Δύναμη στον αναρχικό και vegan Osman Evcan, απεργό πείνας από 10/11

mavroprasino-gr-1024x747mavroprasino-en-1024x747mavroprasino4-1024x768mavroprasino3-1024x654mavroprasino2-1024x695mavroprasino1-1024x815

Δύναμη στον αναρχικό-βίγκαν Osman Evcan

Ο Osman Evcan , ο οποίος γεννήθηκε το 1959 στην Σαμψούντα είναι ένας αναρχικός κρατούμενος  και βρίσκεται 23 χρόνια σε τουρκική φυλακή. Το 1992 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη με τις κατηγορίες  ανθρωποκτονίας, ληστείας και συμμετοχής σε αριστερή τρομοκρατική οργάνωση. Είχε φυλακισθεί επίσης για 9 χρόνια από το 1980 έως το 1989. «Για να εξηγήσω ποιος, γιατί  είμαι φυλακισμένος και πως υιοθέτησα τη βίγκαν κουλτούρα, γράφω αυτό το γράμμα σε όσους με στήριξαν σε αυτόν τον αγώνα που αφορά τη διατροφή μου μέσα στη φυλακή. Συνελήφθην το 1992 με τις κατηγορίες συμμετοχής σε παράνομη οργάνωση  και καταδικάστηκα σε ισόβια βάσει του άρθρου 146/1 του τουρκικού ποινικού κώδικα. Η αιτία της ισόβιας κάθειρξης είναι η δολοφονία ενός μέλους της οργάνωσης σύμφωνα με κεντρική απόφαση της οργάνωσης λόγω της ανυπακοής του στην πειθαρχία της. Παρόλο που προσωπικά δεν εγκρίνω μία τέτοια ενέργεια, συνδέθηκα με αυτήν σε σχέση με τις συνθήκες της εποχής εκείνης. Αξιολογώ την πράξη αυτήν ως φόνο.»

Το 2003 ο Osman γίνεται αναρχικός  και βίγκαν  και υποστηρίζει τα κινήματα απελευθέρωσης των ζώων. Η πρώτη του ενέργεια με μεγάλο αντίκτυπο  υπήρξε η απεργία πείνας το 2011, με αίτημα το βίγκαν φαγητό να είναι διαθέσιμο στις φυλακές,  η οποία διήρκησε 42 ημέρες. Κατά τη διάρκεια της απεργίας του , αναρχικοί ,υποστηρικτές της απελευθέρωσης των ζώων και της φύσης  από όλο τον κόσμο και την Τουρκία στήριξαν τον αγώνα του Osman για πρόσβαση των φυλακισμένων σε βίγκαν φαγητό. Έπειτα από 42 ημέρες απεργίας πείνας η τουρκική κυβέρνηση υποχώρησε και όρισε κανονισμούς για τους βίγκαν και χορτοφάγους κρατουμένους: ‘Τα αιτήματα των βίγκαν κρατουμένων θα γίνονται δεκτά εφόσον αυτά από οικονομικής πλευράς δεν ξεπερνούν το κόστος που αναλογεί στη διατροφή του κάθε κρατούμενου’. Μετά από αυτή την νίκη ο Τούρκος κρατούμενος  συνέχισε να συμμετέχει στον αναρχικό αγώνα μέσα από την φυλακή. Είναι υποστηρικτής του LGBT κινήματος , της απελευθέρωσης των ζώων, των γυναικείων δικαιωμάτων  και των αντι-ιμπεριαλιστικών αγώνων. Επί τρία έτη έκανε απεργίες πείνας για να διαμαρτυρηθεί εναντίον της σφαγής ζώων  κατά τη διάρκεια της ετήσιας γιορτής των θυσιών (Κουρμπάν Μπαϊράμ) και έγραφε κείμενα  υπεράσπισης της φύσης και των πολύπλευρων ταυτοτήτων των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία.

Σήμερα βρίσκεται στο Kocaeli, σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Μετά από 33 ημέρες απεργίας πείνας  τον Ιούνιο του 2015 κατάφερε να πάει ένα βήμα παραπάνω όσον αφορά τις προμήθειες του βίγκαν φαγητού στη φυλακή κερδίζοντας το δικαίωμα να του αποστέλλεται φαγητό από αλληλέγγυους και δικούς του ανθρώπους. Η διοίκηση ωστόσο της φυλακής καταπάτησε αυτό το δικαίωμα για αυθαίρετους  λόγους. Του απαγόρεψαν εκδικητικά την παραλαβή βίγκαν τροφίμων, αναγκάζοντάς τον να μπει εκ νέου σε απεργία πείνας. Ο Οσμάν συνεχίζει την επ ‘ αόριστον απεργία πείνας του από τις 10 Νοεμβρίου 2015. Έπειτα από το κατασταλτικό πλαίσιο που εφαρμόσθηκε λόγω των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου και την έγκριση σε αυτές  του ισλαμικού-φασιστικού κόμματος  AKP ,το καθεστώς  επιβολής αντικατοπτρίζεται στις τεχνικές καταπίεσης μέσα στις φυλακές  και η πίεση που δέχεται ο αναρχικός κρατούμενος αυξάνεται. Η πρόσβασή του  πλέον σε βίγκαν φαγητό είναι μπλοκαρισμένη. Του ασκείται η τεχνική ‘παραδώσου ή πέθανε’. Παρόλα αυτά είναι  αποφασισμένος να συνεχίσει την απεργία μέχρι- όπως ο ίδιος λέει- την απόλυτη ελευθερία.

Αυτό που  γίνεται ξεκάθαρο μέσα από κάθε υπόθεση  πολιτικού κρατουμένου ή κρατουμένου- αγωνιστή, είναι πως τα κράτη και οι κυβερνήσεις σε διεθνές επίπεδο εφαρμόζουν κοινές πρακτικές. Η όξυνση της καταστολής, η προώθηση  των φυλακών υψίστης ασφαλείας ,η απομόνωση, η ψυχική εξάντληση των κρατουμένων και η καθυπόταξη των σωμάτων τους είναι πάγιες τακτικές επιβολής  που στόχο έχουν να αποδυναμώσουν κάθε φρόνημα ελευθερίας και κάθε ανάγκη διεκδίκησης της. Ο αγώνας της απεργίας του Τούρκου αναρχικού είναι ένας  αγώνας  υπεράσπισης κάθε αγωνιζόμενου οικο-αναρχικού και των αιτημάτων του καθώς  η ταύτιση είναι  αναπόφευκτη. Ας εξαλείψουμε την πλάνη πως ένα τέτοιο σενάριο θα ήταν απίθανο στoν ελλαδικό χώρο και ας προετοιμάσουμε  την αντίσταση σε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο, δείχνοντας την διεθνιστική αλληλεγγύη μας και προτάσσοντας το γκρέμισμα κάθε φυλακής , κάθε κλουβιού/κελιού.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι  στους απεργούς πείνας που θέτοντας  τα σώματά τους  ως αναχώματα ενάντια στην εξουσία, διεκδικούν έδαφος  στον αγώνα προς την ολική απελευθέρωση.

Μέχρι την καταστροφή όλων των φυλακών, των εργοστασίων και εργαστηρίων εκμετάλλευσης των ζώων και των βιομηχανιών καταστροφής της Γης. Μέχρι τον θάνατο του κράτους και του κυρίαρχου πολιτισμού, κανείς και τίποτα δεν θα είναι ελεύθερο.

Ανυποχώρητος αγώνας για την Ολική Απελευθέρωση και την Αναρχία

Αναρχική Συλλογικότητα
Μαύρο/Πράσινο

Strength to anarchist-vegan Osman Evcan

Osman Evcan, who was born in 1959 in Samsun, is an anarchist prisoner and has been in a turkish prison for 23 years. In 1992 he was sentenced to life imprisonment under the charges of manslaughter, robbery and participation in a leftist terrorist group. He was also imprisoned for 9 years from 1980 until 1989.

“To explain who I am, why I am in prison and how I adopted a vegan living culture, I am writing this letter to those who have supported my demand about my nutrition in prison. Arrested in 1992 on charges of “membership to an illegal organization”, I was sentenced to life imprisonment in connection with the Article 146/1 of Turkish Penal Code. The reason for the life sentence was the murder of an organization member upon the central decision of the organization due to his disobedience to organizational discipline. Although I personally don’t approve this act, I was involved in it in connection with the circumstances of that time. I evaluate this act as a murder.”

In 2003 Osman became an anarchist, a vegan and a supporter of animal liberation movements. His first high impact act was his hunger strike in 2011, demanding that vegan food is available in prisons, which lasted 42 days. During his strike, anarchists, animal and earth liberation advocates form all around the world and Turkey supported Osman’s struggle for prisoners’ access to vegan food.

After 42 days of hunger strike the turkish government gave in and made regulations for vegan and vegeterian prisoners. According to his comrades’ letter, prisoners’ demands for vegan food will be met as long as they are covered by substinence allowance. After this victory, the turkish prisoner continued to participate in the anarchist struggle from within the prison. He supports the LGBT movement, animal liberation, womens’ rights and anti-imperialist struggles. For 3 years he went on hunger strikes protesting against the animal slaughter during the annual “feast of sacrifice”  and wrote articles in defence of nature and about the multifaceted identities of people in society.

Today he is in Kocaeli, in a maximum security prison. After 33 days of hunger strike in June 2015 he took vegan supplies one step further and gained the right to receive vegan food from comrades and his friends and family. However, the prison administration violated his gained right for arbitrary reasons. They banned him from receiving vegan food forcing him on a hunger strike yet again. Osman continues his indefinite hunger strike from November 10th 2015.  On his 16th day of strike after the elections in Turkey and  the approval of the hegemony of Islamic fascism of AKP,the fascist regime is revealed in the techniques of oppression in the prisons and the pressure on the anarchist prisoner increases and his access to vegan food is blocked. The technique he is subjected to states “obey or die”. Nevertheless he is determined to continue his hunger strike until –as he himself says- absolute freedom.

What is clear through every political prisoner’s or imprisoned struggler’ case is that the states and governments on an international scale are implementing common practices. The intensification of repression, the development of maximum security prisons, the solitary confinement policies, the prisoners’ psychological exhaustion and the  total subjucation of their bodies are long standing tactics of domination aiming to weaken every idea of freedom and every need to claim it. The struggle of the turkish anarchist is a struggle in defence of every struggling eco-anarchist and their demands. We should eradicate the false assumption that this scenario can’t happen in the greek territory and prepare the resistance against this possibility, showing our internationalist solidarity and fight for the abolition of every prison, every cell/cage.

We stand in solidarity with the hunger strikers who, by putting their bodies forward as barriers against authority, they claim ground in the stuggle for total liberation.

Until the destruction of all prisons, factories, laboratories of animal exploitation and industries that destroy the Earth. Until the death of the state and the dominant civilization, noone and nothing is free.

Uncompromising struggle for Total Liberation and Anarchy

Anarchist Collective
Black/Green

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Βιώνοντας τις τελευταίες επιθέσεις του κράτους προς αγωνιζόμενα κομμάτια και κυρίως προς τον αναρχικό χώρο, θεωρούμε κομβικής σημασίας την απάντηση στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις της εξουσίας. Από τις εκκενώσεις καταλήψεων σε αρκετές πόλεις της ελλάδας, το ξύλο σε πορείες, τις συλλήψεις και τους βασανισμούς στα Α.Τ., τη δημοσιοποίηση προσωπικών στοιχείων και φωτογραφιών συλληφθέντων αγωνιστών, την ποινικοποίηση των φιλικών, συντροφικών και συγγενικών σχέσεων, μέχρι την επιβολή εξοντωτικών περιοριστικών όρων, αλλά και τις εφόδους της αντιτρομοκρατικής σε σπίτια αναρχικών και του στενού τους κύκλου.

No Expo – Πρωτομαγιά 2015, Μιλάνο, Ιταλία.

Με αφορμή την πραγματοποίηση της διεθνούς έκθεσης EXPO, η οποία είχε διάρκεια από τη 1/5 έως τον Οκτώβριο του ’15 και έλαβε χώρα στο Μιλάνο, κατέβηκαν στο δρόμο πάνω από 30.000 άτομα για να διαδηλώσουν εναντίον της. Ανάμεσα στις χιλιάδες κόσμου που βρίσκονταν εκείνη τη μέρα στο δρόμο υπήρχαν και 500 αναρχικοί οι οποίοι συγκρούστηκαν αποφασιστικά με τις δυνάμεις καταστολής, έσπασαν και έκαψαν καπιταλιστικούς στόχους και πολυτελή οχήματα.

6 μήνες μετά, και συγκεκριμένα στις 12/11, ημέρα γενικής απεργίας, μπάτσοι εισβάλλουν στα σπίτια 5 αγωνιζόμενων φοιτητών στην Αγ.Παρασκευή και τους συλλαμβάνουν μετά από έκδοση ευρωπαϊκού εντάλματος σε βάρος τους από το ιταλικό κράτος. Την ίδια μέρα συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται στο Μιλάνο άλλα 4 άτομα, αφού υπήρχαν εντάλματα και γι’αυτούς, ενώ καταζητούνται και άλλα άτομα τόσο στην ελλάδα, όσο και στην ιταλία αλλά και σε άλλες χώρες. Ο λόγος γι’αυτές τις διώξεις και προφυλακίσεις είναι η συμμετοχή αυτού του κόσμου στην πορεία της πρωτομαγιάς στο Μιλάνο. Ειδικότερα, για τους 5 αγωνιζόμενους φοιτητές από την ελλάδα εκκρεμεί απόφαση για την έκδοσή τους, ή μη, από το ελληνικό κράτος στο ιταλικό μέχρι το τέλος του Νοεμβρίου. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας καθώς θα πρέπει να εμφανίζονται στο Α.Τ. της περιοχής τους κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή μέχρι να βγει η απόφαση.

Εκθέσεις EXPO

Οι παγκόσμιες εκθέσεις ΕΧΡΟ αποτελούν στην ουσία “γιορτές” του καπιταλιστικού κόσμου. Οι θεματικές αλλά και η διοργανώτρια χώρα καθορίζεται από το Γραφείο Διεθνών Εκθέσεων, που έχει έδρα την Γαλλία, και στο οποίο συμμετέχουν 168 κράτη. Σ’ αυτές τις εκθέσεις εταιριών παρουσιάζονται όλα τα “νέα τεχνολογικά επιτεύγματα” και τα “προϊόντα του μέλλοντος”, αλλά αποτελούν συγχρόνως και το έδαφος για να διαφημιστούν και να κλείσουν συμφωνίες όλες οι εταιρίες-κολοσσοί που ανταγωνίζονται στη συσσώρευση κεφαλαίου. Μέσα από αυτές τις συνεργασίες των κρατών και εταιριών διαφαίνεται η διακρατική στρατηγική και πολιτική πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, καθώς και η επιβολή των λύσεων στα προβλήματα που η κυριαρχία τους έχει δημιουργήσει. Επιπλέον οι εκθέσεις αποτελούν το έδαφος όπου οι νέες τεχνολογίες ελέγχου, οι νέες επιστημονικές καινοτομίες που θα προχωρήσουν ένα βήμα ακόμη την πολυπόθητη ανθρώπινη πρόοδο, παρουσιάζονται και εφαρμόζονται στο κοινωνικό πεδίο.

Η συγκεκριμένη ΕΧΡΟ, η οποία προφασίζονταν την “επίλυση της παγκόσμιας πείνας” και προωθούσε το “φαγητό του μέλλοντος”, είχε ως κύρια θεματολογία το δικαίωμα στο υγιεινό φαγητό, την περιβαλλοντική, κοινωνική και οικονομική βιωσιμότητα της τροφικής αλυσίδας και τη διαφύλαξη της γευστικότητας αλλά και των διαφορετικών συνηθειών του κάθε λαού. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι 2 από τους πάμπολλους χορηγούς της συγκεκριμένη έκθεσης ήταν τα McDonald’s και η Coca Cola.

Επιθέσεις των κρατών απέναντι στους αγωνιζόμενους

Η συγκεκριμένη κατασταλτική επιχείρηση που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή από το ιταλικό κράτος, το οποίο έχει μεγάλη παράδοση στον τομέα καταστολή, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ιδωθεί ξεκομμένα. Θα ήταν εκτός από έλλειμμα ανάλυσης, και μεγάλο λάθος να μη την εκλάβουμε ως μία συνέχεια αντίστοιχων επιχειρήσεων που έχουν εξαπολύσει τα κράτη, τόσο εντός Ε.Ε. όσο και εκτός, προς τα αγωνιζόμενα κομμάτια.

Οι διώξεις σχετικά με την πορεία ΝΟ ΕΧΡΟ έρχονται να προστεθούν σε έναν μακρύ κατάλογο των επιθέσεων της κυριαρχίας εναντίον, σε πρώτη φάση του αναρχικού χώρου, αλλά όπως πλέον επιβεβαιώνεται και με αυτή την υπόθεση, και προς όλους όσους αντιδρούν.

Κάποια από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα καταστολής αποτελούν οι 2 μεγάλες επιχειρήσεις του ισπανικού κράτους, Πανδώρα και Πινιάτα, που έλαβαν χώρα η 1η στα τέλη του ’14 και η 2η τον Απρίλιο του ’15. Αυτές αποτέλεσαν την απάντηση του ισπανικού κράτους στις μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις και αντιδράσεις που είχαν ξεσπάσει ενάντια στον νέο νόμο «φιμωτρο». Κατά τη διάρκειά τους πραγματοποιήθηκαν επιδρομές σε σπίτια, στέκια και κοινωνικά κέντρα αναρχικών σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας που είχαν σαν αποτέλεσμα υπεράριθμες διώξεις αλλά και προφυλακίσεις αναρχικών, με το πρόσχημα της συμμετοχής τους σε τρομοκρατική οργάνωση.

Παρόμοιες κρατικές επιθέσεις έχουν πραγματοποιηθεί και σε άλλες χώρες. Στο Βέλγιο με εφόδους και συλλήψεις ατόμων που αγωνίζονταν ενάντια στην κατασκευή ενός συγκροτήματος φυλακών υψίστης ασφαλείας, και κατηγορήθηκαν για «παρακίνηση σε διάπραξη τρομοκρατικών πράξεων» και «συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση». Στην Ιταλία με διώξεις για τον αγώνα ενάντια στην κατασκευή υπερταχείας TAV (κίνημα NO TAV). Στη Χιλή, στην Ελλάδα κλπ.

Κάποιες από τις τελευταίες περιπτώσεις καταστολής στον ελλαδικό χώρο

*Η υπόθεση των 2 αναρχικών Αντρέα και Ερρόλ. Οι 2 συνελήφθησαν μετά τις συγκρούσεις σε πορεία στις Σκουριές στις 23/8 και αποφασίστηκε η διοικητική απέλασή τους, η οποία έχει μπλοκαριστεί προς το παρόν. Αυτές οι συλλήψεις εντάσσονται σε ένα γενικότερο κατασταλτικό πλαίσιο του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού.

*Στις 24/9 συλλαμβάνεται ο καταζητούμενος Γιώργος Πετρακάκος. Μαζί του συλλαμβάνονται και άλλα 4 άτομα, συμπεριλαμβανομένης και της συζύγου του, Μαρίας Θεοφίλου, ενώ η ίδια αρνείται κάθε κατηγορία. Μέσα σε ένα κλίμα τρομοϋστερίας που καλλιεργήθηκε μέσω των ΜΜΕ, δημοσιοποιούνται προσωπικά στοιχεία και φωτογραφίες των συλληφθέντων, ακόμα και του ενός που αφέθηκε ελεύθερος.

*Η περίπτωση σύλληψης της Αθηνάς Τσάκαλου και της Εύης Στατήρη, 2 προσώπων του στενού οικογενειακού κύκλου 2 μελών της ΣΠΦ. Και οι δύο κατηγορήθηκαν για ένταξη στην οργάνωση και μετά από αγώνα που δόθηκε μέσω απεργιών πείνας «αποφυλακίστηκαν» από τις φυλακές Κορυδαλλού, για να φυλακιστούν, η Α.Τσάκαλου στο νησί της Σαλαμίνας και η Ε.Στατήρη στο σπίτι της με ακτίνα κίνησης ενός χιλιομέτρου.

Σ’αυτό το σημείο είναι άξιο να αναφερθούμε στη συγκεκριμένη μεθόδευση των κατασταλτικών μηχανισμών, που είναι η ποινικοποίση των φιλικων-συντροφικών-συγγενικών σχέσεων φυλακισμένων αγωνιστών. Το ίδιο έγινε και στην υπόθεση των Juan Flores, Guillermo Duran και Nataly Casanova, 3 αναρχικών συλληφθέντων στη Χιλή. Οι 3 ξεκίνησαν απεργία πείνας στις 14/4/15 και το ένα από τα αιτήματά τους ήταν να σταματήσει ο εκφοβισμός και οι διώξεις εναντίον του κοντινού τους περίγυρου. Αυτό αποτελεί ακόμη μία απόδειξη της κοινής κατασταλτικής στρατηγικής των κρατών.

Ένα άλλο συμπέρασμα που εξάγεται, είναι η προσπάθεια εδραίωσης από πλευράς εξουσίας, μιας νέου τύπου καταστολής «με το γάντι», που δεν είναι άλλη από τους ακραίους περιοριστικούς όρους που επιβάλλονται, συνθήκη η οποία τείνει να γίνει κανόνας. Αυτό βλέπουμε ότι εφαρμόζεται, προσωρινά τουλάχιστον, και στην περίπτωση των 5 αγωνιστών που απειλούνται με έκδοση στην Ιταλία, με την επιβολή της παρουσίας τους 3 φορές την εβδομάδα στο Α.Τ. Για το ιταλικό κράτος οι βαρύτατοι περιοριστικοί δεν είναι κάτι καινούριο καθώς επιβάλλονται σχεδόν σε όλες τις υποθέσεις που οι κατηγορούμενοι κρίνονται ένοχοι από τη δικαιοσύνη τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση κάποιοων αναρχικών του κινήματος NOTAV, που αφού κρίθηκαν ένοχοι, τέθηκαν σε κατ’οίκον περιορισμό και επιπλέον απαγορεύεται να συναντηθούν με οποιοδήποτε άτομο δεν έχει μόνιμη διαμονή στο ίδιο σπίτι με αυτούς. Ίδια στρατηγική ακολουθεί κατά κόρον και το χιλιανό κράτος.

Άμεση και έμμεση καταστολή και ο ρόλος της τεχνολογίας

Μέσα από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι ένα από τα βασικά όπλα της εξουσίας είναι η καταστολή όσων αγωνίζονται και εξεγείρονται. Παρατηρούμε πως η αντιμετώπιση των αναρχικών ως εγχώρια τρομοκρατική απειλή και οι ανάλογες κατασταλτικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια στο εξωτερικό, έχουν αρχίσει και εφαρμόζονται και στον ελλαδικό χώρο. Όλα αυτά αποτελούν μέρος της διακρατικής κατασταλτικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση του εσωτερικού, και όχι μόνο, εχθρού (ένα παράδειγμα που το επιβεβαιώνει αυτό είναι η  υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Ισπανίας και Χιλής τον Δεκέμβριο του ’14 για την «καταπολέμησης της αναρχικής τρομοκρατίας»). Εξέχοντας είναι ο ρόλος των ΗΠΑ και της ΕΕ που κινούν τα νήματα παγκοσμίως. Διαχρονικά η κυριαρχία βρίσκει τρόπους για να αντιμετωπίζει τους εχθρούς της και συνεχώς ανακαλύπτει νέες τακτικές, αλλά και εξελίσσει τις ήδη υπάρχουσες για να το επιτύχει.

Από τη μία υπάρχει η ίδια η φυλακή με τα ορατά κάγκελα που φυλακίζουν το άτομο και  ουσιαστικά ανακόπτουν τη δράση του, παραδειγματίζοντας παράλληλα και όποιον άλλο θα ήθελε να αντιδράσει και να αγωνιστεί. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η διεύρυνση της συνθήκης του εγκλεισμού και εκτός των τειχών, με την επιβολή περιοριστικών όρων όπως του κατ’ οίκον περιορισμού, της απαγόρευσης εξόδου από έναν στενά προσδιορισμένο γεωγραφικό τόπο ή του ελέγχου κάθε κίνησης μέσω της ηλεκτρονικής επιτήρησης (βραχιολάκι).

Το αν θα μπορέσουμε να καταστρέψουμε τα αόρατα κάγκελα που βρίσκονται παντού γύρω μας και συνθέτουν το τοπίο της πόλης-φυλακής, είναι το πραγματικό στοίχημα. Οι εξουσιαστές πάντα ποντάρουν στο να εμφυσήσουν το φόβο μέσα στους εξουσιαζόμενους ώστε να ελαχιστοποιήσουν και την παραμικρή πιθανότητα αντίδρασης.

Μεγάλος σύμμαχός τους σε αυτό είναι η εξέλιξη της τεχνολογίας στην υπηρεσία της εξουσίας, καθώς η τεχνολογία δεν αποσκοπεί μόνο στην άμεση καταστολή αλλά και στον καθολικό κοινωνικό έλεγχο. Ο κοινωνικός έλεγχος αποτελεί μία προκατασταλτική μέθοδο προς τα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται για την επανάσταση. Όμως έχει προεκτάσεις και σε όλη την κοινωνία μέσω ηλεκτρονικών ελέγχων σε κάθε βήμα, με την παρακολούθηση των ζωών μας πολλές φορές και αυτοβούλως (για παράδειγμα με τα σύγχρονα κινητά και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης), με κάμερες σε κάθε γωνιά των μητροπόλεων, στα πολυτελή σπίτια, στις τράπεζες, στα κυβερνητικά κτήρια, στα καπιταλιστικά κέντρα.

Η τεχνολογία επιπροσθέτως αποτελεί και τη βάση για την αναδιάρθρωση της καταστολής, η οποία εξανθρωπίζεται φαινομενικά, ενώ με τα νέα μέσα που εφευρίσκει τοποθετεί τον εαυτό της στον θρόνο του αλάνθαστου και αντικειμενικού κριτή των κατηγορουμένων (DNA και αποτυπώματα). Δεν είναι  τυχαίο πως τα τελευταία χρόνια το DNA χρησιμοποιείται τακτικά για την καταδίκη ή τη δίωξη αγωνιστών. Επίσης η κυριαρχία προσπαθεί να δημιουργήσει και να επεκτείνει την βάση προσωπικών δεδομένων για τον καθολικό έλεγχο των πάντων.

Ενώ ο κοινωνικός έλεγχος μπορεί να πλασαριστεί με όρους ασφάλειας προς όλους, προς τις ιδιοκτησίες και τις ιδιωτικές ζωές, στην πραγματικότητα είναι αυτός που χειραγωγεί τις κινήσεις μας, που δημιουργεί τον σύγχρονο τρόπο ζωής στις πολιτισμένες κοινωνίες.

Να μην αφήσουμε καμία κρατική επίθεση αναπάντητη

Οποιαδήποτε επίθεση εξαπολύουν τα κράτη απέναντι στους αγωνιζόμενους δε θα έπρεπε να την αντιλαμβανόμαστε σαν κάτι μακρινό και ξένο προς εμάς. Η καταστολή δεν κάνει διακρίσεις αλλά επιτίθεται σε όποιον «παρεκκλίνει» από την κανονικότητα που η εξουσία έχει ορίσει.

Εμείς από την πλευρά μας, ως αναρχικοί, δε θα έπρεπε να αφήνουμε καμία επίθεση εναντίον μας αναπάντητη, από όποιον και αν προέρχεται, ώστε να μπαίνουν κάθε φορά τα κατάλληλα αναχώματα. Αλλά παράλληλα, πεποίθησή μας είναι ότι ο αναρχικός χώρος οφείλει και πρέπει να ξεκινάει αγώνες από μόνος του, χωρίς να είναι ακολουθητής των γεγονότων. Πρέπει να βγαίνει μπροστά δυναμικά και επιθετικά απέναντι σε κράτη και κάθε είδους εξουσία με γνώμονα την ολική απελευθέρωση.

«Ο χρόνος μας τελειώνει, μας πιέζει ασφυκτικά. Η  μίζερη κατάσταση μας οδηγεί στην τρέλα. Οι επιλογές τελειώσανε, το βλέπεις καθαρά. ΜΕΙΝΕ, ΣΚΕΨΟΥ, ΠΟΛΕΜΑ τους συνέχεια. Ξέρεις πόσο υπέφερες, μάθε απ’το παρελθόν σου. Αν σταματήσουμε εδώ χανόμαστε για πάντα».

Να μην αφήσουμε κανέναν και καμία μόνο/η απέναντι στους εξουσιαστές.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ που βρίσκονται προφυλακισμένοι για τα γεγονότα της 1/5 στην πορεία ενάντια στην EXPO.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΔΟΘΟΥΝ ΟΙ 5 ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Έπαυλη Κουβέλου

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 9/11, εξερράγη ισχυρός εκρηκτικός μηχανισμός που είχε τοποθετηθεί στην αυλόπορτα της κατάληψης Έπαυλης Κουβέλου στο Μαρούσι. Από την έκρηξη προκλήθηκαν μικρές ζημιές στην πόρτα της αυλής αλλά και στα γύρω κτήρια.

Οι καταλήψεις για εμάς αποτελούν χώρους αντίστασης και εστίες οργάνωσης των αναρχικών, χώρους γείωσης της αυτοοργάνωσης και των προταγμάτων μας, αλλά και δομές όπου χτίζεται η συντροφικότητα και οι αναγκαίες πολιτικές σχέσεις ανάμεσα μας για την συντονισμένη επίθεση στους πυλώνες της κυριαρχίας. Από την άλλη, οι καταλήψεις για το κράτος και το παρακράτος του, αποτελούν ένα ακόμη αγκάθι στην αστική τους νομιμότητα, και γι’ αυτό τους επιτίθενται λυσσαλέα είτε με την καταστολή και την επιβολή του νόμου με εκκενώσεις και διώξεις καταληψιών, είτε με τέτοιου είδους παρακρατικές επιθέσεις. Σκοπός τους είναι η τρομοκράτηση των αναρχικών και η κάμψη της αγωνιστικότητας και της ενεργητικότητας των καταλήψεων.

Από την μεριά μας, ξεκαθαρίζουμε πως δεν ανεχόμαστε να βρισκόμαστε σε αμυντική στάση και να δεχόμαστε αυτές τις επιθέσεις του κράτους και των φασιστών. Ξεκαθαρίζουμε πως είμαστε εδώ για να υψώσουμε τα απαραίτητα αναχώματα στην επέλαση της εξουσίας, και να βρεθούμε για άλλη μια φορά στο μέτωπο της επίθεσης, στον δρόμο της εξέγερσης μέχρι την εξάλειψη του κράτους και του κεφαλαίου. Ξεκαθαρίζουμε πως η αντεπίθεση είναι όχι απλά δεδομένη, αλλά απαραίτητη συνθήκη για την επαναστατική προοπτική του χώρου μας.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Έπαυλη Κουβέλου

Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις

Καμία επίθεση δεν θα μείνει αναπάντητη

Ως την Αναρχία

Αναρχική Συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Παρέμβαση ενάντια στη βιομηχανία κρέατος και γούνας

2

Την Πέμπτη 12/11 κατά τη διάρκεια της απεργιακής πορείας στη Θεσσαλονίκη, γράφτηκαν συνθήματα σε τράπεζες και καταστήματα και πετάχτηκαν τρικάκια.

Την αφορμή αποτέλεσε το κάλεσμα από τις συναντήσεις αναρχικών ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού και την καταστροφή της βιόσφαιρας από την κυριαρχία, σε πορεία ενάντια στη βιομηχανία κρέατος και γούνας, το Σάββατο 14/11 στην πλ. Συντάγματος στις 12 το μεσημέρι.

Το σάπιο οικοδόμημα του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού, μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, έχει χτίσει τις πιο γερές του βάσεις πάνω στις βιομηχανίες εκμετάλλευσης των μη ανθρώπινων ζώων. Από τις βιομηχανίες του κρέατος, του γάλακτος, της γούνας, τα σφαγεία, τα βυρσοδεψεία, τα εκτροφεία, μέχρι τα πειράματα πάνω τους για καλλυντικά, απορρυπαντικά κλπ, αλλά και τους ζωολογικούς κήπους, ιπποδρομίες, τσίρκο –και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό- είναι πασιφανές πως ο άνθρωπος χρησιμοποιεί με οποιονδήποτε αρρωστημένο τρόπο μπορεί τα μη ανθρώπινα ζώα, με μοναδικό σκοπό το κέρδος.

Όπως έγραψαν και οι σύντροφοι: «Όσο η πρόοδος του πολιτισμού συνεχίζεται διαιωνίζοντας την εκμετάλλευση, χτίζοντας σφαγεία, αυξάνοντας την επιτήρηση και τον εγκλεισμό και εν τέλει καταστρέφοντας την άγρια ζωή , τόσο ο αγώνας για ολική απελευθέρωση ζώων και γης θα δυναμώνει για να καταστρέψει τους θεσμούς και τις ιδεολογίες της εξημέρωσης…»

Εμείς, ως αναρχικοί, οφείλουμε να γκρεμίσουμε συθέμελα αυτό το οικοδόμημα, αν θέλουμε να λέμε ότι πολεμάμε για την ελευθερία και ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Γιατί στον πόλεμο αυτό δε χωράνε δικαιολογίες και μισόλογα: ή θα ελευθερωθούμε όλοι ή αλλιώς κάθε προσπάθεια για απελευθέρωση θα εγκλωβίζεται στις αντιφάσεις της.

Ως την ολική απελευθέρωση και την Αναρχία..

 

ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ

Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΔΟΜΑΧΙΕΣ

 

Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

DSC00184DSC00182431τρικακια απ-01τρικακια απ2-01

Για την απεργία πείνας της Εύης Στατήρη

Στις 2 Μαρτίου σε επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής για τη σύλληψη της καταζητούμενης Αγγελικής Σπυροπούλου συλλαμβάνονται η ίδια, η Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου (μέλη της ΣΠΦ) και η Εύη Στατήρη, σύντροφος του δεύτερου, με κατηγορίες για υπόθαλψη εγκληματία και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση. Μετά την απεργία πείνας των μελών της ΣΠΦ και της Αγγελικής Σπυροπούλου με αίτημα την αποφυλάκιση των συγγενικών τους προσώπων, κατατέθηκε τροπολογία που προέβλεπε την αποφυλάκισή τους. Παρ’όλα αυτά, αποφυλακίζεται μόνο η Αθηνά Τσάκαλου με πολύ αυστηρούς περιοριστικούς όρους (απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, εμφάνιση στο αστυνομικό τμήμα 3 φορές το μήνα, μη απομάκρυνση από τη Σαλαμίνα και χρηματική εγγύηση 10.000 ευρώ) ενώ η Εύη Στατήρη συνεχίζει να κρατείται στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Μετά από 6 αιτήσεις αποφυλάκισης που απορρίφθηκαν μετά από εισηγήσεις του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικόπουλο, η Εύη Στατήρη ξεκινάει απεργία πείνας στις 14/9. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το ίδιο συμβούλιο που εξέτασε και απέρριψε την τελευταία αίτηση αποφυλάκισης είναι αυτό που έκανε δεκτό το αίτημα άρσης περιοριστικών όρων του Ηλία Κασιδιάρη.

Μέσα από αυτήν την υπόθεση διαφαίνεται για ακόμη μία φορά η εκδικητικότητα του κράτους που αποσκοπεί από τη μία στο να κάμψει το ηθικό όσων επιλέγουν το δρόμο της αντίστασης, και από την άλλη στο να τους απομονώσουν από όσους στέκονται δίπλα τους με τον οποιονδήποτε τρόπο. Η ποινικοποίηση των συγγενικών και συντροφικών σχέσεων είναι μια τακτική που χρησιμοποιείται συχνά τα τελευταία χρόνια, αλλά και στο παρελθόν, ως απάντηση στην εξάπλωση του πολύμορφου αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό. Σκοπός της είναι ο παραδειγματισμός και ο εκφοβισμός που έχουν ως απώτερο στόχο την αυτο-καταστολή κάθε αγωνιστικού, ή εν δυνάμει αγωνιστικού, υποκειμένου. Κάθε πράξη αντίστασης, κάθε ιδέα που ξεπερνά τα όρια της κανονικότητας και κάθε προοπτική ολικής απελευθέρωσης αποτελούν μέρος του αγώνα για την καταστροφή του υπάρχοντος. Κάθε κίνηση αντεπίθεσης είναι μια απειλή που το κράτος προσπαθεί να καταπνίξει. Άλλωστε είναι φανερό ότι όταν το ρήγμα στα θεμέλια της εξουσίας αρχίζει να μεγαλώνει η στοχοποίηση και η καταστολή είναι τα βασικά όπλα της.

Με αυτές τις ενέργειες το κράτος κερδίζει έδαφος εις βάρος του αγώνα και γι αυτό καμία τέτοια κίνηση δε θα πρέπει να μένει αναπάντητη. Η νικηφόρα έκβαση του συγκεκριμένου αγώνα θα αφήσει μια σημαντική παρακαταθήκη για μελλοντικούς αγώνες, αν αντιληφθούμε ότι η στοχοποίηση ως τακτική δεν περιορίζεται στα πρόσωπα αυτά αλλά μπορεί να στραφεί ενάντια σε όποιον τολμάει να πολεμήσει για την καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΣΤΑΤΗΡΗ

ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ

 

Υ.Γ. Το συγκεκριμένο κείμενο είχε ήδη συνταχθεί όταν ανακοινώθηκε, μετά από βούλευμα του συμβουλίου Εφετών, η απόφαση για την αποφυλάκιση της Ευης Στατήρη με τους εξής περιοριστικούς όρους: απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, παρουσία στο Α.Τ. της περιοχής της τρεις φορές το μήνα, απαγόρευση συνάντησης ή επικοινωνίας με τους συγκατηγορούμενούς της αλλά και τον σύντροφό της Γ. Τσάκαλο, υποχρεωτική διαμονή στο σπίτι της στο Γκύζη και απαγόρευση απομάκρυνσής της από την οικία της σε ακτίνα 1000μ.!

Για ακόμη μία φορά η δημοκρατία στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα με πολλούς αποδέκτες. Ένα μήνυμα πλήρους υποταγής στο καθεστώς της. Το κράτος και η εξουσία θα βρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους για να πολεμούν και να εξοντώνουν φυσικά και ψυχολογικά τους ορκισμένους εχθρούς τους. Στην περίπτωση της Εύης Στατήρη και της Αθηνάς Τσάκαλου βλέπουμε ότι η καταστολή επεκτείνεται και στα συγγενικά τους πρόσωπα. Μπροστά σ’αυτή τη συνθήκα της επιβολής ακραίων και εξοντωτικών περιοριστικών όρων δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος πέρα από αυτόν της αντεπίθεσης και του ανυποχώρητου αγώνα

Εμείς από την πλευρά μας κρίνουμε ότι είναι επιτακτική ανάγκη να δωθεί μια δυναμική απάντηση από όλο τον κόσμο του αγώνα σε αυτή τη συνθήκη που θέλουν να επιβάλλουν οι εξουσιαστές σε όσους ακόμη αντιστέκονται.

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ