία. Οφείλουμε να γνωρίζουμε πως η οικολογική κρίση εντάσσεται στο σαθρό κοινωνικό σύστημα, σε μία παράλλογη κοινωνία που επιτρέπει να διαρρέεται από εθνικιστικούς λόγους. Απαιτείται η άμεση καταστροφή του παρόντος κοινωνικού-οικονομικού συστήματος και όχι η αναδιάρθρωσή του με άλλους νόμους και κανόνες καθώς και η αναθεώρηση των σχέσεων ανθρώπου-φύσης. Αυτό που προτάσσουμε είναι η αναγκαίοτητα της πολιτικοποίησης της οικολογίας σε αντικαπιταλιστικά και αντιιεραρχικά πλαίσια. Ο αγώνας για την ολική απελευθέρωση της φύσης και των μη ανθρώπινων ζώων δε πρέπει να διακρίνεται από τον αγώνα της κοινωνικής απελευθέρωσης γιατί είμαστε ενάντια σε κάθε είδους εξουσιαστικές λογικές και πρακτικές, ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης. Δεν αποτελούμε καμία πράσινη πτέρυγα ή κάποιο ρεύμα-τάση. Είμαστε αναρχικοί και πράττουμε με βάση την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, τη πολυμορφία, τη συνύπαρξη και παλεύουμε για μία ζωή με αξιοπρέπεια και όχι για επιβίωση.

Μια Εικόνα Από Το Εξωτερικό

Στην Αγγλία, στη Γαλλία, και στη Γερμανία, ο αγώνας για την υπεράσπιση και την απελευθέρωση των ζώων είναι ενεργός εδώ και αρκετά χρόνια. Αλλά, σε κάθε μία από αυτές τις χώρες, ο αγώνας έρχεται αντιμέτωπος με τον φασισμό.

Υπάρχουν δύο σενάρια:

1 – Τα ακροδεξιά κόμματα χρησιμοποιούν το ζήτημα της υπεράσπισης των ζώων για να απλώσουν το μήνυμα του μίσους τους.

2 – Το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων μολύνεται από φασίστες.

{1} Αυτό το διάστημα στη Γαλλία, γίνεται μια μεγάλη καμπάνια από την ακροδεξιά στην κατεύθυνση του κινήματος της υπεράσπισης και απελευθέρωσης των ζώων.

Αυτή η καμπάνια ξεκίνησε κανονικά, έπειτα από αιτήματα των πολιτών για τη τοποθέτηση των πολιτικών πάνω στο ζήτημα της βαναυσότητας των ζώων, πριν από τις εκλογές του 2012. Δεξιά κόμματα, όπως το Εθνικό Μέτωπο, ανταποκρίθηκαν σε αυτό το αίτημα. Οι ομιλίες τους ασχολούνται μόνο με τον ‘χαλάλ’ τρόπο σφαγής, δηλαδή τη σφαγή των ζώων με τον παραδοσιακό γαλλικό τρόπο – χωρίς αναισθητικό. Είναι μία νέα στρατηγική για να προπαγανδίσουν τις ρατσιστικές τους ιδέες.

{2} Πράγματι, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ενοχλητική σχετικά με τα ζητήματα του αγώνα για τα ζώα, ο οποίος είναι μολυσμένος από ρατσιστικές, ομοφοβικές και φασιστικές δραστηριότητες και ανάλογη παρουσία ομάδων.

Αυτή η κατάσταση μπορεί να έχει διάφορα αίτια:

Α) Ο αγώνας για το ζήτημα των ζώων δεν υπάρχει καθόλου στους αντικαπιταλιστές, αναρχικούς ή αντιφασίστες ακτιβιστές, δίνοντας έτσι ελεύθερο χώρο για την διανομή αυτών των αηδιαστικών φασιστικών ιδεών, χωρίς μία ολική και δυναμική απάντηση.

Β) Ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του αγώνα γίνεται για την υπεράσπιση των ζώων και όχι για την απελευθέρωση των ζώων, διαχωρίζοντάς τον έτσι, σε έναν μη-πολιτικό αγώνα, με αποτέλεσμα αυτό να οδηγεί στην αποδοχή, χωρίς κανένα πρόβλημα, την παρουσία, την υποστήριξη και την χρηματοδότηση από όλους. Όλα πρέπει να γίνονται και να εξετάζονται με μοναδικό στόχο την υπεράσπιση των μη-ανθρώπινων ζώων.

Επίσης, κατηγορούμε και τους ανθρώπους που λένε ‘πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποι’, ενώ δε γνωρίζουν για το ζήτημα των ζώων, καθώς πολλοί από μας ακόμα σκεφτόμαστε πως ‘πρώτα απ’ όλα τα ζώα’!

Ο αγώνας μας για τα ζώα δεν πρέπει να είναι αποκλειστικός γιατί αφορά τους πάντες. Και ο άνθρωπος είναι ζώο! Το να αγωνίζεσαι για το ζήτημα των ζώων, σημαίνει να αγωνίζεσαι για την ισότιμη μεταχείριση όλων των συναισθανόμενων όντων. Και τα ανθρώπινα και τα μη-ανθρώπινα ζώα.

Ο ρατσισμός είναι η έκφραση του διαχωρισμού των ζώων και των ανθρώπων πάνω σε ηλίθιες υποκειμενικές ιδέες. Ο ρατσισμός δεν είναι πολιτική πεποίθηση καθώς υπάρχει σε όλα τα κόμματα και τις πολιτικές πλευρές (δεξιά και αριστερά). Ο ρατσισμός είναι μορφή διαχωρισμού – ο ίδιος διαχωρισμός που γίνεται απέναντι στα ζώα για τα οποία προσπαθούμε να δράσουμε για την υπεράσπιση τους – ο ίδιος τύπος διαχωρισμού που υπάρχει και για τις γυναίκες με τον σεξισμό και για τους ομοφυλόφιλους με την ομοφοβία.

Αυτό δεν σημαίνει την εμφάνιση του σε πολιτικές πεποιθήσεις ή στην προσκόλληση του σε οποιοδήποτε κόμμα! Αλλά το να δρας πάνω στην πολιτική, είναι το αληθινό της νόημα.

Μερικοί ακτιβιστές λένε πως ‘το ζώο δεν ενδιαφέρεται αν ο άνθρωπος που το σώζει είναι ρατσιστής, σεξιστής, ή ομοφοβικός’. Αυτή η άποψη ευτελίζει και αναπαράγει τους διαχωρισμούς πως κάποιοι άνθρωποι ακόμα υποφέρουν. Αλλά ειδικότερα, παραμένει ένα εσφαλμένο επιχείρημα μιας πολεμικής πεποίθησης. Όντως, η μαχητική παρέμβαση για τον αγώνα των μη ανθρώπινων ζώων, δεν είναι μόνο το να σώσεις μερικά ζώα ανάμεσα από τα δισεκατομμύρια που το χρειάζονται, αλλά είναι και η επιθυμία να αλλάξουμε τις νοοτροπίες ώστε κανείς πια να μην χρειάζεται να σώζει ζώα.

Πάντως, πολλοί άνθρωποι δεν είναι ακόμα ‘ευαίσθητοι’ προς το μήνυμα μας, ενώ την ίδια στιγμή, σε μεγάλη τους πλειοψηφία, καταδικάζουν τον ρατσισμό, τον σεξισμό και την ομοφοβία. Γι’ αυτό πρέπει να καταδικάσουμε και εμείς αυτούς τους διαχωρισμούς, ανοίγοντας τις αξίες του σεβασμού των ζώων σε αυτούς τους ανθρώπους. Δικαίως ισχυρίζονται πως οι ακτιβίστες του ζητήματος των ζώων βάζουν τα ζώα πρώτα απ’ όλα, ενώ πιστεύουν πως τα σλόγκαν τύπου ‘οι άνθρωποι πάνω απ’ όλα’ δεν έχουν απήχηση στον λόγο μας.

Κάθε ένας έχει σεβαστά αλλά ατελή επιχειρήματα και απόψεις γιατί είναι ένας παγκόσμιος αγώνας για την ηθική του σεβασμού για όλα τα ευαίσθητα όντα. Οι νοοτροπίες δε μπορούν να εξελιχθούν, διαχωρίζοντας τους ισχυρισμούς της κοινωνίας με κακές βάσεις επειδή αναπόφευκτα θα είναι αντιθετικοί και μετά θα περιφρονούνται ή θα δυσφημούνται (όπως συμβαίνει επί του παρόντος). Αυτό το διαπιστωμένο γεγονός θα μείνει έτσι, εφ’όσον οι ακτιβιστές υπέρ των ζώων δε λάβουν υπόψην αυτή τη πτυχή.

Ο ισχυρισμός της ηθικής είναι ο μόνος τρόπος για να ανοίξουν τα πνεύματα του μεγαλύτερου αριθμού των αθρώπων.

Ακόμα και να αληθεύει ότι οι ακτιβιστές υπέρ των ζώων δεν είναι τόσοι πολλοί, είναι απαραίτητο να διαχωρίζονται και πάλι από αυτό το ασυνεπής κίνημα, δίνοντάς του πραγματικές και θεμελιώδεις ηθικές βάσεις. Για παράδειγμα, στη Γερμανία και στην Αγγλία υπάρχουν 2 κινήματα υπέρ των ζώων : το ένα είναι λίγο-πολύ ρατσιστικό ανοιχτά και το άλλο ριζικά ενάντια στο πρώτο. Το καθένα από αυτά κάνει τις δικές του ενέργειες ξεχωριστά, χωρίς ποτέ να ενώνονται. Αυτό συμβαίνει σιγά-σιγά στη Γαλλία. Ο αγώνας υπέρ των ζώων έχει αρχίσει να χωρίζεται σε 2 : από τη μία η προστασία των ζώων από «τους φίλους της γάτας…» και τους φασίστες και ο αγώνας για την υπεράσπιση και την απελευθέρωση των ζώων από την άλλη, ένας αντισπισιστικός αγώνας.

Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στον αγώνα, ενάντια σε όλες τις μορφές των διακρίσεων και των κυριαρχιών, που βασίζεται στη φυσική
εμφάνιση, στη διανοητική ικανότητα, στην εθνική ή κοινωνική προέλευση, την ιθαγένεια, το φύλο, την σεξουαλική επιλογή ή το είδος, με τον σεβασμό του καθενός (αθρώπινου ή μη ζώου) και της βιοποικιλότητας. Δε συμβιβαζόμαστε με πρόσωπα ή οργανώσεις αντίθετες στις αρχές μας (όπως ενώσεις, σωματεία, πολιτικά κόμματα, ιδρύματα, θρησκείες, αιρέσεις, άλλα δίκτυα, μέσα μαζικής ενημέρωσης).

ΟΡΙΣΜΟΣ

Ο αντισπισισμός είναι ένα κίνημα που χρονολογείται από το 1970, το οποίο ισχυρίζεται ότι το είδος, στο οποίο ανήκει ένα ον, δεν είναι σχετικό ηθικό κριτήριο να αποφασίζει σχετικά με το τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζει αυτόν-ήν-ό καθώς και τα δικαιώματα που θα πρέπει να του-της χορηγηθούν. Ο αντισπισισμός αντιτίθεται στον ανθρωπισμό (ο οποίος τοποθετεί την ανθρώπινη φυλή πάνω απ’όλες τις άλλες), στη κακομεταχείρηση αλλά επίσης και στην εκμετάλλευση (χειρισμό) και στη κατανάλωση των ζώων από τα ανθρώπινα όντα.

Η λέξη «σπισισμός» εισήχθει το 1970 απ’τον άγγλο Richard Ryder και επαναλαμβάνεται το 1975 απ’τον φιλόσοφο Peter Singer.

Ο σπισισμός ορίζεται ως μία μορφή διακρίσεων σχετικά με το είδος, που τοποθετείται παράλληλα με όλες τις μορφές της κυριαρχίας, όπως τον ρατσισμό (διακρίσεις όσον αφορά τη φυλή) ή τον σεξισμό (διακρίσεις όσον αφορά το είδος). Πρακτικά, σύμφωνα με τον αντισπισισμό, αυτή η ίδεολογία δικαιολογεί και επιβάλλει την εκμετάλλευση και τη χρήση των ζώων από τα ανθρώπινα όντα, που δε θα γινόταν δεκτή αν τα θύματα ήταν αθρώπινα. Τα ζώα μεγαλώνουν και εκτρέφονται για να μας προμηθεύσουν με κρέας, αλιεύονται για τη κατανάλωσή μας, χρησιμοποιούνται ως αντικείμενα πειραμάτων για τα επιστημονικά μας συμφέροντα, εκδιώκονται για την ικανοποίηση των χόμπυ μας. Έτσι, σύμφωνα με τον αντισπισισμό, ο σπισισμός είναι μία κατακριτέα ιδεολογία και ένα κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων είναι απαραίτητο για να εξαλείψει αυτού του είδους τις διακρίσεις και τους διαχωρισμούς.

ECO-Καπιταλισμός

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι ο πρώτος υπεύθυνος για την οικολογική κρίση που βιώνουμε. Η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού είναι η άντληση κέρδους και η καπιταλιστική συσσώρευση, αναγκαία για την ανάπτυξη. Ο καπιταλισμός είναι που εφηύρε τα προϊόντα ‘’με ημερομηνία λήξης’’ προκειμένου να καταναλώνουμε και να πετάμε περισσότερο, λεηλατεί τους φυσικούς πόρους του Βορρά και του Νότου.

Δεδομένης της επίγνωσης των περιβαλλοντικών καταστροφών από
τον πληθυσμό, οι καπιταλιστές ανακάλυψαν μια νέα απάτη, το πώς να μετατρέψουν την πράσινη καπιταλιστική οικολογία σε κερδοφόρο εμπόριο.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα εξαλείψουν την πείνα απ’ τον κόσμο με τα GMOs (γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί) . Προσπαθούν να μας πείσουν ότι κινούμαστε πιο ‘’καθαρά’’ με τα βιοκαύσιμα (ένα ψέμα, αφού χρειάζονται 0.9 λίτρα καυσίμου για την παραγωγή 1 λίτρου βιοκαυσίμου). Χάρη στην τεχνολογία, υπόσχονται ότι θα δεσμεύσουν το CO2.

Η τελευταία τους ανακάλυψη είναι η εκμετάλλευση του methane hydrate (καθαρό αέριο) στο βυθό και την Αρκτική, αφού είναι πιο κερδοφόρο.

Θα τρώμε πιο υγιεινά, με τα βιολογικά προϊόντα. Αλλά ο βιο-καπιταλισμός, είναι μια ενταντική αγροκαλλιέργεια και δημιουργία της ίδιας χωματερής αλλού, ενώ επίσης, είναι η υφαρπαγή της γης στις ‘’αναπτυσσόμενες’’ χώρες για να τραφεί ο Βορράς από προϊόντα που έρχονται από χιλιόμετρα μακριά.

Στους καπιταλιστές αρέσουν τα μεγάλα project, που συνδυάζουν το ‘’πράσινο’’ με το ‘’κοινωνικό‘’: τα μεγάλα υδροηλεκτρικά φράγματα, όπως στο Λάος όπου το EDF κατέχει το 40%. Ενώ υποτίθεται ότι παράγει ηλεκτρισμό για τον τοπικό πληθυσμό, στην πραγματικότητα το 95% της παραγωγής εξάγεται στην Ταιλάνδη όπου οι βιομηχανικές ανάγκες αυξάνονται. Τα κέρδη υποτίθεται πως προορίζονται για την καταπολέμηση της φτώχειας (σας λέμε από τώρα, ότι δεν υπάρχει κάποιος ανεξάρτητος μηχανισμός ελέγχου). Η κοινωνική και περιβαλλοντική καταστροφή είναι πολύ σημαντική: 6.300 εκτοπίστηκαν σε πιο φτωχή γη, 110.000 άνθρωποι σε γειτονικά χωριά επηρεάζονται από την πτώση στην ποιότητα του νερού και από την μείωση των ψαριών.

Πιο κοντά σε μας, υπάρχει η κατασκευή του σταδίου 60.000 θέσεων στην Décines, ανατολικά της Lyon, που θα καταστρέψει 50 εκτάρια αγροτικής και κηπευτικής γης, ενώ η Lyon ήδη έχει ένα στάδιο 40.000 θέσεων…

Για να αποτραπούν οι αντιδράσεις, παρέχονται σε ένα τεράστιο πάρκινγκ, κάποια εκτάρια ‘’πράσινης ζώνης’’ για να διατηρηθούν τα οικοσυστήματα αλλά ο καπιταλισμός προστατεύει τη φύση, τοποθέτησε μία μεγάλη οροφή για τον ήλιο! Ο καπιταλισμός αγοράζει εκτάρια δασών, για να αγοράσει το δικαίωμα να μολύνει, χάρη στις μονάδες άνθρακα. Τα μεγάλα έργα, είναι επωφελή για τις πολυεθνικές καθώς χρηματοδοτούνται κυρίως από τις κοινότητες, την ΕΚΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.

Παρόλαυτά, η οικολογική μεταστροφή της παραγωγής είναι αναγκαία μόνο εξαιτίας των μειωμένων πόρων , για να μην αναφέρουμε τις οικολογικές καταστροφές (υπερθέρμανση, πυρηνικός κίνδυνος, εξάλειψη της βιοποικιλότητας..) τις οποίες βιώνουμε ήδη επειδή δεν συμβαίνει
τίποτα. Δεν μπορούμε να καλλιεργούμε χωρίς τέλος σε ένα πλανήτη που δεν είναι επεκτάσιμος.

Το να ληφθεί υπ’ όψιν η οικολογία της παραγωγής απαιτεί ένα τεράστιο όγκο δουλειά, είναι καλό, μπορούμε όλοι να δουλεύουμε αλλά τόσο όσο απαιτούν οι ανάγκες μας! Η επιστημονική έρευνα πρέπει να αναδιαταχθεί προς τους στόχους της οικολογίας και της κοινωνικής αειφορίας. Η συνεργασία μεταξύ των χωρών θα είναι πολύ πιο αποδοτική από τον ανταγωνισμό και την ανταγωνιστικότητα κινούμενη προς τη λιγότερη κατανάλωση και μια κοινωνία αυτάρκη. Ενάντια στην ορμητική τάση του καπιταλισμού να οικειοποιείται όλα τα δημόσια αγαθά (το νερό, την ενέργεια, τις πρώτες ύλες) πρέπει να μπει στη θέση του ένας αναγκαίος σχεδιασμός για την πραγματική οικολογική μεταστροφή. Αυτό απαιτεί μια πολιτική αντι-εξουσία στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος.

Τοπικά έχει υπάρξει αύξηση των πρωτοβουλιών σε πόλεις, από την ομάδα AMAP που αγοράζει απευθείας από τους παραγωγούς, ενώ μεγαλώνει η οργάνωση μικρών βιολογικών αγορών και οι κοινωνική οικονομία. Άνθρωποι αντιδρούν σε περιττά σχέδια που η κυβέρνηση επιβάλλει (αεροδρόμια, τρένα υψηλής τάσης , οδικές αρτηρίες, φράγματα, πυρηνικά …. ). Η μόνη λύση είναι η μείωση (της παραγωγής) και η κατανάλωση τοπικών βιολογικών προϊόντων.

ΜΑΥΡΟ/ΠΡΑΣΙΝΟ
κ Σύντροφοι από το εξωτερικό
2013 στη κατάληψη terra incognita

Η εισήγηση σε PDF.

Την Τρίτη 11 Ιούνη, στα πλαίσια της Ημέρας Διεθνούς Αλληλεγγύης στους Marie Mason, Eric McDavid και άλλους αναρχικούς με μακροχρόνιες ποινές, έγινε μικροφωνική στην πλατεία Ροτόντας στην Θεσσαλονίκη, με σκοπό την ενημέρωση για την κατάσταση των δύο φυλακισμένων αναρχικών συντρόφων στις Η.Π.Α. αλλά και υπόλοιπων αναρχικών κρατουμένων που βρίσκονται στα κελιά της δημοκρατίας με μακροχρόνιες ποινές.

Η μπροσούρα που μοιράστηκε στην εκδήλωση βρίσκεται σε pdf εδώ, ενώ ακολουθεί ολόκληρη παρακάτω.

Ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση των ζώων και της γης είναι αγώνας για την ελευθερία.

Πάγια τακτική του εκάστοτε κράτους ήταν και είναι η καταστολή προς όλους όσους αγωνίζονται και «διαταράσσουν» την ομαλή λειτουργία του. Έτσι λοιπόν, κράτος και καπιταλισμός δείχνοντας το πραγματικό τους πρόσωπο στοχοποιούν και φυλακίζουν τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια.

Ένα από αυτά τα κομμάτια είναι και ο αναρχικός αγώνας ο οποίος συμπεριλαμβάνει και τον αγώνα για την απελευθέρωση της γης και των μη ανθρώπινων ζώων. Ανά τον κόσμο άνθρωποι παλεύουν ενάντια στην καταστροφή της γης, την εκμετάλλευση, το βασανισμό και τον εγκλεισμό των ζώων τα οποία γίνονται θυσία στο βωμό του κέρδους για τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Ζώα που χρησιμοποιούνται για πειράματα από βιομηχανίες φαρμάκων και καλλυντικών, ως θέαμα από τσίρκο και ζωολογικούς κήπους, όπως επίσης και εξολοθρεύονται μαζικά μέσα σε σφαγεία, είτε για να καταλήξουν στο πιάτο μας, είτε για να ντύσουν τη ματαιοδοξία των ανθρώπων με τη γούνα τους. Φυσικά, η καταστροφική μανία του ανθρώπου δε θα μπορούσε να σταματήσει στην εκμετάλλευση των ζώων αλλά επεκτάθηκε και εις βάρος της γης. Αποψιλώσεις μεγάλων δασικών περιοχών, εξορύξεις πολύτιμων μετάλλων, λίθων και πετρελαίου, μόλυνση γης, υδάτων και αέρα είναι μόνο κάποιες απ’τις περιπτώσεις επέμβασης του ανθρώπου πάνω στη γη.

Μπροστά σε αυτή την επέλαση του ανθρώπου που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της κάποιοι επέλεξαν να αντισταθούν και να δράσουν. Κατ’αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν το ALF(Animal Liberation Front-Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων), το ELF(Earth Liberation Front-Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης), καθώς και άλλες αντίστοιχες ομάδες. Το μέτωπο απελευθέρωσης των ζώων δημιουργήθηκε το 1973 ως Band Of Mercy, και αργότερα, το 1976, μετονομάστηκε σε Animal Liberation Front. Το ALF είναι ένα δίκτυο που αποτελείται από αυτόνομους πυρήνες ανθρώπων, που αναλαμβάνουν τις ευθύνες των ενεργειών τους, εφόσον αυτές είναι σύμφωνες με τις βασικές αρχές του, που έχουν θεσπιστεί από την αρχή δημιουργίας του κινήματος.

Οι ακτιβιστές του κάθε πυρήνα δε γνωρίζουν τους ακτιβιστές των υπόλοιπων πυρήνων, και η δομή τους είναι μη-ιεραρχική. Οι ακτιβιστές του ALF τα πρώτα χρόνια περιορίζονταν στις απελευθερώσεις αιχμαλωτισμένων ζώων από εργαστήρια, φάρμες και άλλα περιβάλλοντα εγκλεισμού τους. Τώρα πια οι τακτικές τους περιλαμβάνουν φθορές, σαμποτάζ, εμπρησμούς και εκφοβιστικές απειλές. Με τις δράσεις τους έχουν καταφέρει να κλείσουν κάποια εργαστήρια και έχει εμποδιστεί σε άλλα η επέκταση ή η εδραίωσή τους υπό τον φόβο καινούριων επιθέσεων. Το ALF γνωστοποιεί τις ενέργειές του με αναλήψεις ευθύνης στα ΜΜΕ για λόγους προβολής της εκμετάλλευσης και της αιχμαλωσίας των ζώων. Από τη δημιουργία του ALF μέχρι τώρα, έχουν φυλακιστεί 200 περίπου ακτιβιστές κατηγορούμενοι για χιλιάδες ενέργειες. Όσον αφορά την καταστολή απέναντι στο μέτωπο απελευθέρωσης των ζώων, το αμερικανικό κράτος τους παρουσιάζει ως τρομοκράτες και τους έχει αποκαλέσει πολλές φορές ως υπ’ αριθμόν ένα εσωτερικό εχθρό της χώρας.

Το Earth Liberation Front είναι μια διεθνής οργάνωση που δημιουργήθηκε στη Βρετανία το 1992 από πρώην μέλη της Earth First. Το ELF χρησιμοποιεί την τακτική του οικονομικού σαμποτάζ με σκοπό την παύση της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος. Έχει προκαλέσει ζημιές που υπερβαίνουν τα 100 εκατομμύρια δολάρια σε κρατικούς αλλά και ιδιωτικούς στόχους στη Β.Αμερική, που εκμεταλλεύονται τα ζώα και τη γη για το κέρδος. Και οι δύο οργανώσεις έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά, όσον αφορά τον αντιιεραρχικό τους χαρακτήρα και τη δομή τους. Σε αντίθεση με το ALF όμως, το ELF αποφεύγει τη δημοσιοποίηση των ενεργειών τους στα ΜΜΕ, λόγω του ότι θέλουν τη μέγιστη εξάπλωση του δικτύου τους, και τη λιγότερο δυνατή στοχοποίησή του. Η γνωστοποίηση των δράσεων του ELF γίνεται μέσω του Γραφείου Τύπου, το οποίο είναι μια αυτόνομη ομάδα.

Άλλες ομάδες που δημιουργήθηκαν μετά την ανάπτυξη του ALF είναι η Compassion Over Killing και η Mercy For Animals, των οποίων ενέργειες περιορίζονται στις απελευθερώσεις ζώων από φάρμες εκτροφής και παραγωγής, απαλλασσόμενες από αυτές της καταστροφής ιδιοκτησιών. Ακόμη υπάρχουν η Animal Rights Militia και η Justice Department οι οποίες προβαίνουν σε πιο βίαιες τακτικές, όπως η αποστολή ταχυδρομικώς, δεμάτων με βόμβες. Μία ακόμη ομάδα είναι η SHAC η οποία μάχεται ενάντια στην HLS με το μέσο της αντιπληροφόρησης. Η Huntigdon Life Sciences (HLS), είναι μια βρετανική εταιρία βιολογικών επιστημών που εφαρμόζει τις περισσότερες ζωοτομές παγκοσμίως. Η HLS κάθε χρόνο προβαίνει σε ζωοτομές 75.000 περίπου κουταβιών της ράτσας μπήγκλ, ποντίκια, γάτες, μαϊμούδες, κουνέλια, μπαμπουίνους, χάμστερ και σε διάφορα άλλα ζώα. Η καμπάνια της SHAC κατάφερε τη διακοπή της συνεργασίας δεκάδων εταιριών με την HLS. Η αποτελεσματική αυτή δουλειά ανησύχησε την εταιρία και το αμερικανικό και βρετανικό κράτος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα 6 μέλη της να φυλακιστούν με ποινές που κυμαίνονται από 1 έως 6 έτη. Ένας από τους 6, ο Andrew Stepanian, έγινε το πρώτο πρόσωπο στις Ην. Πολιτείες που καταδικάστηκε στο πλαίσιο του νόμου προστασίας επιχειρήσεων που ωφελούνται από τη χρήση ζώων. Οι 6 ορίστηκε να πληρώσουν μαζί χρηματικό πρόστιμο που αγγίζει το 1 εκατομμύριο δολάρια για οικονομικές ζημιές στην HLS.

Το κίνημα του ALF και ELF δέχθηκε την καταστολή πολλές φορές από την αμερικάνικη κυβέρνηση. Η επιχείρηση “Back re” ήταν μία από τις πιο σοβαρές περιπτώσεις καταστολής που αντιμετώπισε. “Green Scare” είναι το όνομα που δόθηκε από συντρόφους για την εκστρατεία αυτή που έχει ξεκινήσει από το 2005 και περιλαμβάνει δικαστικές υποθέσεις στις οποίες φυλακίζονται ή διώκονται πολλοί αγωνιστές. Η “Operation Back re” του FBI, αφορά μια ομάδα από το Όρεγκον που φέρονται ως ακτιβιστές των ALF/ELF και κατηγορούνται για 20 σοβαρά σαμποτάζ όπως εμπρησμοί και πολλές επιθέσεις σε γεωργικά πειράματα γενετικής μηχανικής. Στα πλαίσια αυτής της επιχείρησης συνελήφθησαν πολλοί ακτιβιστές, κάποιοι από τους οποίους είναι οι Rod Coronado, Je “Free” Luers, Critopher McIntosh κ.ά.

2 ακτιβιστές οι οποίοι συνελήφθησαν στα πλαίσια του Green Scare και κρατούνται ακόμη είναι ο Eric McDavid και η Marie Jeanette Mason, με ποινές 20 και 22 χρόνια αντίστοιχα.

O Eric είναι αναρχικός και βίγκαν, ο οποίος καταδικάστηκε για συνωμοσία με τη χρήση φωτιάς ή εκρηκτικών για να καταστρέψει εταιρικά και κρατικά ακίνητα, χωρίς να έχει πραγματοποιήσει κάποια δράση αλλά για έγκλημα σκέψης. Ενώ ο εισαγγελέας των ΗΠΑ Scott McGregor κάλεσε τον Eric ως το πρώτο πρόσωπο στις ΗΠΑ που διώκεται για το ELF, η δίκη αποκάλυψε ότι η ομάδα του McDavid δεν είχε αποφασίσει αν πρέπει ή όχι να διεκδικήσουν τις προβλεπόμενες ενέργειες στο όνομα του ELF. Στις 27/09/2007, κρίθηκε ένοχος για όλες τις ενέργειες, (η ομοσπονδιακή επιτροπή του Σακραμέντο καταδίκασε τον Eric με τη συνωμοσία για την διάπραξη εγχώριας τρομοκρατίας) και τον Μάη 2008 καταδικάστηκε σε σχεδόν 20 χρόνια φυλάκιση, ως τρομοκράτης.

O Eric έχει ήδη συμμετάσχει σε πολλές διαδηλώσεις, ιδιαίτερα εκείνες που αφορούσαν το Green Scare. Τον Ιούλη 2005 συμμετείχε στο Crimethlnc (μία αναρχική κολεκτίβα πρώην εργαζομένων, που αποτελείται από πολλά άτομα που δρουν ανεξάρτητα για έναν ελεύθερο κόσμο). Μαζί με την Lauren Weiner, τον Zachary Jenson και την “Anna” (πληρωμένη πληροφοριοδότης του FBI – κοινώς ρουφιάνα), φέρεται να είχε σχεδιάσει εμπρησμούς και σαμποτάζ στο φράγμα Nimbus και σε εκκολαπτήριο ψαριών στο American River κοντά στο Σακραμέντο, στο ινστιτούτο δασικής υπηρεσίας των ΗΠΑ για την δασική γενετική, σε πύργους κινητής τηλεφωνίας, σε σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και σε άλλους στόχους. Κατά την κατάθεσή της η “Άννα” ισχυρίστηκε ότι η ομάδα θεωρούσε τη δολοφονία των διερχόμενων πολιτών ως παράπλευρες απώλειες, παρ’όλα αυτά τα σχέδιά τους επικεντρώθηκαν σε υλικές ζημιές. Η “Άννα” συνεργαζόταν με το FBI για να διεισδύσει στην ομάδα απ’το 2004. Ενθάρρυνε τις δραστηριότητές τους και τους παρείχε πληροφορίες για την κατασκευή βομβών, χρήματα για να αγοράσουν τις πρώτες ύλες, τη μεταφορά τους και ένα χώρο για να εργάζονται σε αυτό.

Στις 13/01/2006 οι 3 συνελήφθησαν έξω από ένα κατάστημα, όπου είχαν αγοράσει χημικά προϊόντα οικιακής χρήσης, κατά πάσα πιθανότητα για κατασκευή βόμβας. Κανείς τους δεν είχε προηγούμενες καταδίκες. Ο Eric δήλωσε ότι θα αρχίσει απεργία πείνας λόγω της άρνησης των φυλακών να του παρέχουν vegan φαγητό. Άρχισε να του δίνεται σταδιακά. Το 2008 στις δίκες τους, η Weiner και ο Jenson κρίθηκαν ένοχοι και κατέθεσαν εναντίον του Eric με αντάλλαγμα μικρότερη ποινή. Ο δικηγόρος του υποστήριξε ότι αυτός (ο Eric) έπεσε θύμα παγίδας αλλά παρ’όλα αυτά κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια σχεδόν φυλακή. Στις 06/05/2009 ο δικηγόρος του άσκησε έφεση, η οποία ακόμη εκκρεμεί…

Η Marie, μέλος του ELF, είναι μία περιβαλλοντική ακτιβίστρια απ’το Cincinatti, η οποία το 2009 καταδικάστηκε σε 22 χρόνια φυλάκιση αφού παραδέχτηκε 14 κατηγορίες (13 για ELF και μία ALF) για εμπρησμούς και υλικές ζημιές σε ακίνητα ύψους 4 εκατομ. δολαρίων (σε καμία από αυτές δεν υπήρξε τραυματίας). Η Marie διώχθηκε για μία επίθεση, το 1999 σε ένα κτίριο στο Michigan State University, που προκάλεσε ζημιές πάνω από 1 εκατομ. ευρώ, η οποία πραγματοποιήθηκε ως ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της έρευνας των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργeιών. Επιπλέον, 3 εκατομ. δολάρια σε ζημιές που περιλαμβάνουν επιθέσεις σε κτίρια υπό κατασκευή και σε σκάφη που κατείχε ένας παραγωγός γάλακτος. Υποστηρικτές ισχυρίζονται ότι η υπόθεση αυτή αποτελεί μία μορφή πολιτικής δίωξης, ως μέρος του φαινόμενου του Green Scare, κατά την οποία δίνεται ατομικά μία υπερβολικά μεγάλη ποινή για εγκλήματα κατά ιδιοκτησίας.

Η Marie έχει εργαστεί ως κηπουρός, μουσικός, συγγραφέας, οργανώτρια για το Earth First και υπήρξε εθελόντρια σε μία κολεκτίβα για ελεύθερη φυτική υγειονομική περίθαλψη. Είναι 51 χρονών και μητέρα δύο παιδιών. Η Marie και ο τότε σύζυγός της, Frank Ambrose, πυρπόλησαν ένα γραφείο στο οποίο υπήρχαν αρχεία σχετικά με την έρευνα για τις γενετικά τροποποιημένες «ανθεκτικές πατάτες», που χρηματοδοτούνταν απ’ το USAID και την γιγαντιαία βιοτεχνολογική εταιρία Monsanto. Την επομένη, η Marie και ο Frank πυρπόλησαν εμπορικό εξοπλισμό υλοτομίας. Και για τους δύο εμπρησμούς την ευθύνη ανέλαβε η ELF ως δράσεις κατά της γενετικής μηχανικής, της αποψίλωσης των δασών και άλλων καταστροφικών πράξεων για το περιβάλλον. Στη συνέχεια ο Frank πιάστηκε και συμφώνησε να γίνει πληροφοριοδότης (ρουφιάνος δηλαδή και αυτός) της κυβέρνησης δίνοντας πληροφορίες που οδήγησαν στη σύλληψη της Marie. Συνελήφθη στις 10/03/2008 από πράκτορες του FBI (την ίδια ημέρα ο Frank είχε καταθέσει διαζύγιο).

Η ποινή που επιβλήθηκε στην υπόθεση της Marie είναι η μεγαλύτερη που έχει δοθεί σε υποθέσεις τέτοιου είδους. Στη δίκη, κατά την διάρκεια 3 ωρών ακρόασης η Marie είπε: “Πραγματικά ζητώ συγνώμη σε όσους τρομοκρατήθηκαν από τις πράξεις μου. Είχα ως στόχο να εμπνεύσω σκέψεις και συμπόνια και όχι φόβο”. Κατά τη διάρκεια της δίκης το FBI έστειλε δελτίο τύπου στα τοπικά μέσα ενημέρωσης προειδοποιώντας για το ενδεχόμενο διαδηλώσεων από μέλη του ALF και ELF. Η προειδοποίηση αυτή καταγγέλθηκε από τους υποστηρικτές ως μία προσπάθεια να τρομάξουν τους ανθρώπους που επιθυμούσαν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Η Marie αποστέλλεται σε διαχωρισμένη ομοσπονδιακή μονάδα στη Μινεσότα. Ένα μήνα μετά μεταφέρθηκε στη γυναικεία μονάδα διαχείρισης Επικοινωνιών στο Τέξας, όπου και της απαγορεύτηκαν γράμματα και επισκέψεις, εκτός του στενού οικογενειακού της κύκλου, για αρκετούς μήνες.

Αυτή τη στιγμή πέντε ακόμη ακτιβιστές βρίσκονται φυλακισμένοι για υποθέσεις απελευθέρωσης γης και ζώων. Αυτοί είναι: ο George House, ο Walter Edmund Bond, ο Steve Murphy, ο Viktor Padellaro και ο Justin Solondz.

Κάποια παραδείγματα αντίστοιχων αγώνων ενάντια στη λεηλασία της φύσης έχουμε και στον ελλαδικό χώρο. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους αγώνες ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου, στην επέκταση του καζίνο της Πάρνηθας, στην κατασκευή ΧΥΤΑ στην Κερατέα, όπως και ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική. Πρόσφατα ο τελευταίος έχει ενταθεί, με τους κατοίκους αλλά και αλληλέγγυους να περνούν στην αντεπίθεση ενάντια στο κεφάλαιο και το «κράτος ανάπτυξης» το οποίο προσπαθεί να επιβληθεί στην περιοχή. Στις 17 Μαρτίου πυρπολείται το εργοτάξιο της υπεύθυνης για το έργο εταιρίας «Ελληνικός Χρυσός». Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη δίωξη 20 κατοίκων αλλά και την προφυλάκιση 2 εξ’αυτών.

Στα πλαίσια της διεθνούς ημέρας αλληλεγγύης δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε και κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις στη ελλάδα, όπου το κράτος έδειξε και εκεί την εκδικητικότητά του με εξοντωτικές ποινές φυλάκισης απέναντι σε όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται. Η υπόθεση της 17Νοέμβρη, του Επαναστατικού Αγώνα και της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στις οποίες οι ανώτερες ποινές στα μέλη τους είναι 25 φορές ισόβια, 50 χρόνια και 77 χρόνια αντίστοιχα.

Παίρνοντας σαφή και ξεκάθαρη θέση σαν αναρχικοί σ’αυτό τον πόλεμο ενάντια στο κράτος, οφείλουμε να μην ξεχνάμε τους φυλακισμένους αγωνιστές και να μη σταματάμε να τους στηρίζουμε ηθικά και υλικά.

Μαύρο/Πράσινο

mavroprasino@gmail.com

Το πρώτο κείμενο της αναρχικής ομάδας “Μαύρο/Πράσινο”, ως μια προσπάθεια αυτοπαρουσίασης.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

«Η οικολογική δράση ή είναι επαναστατική δράση ή δεν είναι τίποτα. Η οικολογία ή θα αποκαλύπτει τις ταξικές κοινωνικές αιτίες και τις απάνθρωπες σχέσεις που δημιούργησαν ένα ολοκληρωτικά δηλητηριασμένο πλανήτη ή θα
είναι ένα καλλυντικό του καπιταλισμού.»

Μάρεϊ Μπούκτσιν

Όσο γιγαντώνεται η καπιταλιστική συσσώρευση, όσο ανοίγει η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, όσο το κεφάλαιο παγκοσμιοποιείται, όσο το αστυνομικό κράτος θωρακίζεται πίσω από το χαρτομάνι της γραφειοκρατίας, όσο οι άνθρωποι βλέπουν τον μόχθο τους να ξεπουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί, όσο ο πλούσιος βορράς καταναλώνει για να την πληρώνει ο φτωχός νότος, τόσο καταλαβαίνουμε ότι τα προβλήματά μας είναι
αλληλένδετα. Γι’ αυτό και χρειάζεται μια συνολική απάντηση, που θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα ως τα πλοκάμια ενός και μόνο μηχανισμού. Η καπιταλιστική μεγέθυνση, η κρατική καταστολή και η οικολογική υποβάθμιση είναι μέρος του ίδιου προβλήματος και βεβαίως δεν μπορούν να απαντηθούν ούτε με έναν ήπιο σοσιαλισμό, ούτε με λιγότερο κράτος, ούτε με τα τερτίπια του πράσινου καπιταλισμού.

γεωργία και καπιταλισμός 

Ο αγώνας μας για τη γη και την ελευθερία είναι περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Οι πολυεθνικές των μεταλλαγμένων ελέγχουν την αγορά των σπόρων και πιέζουν τα κράτη για νομοθεσίες που θα ελέγχουν ή θα απαγορεύουν τη χρήση ντόπιων ποικιλιών. Επίσης, σήμερα ο γεωργός της «ανεπτυγμένης» δύσης αναγκάζεται να εντατικοποιεί την παραγωγή του με φυτοφάρμακα και μεταλλαγμένα προκειμένου να ανταγωνιστεί τον εξαθλιωμένο δουλοπάροικο αγρότη του «αναπτυσσόμενου» κόσμου που πουλά την εργασία του για μισό κομμάτι ψωμί. Εντωμεταξύ, μεγάλο μέρος των καλλιεργήσιμων εκτάσεων δεν προορίζονται για το πιάτο μας, αλλά για το ρεζερβουάρ των οικολογικά
ανησυχούντων Ευρωπαίων και Αμερικανών. Τα βιοκαύσιμα προτείνονται ως η «καθαρή» λύση για την κλιματική κρίση και τεράστιες εκτάσεις δεσμεύονται, ανεβάζοντας έτσι τις τιμές των τροφίμων και οδηγώντας στην πείνα και την εξαθλίωση ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού. Σε κάθε περίπτωση βέβαια το καπιταλιστικό
σύστημα φροντίζει να διατηρεί τα επίπεδα των τιμών εκεί που προσφέρουν το υψηλότερο δυνατό κέρδος. Ένα άλλο μεγάλο μέρος των καλλιεργειών μάλιστα προορίζεται για κατανάλωση από τις στρατιές των μη ανθρώπινων ζώων που εκτρέφονται προκειμένου να καταλήξουν ως ζωική τροφή στο πιάτο του πλούσιου βορρά. Αυτά τα ζώα είναι εν
δυνάμει μπριζόλες αφού γεννιούνται και μεγαλώνουν για να φαγωθούν από τον άνθρωπο.

απελευθέρωση των ανθρώπων/απελευθέρωση των ζώων

Τα ζώα της βιομηχανικής εκτροφής είναι ένας μόνο κρίκος της αλυσίδας της εκμετάλλευσης των μη ανθρώπινων ζώων, μαζί με τα ζώα που κακοποιούνται στα τσίρκο και τους ζωολογικούς κήπους, τα ζώα που υποφέρουν και τεμαχίζονται στα επιστημονικά εργαστήρια, και τα ζώα που περιμένουν κλεισμένα σε μικροσκοπικά κλουβιά τον
αγοραστή τους στα πετ-σοπ. Είμαστε ενάντια στη λογική της αποστειρωμένης πόλης και παλεύουμε για την απελευθέρωση όλων αυτών των ζώων, όχι ως «φιλόζωοι» και «ευαίσθητοι πολίτες», αλλά ως αναρχικοί και αναρχικές, ως «φανατικοί εραστές της ελευθερίας»,(1) ως άνθρωποι δηλαδή που καταλαβαίνουμε ότι και τα άλλα είδη πρέπει να
ικανοποιούν τις βασικές τους ανάγκες.

(1)«Είμαι ένας φανατικός εραστής της ελευθερίας, την οποία θεωρώ σαν το μοναδικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορεί ν’ αναπτυχθεί και να εξελιχτεί η ευφυΐα, η αξιοπρέπεια και η ευτυχία του ανθρωπίνου γένους.» Μιχαήλ Μπακούνιν, Η Παρισινή Κομμούνα και η Ιδέα του Κράτους (1871).

οικολογία και αναρχία

Εδώ και μερικά χρόνια έχει αρχίσει να αρθρώνεται ένας αναρχικός λόγος στην Ελλάδα εναντίον του ειδισμού (σπισισμού), της μεροληπτικής στάσης δηλαδή εναντίον των μελών των άλλων ειδών. Δεν θέλουμε να περιχαρακωθούμε πίσω απ’ αυτή την ταυτότητα και να φτιάξουμε ακόμα έναν «ισμό» μεταξύ των υποδιαιρέσεων της αναρχικής ιδεολογίας. Πιστεύουμε όμως ότι η ενδυνάμωση αυτού του λόγου θα συμβάλει στην περαιτέρω ωρίμανση της αναρχικής σκέψης και θα την οδηγήσει σε ένα πεδίο ακόμα μεγαλύτερης ελευθερίας. Διότι έτσι θα επιδιώκουμε την ολική απελευθέρωση, ανθρώπινων και μη ανθρώπινων ζώων.

Με αυτό το κείμενο αυτοπαρουσίασης λοιπόν δηλώνουμε ότι μας ενδιαφέρει να προωθήσουμε –μέσα και έξω από τον χώρο– όλα εκείνα τα στοιχεία της οικοαναρχικής σκέψης που είναι γόνιμα. Είμαστε αντίθετοι στη λογική της δημιουργίας ενός οικοαναρχικού λάιφ-στάιλ το οποίο δεν εξυπηρετεί σε τίποτα πέραν από την αυτοαναφορικότητα και την ανάλωση σε ανούσιες αντιπαραθέσεις. Ενδιαφερόμαστε για τη γονιμοποίηση όλων των στοιχείων του αναρχισμού που έχουν έναν προταγματικό χαρακτήρα για μια μελλοντική απελευθερωμένη οικολογική κοινωνία. Η δίνη μέσα στην οποία βρεθήκαμε όλοι οι κάτοικοι της νότιας Ευρώπης δεν πρέπει να μας κάνει να ιεραρχήσουμε τους αγώνες μας. Μπορούμε να παλεύουμε ταυτόχρονα για να υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες, τους φυλακισμένους συντρόφους, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους ομοφυλόφιλους, όπως και τα μη ανθρώπινα ζώα.

οι αγώνες τότε, σήμερα και για πάντα

Αντιλαμβανόμαστε ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι αγώνες απαιτούν συστράτευση και αλληλεγγύη. Τα παραδείγματα των αγώνων που έχουν τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε παραπάνω είναι πολλά. Ανάμεσα σ’ αυτά, ο αγώνας εναντίον της εκτροπής των Αχελώου, ο αγώνας κατοίκων νησιών –όπως της Λέσβου και της Κρήτης– εναντίον των αιολικών πάρκων, τα δίκτυα αλληλεγγύης, τα δίκτυα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής για να μην λειτουργήσουν τα μεταλλεία του θανάτου. Ήδη δύο αγωνιστές είναι προφυλακισμένοι για αυτήν την υπόθεση, κάποιοι άλλοι περιμένουν δίκες, ενώ και ο αναρχικός Νίκος Μαζιώτης έχει καταδικαστεί για βόμβα που τοποθετήθηκε το 1997 ως ένδειξη συμπαράστασης στον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής εναντίον της τότε εταιρίας TVX Gold. Δεν ξεχνάμε ούτε τους φυλακισμένους συντρόφους του Μετώπου για την Απελευθέρωση των Ζώων (ALF) και
του Μετώπου για την Απελευθέρωση της Γης (ELF) που εκτίουν ποινές σε φυλακές των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Αυτό που αντιτάσσουμε στην οικονομική λαίλαπα, στην κρατική τρομοκρατία, στον εργασιακό μεσαίωνα, στην οικολογική υποβάθμιση, είναι οι οριζόντιες αντι-ιεραρχικές δομές, η άμεση δράση, η αλληλεγγύη και η αναρχία. Παλεύουμε για την απελευθέρωση ανθρώπων και ζώων, για τις ελευθεριακές οικοκοινότητες σε πόλεις και χωριά, για τη γη και την ελευθερία.

Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2013
μαύρο/πράσινο