Με αφορμή τα τελευταία στρατοδικεία

 

Α. ΕΝΟΤΗΤΑ- Ο στρατός ως πολεμική μηχανή

εισαγωγή

Από την εμφάνιση του πολιτισμού με την ιδιοκτησία γης για εντατική γεωργία, την κτηνοτροφία αλλά και την μόνιμη εγκατάσταση ανθρώπινων κοινωνιών, προήλθε η μορφοποίηση των κρατών.  Για την συντήρηση αυτής της εξουσιαστικής δύναμης αλλά και για την εξάπλωση της κυριαρχίας μερικών έναντι κάποιων άλλων, τα έθνη-κράτη θεσμοθέτησαν και σχημάτισαν τον στρατό. Αυτός(μισθοφορικός ή μη) όπως και η αστυνομία ή τα διάφορα σώματα ασφαλείας, υπάρχουν είτε για να επιβάλουν με τη νόμιμη βία τους την τάξη, είτε για να διευρυνθεί η κυριαρχία σε άλλους τόπους. Η εξάπλωση των εκάστοτε αυτοκρατοριών υπήρξε επιτυχής μέσω των στρατευμάτων επιβολής της εξουσίας τους. Από τη γέννηση της μιλιταριστικής κοινωνίας στη Σπάρτη, τους αποικιοκρατικούς πολέμους σε πρωτόγονους λαούς  και τη βίαιη εισαγωγή τους στο πολιτισμικό οικοδόμημα, μέχρι και τους σύγχρονους πολέμους για τον έλεγχο των πλούσιων κοιτασμάτων και των κερδοφόρων πόρων της γης, ο στρατός βρίσκεται στην υπηρεσία του κράτους, εκτελώντας τη διαταγή της κυριαρχίας.

Γεωπολιτικά συμφέροντα – Οικονομική επιβολή

Ο στρατός από την εμφάνιση του μέχρι σήμερα, διατηρεί τον ίδιο ρόλο, υπηρετώντας  και  προστατεύοντας τα συμφέροντα των εξουσιαστών. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μπορεί οι τρόποι και οι πρωταγωνιστές να αλλάζουν, το μοτίβο όμως παραμένει το ίδιο. Όσον αφορά την παραγωγή, η κατάκτηση μιας νέας περιοχής προμηθεύει τα αφεντικά με νέο εργατικό δυναμικό και μάλιστα υποτιμημένο. Κάποτε ήταν οι σκλάβοι που συναντούμε στις αφηγήσεις της ιστορίας, σήμερα είναι οι “σύγχρονοι” σκλάβοι που δεν είναι άλλοι από τους κατακτημένους πληθυσμούς που είτε παραμείνουν στον ερημωμένο τόπο τους είτε επιλέξουν τη μετανάστευση θα έρθουν σίγουρα αντιμέτωποι με την υπονόμευση της εργασίας αλλά και γενικότερα της ζωής τους. Παράλληλα, η κατάληψη νέων εδαφών ή/και η δημιουργία αποικιών παρέχει νέες πρώτες ύλες και πόρους (π.χ. καύσιμα και πόλεμοι στη Μέση Ανατολή). Ακόμη , όσον αφορά την κατανάλωση, δημιουργεί νέες αγορές που μπορούν να απορροφήσουν το πλεόνασμα των προϊόντων, πάλι προς όφελος του κεφαλαίου. Τέλος θα πρέπει να αναφερθεί η πολεμική βιομηχανία η οποία βασίζει, όχι απλά την επέκταση αλλά, την ίδια την ύπαρξη της στον πόλεμο και τον επεκτατισμό, αποτελώντας μία πολύ κερδοφόρα επιχείρηση.

Κοινωνικό-πολιτισμική επιβολή

Πέραν βέβαια από τις αλλαγές που προκαλούνται σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο, ο πόλεμος έχει και κοινωνικές συνέπειες για τους κατακτημένους πληθυσμούς που υφίστανται αυτού του είδους την επιβολή. Κι αυτό γιατί υπόκεινται σε βίαιη αλλαγή των κοινωνικών δεδομένων, όπως επίσης της πολιτιστικής και καθημερινής τους ζωής. Η ιστορία βρίθει από  κατακτητές οι οποίοι, γεμάτοι φυλετικό ή θρησκευτικό μίσος, έχουν καθάρει ολόκληρους πληθυσμούς από τα (μέχρι πρότινος) ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους επιβάλλοντας σταδιακά τα δικά τους.

 

Ο στρατός, το όπλο του φασισμού

Ο εικοστός αιώνας ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο αιώνας των στρατοκρατούμενων ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ο Χίτλερ κατάφερε να δημιουργήσει ένα τεράστιο στρατό από μισαλλόδοξους  ρατσιστές , τον οποίο ο ίδιος ποδηγετούσε και θεωρούσε το εκτελεστικό  μέσο του οράματός του.  Οι διαρκείς παρελάσεις που τελούνταν στη ναζιστική Γερμανία και στις κατεκτημένες χώρες, λειτουργούσαν απειλητικά επιδεικνύοντας την υπεράριθμη  δύναμη των ναζί.  Στην φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι επίσης, ο στρατός επιτελούσε τον ίδιο ρόλο. Οι μελανοχιτώνες  ήταν το στρατιωτικό εργαλείο του εθνικού φασιστικού κόμματος. Άλλωστε, ένα από τα δόγματα του κόμματος -όπως αυτό παραδεχόταν εγγράφως- υπήρξε ο μιλιταρισμός καθώς «η συνθήκη του πολέμου  εξυψώνει τον άνθρωπο και αναζωογονεί νωθρούς και παρηκμασμένους λαούς». Αρκετά  μεγαλύτερος σε αριθμό υπήρξε ο κόκκινος στρατός επί σταλινικής ηγεσίας, ο οποίος είχε και τους περισσότερους νεκρούς. Στη δεκαετία του 1930, ο Στάλιν εντατικοποίησε την εκστρατεία του να καταστήσει τη Ρωσία  μία άτρωτη, στρατοκρατούμενη αυτοκρατορία. Ο στρατός λειτουργούσε τόσο σε εξωτερικό επίπεδο( εχθροπραξίες, επιθέσεις) όσο και σε εσωτερικό( ‘εκκαθαρίσεις’ αντιστασιακών, εκτελέσεις αντιφρονούντων). Η δικτατορία τέλος, των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, ήταν το πραξικοπηματικό μόρφωμα αξιωματικών.  Η χούντα ήταν αυταρχικό, φασιστικό καθεστώς του οποίου όλοι οι μηχανισμοί εξουσίας και ελέγχου  βρίσκονταν στα χέρια στρατιωτικών.

Η τεχνολογία, σύμμαχος του στρατού

Με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης επιβολής, οι νέες εφευρέσεις και τεχνολογίες , όπως είναι φυσικό, παρήχθησαν από την εξουσία για την εξουσία. Οι καινοτομίες αυτές που βρίσκουν εφαρμογή στον ολοκληρωτικό έλεγχο, στη δημιουργία μιας αγοράς πλαστών αναγκών για την καταναλωτική κοινωνία, στους διάφορους τομείς της καταστολής( DNA, αποτυπώματα, διώξεις, φυλακές υψίστης ασφαλείας), αναβαθμίζοντας τα εργαλεία της κυριαρχίας, δε θα μπορούσαν να λείψουν από το στρατό και τον εξοπλισμό του με υπέρ-όπλα. Από τις δοκιμές πυρηνικών και ατομικών βομβών σε εδάφη της γης αφήνοντας πίσω στάχτες και θάνατο, τους πειραματισμούς χημικών όπλων σε μη ανθρώπινα ζώα, τα επιστημονικά βασανιστήρια και γενικότερα την επιδίωξη της εξασφάλισης  τελευταίας τεχνολογίας όπλων, οπλικών συστημάτων και πολεμικού εξοπλισμού, η επιστημονική ελίτ υπηρετεί τον στρατιωτικό θεσμό.

Δύο θεσμοί αλληλό-τροφοδοτούμενοι, με κοινούς σκοπούς πάντα υπό το νόμο της ανθρωποκεντρικής εξουσίας πάνω στην ελευθερία και τη ζωή. Η νοοτροπία  του στρατού απαιτεί την ενδυνάμωση των επιθετικών και αμυντικών μέσων, την επίδειξη ισχύος στους πιθανούς  εχθρούς, αλλά και την στρατηγική της κυριαρχίας να αυτοδυναμώνεται απέναντι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς αντιπάλους. Η στρατιωτική ενδυνάμωση γίνεται αρκετά αισθητή με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και τη χρήση της για νέες πολεμικές εφευρέσεις. Όπλα μαζικής καταστροφής, συστήματα εντοπισμού μέσω δορυφόρων, καμερών και αισθητήρων θερμοκρασίας και κίνησης στα σύνορα, στελέχωση ειδικών δυνάμεων καταστολής και βομβαρδισμοί πόλεων με πυραύλους χιλιόμετρα μακριά είναι μόνο κάποια από τα μέσα που έχει στα χέρια της η εξουσία απέναντι στους εχθρούς της.

 

Βιομηχανίες και στρατός

Η επέκταση της κυριαρχίας μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας και η υποστήριξη της εξουσίας από τη βιομηχανία είναι δεδομένες. Ήδη από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, κάποιες από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές που μέχρι σήμερα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην περαιτέρω εξάπλωση και ενδυνάμωση του καπιταλιστικού συστήματος βοήθησαν ενεργά στην εξέλιξη της τεχνογνωσίας του πολέμου. Αυτό συνέβη με διάφορους τρόπους: με τον εξαναγκασμό των αιχμαλώτων πολέμου να δουλεύουν στα εργοστάσιά τους (Nestle, VW, Ford), με το σχεδιασμό και την κατασκευή των αρμάτων μάχης (Audi, Ford, BMW) ή με την απευθείας χρηματοδότηση των ναζί. Σημαντική ήταν και η συμβολή των    φαρμακοβιομηχανιών κατά τη διάρκεια του πολέμου, που χρησιμοποιούσαν τόσο τους αιχμαλώτους όσο και τους στρατιώτες ως “πειραματόζωα”/για τη δοκιμή φαρμάκων και ναρκωτικών που αργότερα διοχετεύτηκαν και στην κοινωνία. Η Bayer ανακάλυψε και προώθησε την ηρωίνη, η οποία μαζί με τη μεθαδόνη και την αμφεταμίνη χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τους στρατιώτες, ενώ συνέθεσε το αέριο Zyklon B για τους θαλάμους αερίων. Το μοντέλο για τον πρώτο θάλαμο αερίων ήταν ένα φορτηγό της Opel, το οποίο διοχέτευε τα καυσαέρια στο εσωτερικό του. Πολλές εφευρέσεις/καινοτομίες, ανεξάρτητα από το που προέρχονται αναπόφευκτα καταλήγουν στα χέρια της εξουσίας, αφού η τεχνολογία και η επιστήμη υπάρχουν για να παράγουν όλο και περισσότερη γνώση με σκοπό την επιβολή και τον έλεγχο. Ένα από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα αποτελεί η εφεύρεση του Π. Ζωγράφου (παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από νερό), η οποία κηρύχτηκε στρατιωτική πατέντα με την πρόφαση της προστασίας της από εξωτερικούς εχθρούς. Ένα από τα καθημερινά μας εργαλεία, το ίντερνετ -που πλέον αποτελεί τη μεγαλύτερη δεξαμενή πληροφοριών η οποία μάλιστα εμπλουτίζεται εκούσια από το κοινωνικό σύνολο- αρχικά ήταν ένα δίκτυο που αναπτύχθηκε για την ασφαλή και γρήγορη επικοινωνία των στρατιωτικών βάσεων. Τα drones, που συμμετείχαν για πρώτη φορά σε βομβαρδισμούς στον πόλεμο του Ιράκ, σήμερα χρησιμοποιούνται ευρέως χωρίς κάποια ιδιαίτερη τεχνογνωσία (στην εικονοληψία, τη χαρτογράφηση περιοχών ή ακόμη και ως χόμπι), ενώ παράλληλα λειτουργούν και ως εργαλείο παρακολούθησης και ελέγχου από την αστυνομία.

 

Β. ΕΝΟΤΗΤΑ-Ο στρατός ως κοινωνική συνθήκη

Εισαγωγή

Οι εξουσίες διάφορων πολιτικών συστημάτων επιχειρούν πάντοτε να χρησιμοποιήσουν το μηχανισμού του στρατού προκειμένου να διασφαλίσουν την εσωτερική τους ευταξία και θωράκισή. Ο στρατός λειτουργεί ως το μοντέλο μιας πειθαρχημένης μάζας, ενός πειθήνιου και διαχειρίσιμου όγκου, το οποίο διαχέεται στην κοινωνία μέσω των συστημάτων εκπαίδευσης, θρησκευτικής επιβολής, κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Οξύνει την ιεραρχία, ιδρύει κανονικότητες και κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα όπως αυτό της ομοιομορφίας, του ρατσισμού, της πατριαρχίας και του σεξισμού.

Η δημοκρατία τους βρωμάει εγκλεισμό, επιβολή, περιχαράκωση

Το εξουσιαστικό σύστημα, για τη διατήρηση του υπάρχοντος και την εύρυθμη και ομαλή κοινωνική λειτουργία διατηρεί ορόσημα φρίκης και καταπίεσης. Οι φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα ψυχιατρεία, τα κλουβιά, τα σχολικά κάτεργα, ο στρατός είναι κάποια από αυτά.

Σαν ιδιότυπη γραμμή παραγωγής, οι διάφοροι φορείς εγκλεισμού καλούνται να εκπληρώσουν με ακρίβεια και συντονισμό τον ρόλο τους, ώστε το υπάρχον να συνεχίζει να διατηρείται αλλά και να ισχυροποιείται από την ίδια του την ύπαρξη. Τα σχολεία, οι σχολές, ο στρατός, οι χώροι εργασίας λειτουργούν ως φορείς κανονικοποίησης και αφομοίωσης σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής. Επιτάσσουν ρόλους και επιθυμίες, ελέγχουν, διαπλάθουν και ενσταλάζουν συνειδήσεις, προωθούν πρότυπα, καρατομούν τον κόσμο σε απλουστευτικά δίπολα (καλός – κακός, κανονικό και μη και άλλα).

Για όσους ξεφύγουν από αυτή την καλοκουρδισμένη διαδικασία, για όσους ‘’σφάλλουν’’, για όσους αντιδράσουν, για όσους δεν την θέλουν, δεν την αντέχουν ή απλά δεν χωρούν σε αυτή, έρχονται εκείνοι οι φορείς εγκλεισμού που τους τοποθετούν εκτός κοινωνίας. Οι φυλακές, τα ψυχιατρεία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης απομονώνουν το αλλότριο, το παράταιρο, το μη κανονικό. Οριοθετούν, περιορίζουν, πειθαρχούν. Σωφρονίζουν, συμμορφώνουν. Και διασφαλίζουν, έτσι, την απρόσκοπτη εδραίωση και επέλαση της κανονικοποίησης και της αλλοτρίωσης. Οι φορείς του εγκλεισμού αποτελούν δομικό και συστατικό στοιχείο ενός κόσμου που διαχωρίζει, κατηγοριοποιεί, καταχράζεται, εκμεταλλεύεται, καταπιέζει. Ενός κόσμου που θέλουμε να καταστρέψουμε συθέμελα, ώστε να τον δημιουργήσουμε από την αρχή.

 

Ο όρος του πολέμου στην κοινωνία

Η εδραίωση ενός στρατοκρατούμενου κράτους συντελείται με την παραγωγή της γνώσης του πολέμου και την καλλιέργεια της αντίληψης της στρατηγικής. Ο στρατός είναι η συνεχής υπενθύμιση του πολέμου. Η στρατηγική ως γνωστικός παράγοντας  νοηματοδότησε το πεδίο των συμφερόντων, της διακρατικής πολιτικής, των οικονομικών διεκδικήσεων ως όρο των πολεμικών εχθροπραξιών. Κατά αναλογία με τη στρατηγική, η πολιτική που εφαρμόζουν τα κράτη ανά τον κόσμο είναι αυτή που επιτρέπει την κατανόηση ύπαρξης του στρατού. Η ύπαρξή του σε περίοδο ‘ειρήνης’ νοείται ως η απουσία του πολέμου, όχι όμως η ανυπαρξία του καθώς λειτουργεί ως προειδοποιητική απειλή. Στρατός και κράτος επιβάλλουν στην κοινωνία το διαρκή έλεγχο. Ο πόλεμος, όταν αυτός επιλέγεται, είναι η νίκη του υπερδύναμου στρατιωτικά και τεχνολογικά όγκου ενάντια στην αδύναμη ατομικότητα, αφού εξαλείφει κάθε δυνατότητα προσωπικής επιλογής. Η ‘κοινωνική ειρήνη’ απαιτεί την υπάκουη σιωπή, την υποταγή εν μέσω της υπενθύμισης πως η βοή του πολέμου μπορεί να ισοπεδώσει το άτομο.

Τα πολιτικά καθεστώτα έχουν ανάγκη την σύμπραξη και τη στήριξη του στρατού για να διαχωρίσουν τη θέση τους από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Για αυτό και η σύσταση/δημιουργία ενός κράτους βασιζόταν πάντοτε στη σύνθεση δύο δυνάμεων: της πολιτικής -μέσω των πολιτικών ηγετών και των νομικών συμβούλων- και της στρατιωτικής, που προσωποποιείται από αξιωματικούς, στρατηγούς και ανθρώπους ικανούς στη μάχη. Η ιστορία των εθνών είναι σκοπίμως γεμάτη από στρατηλάτες, οπλαρχηγούς και στρατολάγνους  υπερασπιστές της πατρίδας, για να υπενθυμίζει πως κάθε έκφραση αντίστασης μπορεί να αναχαιτισθεί από αυτούς που φέρουν τη γνώση του πολέμου. Η συνεργασία κράτους και στρατού επιχειρεί ακόμη, να σπείρει αισθήματα μίσους στην κοινωνία δημιουργώντας ‘εθνικούς εχθρούς’. Έτσι ο αιώνιος πολεμικός εχθρός της Ελλάδας θα είναι η Τουρκία, οι οποίες ‘προκαλούν’ η μία την άλλη με στρατιωτικές παραβάσεις εναέριων/υδάτινων χώρων. Το Ισραήλ θα διατηρεί μια πολεμική πολιτική προς την Παλαιστίνη για εθνικιστικά και θρησκευτικά αίτια και η ισχυροποίηση της Ρωσίας θα δημιουργεί άγχος  στις Η.Π.Α.

Εσωτερικός εχθρός

Αδιαμφισβήτητα, ο ρόλος του στρατού δε σταματά στην καταπολέμηση των «εξωτερικών» εχθρών. Η ιστορία έχει δείξει πως, σε περίπτωση που χρειαστεί, είναι διατεθειμένος να επιτεθεί και στα «εσωτερικά» κομμάτια (οι εκτελέσεις και τα βασανιστήρια αντιφρονούντων, αντιστασιακών, ’κατασκόπων’ σε περιόδους δικτατοριών πραγματοποιούνταν από το στρατό ). Αλλά και σήμερα, είναι γνωστό πως στην Ελλάδα γίνονται όλο και πιο συχνά στρατιωτικές ασκήσεις (πάντα σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ) που αφορούν την καταστολή κινητοποιήσεων/εξεγέρσεων σε αστικό περιβάλλον και εσωτερικό επίπεδο (βλ. ασκήσεις στο Κιλκίς).

Αντιτρομοκρατία – Καθεστώτα «εξαίρεσης» και  «έκτακτης ανάγκης»
Τα τελευταία χρόνια και ιδίως από την 11η Σεπτέμβρη και μετά (δίδυμοι πύργοι) βλέπουμε μια ολοένα μεταβαλλόμενη και εντεινόμενη αντιτρομοκρατική προπαγάνδα, παράλληλα με την προσπάθεια αναδιάρθρωσης (σε παγκόσμιο επίπεδο) του αντίστοιχου νομικού πλαισίου (αντιτρομοκρατικοί νόμοι, φυλακές υψίστης ασφαλείας κτλ). Με τον τρόπο αυτό η εξουσία προσπαθεί να ενοποιήσει τον «εξωτερικό» με τον «εσωτερικό» εχθρό κάτω από την ταυτότητα-ομπρέλα του τρομοκράτη, εμφυσώντας το φόβο και την τρομολαγνεία στους υπηκόους της και προβάλλοντας την όξυνση του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής ως απάντηση στη νέα απειλή με όρους ασφάλειας προς τους ευυπόληπτους πολίτες.  Έτσι εδραιώνονται τα καθεστώτα «εξαίρεσης» και  «έκτακτης ανάγκης» που εν ολίγοις ορίζουν πως οι «ακραίες» απειλές απαιτούν ακραία μέτρα ακόμα κι αν αυτά «κατ’ εξαίρεση» . Με τον τρόπο αυτό, όχι απλά κερδίζει την πολυπόθητη συναίνεση, αλλά επίσης εξοικειώνει την κοινωνία με το καθεστώς ελέγχου και με την εικόνα του στρατού στους δρόμους, όχι πλέον ως κάτι αποκομμένο αλλά ως κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Με τον τρόπο αυτό ανοίγεται ο δρόμος για τη γενίκευση αυτής της κατάστασης σε όλο και πιο μεγάλη κλίμακα και δίνεται η ευκαιρία στην καταστολή και τον έλεγχο να διεισδύσουν πιο βαθειά στις ζωές και να ριζώσουν καλά στις συνειδήσεις μας. Σταδιακά η εξαίρεση γίνεται κανόνας!

Σύγχρονη κάθαρση

Ο μετασχηματισμός των κοινωνιών δε συντελείται μόνο μέσω της βίαιης επέμβασης κάποιου κατακτητή. Υπάρχουν πολύ πιο εκλεπτυσμένοι τρόποι επιβολής και η άσκηση βίας μπορεί να γίνει πιο συγκαλυμμένα, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που τα πλέγματα εξουσίας είναι τόσο πολυσύνθετα. Ένας από τους πιο κοινούς τρόπους είναι η προώθηση των δυτικών προτύπων ζωής, κυρίως μέσω του θεάματος και της αναγωγής του σε πρωταρχική αξία. Βλέπουμε λοιπόν την αγωνιώδη προσπάθεια για κοινωνική ανέλιξη και τη δημιουργία μιας πλαστής/εικονικής πραγματικότητας να πλασάρονται ως υπέρτατοι σκοποί της ύπαρξης. Η τεχνολογία, άλλωστε, που είναι πλέον προσιτή στο μεγαλύτερο μέρος των κοινωνικών στρωμάτων  υποβοηθά αυτήν την τάση. Ο καπιταλισμός και οι πολυεθνικές, δρώντας σε παγκόσμιο επίπεδο και επιδιώκοντας  την προώθηση άχρηστων προϊόντων/εμπορευμάτων που παράγονται σε υπεράριθμες ποσότητες, στοχεύουν στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και  επιβάλλουν την ομοιομορφία στις κοινωνίες των καταναλωτών. Παρόλα’ αυτά, η πιθανότητα χρήσης βίας ή κήρυξης πολέμου πλανιέται πάντα σαν μία διαρκής λανθάνουσα απειλή, σαν το τελευταίο χαρτί στο παιχνίδι της επιβολής που η κυριαρχία είναι πολύ διατεθειμένη να παίξει.

Άλλα ζώα

Οι άνθρωποι πάντως δεν είναι τα μόνα ζώα που χρησιμοποιούνται για  πολεμικούς σκοπούς, αφού στο στρατό χρησιμοποιούνται περιστέρια, άλογα, σκύλοι, δελφίνια (ακόμη και αρκούδες και μέλισσες!) και πολλά άλλα με ποικίλους τρόπους. Από μεταφορά μηνυμάτων, στρατιωτών ή εφοδίων μέχρι εντοπισμό εχθρών και εκρηκτικών, ακόμα και ως βομβιστές αυτοκτονίας οι χρήσεις είναι πολλές και ο άνθρωπος εκεί για να τις εκμεταλλευτεί. Πέρα από τη χρήση τους σε καιρό πολέμου, χιλιάδες ζώα υπόκεινται σε φριχτά βασανιστήρια κατά τη διεξαγωγή πειραμάτων και ερευνών. Με την επικέντρωση του παγκόσμιου ενδιαφέροντος στο βιολογικό πόλεμο, η ανάπτυξη νέων και ισχυρότερων βιολογικών όπλων απέκτησε μεγάλη σημασία και οδήγησε στην αύξηση των στρατιωτικών πειραμάτων. Ακόμη, πολλά ζώα τραυματίζονται σκόπιμα με διάφορους τρόπους για την εκπαίδευση των στρατιωτικών γιατρών στην αντιμετώπιση τραυματισμών στο πεδίο της μάχης.

πατριαρχία-σεξισμός-ομοφοβία

Ο στρατός διαχρονικά συνέβαλε στη διάχυση και επιβολή προτύπων που αφορούν τη θέση των φύλων στην κοινωνία. Αποτελεί το σύμβολο της πατριαρχίας και των ανδροκρατικών αντιλήψεων περί ισχυρού-ασθενούς φύλου και παράγει σεξιστικά στερεότυπα. Στο στρατό κατατάσσονται νέοι άνδρες για να ‘ψηθούν’ μέσω της γνώσης του πολέμου, της χρήσης όπλων ώστε να εξελιχθούν σε ‘ρωμαλέους’ υπερασπιστές του έθνους και θιασώτες των αξιών της πατρίδας και της οικογένειας. Η συμπεριφορά που εξυμνείται στο στρατόπεδο είναι αυτή του τολμηρού και γενναίου, που όμως δείχνει πλήρη υποταγή και ακολουθεί πιστά τις εντολές των ανωτέρων του χωρίς να αντιμιλά και αυτού που επαγρυπνεί συνεχώς για εχθρούς, που κατά ’αυτόν βρίσκονται παντού και πάντα απειλούν την εθνική κυριαρχία και την κοινωνική συνοχή της πατρίδας.  Ο ιδανικός στρατιώτης είναι αυτός που μπορεί σωματικά και πνευματικά, δίχως συναισθηματισμούς, να ασκήσει βία, να ρουφιανέψει, να εξουδετερώσει και με αυταπάρνηση να υποταχτεί σε ανώτερους καραβανάδες και αξιωματούχους. Άλλωστε τα γαλόνια εκεί αποκτούν δική τους υπόσταση.

Σε όλο αυτό το μοντέλο της στρατιωτικής ανδρείας (<ἀνήρ) ποια  θέση και ποιο ρόλο θα μπορούσε να έχει το γυναικείο φύλο; Από τους αρχαίους μύθους που η Πηνελόπη περίμενε πλέκοντας για είκοσι χρόνια τον πολυμήχανο πολεμιστή Οδυσσέα και ο Τρωικός πόλεμος ξεσπούσε για τη διεκδίκηση της γυναίκας-έπαθλο, μέχρι και την ιστορία των σύγχρονων πολέμων όπου χιλιάδες γυναίκες βιάστηκαν από εχθρικά στρατεύματα αλλά και από τα ίδια τους τα έθνη (βιασμοί αμερικανίδων γυναικών στρατιωτών στο Αφγανιστάν από συμπατριώτες τους στρατιωτικούς) που τις αντιμετώπισαν ως αναπαραγωγικές μηχανές σε περιόδους μεγάλης θνησιμότητας, η θέση της γυναίκας ήταν πάντοτε υποδεέστερη και εξυπηρετούσε σχέδια ανδρών.

Στη σύγχρονη εποχή, όμως, εκούσια ή όχι, κατατάσσονται και γυναίκες στο στρατό, οι οποίες, οφείλουν να υιοθετούν κάποια χαρακτηριστικά για να ενταχθούν στο στρατιωτικό δυναμικό. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι κοινά και στους άνδρες αλλά και στις γυναίκες, καθώς ο στρατός δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά την εμπροσθοφυλακή των κρατών και της εξουσίας. Σύμφωνα με αυτό, πρέπει να αποτελείται από καλοκουρδισμένες πολεμικές στρατιές λοβοτομημένων ατόμων, ανεξάρτητα από το φύλλο τους.

Παρ’όλα αυτά, η ταυτότητα του σωστού στρατιώτη είναι κομμένη και ραμμένη πάνω στο αντρικό πρότυπο, με τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του ,τα οποία έχουν επιβληθεί από την κυριαρχία και ακολουθούνται πιστά από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, σε υπερθετικό βαθμό. Άρα, αν μία γυναίκα θέλει να ενταχθεί στο στρατό και να κερδίσει το σεβασμό, θα πρέπει και εκείνη να ακολουθήσει και να υιοθετήσει αυτά τα γνωρίσματα. Με λίγα λόγια να γίνει άντρας. Αυτή η διαδικασία όμως, την οδηγεί σε μία εσωτερική σύγκρουση, καθώς ο ρόλος της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία, έτσι όπως τον έχει διαμορφώσει και επιβάλλει η κυριαρχία, έρχεται σε αντίφαση με αυτόν που καλείται να υποδυθεί ως στρατιώτης.

Σύμφωνα με το πρότυπο του καλού στρατιώτη, αποδεκτοί είναι μόνο όσοι μπορούν να υιοθετήσουν και να αναπαράγουν τα χαρακτηριστικά που τον συνθέτουν. Οτιδήποτε άλλο απορρίπτεται, καθώς η ‘κανονικότητα’ και η ομοιογένεια που επιβάλλεται, δεν επιτρέπουν ‘παρεκκλίσεις’. Ο στρατός γεννά την ομοφοβία και τον ρατσισμό, αφού σύμφωνα με τις επιταγές του, η ομοφυλοφιλία και η διεμφυλικότητα θα κηλίδωναν τα χαρακτηριστικά του, δηλαδή την αρρενωπότητα, τη ματσίλα και τη βαρβατίλα. Θα στιγμάτιζαν επίσης το ρόλο του στην κοινωνία, αυτόν δηλαδή ενός μπράβου των ‘ανήμπορων’ γυναικόπαιδων και του ανυπεράσπιστου έθνους.

Επίλογος

Εφ’ όσον ο στρατός συντηρεί και εξαπλώνει το πολιτισμικό οικοδόμημα δε θα μπορούσε παρά να είναι ένας ακόμη θεσμός με τον οποίο βρισκόμαστε σε διαρκή αντιπαράθεση. Στεκόμαστε ενάντια σε κάθε εξουσία, τα τσιράκια της και τους στρατούς τους. Όχι μόνο δεν υιοθετούμε μια πασιφιστική άποψη για την βία, αλλά εχθρευόμαστε την κοινωνική ειρήνη με τους όρους των κρατιστών. Ως αναρχικοί/ες που αγωνιζόμαστε για την επανάσταση και την ολική απελευθέρωση, θεωρούμε πως πρέπει να σπάσουμε το μονοπώλιο της βίας των εξουσιαστών, και να επιτεθούμε με όλα τα μέσα ενάντια στο έκτρωμα της εξουσίας.

 

Ούτε μια ώρα στον στρατό

Διαρκής σύγκρουση με τους φρουρούς της κοινωνικής ειρήνης

Ανυποχώρητος αγώνας για την ολική απελευθέρωση και την αναρχία

 

Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Με αφορμή τις διώξεις των 21 κατηγορουμένων για τον εμπρησμό του εργοταξίου της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές

Η υπόθεση των Σκουριών αποτέλεσε κεντρικό ζήτημα για τα πολιτικά παιχνίδια των εκάστοτε κυβερνήσεων. Η ΝΔ ήταν αυτή που επέβαλε το στρατό κατοχής στα χωριά και τη βίαιη καταστολή του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία, με μοναδικό σκοπό την κάμψη των αντιστάσεων των αγωνιζόμενων ώστε να συνεχίσει ομαλά το κερδοφόρο, γι’αυτούς, έργο. Ο Σύριζα τότε, από θέση αντιπολίτευσης, τάσσονταν ξεκάθαρα κατά του έργου και με το μέρος των αγωνιζόμενων για τους δικούς του ψηφοθηρικούς σκοπούς, όπως φάνηκε και στη συνέχεια. Οι προεκλογικές υποσχέσεις του για παύση κάθε εξορυκτικής δραστηριότητας στις Σκουριές, αποδείχτηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, ψεύτικες. Ο Σύριζα ως κυβέρνηση χρησιμοποίησε την εμπιστοσύνη του κόσμου και εκμεταλλευόμενος τον αφομοιωτικό του ρόλο στα κινήματα, κατάφερε να φρενάρει τον αγώνα. Μεγάλη μερίδα των αγωνιζόμενων, πιστεύοντας στις εξαγγελίες του για παύση του έργου, σταμάτησαν τις δράσεις αντίστασης. Στην πραγματικότητα όμως το έργο μέχρι και σήμερα, ποτέ δε σταμάτησε στο σύνολό του.

Η επέλαση του τεχνοβιομηχανικού συστήματος και η αντίσταση στη μεγα-μηχανή

Βασικός πυλώνας του πολιτισμού εδώ και αιώνες, είναι η λεηλασία του φυσικού κόσμου με σκοπό το κέρδος και την ανθρώπινη ευημερία. Εκεί ακριβώς έχει δομηθεί και το κυρίαρχο ιδεολόγημα του ανθρωποκεντρισμού. Ο άνθρωπος τοποθετώντας τον εαυτό του στην κορυφή του κόσμου, εκμεταλλεύεται όπως επιθυμεί την γη και τα άλλα είδη προς όφελός του. Με την βιομηχανική εξάπλωση και την τεχνολογική λαίλαπα, το παγκοσμιοποιημένο πλέον κεφάλαιο κατέχει και απομυζεί τη φύση και τα μη-ανθρώπινα ζώα ως «φυσικούς πόρους», για την διαιώνιση της κυριαρχίας και του εξουσιαστικού πολιτισμικού οικοδομήματος. Η εξάπλωση αυτή έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες εξάρτησης ανάμεσα σε αυτό και τον σύγχρονο τρόπο ζωής, μην αφήνοντας καμία διέξοδο για μια ζωή ελευθερίας, παρά μόνο μέσω του διαρκή πολέμου για την καταστροφή της κυριαρχίας σε κάθε μορφή της.

Το μόνο σίγουρο είναι πως ολόκληρη η γη αποτελεί μια τράπεζα κέρδους για τους κυρίαρχους, με κάθε τρόπο. Από την ιδιοκτησία γης και την εντατική και βιομηχανική γεωργία, στις αποψιλώσεις δασικών εκτάσεων για βοσκοτόπια και μονοκαλλιέργειες. Από τις διάφορες εξορυκτικές διαδικασίες και εγκαταστάσεις για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, στο παγκόσμιο οδικό δίκτυο για την διακίνηση των εμπορευμάτων και του εργατικού και καταναλωτικού δυναμικού, ο κοινός παρανομαστής θα είναι πάντα οι περιβαλλοντικές καταστροφές.

Ως αναρχικοί αναγνωρίζουμε τον αγώνα ενάντια στην εξόρυξη στις Σκουριές Χαλκιδικής σαν ένα κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την ολική απελευθέρωση των ζώων -συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου- και της γης. Εκεί που η θεωρία μας μπορεί να πραγματώσει στιγμές δράσης, στην προσπάθεια να απορυθμίσουμε το σύστημα της κυριαρχίας και να σπάσουμε ολότελα τα σύγχρονα τείχη της σκλαβιάς. Εκεί που ο αναρχικός αγώνας για την ολική απελευθέρωση ανάβει την σπίθα για το ολοκαύτωμα του τεχνοβιομηχανικού πολιτισμού.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ
ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

ΩΣ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αναρχική Συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

 

Τρικάκια που πετάχτηκαν σήμερα στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, όπου πήρε αναβολή το εφετείο των 21 κατηγορούμενων.

 «Μια επανάσταση, όμως, που θα μπορούσε να καταστρέψει τον πολιτισμό και να αποκαταστήσει τη ζωτική ενέργεια της αδάμαστης επιθυμίας, δε μπορεί να είναι παρόμοια με καμία από τις επαναστάσεις του παρελθόντος. Όλες οι επαναστάσεις μέχρι σήμερα ήταν επικεντρωμένες γύρω από την εξουσία, τη χρήση και την αναδιανομή της. Δεν επιζητούσαν να ξεριζώσουν τους κοινωνικούς θεσμούς εξημέρωσης, στην καλύτερη περίπτωση επιδίωκαν να ξεριζώσουν τις σχέσεις εξουσίας μέσα σε αυτούς τους θεσμούς. Οι επαναστάτες του παρελθόντος, όντας επικεντρωμένοι στη εξουσία, δεν κατάφεραν να δουν τις ύπουλες δυνάμεις της κυριαρχίας να περικυκλώνουν την καθημερινή μας ύπαρξη, και παρά ότι κάποιες φορές κατάφεραν να ανατρέψουν την εξουσία, στο τέλος κατέληξαν να την αναδημιουργήσουν. Για να αποφευχθεί αυτό θα πρέπει να μην εστιάζουμε στην εξουσία, αλλά στη μάχη και στην επιθυμία μας για μια άγρια ζωή στα ακραία όριά της».
Feral Faun

Λίγα λόγια για την 11^η Ιούνη – Ημέρα παγκόσμιας αλληλεγγύης σε αναρχικούς κρατούμενους με μακροχρόνιες ποινές.

Η 11η Ιούνη καθιερώθηκε αρχικά από συντρόφους στις ΗΠΑ ως ημέρα αλληλεγγύης στον Jeff Luers, καθώς στις 11/6/2001 του ανακοινώθηκε η 22ετής ποινή του για τον εμπρησμό οχημάτων στο Όρεγκον ως διαμαρτυρία ενάντια στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η μέρα αυτή διατηρήθηκε και μετά την αποφυλάκισή του ως παγκόσμια ημέρα αλληλεγγύης σε κατηγορούμενους για υποθέσεις οικοτρομοκρατίας και αναρχικούς με μακροχρόνιες ποινές. Στα πλαίσια της 11η Ιούνη γίνονται σε όλο τον κόσμο δράσεις αλληλεγγύης, από ενημερωτικές παρεμβάσεις μέχρι πορείες και επιθετικές ενέργειες. Η αλληλεγγύη για μας είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του καθημερινού μας αγώνα ενάντια σε ό, τι μας καταπιέζει και δεν περιορίζεται από εθνικά σύνορα.

Με γνώμονα τα παραπάνω, όπως τις προηγούμενες χρονιές, έτσι και φέτος, θέλουμε να απευθύνουμε και εμείς με τη σειρά μας (σε συνάρτηση με το ήδη ανακοινωμένο κάλεσμα των συντρόφων από τις ΗΠΑ), κάλεσμα στον αναρχικό χώρο με αφορμή την 11^η Ιούνη. Έτσι προτείνουμε ένα 3ημερο δράσεων αλληλεγγύης στους αιχμάλωτους αναρχικούς στις 9, 10 και 11 Ιούνη. Βασικός μας στόχος είναι η όξυνση του πολύμορφου αναρχικού αγώνα με όλα τα μέσα, ώστε να ξαναγίνει η Αναρχία επικίνδυνη προς τους εχθρούς της.

Περιπτώσεις καταστολής

Παρατηρώντας μια ενιαία παγκόσμια κατασταλτική στρατηγική ενάντια στα αγωνιζόμενα κομμάτια και κυρίως στους αναρχικούς, θεωρούμε κομβικής σημασίας την απάντηση στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις της εξουσίας. Κοινό χαρακτηριστικό της είναι ότι οι περισσότερες διώξεις φυλακισμένων αγωνιστών είναι βασισμένες πάνω στους αντιτρομοκρατικούς νόμους.

Κάποια παραδείγματα καταστολής είναι οι εξής υποθέσεις:

Στον ελλαδικό χώρο:

• Η καταδίκη του Ν.Μαζιώτη σε ισόβια κάθειρξη για έκρηξη βόμβας, κάτι το οποίο συμβαίνει πρώτη φορά.
• Η προφυλάκιση και στη συνέχεια οι ακραίοι περιοριστικοί όροι που επιβλήθηκαν στις Ε.Στατήρη και Α.Τσάκαλου (συγγενείς μελών της ΣΠΦ). Παρόμοια υπόθεση ποινικοποίησης συγγενικών-συντροφικών σχέσεων είναι και αυτή της Μ.Θεοφίλου (συζύγου του Γ.Πετρακάκου).
• Το τσουβάλιασμα υποθέσεων (οι οποίες αναφέρονται σε ενέργειες της ΣΠΦ) 22 αναρχικών σε ένα μόνο εφετείο, και η προσπάθεια να ενταχθεί σε αυτό και η διπλή απαλλοτρίωση στο Βελβεντό Κοζάνης, για την οποία οι σύντροφοι, πρωτόδικα, είχαν απαλλαχτεί από την κατηγορία της ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση.
• Σε συνέχεια των εκδικητικών προφυλακίσεων και καταδικών έρχονται να προστεθούν και οι βίαιες εισβολές των εκαμ σε κελιά αναρχικών για έρευνες ή μεταγωγές, οι αποσπάσεις DNA και η απειλή της απομόνωσης.
• Παράλληλα με την καταστολή εντός των τειχών, παρατηρείται πολλαπλασιασμός των επιθέσεων σε στέκια και καταλήψεις από κράτος και φασίστες. Από τη μία πολλές είναι οι περιπτώσεις εκκενώσεων κατηλειμμένων χώρων και από την άλλη εξίσου πολλές είναι οι εμπρηστικές επιθέσεις από τους φασίστες.

Κατασταλτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό

• Επιχείρηση “Backfire” (‘Η αλλιώς Green Scare όπως ονομάστηκε από τους ίδιους τους διωκόμενους σε παραλληλισμό με το Red Scare). Στα τέλη του 2005 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη κατασταλτική επίθεση στο κίνημα ALF και ELF, μέσα σε μια περίοδο που οι άμεσες δράσεις από τις 2 οργανώσεις πολλαπλασιάζονταν τόσο στις ΗΠΑ όσο και στον υπόλοιπό κόσμο. Φυλακίστηκαν και επιβλήθηκαν εξοντωτικές ποινές σε πολλούς αγωνιστές/ακτιβιστές.
• Εν μέσω αντιδράσεων και δυναμικών κινητοποιήσεων ενάντια στο νέο νόμο «φίμωτρο», το ισπανικό κράτος πραγματοποιεί δύο μεγάλες κατασταλτικές επιχειρήσεις με στόχο τους αναρχικούς, την επιχείρηση Πανδώρα (16/12/14 Μετά από εισβολές σε σπίτια και στέκια αναρχικών συνελήφθησαν 15 άτομα με κατηγορίες για «συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση αναρχικού χαρακτήρα με σκοπό την τρομοκρατία») και την επιχείρηση Πινιάτα (1/4/15 Συλλαμβάνονται 39 αναρχικοί και προφυλακίζονται 5. Όλοι κατηγορούνται για συμμετοχή στο Συντονιστικό Αναρχικών Ομάδων και οι 5 επιπρόσθετα για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση «εξεγερσιακού-αναρχικού προσανατολισμού»).
• Τον Ιούνιο του 2015 στις Βρυξέλλες, μπάτσοι πραγματοποίησαν εφόδους σε σπίτια αναρχικών που αγωνίζονταν ενάντια στην κατασκευή ενός συγκροτήματος φυλακών υψίστης ασφαλείας, αλλά και στο στέκι που αποτελούσε τοπικό κέντρο αγώνα σχετικά με την υπόθεση. Οι συλληφθέντες κατηγορούνται για «παρακίνηση σε διάπραξη τρομοκρατικών πράξεων» και «συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση».
• Οι κρατικές επιθέσεις με τη μορφή επιχειρήσεων που συχνά έπαιρναν τεράστιες διαστάσεις, με πολλούς συλληφθέντες αναρχικούς, κάποιοι από τους οποίους παραμένουν ακόμη έγκλειστοι στα κελιά του, είναι πάρα πολλές. Η υπόθεση «Security» το 2008, η υπόθεση «βόμβες» στην Χιλή το 2010, η επιχείρηση «Ardire» στην Ιταλία το 2012 είναι μόνο κάποιες λίγες.
• Πάρα πολλές είναι οι περιπτώσεις αναρχικών που τίθενται σε κατ’ οίκον περιορισμό, κάτι που τείνει να γίνει κανόνας. Πολλά είναι τα παραδείγματα από τη Χιλή και από την Ιταλία (περίπτωση αναρχικών που κρίθηκαν ένοχοι για σαμποτάζ στο εργοτάξιο της υπερταχείας TAV και πλέον απαγορεύεται να συναντηθούν με οποιοδήποτε άτομο δεν έχει μόνιμη διαμονή στο ίδιο σπίτι με αυτούς). Επίσης, μία ακόμη μέθοδος αποτροπής ταραχών είναι αυτή που παρατηρήθηκε και πρόσφατα στη Γαλλία. Οι μπάτσοι θέτουν σε κατ’ οίκον περιορισμό «επικίνδυνους ακτιβιστές» τις ημέρες που διεξάγονται πορείες.
• Περίπτωση ποινικοποίησης συντροφικών και συγγενικών σχέσεων έγινε και στην υπόθεση των Juan Flores, Guillermo Duran και Nataly Casanova, 3 αναρχικών συλληφθέντων στη Χιλή. Οι 3 ξεκίνησαν απεργία πείνας στις 14/4/15 και το ένα από τα αιτήματά τους ήταν να σταματήσει ο εκφοβισμός και οι διώξεις εναντίον του κοντινού τους περίγυρου.
• Τέλος, η εκδικητική στάση του κράτους, των σωφρονιστικών και της δικαστικής εξουσίας γίνεται εμφανής μέσα από το διαρκή αγώνα του αναρχικού κρατούμενου Osman Evcan, στην Τουρκία. Ο σύντροφος με αλλεπάλληλες απεργίες πείνας, αλλά και σπάζοντας τις κάμερες παρακολούθησης του κελιού του, απαιτούσε την πρόσβασή του σε vegan φαγητό και μια σειρά από άλλα αιτήματα που αφορούν τις συνθήκες κράτησης (κάμερες, βιβλία και γράμματα από αλληλέγγυους, επισκεπτήρια, κλπ.), τα οποία προς το παρόν έχουν γίνει δεκτά.

(Αυτά τα λίγα και πιο πρόσφατα παραδείγματα –καθώς, δυστυχώς, είναι άπειρα – αναφέρονται ενδεικτικά, για να επισημάνουμε την ενιαία διακρατική κατασταλτική στρατηγική που ακολουθείται για την αντιμετώπιση του εσωτερικού, και όχι μόνο, εχθρού και όχι επειδή διαχωρίζουμε κάποιες υποθέσεις από κάποιες άλλες).

Άμεση και έμμεση καταστολή και ο ρόλος της τεχνολογίας

Μέσα από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι ένα από τα βασικά όπλα της εξουσίας είναι η καταστολή όσων αγωνίζονται και εξεγείρονται. Παρατηρούμε πως η αντιμετώπιση των αναρχικών ως εγχώρια τρομοκρατική απειλή και οι ανάλογες κατασταλτικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια στο εξωτερικό, έχουν αρχίσει και εφαρμόζονται και στον ελλαδικό χώρο. Όλα αυτά αποτελούν μέρος της διακρατικής κατασταλτικής στρατηγικής που προαναφέραμε (ένα παράδειγμα που το επιβεβαιώνει αυτό είναι η  υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Ισπανίας και Χιλής τον Δεκέμβριο του ’14 για την «καταπολέμησης της αναρχικής τρομοκρατίας»), με εξέχοντα το ρόλο των ΗΠΑ και της ΕΕ που κινούν τα νήματα παγκοσμίως. Διαχρονικά η κυριαρχία βρίσκει τρόπους για να αντιμετωπίζει τους εχθρούς της και συνεχώς ανακαλύπτει νέες τακτικές, αλλά και εξελίσσει τις ήδη υπάρχουσες για να το επιτύχει.

Από τη μία υπάρχει η ίδια η φυλακή και η αναβάθμιση των συνθηκών της με τη δημιουργία των κελιών υψίστης ασφαλείας, την απομόνωση φυλακισμένων αγωνιστών, αλλά και το σπάσιμο των κοινοτήτων αγώνα που προσπαθούν να δημιουργήσουν. Τα ορατά κάγκελα που φυλακίζουν το άτομο ουσιαστικά ανακόπτουν τη δράση του, παραδειγματίζοντας παράλληλα και όποιον άλλο θα ήθελε να αντιδράσει και να αγωνιστεί. Σε αυτή την περίπτωση εάν ο φυλακισμένος δεν υποταχθεί και δεν συμμορφωθεί, θα έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά εκδικητικών κινήσεων από τους ανθρωποφύλακες και τη δικαστική εξουσία. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η διεύρυνση της συνθήκης του εγκλεισμού και εκτός των τειχών, με την επιβολή περιοριστικών όρων όπως του κατ’ οίκον περιορισμού, της απαγόρευσης εξόδου από έναν στενά προσδιορισμένο γεωγραφικό τόπο ή του ελέγχου κάθε κίνησης μέσω της ηλεκτρονικής επιτήρησης (βραχιολάκι).

Το αν θα μπορέσουμε να καταστρέψουμε τα αόρατα κάγκελα που βρίσκονται παντού γύρω μας και συνθέτουν το τοπίο της πόλης-φυλακής, είναι το πραγματικό στοίχημα. Οι εξουσιαστές πάντοτε επιχειρούν να σπείρουν το φόβο στους εξουσιαζόμενους ώστε να ελαχιστοποιήσουν  την παραμικρή πιθανότητα αντίδρασης. Μεγάλος σύμμαχός τους σε αυτό είναι η εξέλιξη της τεχνολογίας στην υπηρεσία της εξουσίας, καθώς η τεχνολογία δεν αποσκοπεί μόνο στην άμεση καταστολή αλλά και στον ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο. Ο τελευταίος αποτελεί μία προκατασταλτική μέθοδο ενάντια στα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται για την επανάσταση. Παράλληλα, έχει προεκτάσεις και σε όλη την κοινωνία: οι ηλεκτρονικοί έλεγχοι σε κάθε βήμα,η παρακολούθηση των ζωών μας πολλές φορές και αυτοβούλως (για παράδειγμα με τα σύγχρονα κινητά και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης), οι κάμερες σε κάθε γωνιά των μητροπόλεων, στα πολυτελή σπίτια, στις τράπεζες, στα κυβερνητικά κτήρια, στα καπιταλιστικά κέντρα, συνθέτουν πλέον την καθημερινή πραγματικότητα.

Η τεχνολογία, επιπροσθέτως, αποτελεί και τη βάση για την αναδιάρθρωση της καταστολής, η οποία εξανθρωπίζεται φαινομενικά, ενώ με τα νέα μέσα που εφευρίσκει τοποθετεί τον εαυτό της στον θρόνο του αλάνθαστου και αντικειμενικού κριτή των κατηγορουμένων (DNA και αποτυπώματα). Δεν είναι  τυχαίο πως τα τελευταία χρόνια το DNA χρησιμοποιείται τακτικά για την καταδίκη ή τη δίωξη αγωνιστών. Επίσης η κυριαρχία προσπαθεί να δημιουργήσει και να επεκτείνει την βάση προσωπικών δεδομένων για τον καθολικό έλεγχο των πάντων.

Ενώ ο κοινωνικός έλεγχος μπορεί να πλασαριστεί με όρους ασφάλειας προς όλους, προς τις ιδιοκτησίες και τις ιδιωτικές ζωές, στην πραγματικότητα είναι αυτός που χειραγωγεί τις κινήσεις μας, που δημιουργεί τον σύγχρονο τρόπο ζωής στις πολιτισμένες κοινωνίες.

Εγκλεισμός

«Συνέβη τότε μια ιστορία που δε θα ξεχάσω ποτέ. Η κλούβα είχε σταματήσει μπροστά σε έναν φωτεινό σηματοδότη, όταν ήρθε και σταμάτησε δίπλα μας ένα φορτηγό μεταφοράς ζώων. Ακριβώς απέναντι από το παραθυράκι από το οποίο κοιτούσα εγώ, ακριβώς μπροστά μου, ένα μοσχάρι με κοιτούσε με τα μεγάλα και σκούρα μάτια του καθώς βύζαινε το κάγκελο του κλουβιού του, συγχέοντάς το ίσως με το μαστό της μητέρας του που τώρα βρισκόταν μακριά. Κοιταχτήκαμε σταθερά, με περιέργεια, και ένιωσα ότι είχαμε κάτι κοινό, κάτι αρκετά κοινό. Και τους δύο μας πήγαιναν για σφαγή, μόνο που στη δική του περίπτωση θα γινόταν πιο γρήγορα. Και οι δύο είμασταν θύματα των σχεδίων ανθρώπων που αυτοαναγορέυτηκαν αφεντικά, αυτό των δικών του, και εγώ αυτών που προσπαθούσαν να γίνουν τα δικά μου αφεντικά».
Xose Tarrio Gonzales

«Τρέξε, άνθρωπε, τρέξε»

Ο εγκλεισμός δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους. Και αν ο εγκλεισμός των ανθρώπινων ζώων αποσκοπεί στην τιμωρία και την «πειθάρχηση», στα υπόλοιπα ζώα ξεφεύγει από τα στενά αυτά πλαίσια. Κλειδωμένα και αυτά μέσα σε κελιά, αναγκάζονται να ζούνε κάτω από εξίσου άθλιες συνθήκες, με τη μόνη διαφορά ότι δεν γνωρίζουν τι θα απογίνουν και δεν μπορούν να αντιδράσουν και να πράξουν ενάντια σε αυτό.

Ως αναρχικές/-οί, δεν διαχωρίζουμε κανένα είδος εγκλεισμού, αναγνωρίζουμε τη σύνδεσή του με την κυριαρχία και την εξουσία, γι’ αυτό και η αλληλεγγύη μας σε όλα τα όντα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας δράσης για την καταστροφή του υπάρχοντος. Ο λόγος και οι πράξεις μας ενάντια σε κάθε είδος εξουσίας, εκμετάλλευσης και επιβολής πρέπει να είναι καθολικοί για να είμαστε όλοι ελεύθεροι, και γι’ αυτό ο πόλεμός μας δεν τελειώνει μέχρι την καταστροφή κάθε κλουβιού/κελιού.

Κλείνοντας

Ελπίζουμε αυτό το κάλεσμα να αποτελέσει ένα ακόμη έναυσμα για ολομέτωπη επίθεση, όχι μόνο ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, αλλά και στην κυριαρχία στο σύνολό της, καθώς και στον τεχνο-βιομηχανικό πολιτισμό και τα εξουσιαστικά συμπλέγματα που αυτός γεννάει έξω και μέσα μας.

Για να μη μένουμε θεατές μπροστά στην θωράκιση και ισχυροποίηση του κράτους της τάξης και της ασφάλειας, μέσω του κοινωνικού ελέγχου και του τεχνολογικού ολοκληρωτισμού. Για να μην είμαστε απλοί παρατηρητές καθώς η δικαιοσύνη οπλίζεται με αντιτρομοκρατικούς νόμους και επιτίθεται στους επαναστάτες, «αναβαθμίζοντας» τα μπουντρούμια της δημοκρατίας σε υψίστης ασφαλείας και ο εγκλεισμός διευρύνεται στην κοινωνία-φυλακή.

Παίρνοντας σαφή και ξεκάθαρη θέση μάχης ως αναρχικοί σε αυτόν τον πόλεμο, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε ανυποχώρητα για την ολική απελευθέρωση γης, ανθρώπινων και μη ζώων. Όπως και να μην ξεχνάμε τους φυλακισμένους αγωνιστές και να μη σταματάμε να τους στηρίζουμε ηθικά και υλικά.

Μέχρι να καταστρέψουμε τον θεσμό της δικαιοσύνης και της έννομης τάξης, να γκρεμίσουμε και το τελευταίο κελί/κλουβί, να εξαφανίσουμε ό, τι καταδυναστεύει τις ζωές μας, να δούμε αυτό το σάπιο κόσμο να γίνεται στάχτες. Μέχρι την Αναρχία.

Μαύρο/πράσινο