Category Archives: Κείμενα της Ομάδας

Με αφορμή τα τελευταία στρατοδικεία

Με αφορμή τα τελευταία στρατοδικεία

 

Α. ΕΝΟΤΗΤΑ- Ο στρατός ως πολεμική μηχανή

εισαγωγή

Από την εμφάνιση του πολιτισμού με την ιδιοκτησία γης για εντατική γεωργία, την κτηνοτροφία αλλά και την μόνιμη εγκατάσταση ανθρώπινων κοινωνιών, προήλθε η μορφοποίηση των κρατών.  Για την συντήρηση αυτής της εξουσιαστικής δύναμης αλλά και για την εξάπλωση της κυριαρχίας μερικών έναντι κάποιων άλλων, τα έθνη-κράτη θεσμοθέτησαν και σχημάτισαν τον στρατό. Αυτός(μισθοφορικός ή μη) όπως και η αστυνομία ή τα διάφορα σώματα ασφαλείας, υπάρχουν είτε για να επιβάλουν με τη νόμιμη βία τους την τάξη, είτε για να διευρυνθεί η κυριαρχία σε άλλους τόπους. Η εξάπλωση των εκάστοτε αυτοκρατοριών υπήρξε επιτυχής μέσω των στρατευμάτων επιβολής της εξουσίας τους. Από τη γέννηση της μιλιταριστικής κοινωνίας στη Σπάρτη, τους αποικιοκρατικούς πολέμους σε πρωτόγονους λαούς  και τη βίαιη εισαγωγή τους στο πολιτισμικό οικοδόμημα, μέχρι και τους σύγχρονους πολέμους για τον έλεγχο των πλούσιων κοιτασμάτων και των κερδοφόρων πόρων της γης, ο στρατός βρίσκεται στην υπηρεσία του κράτους, εκτελώντας τη διαταγή της κυριαρχίας.

Γεωπολιτικά συμφέροντα – Οικονομική επιβολή

Ο στρατός από την εμφάνιση του μέχρι σήμερα, διατηρεί τον ίδιο ρόλο, υπηρετώντας  και  προστατεύοντας τα συμφέροντα των εξουσιαστών. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μπορεί οι τρόποι και οι πρωταγωνιστές να αλλάζουν, το μοτίβο όμως παραμένει το ίδιο. Όσον αφορά την παραγωγή, η κατάκτηση μιας νέας περιοχής προμηθεύει τα αφεντικά με νέο εργατικό δυναμικό και μάλιστα υποτιμημένο. Κάποτε ήταν οι σκλάβοι που συναντούμε στις αφηγήσεις της ιστορίας, σήμερα είναι οι “σύγχρονοι” σκλάβοι που δεν είναι άλλοι από τους κατακτημένους πληθυσμούς που είτε παραμείνουν στον ερημωμένο τόπο τους είτε επιλέξουν τη μετανάστευση θα έρθουν σίγουρα αντιμέτωποι με την υπονόμευση της εργασίας αλλά και γενικότερα της ζωής τους. Παράλληλα, η κατάληψη νέων εδαφών ή/και η δημιουργία αποικιών παρέχει νέες πρώτες ύλες και πόρους (π.χ. καύσιμα και πόλεμοι στη Μέση Ανατολή). Ακόμη , όσον αφορά την κατανάλωση, δημιουργεί νέες αγορές που μπορούν να απορροφήσουν το πλεόνασμα των προϊόντων, πάλι προς όφελος του κεφαλαίου. Τέλος θα πρέπει να αναφερθεί η πολεμική βιομηχανία η οποία βασίζει, όχι απλά την επέκταση αλλά, την ίδια την ύπαρξη της στον πόλεμο και τον επεκτατισμό, αποτελώντας μία πολύ κερδοφόρα επιχείρηση.

Κοινωνικό-πολιτισμική επιβολή

Πέραν βέβαια από τις αλλαγές που προκαλούνται σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο, ο πόλεμος έχει και κοινωνικές συνέπειες για τους κατακτημένους πληθυσμούς που υφίστανται αυτού του είδους την επιβολή. Κι αυτό γιατί υπόκεινται σε βίαιη αλλαγή των κοινωνικών δεδομένων, όπως επίσης της πολιτιστικής και καθημερινής τους ζωής. Η ιστορία βρίθει από  κατακτητές οι οποίοι, γεμάτοι φυλετικό ή θρησκευτικό μίσος, έχουν καθάρει ολόκληρους πληθυσμούς από τα (μέχρι πρότινος) ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους επιβάλλοντας σταδιακά τα δικά τους.

 

Ο στρατός, το όπλο του φασισμού

Ο εικοστός αιώνας ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο αιώνας των στρατοκρατούμενων ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ο Χίτλερ κατάφερε να δημιουργήσει ένα τεράστιο στρατό από μισαλλόδοξους  ρατσιστές , τον οποίο ο ίδιος ποδηγετούσε και θεωρούσε το εκτελεστικό  μέσο του οράματός του.  Οι διαρκείς παρελάσεις που τελούνταν στη ναζιστική Γερμανία και στις κατεκτημένες χώρες, λειτουργούσαν απειλητικά επιδεικνύοντας την υπεράριθμη  δύναμη των ναζί.  Στην φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι επίσης, ο στρατός επιτελούσε τον ίδιο ρόλο. Οι μελανοχιτώνες  ήταν το στρατιωτικό εργαλείο του εθνικού φασιστικού κόμματος. Άλλωστε, ένα από τα δόγματα του κόμματος -όπως αυτό παραδεχόταν εγγράφως- υπήρξε ο μιλιταρισμός καθώς «η συνθήκη του πολέμου  εξυψώνει τον άνθρωπο και αναζωογονεί νωθρούς και παρηκμασμένους λαούς». Αρκετά  μεγαλύτερος σε αριθμό υπήρξε ο κόκκινος στρατός επί σταλινικής ηγεσίας, ο οποίος είχε και τους περισσότερους νεκρούς. Στη δεκαετία του 1930, ο Στάλιν εντατικοποίησε την εκστρατεία του να καταστήσει τη Ρωσία  μία άτρωτη, στρατοκρατούμενη αυτοκρατορία. Ο στρατός λειτουργούσε τόσο σε εξωτερικό επίπεδο( εχθροπραξίες, επιθέσεις) όσο και σε εσωτερικό( ‘εκκαθαρίσεις’ αντιστασιακών, εκτελέσεις αντιφρονούντων). Η δικτατορία τέλος, των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, ήταν το πραξικοπηματικό μόρφωμα αξιωματικών.  Η χούντα ήταν αυταρχικό, φασιστικό καθεστώς του οποίου όλοι οι μηχανισμοί εξουσίας και ελέγχου  βρίσκονταν στα χέρια στρατιωτικών.

Η τεχνολογία, σύμμαχος του στρατού

Με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης επιβολής, οι νέες εφευρέσεις και τεχνολογίες , όπως είναι φυσικό, παρήχθησαν από την εξουσία για την εξουσία. Οι καινοτομίες αυτές που βρίσκουν εφαρμογή στον ολοκληρωτικό έλεγχο, στη δημιουργία μιας αγοράς πλαστών αναγκών για την καταναλωτική κοινωνία, στους διάφορους τομείς της καταστολής( DNA, αποτυπώματα, διώξεις, φυλακές υψίστης ασφαλείας), αναβαθμίζοντας τα εργαλεία της κυριαρχίας, δε θα μπορούσαν να λείψουν από το στρατό και τον εξοπλισμό του με υπέρ-όπλα. Από τις δοκιμές πυρηνικών και ατομικών βομβών σε εδάφη της γης αφήνοντας πίσω στάχτες και θάνατο, τους πειραματισμούς χημικών όπλων σε μη ανθρώπινα ζώα, τα επιστημονικά βασανιστήρια και γενικότερα την επιδίωξη της εξασφάλισης  τελευταίας τεχνολογίας όπλων, οπλικών συστημάτων και πολεμικού εξοπλισμού, η επιστημονική ελίτ υπηρετεί τον στρατιωτικό θεσμό.

Δύο θεσμοί αλληλό-τροφοδοτούμενοι, με κοινούς σκοπούς πάντα υπό το νόμο της ανθρωποκεντρικής εξουσίας πάνω στην ελευθερία και τη ζωή. Η νοοτροπία  του στρατού απαιτεί την ενδυνάμωση των επιθετικών και αμυντικών μέσων, την επίδειξη ισχύος στους πιθανούς  εχθρούς, αλλά και την στρατηγική της κυριαρχίας να αυτοδυναμώνεται απέναντι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς αντιπάλους. Η στρατιωτική ενδυνάμωση γίνεται αρκετά αισθητή με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και τη χρήση της για νέες πολεμικές εφευρέσεις. Όπλα μαζικής καταστροφής, συστήματα εντοπισμού μέσω δορυφόρων, καμερών και αισθητήρων θερμοκρασίας και κίνησης στα σύνορα, στελέχωση ειδικών δυνάμεων καταστολής και βομβαρδισμοί πόλεων με πυραύλους χιλιόμετρα μακριά είναι μόνο κάποια από τα μέσα που έχει στα χέρια της η εξουσία απέναντι στους εχθρούς της.

 

Βιομηχανίες και στρατός

Η επέκταση της κυριαρχίας μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας και η υποστήριξη της εξουσίας από τη βιομηχανία είναι δεδομένες. Ήδη από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, κάποιες από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές που μέχρι σήμερα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην περαιτέρω εξάπλωση και ενδυνάμωση του καπιταλιστικού συστήματος βοήθησαν ενεργά στην εξέλιξη της τεχνογνωσίας του πολέμου. Αυτό συνέβη με διάφορους τρόπους: με τον εξαναγκασμό των αιχμαλώτων πολέμου να δουλεύουν στα εργοστάσιά τους (Nestle, VW, Ford), με το σχεδιασμό και την κατασκευή των αρμάτων μάχης (Audi, Ford, BMW) ή με την απευθείας χρηματοδότηση των ναζί. Σημαντική ήταν και η συμβολή των    φαρμακοβιομηχανιών κατά τη διάρκεια του πολέμου, που χρησιμοποιούσαν τόσο τους αιχμαλώτους όσο και τους στρατιώτες ως “πειραματόζωα”/για τη δοκιμή φαρμάκων και ναρκωτικών που αργότερα διοχετεύτηκαν και στην κοινωνία. Η Bayer ανακάλυψε και προώθησε την ηρωίνη, η οποία μαζί με τη μεθαδόνη και την αμφεταμίνη χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τους στρατιώτες, ενώ συνέθεσε το αέριο Zyklon B για τους θαλάμους αερίων. Το μοντέλο για τον πρώτο θάλαμο αερίων ήταν ένα φορτηγό της Opel, το οποίο διοχέτευε τα καυσαέρια στο εσωτερικό του. Πολλές εφευρέσεις/καινοτομίες, ανεξάρτητα από το που προέρχονται αναπόφευκτα καταλήγουν στα χέρια της εξουσίας, αφού η τεχνολογία και η επιστήμη υπάρχουν για να παράγουν όλο και περισσότερη γνώση με σκοπό την επιβολή και τον έλεγχο. Ένα από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα αποτελεί η εφεύρεση του Π. Ζωγράφου (παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από νερό), η οποία κηρύχτηκε στρατιωτική πατέντα με την πρόφαση της προστασίας της από εξωτερικούς εχθρούς. Ένα από τα καθημερινά μας εργαλεία, το ίντερνετ -που πλέον αποτελεί τη μεγαλύτερη δεξαμενή πληροφοριών η οποία μάλιστα εμπλουτίζεται εκούσια από το κοινωνικό σύνολο- αρχικά ήταν ένα δίκτυο που αναπτύχθηκε για την ασφαλή και γρήγορη επικοινωνία των στρατιωτικών βάσεων. Τα drones, που συμμετείχαν για πρώτη φορά σε βομβαρδισμούς στον πόλεμο του Ιράκ, σήμερα χρησιμοποιούνται ευρέως χωρίς κάποια ιδιαίτερη τεχνογνωσία (στην εικονοληψία, τη χαρτογράφηση περιοχών ή ακόμη και ως χόμπι), ενώ παράλληλα λειτουργούν και ως εργαλείο παρακολούθησης και ελέγχου από την αστυνομία.

 

Β. ΕΝΟΤΗΤΑ-Ο στρατός ως κοινωνική συνθήκη

Εισαγωγή

Οι εξουσίες διάφορων πολιτικών συστημάτων επιχειρούν πάντοτε να χρησιμοποιήσουν το μηχανισμού του στρατού προκειμένου να διασφαλίσουν την εσωτερική τους ευταξία και θωράκισή. Ο στρατός λειτουργεί ως το μοντέλο μιας πειθαρχημένης μάζας, ενός πειθήνιου και διαχειρίσιμου όγκου, το οποίο διαχέεται στην κοινωνία μέσω των συστημάτων εκπαίδευσης, θρησκευτικής επιβολής, κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Οξύνει την ιεραρχία, ιδρύει κανονικότητες και κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα όπως αυτό της ομοιομορφίας, του ρατσισμού, της πατριαρχίας και του σεξισμού.

Η δημοκρατία τους βρωμάει εγκλεισμό, επιβολή, περιχαράκωση

Το εξουσιαστικό σύστημα, για τη διατήρηση του υπάρχοντος και την εύρυθμη και ομαλή κοινωνική λειτουργία διατηρεί ορόσημα φρίκης και καταπίεσης. Οι φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα ψυχιατρεία, τα κλουβιά, τα σχολικά κάτεργα, ο στρατός είναι κάποια από αυτά.

Σαν ιδιότυπη γραμμή παραγωγής, οι διάφοροι φορείς εγκλεισμού καλούνται να εκπληρώσουν με ακρίβεια και συντονισμό τον ρόλο τους, ώστε το υπάρχον να συνεχίζει να διατηρείται αλλά και να ισχυροποιείται από την ίδια του την ύπαρξη. Τα σχολεία, οι σχολές, ο στρατός, οι χώροι εργασίας λειτουργούν ως φορείς κανονικοποίησης και αφομοίωσης σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής. Επιτάσσουν ρόλους και επιθυμίες, ελέγχουν, διαπλάθουν και ενσταλάζουν συνειδήσεις, προωθούν πρότυπα, καρατομούν τον κόσμο σε απλουστευτικά δίπολα (καλός – κακός, κανονικό και μη και άλλα).

Για όσους ξεφύγουν από αυτή την καλοκουρδισμένη διαδικασία, για όσους ‘’σφάλλουν’’, για όσους αντιδράσουν, για όσους δεν την θέλουν, δεν την αντέχουν ή απλά δεν χωρούν σε αυτή, έρχονται εκείνοι οι φορείς εγκλεισμού που τους τοποθετούν εκτός κοινωνίας. Οι φυλακές, τα ψυχιατρεία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης απομονώνουν το αλλότριο, το παράταιρο, το μη κανονικό. Οριοθετούν, περιορίζουν, πειθαρχούν. Σωφρονίζουν, συμμορφώνουν. Και διασφαλίζουν, έτσι, την απρόσκοπτη εδραίωση και επέλαση της κανονικοποίησης και της αλλοτρίωσης. Οι φορείς του εγκλεισμού αποτελούν δομικό και συστατικό στοιχείο ενός κόσμου που διαχωρίζει, κατηγοριοποιεί, καταχράζεται, εκμεταλλεύεται, καταπιέζει. Ενός κόσμου που θέλουμε να καταστρέψουμε συθέμελα, ώστε να τον δημιουργήσουμε από την αρχή.

 

Ο όρος του πολέμου στην κοινωνία

Η εδραίωση ενός στρατοκρατούμενου κράτους συντελείται με την παραγωγή της γνώσης του πολέμου και την καλλιέργεια της αντίληψης της στρατηγικής. Ο στρατός είναι η συνεχής υπενθύμιση του πολέμου. Η στρατηγική ως γνωστικός παράγοντας  νοηματοδότησε το πεδίο των συμφερόντων, της διακρατικής πολιτικής, των οικονομικών διεκδικήσεων ως όρο των πολεμικών εχθροπραξιών. Κατά αναλογία με τη στρατηγική, η πολιτική που εφαρμόζουν τα κράτη ανά τον κόσμο είναι αυτή που επιτρέπει την κατανόηση ύπαρξης του στρατού. Η ύπαρξή του σε περίοδο ‘ειρήνης’ νοείται ως η απουσία του πολέμου, όχι όμως η ανυπαρξία του καθώς λειτουργεί ως προειδοποιητική απειλή. Στρατός και κράτος επιβάλλουν στην κοινωνία το διαρκή έλεγχο. Ο πόλεμος, όταν αυτός επιλέγεται, είναι η νίκη του υπερδύναμου στρατιωτικά και τεχνολογικά όγκου ενάντια στην αδύναμη ατομικότητα, αφού εξαλείφει κάθε δυνατότητα προσωπικής επιλογής. Η ‘κοινωνική ειρήνη’ απαιτεί την υπάκουη σιωπή, την υποταγή εν μέσω της υπενθύμισης πως η βοή του πολέμου μπορεί να ισοπεδώσει το άτομο.

Τα πολιτικά καθεστώτα έχουν ανάγκη την σύμπραξη και τη στήριξη του στρατού για να διαχωρίσουν τη θέση τους από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Για αυτό και η σύσταση/δημιουργία ενός κράτους βασιζόταν πάντοτε στη σύνθεση δύο δυνάμεων: της πολιτικής -μέσω των πολιτικών ηγετών και των νομικών συμβούλων- και της στρατιωτικής, που προσωποποιείται από αξιωματικούς, στρατηγούς και ανθρώπους ικανούς στη μάχη. Η ιστορία των εθνών είναι σκοπίμως γεμάτη από στρατηλάτες, οπλαρχηγούς και στρατολάγνους  υπερασπιστές της πατρίδας, για να υπενθυμίζει πως κάθε έκφραση αντίστασης μπορεί να αναχαιτισθεί από αυτούς που φέρουν τη γνώση του πολέμου. Η συνεργασία κράτους και στρατού επιχειρεί ακόμη, να σπείρει αισθήματα μίσους στην κοινωνία δημιουργώντας ‘εθνικούς εχθρούς’. Έτσι ο αιώνιος πολεμικός εχθρός της Ελλάδας θα είναι η Τουρκία, οι οποίες ‘προκαλούν’ η μία την άλλη με στρατιωτικές παραβάσεις εναέριων/υδάτινων χώρων. Το Ισραήλ θα διατηρεί μια πολεμική πολιτική προς την Παλαιστίνη για εθνικιστικά και θρησκευτικά αίτια και η ισχυροποίηση της Ρωσίας θα δημιουργεί άγχος  στις Η.Π.Α.

Εσωτερικός εχθρός

Αδιαμφισβήτητα, ο ρόλος του στρατού δε σταματά στην καταπολέμηση των «εξωτερικών» εχθρών. Η ιστορία έχει δείξει πως, σε περίπτωση που χρειαστεί, είναι διατεθειμένος να επιτεθεί και στα «εσωτερικά» κομμάτια (οι εκτελέσεις και τα βασανιστήρια αντιφρονούντων, αντιστασιακών, ’κατασκόπων’ σε περιόδους δικτατοριών πραγματοποιούνταν από το στρατό ). Αλλά και σήμερα, είναι γνωστό πως στην Ελλάδα γίνονται όλο και πιο συχνά στρατιωτικές ασκήσεις (πάντα σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ) που αφορούν την καταστολή κινητοποιήσεων/εξεγέρσεων σε αστικό περιβάλλον και εσωτερικό επίπεδο (βλ. ασκήσεις στο Κιλκίς).

Αντιτρομοκρατία – Καθεστώτα «εξαίρεσης» και  «έκτακτης ανάγκης»
Τα τελευταία χρόνια και ιδίως από την 11η Σεπτέμβρη και μετά (δίδυμοι πύργοι) βλέπουμε μια ολοένα μεταβαλλόμενη και εντεινόμενη αντιτρομοκρατική προπαγάνδα, παράλληλα με την προσπάθεια αναδιάρθρωσης (σε παγκόσμιο επίπεδο) του αντίστοιχου νομικού πλαισίου (αντιτρομοκρατικοί νόμοι, φυλακές υψίστης ασφαλείας κτλ). Με τον τρόπο αυτό η εξουσία προσπαθεί να ενοποιήσει τον «εξωτερικό» με τον «εσωτερικό» εχθρό κάτω από την ταυτότητα-ομπρέλα του τρομοκράτη, εμφυσώντας το φόβο και την τρομολαγνεία στους υπηκόους της και προβάλλοντας την όξυνση του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής ως απάντηση στη νέα απειλή με όρους ασφάλειας προς τους ευυπόληπτους πολίτες.  Έτσι εδραιώνονται τα καθεστώτα «εξαίρεσης» και  «έκτακτης ανάγκης» που εν ολίγοις ορίζουν πως οι «ακραίες» απειλές απαιτούν ακραία μέτρα ακόμα κι αν αυτά «κατ’ εξαίρεση» . Με τον τρόπο αυτό, όχι απλά κερδίζει την πολυπόθητη συναίνεση, αλλά επίσης εξοικειώνει την κοινωνία με το καθεστώς ελέγχου και με την εικόνα του στρατού στους δρόμους, όχι πλέον ως κάτι αποκομμένο αλλά ως κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Με τον τρόπο αυτό ανοίγεται ο δρόμος για τη γενίκευση αυτής της κατάστασης σε όλο και πιο μεγάλη κλίμακα και δίνεται η ευκαιρία στην καταστολή και τον έλεγχο να διεισδύσουν πιο βαθειά στις ζωές και να ριζώσουν καλά στις συνειδήσεις μας. Σταδιακά η εξαίρεση γίνεται κανόνας!

Σύγχρονη κάθαρση

Ο μετασχηματισμός των κοινωνιών δε συντελείται μόνο μέσω της βίαιης επέμβασης κάποιου κατακτητή. Υπάρχουν πολύ πιο εκλεπτυσμένοι τρόποι επιβολής και η άσκηση βίας μπορεί να γίνει πιο συγκαλυμμένα, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που τα πλέγματα εξουσίας είναι τόσο πολυσύνθετα. Ένας από τους πιο κοινούς τρόπους είναι η προώθηση των δυτικών προτύπων ζωής, κυρίως μέσω του θεάματος και της αναγωγής του σε πρωταρχική αξία. Βλέπουμε λοιπόν την αγωνιώδη προσπάθεια για κοινωνική ανέλιξη και τη δημιουργία μιας πλαστής/εικονικής πραγματικότητας να πλασάρονται ως υπέρτατοι σκοποί της ύπαρξης. Η τεχνολογία, άλλωστε, που είναι πλέον προσιτή στο μεγαλύτερο μέρος των κοινωνικών στρωμάτων  υποβοηθά αυτήν την τάση. Ο καπιταλισμός και οι πολυεθνικές, δρώντας σε παγκόσμιο επίπεδο και επιδιώκοντας  την προώθηση άχρηστων προϊόντων/εμπορευμάτων που παράγονται σε υπεράριθμες ποσότητες, στοχεύουν στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και  επιβάλλουν την ομοιομορφία στις κοινωνίες των καταναλωτών. Παρόλα’ αυτά, η πιθανότητα χρήσης βίας ή κήρυξης πολέμου πλανιέται πάντα σαν μία διαρκής λανθάνουσα απειλή, σαν το τελευταίο χαρτί στο παιχνίδι της επιβολής που η κυριαρχία είναι πολύ διατεθειμένη να παίξει.

Άλλα ζώα

Οι άνθρωποι πάντως δεν είναι τα μόνα ζώα που χρησιμοποιούνται για  πολεμικούς σκοπούς, αφού στο στρατό χρησιμοποιούνται περιστέρια, άλογα, σκύλοι, δελφίνια (ακόμη και αρκούδες και μέλισσες!) και πολλά άλλα με ποικίλους τρόπους. Από μεταφορά μηνυμάτων, στρατιωτών ή εφοδίων μέχρι εντοπισμό εχθρών και εκρηκτικών, ακόμα και ως βομβιστές αυτοκτονίας οι χρήσεις είναι πολλές και ο άνθρωπος εκεί για να τις εκμεταλλευτεί. Πέρα από τη χρήση τους σε καιρό πολέμου, χιλιάδες ζώα υπόκεινται σε φριχτά βασανιστήρια κατά τη διεξαγωγή πειραμάτων και ερευνών. Με την επικέντρωση του παγκόσμιου ενδιαφέροντος στο βιολογικό πόλεμο, η ανάπτυξη νέων και ισχυρότερων βιολογικών όπλων απέκτησε μεγάλη σημασία και οδήγησε στην αύξηση των στρατιωτικών πειραμάτων. Ακόμη, πολλά ζώα τραυματίζονται σκόπιμα με διάφορους τρόπους για την εκπαίδευση των στρατιωτικών γιατρών στην αντιμετώπιση τραυματισμών στο πεδίο της μάχης.

πατριαρχία-σεξισμός-ομοφοβία

Ο στρατός διαχρονικά συνέβαλε στη διάχυση και επιβολή προτύπων που αφορούν τη θέση των φύλων στην κοινωνία. Αποτελεί το σύμβολο της πατριαρχίας και των ανδροκρατικών αντιλήψεων περί ισχυρού-ασθενούς φύλου και παράγει σεξιστικά στερεότυπα. Στο στρατό κατατάσσονται νέοι άνδρες για να ‘ψηθούν’ μέσω της γνώσης του πολέμου, της χρήσης όπλων ώστε να εξελιχθούν σε ‘ρωμαλέους’ υπερασπιστές του έθνους και θιασώτες των αξιών της πατρίδας και της οικογένειας. Η συμπεριφορά που εξυμνείται στο στρατόπεδο είναι αυτή του τολμηρού και γενναίου, που όμως δείχνει πλήρη υποταγή και ακολουθεί πιστά τις εντολές των ανωτέρων του χωρίς να αντιμιλά και αυτού που επαγρυπνεί συνεχώς για εχθρούς, που κατά ’αυτόν βρίσκονται παντού και πάντα απειλούν την εθνική κυριαρχία και την κοινωνική συνοχή της πατρίδας.  Ο ιδανικός στρατιώτης είναι αυτός που μπορεί σωματικά και πνευματικά, δίχως συναισθηματισμούς, να ασκήσει βία, να ρουφιανέψει, να εξουδετερώσει και με αυταπάρνηση να υποταχτεί σε ανώτερους καραβανάδες και αξιωματούχους. Άλλωστε τα γαλόνια εκεί αποκτούν δική τους υπόσταση.

Σε όλο αυτό το μοντέλο της στρατιωτικής ανδρείας (<ἀνήρ) ποια  θέση και ποιο ρόλο θα μπορούσε να έχει το γυναικείο φύλο; Από τους αρχαίους μύθους που η Πηνελόπη περίμενε πλέκοντας για είκοσι χρόνια τον πολυμήχανο πολεμιστή Οδυσσέα και ο Τρωικός πόλεμος ξεσπούσε για τη διεκδίκηση της γυναίκας-έπαθλο, μέχρι και την ιστορία των σύγχρονων πολέμων όπου χιλιάδες γυναίκες βιάστηκαν από εχθρικά στρατεύματα αλλά και από τα ίδια τους τα έθνη (βιασμοί αμερικανίδων γυναικών στρατιωτών στο Αφγανιστάν από συμπατριώτες τους στρατιωτικούς) που τις αντιμετώπισαν ως αναπαραγωγικές μηχανές σε περιόδους μεγάλης θνησιμότητας, η θέση της γυναίκας ήταν πάντοτε υποδεέστερη και εξυπηρετούσε σχέδια ανδρών.

Στη σύγχρονη εποχή, όμως, εκούσια ή όχι, κατατάσσονται και γυναίκες στο στρατό, οι οποίες, οφείλουν να υιοθετούν κάποια χαρακτηριστικά για να ενταχθούν στο στρατιωτικό δυναμικό. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι κοινά και στους άνδρες αλλά και στις γυναίκες, καθώς ο στρατός δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά την εμπροσθοφυλακή των κρατών και της εξουσίας. Σύμφωνα με αυτό, πρέπει να αποτελείται από καλοκουρδισμένες πολεμικές στρατιές λοβοτομημένων ατόμων, ανεξάρτητα από το φύλλο τους.

Παρ’όλα αυτά, η ταυτότητα του σωστού στρατιώτη είναι κομμένη και ραμμένη πάνω στο αντρικό πρότυπο, με τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του ,τα οποία έχουν επιβληθεί από την κυριαρχία και ακολουθούνται πιστά από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, σε υπερθετικό βαθμό. Άρα, αν μία γυναίκα θέλει να ενταχθεί στο στρατό και να κερδίσει το σεβασμό, θα πρέπει και εκείνη να ακολουθήσει και να υιοθετήσει αυτά τα γνωρίσματα. Με λίγα λόγια να γίνει άντρας. Αυτή η διαδικασία όμως, την οδηγεί σε μία εσωτερική σύγκρουση, καθώς ο ρόλος της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία, έτσι όπως τον έχει διαμορφώσει και επιβάλλει η κυριαρχία, έρχεται σε αντίφαση με αυτόν που καλείται να υποδυθεί ως στρατιώτης.

Σύμφωνα με το πρότυπο του καλού στρατιώτη, αποδεκτοί είναι μόνο όσοι μπορούν να υιοθετήσουν και να αναπαράγουν τα χαρακτηριστικά που τον συνθέτουν. Οτιδήποτε άλλο απορρίπτεται, καθώς η ‘κανονικότητα’ και η ομοιογένεια που επιβάλλεται, δεν επιτρέπουν ‘παρεκκλίσεις’. Ο στρατός γεννά την ομοφοβία και τον ρατσισμό, αφού σύμφωνα με τις επιταγές του, η ομοφυλοφιλία και η διεμφυλικότητα θα κηλίδωναν τα χαρακτηριστικά του, δηλαδή την αρρενωπότητα, τη ματσίλα και τη βαρβατίλα. Θα στιγμάτιζαν επίσης το ρόλο του στην κοινωνία, αυτόν δηλαδή ενός μπράβου των ‘ανήμπορων’ γυναικόπαιδων και του ανυπεράσπιστου έθνους.

Επίλογος

Εφ’ όσον ο στρατός συντηρεί και εξαπλώνει το πολιτισμικό οικοδόμημα δε θα μπορούσε παρά να είναι ένας ακόμη θεσμός με τον οποίο βρισκόμαστε σε διαρκή αντιπαράθεση. Στεκόμαστε ενάντια σε κάθε εξουσία, τα τσιράκια της και τους στρατούς τους. Όχι μόνο δεν υιοθετούμε μια πασιφιστική άποψη για την βία, αλλά εχθρευόμαστε την κοινωνική ειρήνη με τους όρους των κρατιστών. Ως αναρχικοί/ες που αγωνιζόμαστε για την επανάσταση και την ολική απελευθέρωση, θεωρούμε πως πρέπει να σπάσουμε το μονοπώλιο της βίας των εξουσιαστών, και να επιτεθούμε με όλα τα μέσα ενάντια στο έκτρωμα της εξουσίας.

 

Ούτε μια ώρα στον στρατό

Διαρκής σύγκρουση με τους φρουρούς της κοινωνικής ειρήνης

Ανυποχώρητος αγώνας για την ολική απελευθέρωση και την αναρχία

 

Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Με αφορμή τις διώξεις των 21 κατηγορουμένων για τον εμπρησμό του εργοταξίου της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές

Με αφορμή τις διώξεις των 21 κατηγορουμένων για τον εμπρησμό του εργοταξίου της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές

Η υπόθεση των Σκουριών αποτέλεσε κεντρικό ζήτημα για τα πολιτικά παιχνίδια των εκάστοτε κυβερνήσεων. Η ΝΔ ήταν αυτή που επέβαλε το στρατό κατοχής στα χωριά και τη βίαιη καταστολή του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία, με μοναδικό σκοπό την κάμψη των αντιστάσεων των αγωνιζόμενων ώστε να συνεχίσει ομαλά το κερδοφόρο, γι’αυτούς, έργο. Ο Σύριζα τότε, από θέση αντιπολίτευσης, τάσσονταν ξεκάθαρα κατά του έργου και με το μέρος των αγωνιζόμενων για τους δικούς του ψηφοθηρικούς σκοπούς, όπως φάνηκε και στη συνέχεια. Οι προεκλογικές υποσχέσεις του για παύση κάθε εξορυκτικής δραστηριότητας στις Σκουριές, αποδείχτηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, ψεύτικες. Ο Σύριζα ως κυβέρνηση χρησιμοποίησε την εμπιστοσύνη του κόσμου και εκμεταλλευόμενος τον αφομοιωτικό του ρόλο στα κινήματα, κατάφερε να φρενάρει τον αγώνα. Μεγάλη μερίδα των αγωνιζόμενων, πιστεύοντας στις εξαγγελίες του για παύση του έργου, σταμάτησαν τις δράσεις αντίστασης. Στην πραγματικότητα όμως το έργο μέχρι και σήμερα, ποτέ δε σταμάτησε στο σύνολό του.

Η επέλαση του τεχνοβιομηχανικού συστήματος και η αντίσταση στη μεγα-μηχανή

Βασικός πυλώνας του πολιτισμού εδώ και αιώνες, είναι η λεηλασία του φυσικού κόσμου με σκοπό το κέρδος και την ανθρώπινη ευημερία. Εκεί ακριβώς έχει δομηθεί και το κυρίαρχο ιδεολόγημα του ανθρωποκεντρισμού. Ο άνθρωπος τοποθετώντας τον εαυτό του στην κορυφή του κόσμου, εκμεταλλεύεται όπως επιθυμεί την γη και τα άλλα είδη προς όφελός του. Με την βιομηχανική εξάπλωση και την τεχνολογική λαίλαπα, το παγκοσμιοποιημένο πλέον κεφάλαιο κατέχει και απομυζεί τη φύση και τα μη-ανθρώπινα ζώα ως «φυσικούς πόρους», για την διαιώνιση της κυριαρχίας και του εξουσιαστικού πολιτισμικού οικοδομήματος. Η εξάπλωση αυτή έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες εξάρτησης ανάμεσα σε αυτό και τον σύγχρονο τρόπο ζωής, μην αφήνοντας καμία διέξοδο για μια ζωή ελευθερίας, παρά μόνο μέσω του διαρκή πολέμου για την καταστροφή της κυριαρχίας σε κάθε μορφή της.

Το μόνο σίγουρο είναι πως ολόκληρη η γη αποτελεί μια τράπεζα κέρδους για τους κυρίαρχους, με κάθε τρόπο. Από την ιδιοκτησία γης και την εντατική και βιομηχανική γεωργία, στις αποψιλώσεις δασικών εκτάσεων για βοσκοτόπια και μονοκαλλιέργειες. Από τις διάφορες εξορυκτικές διαδικασίες και εγκαταστάσεις για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, στο παγκόσμιο οδικό δίκτυο για την διακίνηση των εμπορευμάτων και του εργατικού και καταναλωτικού δυναμικού, ο κοινός παρανομαστής θα είναι πάντα οι περιβαλλοντικές καταστροφές.

Ως αναρχικοί αναγνωρίζουμε τον αγώνα ενάντια στην εξόρυξη στις Σκουριές Χαλκιδικής σαν ένα κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την ολική απελευθέρωση των ζώων -συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου- και της γης. Εκεί που η θεωρία μας μπορεί να πραγματώσει στιγμές δράσης, στην προσπάθεια να απορυθμίσουμε το σύστημα της κυριαρχίας και να σπάσουμε ολότελα τα σύγχρονα τείχη της σκλαβιάς. Εκεί που ο αναρχικός αγώνας για την ολική απελευθέρωση ανάβει την σπίθα για το ολοκαύτωμα του τεχνοβιομηχανικού πολιτισμού.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ
ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

ΩΣ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αναρχική Συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

 

Τρικάκια που πετάχτηκαν σήμερα στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, όπου πήρε αναβολή το εφετείο των 21 κατηγορούμενων.

2s-01 2a-01 1s-01 1a-01

Λίγα λόγια για την 11η Ιούνη – Ημέρα παγκόσμιας αλληλεγγύης σε αναρχικούς κρατούμενους με μακροχρόνιες ποινές.

 «Μια επανάσταση, όμως, που θα μπορούσε να καταστρέψει τον πολιτισμό και να αποκαταστήσει τη ζωτική ενέργεια της αδάμαστης επιθυμίας, δε μπορεί να είναι παρόμοια με καμία από τις επαναστάσεις του παρελθόντος. Όλες οι επαναστάσεις μέχρι σήμερα ήταν επικεντρωμένες γύρω από την εξουσία, τη χρήση και την αναδιανομή της. Δεν επιζητούσαν να ξεριζώσουν τους κοινωνικούς θεσμούς εξημέρωσης, στην καλύτερη περίπτωση επιδίωκαν να ξεριζώσουν τις σχέσεις εξουσίας μέσα σε αυτούς τους θεσμούς. Οι επαναστάτες του παρελθόντος, όντας επικεντρωμένοι στη εξουσία, δεν κατάφεραν να δουν τις ύπουλες δυνάμεις της κυριαρχίας να περικυκλώνουν την καθημερινή μας ύπαρξη, και παρά ότι κάποιες φορές κατάφεραν να ανατρέψουν την εξουσία, στο τέλος κατέληξαν να την αναδημιουργήσουν. Για να αποφευχθεί αυτό θα πρέπει να μην εστιάζουμε στην εξουσία, αλλά στη μάχη και στην επιθυμία μας για μια άγρια ζωή στα ακραία όριά της».
Feral Faun

Λίγα λόγια για την 11η Ιούνη – Ημέρα παγκόσμιας αλληλεγγύης σε αναρχικούς κρατούμενους με μακροχρόνιες ποινές.

Η 11η Ιούνη καθιερώθηκε αρχικά από συντρόφους στις ΗΠΑ ως ημέρα αλληλεγγύης στον Jeff Luers, καθώς στις 11/6/2001 του ανακοινώθηκε η 22ετής ποινή του για τον εμπρησμό οχημάτων στο Όρεγκον ως διαμαρτυρία ενάντια στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η μέρα αυτή διατηρήθηκε και μετά την αποφυλάκισή του ως παγκόσμια ημέρα αλληλεγγύης σε κατηγορούμενους για υποθέσεις οικοτρομοκρατίας και αναρχικούς με μακροχρόνιες ποινές. Στα πλαίσια της 11η Ιούνη γίνονται σε όλο τον κόσμο δράσεις αλληλεγγύης, από ενημερωτικές παρεμβάσεις μέχρι πορείες και επιθετικές ενέργειες. Η αλληλεγγύη για μας είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του καθημερινού μας αγώνα ενάντια σε ό, τι μας καταπιέζει και δεν περιορίζεται από εθνικά σύνορα.

Με γνώμονα τα παραπάνω, όπως τις προηγούμενες χρονιές, έτσι και φέτος, θέλουμε να απευθύνουμε και εμείς με τη σειρά μας (σε συνάρτηση με το ήδη ανακοινωμένο κάλεσμα των συντρόφων από τις ΗΠΑ), κάλεσμα στον αναρχικό χώρο με αφορμή την 11η Ιούνη. Έτσι προτείνουμε ένα 3ημερο δράσεων αλληλεγγύης στους αιχμάλωτους αναρχικούς στις 9, 10 και 11 Ιούνη. Βασικός μας στόχος είναι η όξυνση του πολύμορφου αναρχικού αγώνα με όλα τα μέσα, ώστε να ξαναγίνει η Αναρχία επικίνδυνη προς τους εχθρούς της.

Περιπτώσεις καταστολής

Παρατηρώντας μια ενιαία παγκόσμια κατασταλτική στρατηγική ενάντια στα αγωνιζόμενα κομμάτια και κυρίως στους αναρχικούς, θεωρούμε κομβικής σημασίας την απάντηση στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις της εξουσίας. Κοινό χαρακτηριστικό της είναι ότι οι περισσότερες διώξεις φυλακισμένων αγωνιστών είναι βασισμένες πάνω στους αντιτρομοκρατικούς νόμους.

Κάποια παραδείγματα καταστολής είναι οι εξής υποθέσεις:

Στον ελλαδικό χώρο:

  • Η καταδίκη του Ν.Μαζιώτη σε ισόβια κάθειρξη για έκρηξη βόμβας, κάτι το οποίο συμβαίνει πρώτη φορά.
  • Η προφυλάκιση και στη συνέχεια οι ακραίοι περιοριστικοί όροι που επιβλήθηκαν στις Ε.Στατήρη και Α.Τσάκαλου (συγγενείς μελών της ΣΠΦ). Παρόμοια υπόθεση ποινικοποίησης συγγενικών-συντροφικών σχέσεων είναι και αυτή της Μ.Θεοφίλου (συζύγου του Γ.Πετρακάκου).
  • Το τσουβάλιασμα υποθέσεων (οι οποίες αναφέρονται σε ενέργειες της ΣΠΦ) 22 αναρχικών σε ένα μόνο εφετείο, και η προσπάθεια να ενταχθεί σε αυτό και η διπλή απαλλοτρίωση στο Βελβεντό Κοζάνης, για την οποία οι σύντροφοι, πρωτόδικα, είχαν απαλλαχτεί από την κατηγορία της ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση.
  • Σε συνέχεια των εκδικητικών προφυλακίσεων και καταδικών έρχονται να προστεθούν και οι βίαιες εισβολές των εκαμ σε κελιά αναρχικών για έρευνες ή μεταγωγές, οι αποσπάσεις DNA και η απειλή της απομόνωσης.
  • Παράλληλα με την καταστολή εντός των τειχών, παρατηρείται πολλαπλασιασμός των επιθέσεων σε στέκια και καταλήψεις από κράτος και φασίστες. Από τη μία πολλές είναι οι περιπτώσεις εκκενώσεων κατηλειμμένων χώρων και από την άλλη εξίσου πολλές είναι οι εμπρηστικές επιθέσεις από τους φασίστες.

Κατασταλτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό

  • Επιχείρηση “Backfire” (‘Η αλλιώς Green Scare όπως ονομάστηκε από τους ίδιους τους διωκόμενους σε παραλληλισμό με το Red Scare). Στα τέλη του 2005 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη κατασταλτική επίθεση στο κίνημα ALF και ELF, μέσα σε μια περίοδο που οι άμεσες δράσεις από τις 2 οργανώσεις πολλαπλασιάζονταν τόσο στις ΗΠΑ όσο και στον υπόλοιπό κόσμο. Φυλακίστηκαν και επιβλήθηκαν εξοντωτικές ποινές σε πολλούς αγωνιστές/ακτιβιστές.
  • Εν μέσω αντιδράσεων και δυναμικών κινητοποιήσεων ενάντια στο νέο νόμο «φίμωτρο», το ισπανικό κράτος πραγματοποιεί δύο μεγάλες κατασταλτικές επιχειρήσεις με στόχο τους αναρχικούς, την επιχείρηση Πανδώρα (16/12/14 Μετά από εισβολές σε σπίτια και στέκια αναρχικών συνελήφθησαν 15 άτομα με κατηγορίες για «συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση αναρχικού χαρακτήρα με σκοπό την τρομοκρατία») και την επιχείρηση Πινιάτα (1/4/15 Συλλαμβάνονται 39 αναρχικοί και προφυλακίζονται 5. Όλοι κατηγορούνται για συμμετοχή στο Συντονιστικό Αναρχικών Ομάδων και οι 5 επιπρόσθετα για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση «εξεγερσιακού-αναρχικού προσανατολισμού»).
  • Τον Ιούνιο του 2015 στις Βρυξέλλες, μπάτσοι πραγματοποίησαν εφόδους σε σπίτια αναρχικών που αγωνίζονταν ενάντια στην κατασκευή ενός συγκροτήματος φυλακών υψίστης ασφαλείας, αλλά και στο στέκι που αποτελούσε τοπικό κέντρο αγώνα σχετικά με την υπόθεση. Οι συλληφθέντες κατηγορούνται για «παρακίνηση σε διάπραξη τρομοκρατικών πράξεων» και «συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση».
  • Οι κρατικές επιθέσεις με τη μορφή επιχειρήσεων που συχνά έπαιρναν τεράστιες διαστάσεις, με πολλούς συλληφθέντες αναρχικούς, κάποιοι από τους οποίους παραμένουν ακόμη έγκλειστοι στα κελιά του, είναι πάρα πολλές. Η υπόθεση «Security» το 2008, η υπόθεση «βόμβες» στην Χιλή το 2010, η επιχείρηση «Ardire» στην Ιταλία το 2012 είναι μόνο κάποιες λίγες.
  • Πάρα πολλές είναι οι περιπτώσεις αναρχικών που τίθενται σε κατ’ οίκον περιορισμό, κάτι που τείνει να γίνει κανόνας. Πολλά είναι τα παραδείγματα από τη Χιλή και από την Ιταλία (περίπτωση αναρχικών που κρίθηκαν ένοχοι για σαμποτάζ στο εργοτάξιο της υπερταχείας TAV και πλέον απαγορεύεται να συναντηθούν με οποιοδήποτε άτομο δεν έχει μόνιμη διαμονή στο ίδιο σπίτι με αυτούς). Επίσης, μία ακόμη μέθοδος αποτροπής ταραχών είναι αυτή που παρατηρήθηκε και πρόσφατα στη Γαλλία. Οι μπάτσοι θέτουν σε κατ’ οίκον περιορισμό «επικίνδυνους ακτιβιστές» τις ημέρες που διεξάγονται πορείες.
  • Περίπτωση ποινικοποίησης συντροφικών και συγγενικών σχέσεων έγινε και στην υπόθεση των Juan Flores, Guillermo Duran και Nataly Casanova, 3 αναρχικών συλληφθέντων στη Χιλή. Οι 3 ξεκίνησαν απεργία πείνας στις 14/4/15 και το ένα από τα αιτήματά τους ήταν να σταματήσει ο εκφοβισμός και οι διώξεις εναντίον του κοντινού τους περίγυρου.
  • Τέλος, η εκδικητική στάση του κράτους, των σωφρονιστικών και της δικαστικής εξουσίας γίνεται εμφανής μέσα από το διαρκή αγώνα του αναρχικού κρατούμενου Osman Evcan, στην Τουρκία. Ο σύντροφος με αλλεπάλληλες απεργίες πείνας, αλλά και σπάζοντας τις κάμερες παρακολούθησης του κελιού του, απαιτούσε την πρόσβασή του σε vegan φαγητό και μια σειρά από άλλα αιτήματα που αφορούν τις συνθήκες κράτησης (κάμερες, βιβλία και γράμματα από αλληλέγγυους, επισκεπτήρια, κλπ.), τα οποία προς το παρόν έχουν γίνει δεκτά.

(Αυτά τα λίγα και πιο πρόσφατα παραδείγματα –καθώς, δυστυχώς, είναι άπειρα – αναφέρονται ενδεικτικά, για να επισημάνουμε την ενιαία διακρατική κατασταλτική στρατηγική που ακολουθείται για την αντιμετώπιση του εσωτερικού, και όχι μόνο, εχθρού και όχι επειδή διαχωρίζουμε κάποιες υποθέσεις από κάποιες άλλες).

Άμεση και έμμεση καταστολή και ο ρόλος της τεχνολογίας

Μέσα από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι ένα από τα βασικά όπλα της εξουσίας είναι η καταστολή όσων αγωνίζονται και εξεγείρονται. Παρατηρούμε πως η αντιμετώπιση των αναρχικών ως εγχώρια τρομοκρατική απειλή και οι ανάλογες κατασταλτικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια στο εξωτερικό, έχουν αρχίσει και εφαρμόζονται και στον ελλαδικό χώρο. Όλα αυτά αποτελούν μέρος της διακρατικής κατασταλτικής στρατηγικής που προαναφέραμε (ένα παράδειγμα που το επιβεβαιώνει αυτό είναι η  υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Ισπανίας και Χιλής τον Δεκέμβριο του ’14 για την «καταπολέμησης της αναρχικής τρομοκρατίας»), με εξέχοντα το ρόλο των ΗΠΑ και της ΕΕ που κινούν τα νήματα παγκοσμίως. Διαχρονικά η κυριαρχία βρίσκει τρόπους για να αντιμετωπίζει τους εχθρούς της και συνεχώς ανακαλύπτει νέες τακτικές, αλλά και εξελίσσει τις ήδη υπάρχουσες για να το επιτύχει.

Από τη μία υπάρχει η ίδια η φυλακή και η αναβάθμιση των συνθηκών της με τη δημιουργία των κελιών υψίστης ασφαλείας, την απομόνωση φυλακισμένων αγωνιστών, αλλά και το σπάσιμο των κοινοτήτων αγώνα που προσπαθούν να δημιουργήσουν. Τα ορατά κάγκελα που φυλακίζουν το άτομο ουσιαστικά ανακόπτουν τη δράση του, παραδειγματίζοντας παράλληλα και όποιον άλλο θα ήθελε να αντιδράσει και να αγωνιστεί. Σε αυτή την περίπτωση εάν ο φυλακισμένος δεν υποταχθεί και δεν συμμορφωθεί, θα έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά εκδικητικών κινήσεων από τους ανθρωποφύλακες και τη δικαστική εξουσία. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η διεύρυνση της συνθήκης του εγκλεισμού και εκτός των τειχών, με την επιβολή περιοριστικών όρων όπως του κατ’ οίκον περιορισμού, της απαγόρευσης εξόδου από έναν στενά προσδιορισμένο γεωγραφικό τόπο ή του ελέγχου κάθε κίνησης μέσω της ηλεκτρονικής επιτήρησης (βραχιολάκι).

Το αν θα μπορέσουμε να καταστρέψουμε τα αόρατα κάγκελα που βρίσκονται παντού γύρω μας και συνθέτουν το τοπίο της πόλης-φυλακής, είναι το πραγματικό στοίχημα. Οι εξουσιαστές πάντοτε επιχειρούν να σπείρουν το φόβο στους εξουσιαζόμενους ώστε να ελαχιστοποιήσουν  την παραμικρή πιθανότητα αντίδρασης. Μεγάλος σύμμαχός τους σε αυτό είναι η εξέλιξη της τεχνολογίας στην υπηρεσία της εξουσίας, καθώς η τεχνολογία δεν αποσκοπεί μόνο στην άμεση καταστολή αλλά και στον ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο. Ο τελευταίος αποτελεί μία προκατασταλτική μέθοδο ενάντια στα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται για την επανάσταση. Παράλληλα, έχει προεκτάσεις και σε όλη την κοινωνία: οι ηλεκτρονικοί έλεγχοι σε κάθε βήμα,η παρακολούθηση των ζωών μας πολλές φορές και αυτοβούλως (για παράδειγμα με τα σύγχρονα κινητά και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης), οι κάμερες σε κάθε γωνιά των μητροπόλεων, στα πολυτελή σπίτια, στις τράπεζες, στα κυβερνητικά κτήρια, στα καπιταλιστικά κέντρα, συνθέτουν πλέον την καθημερινή πραγματικότητα.

Η τεχνολογία, επιπροσθέτως, αποτελεί και τη βάση για την αναδιάρθρωση της καταστολής, η οποία εξανθρωπίζεται φαινομενικά, ενώ με τα νέα μέσα που εφευρίσκει τοποθετεί τον εαυτό της στον θρόνο του αλάνθαστου και αντικειμενικού κριτή των κατηγορουμένων (DNA και αποτυπώματα). Δεν είναι  τυχαίο πως τα τελευταία χρόνια το DNA χρησιμοποιείται τακτικά για την καταδίκη ή τη δίωξη αγωνιστών. Επίσης η κυριαρχία προσπαθεί να δημιουργήσει και να επεκτείνει την βάση προσωπικών δεδομένων για τον καθολικό έλεγχο των πάντων.

Ενώ ο κοινωνικός έλεγχος μπορεί να πλασαριστεί με όρους ασφάλειας προς όλους, προς τις ιδιοκτησίες και τις ιδιωτικές ζωές, στην πραγματικότητα είναι αυτός που χειραγωγεί τις κινήσεις μας, που δημιουργεί τον σύγχρονο τρόπο ζωής στις πολιτισμένες κοινωνίες.

Εγκλεισμός

«Συνέβη τότε μια ιστορία που δε θα ξεχάσω ποτέ. Η κλούβα είχε σταματήσει μπροστά σε έναν φωτεινό σηματοδότη, όταν ήρθε και σταμάτησε δίπλα μας ένα φορτηγό μεταφοράς ζώων. Ακριβώς απέναντι από το παραθυράκι από το οποίο κοιτούσα εγώ, ακριβώς μπροστά μου, ένα μοσχάρι με κοιτούσε με τα μεγάλα και σκούρα μάτια του καθώς βύζαινε το κάγκελο του κλουβιού του, συγχέοντάς το ίσως με το μαστό της μητέρας του που τώρα βρισκόταν μακριά. Κοιταχτήκαμε σταθερά, με περιέργεια, και ένιωσα ότι είχαμε κάτι κοινό, κάτι αρκετά κοινό. Και τους δύο μας πήγαιναν για σφαγή, μόνο που στη δική του περίπτωση θα γινόταν πιο γρήγορα. Και οι δύο είμασταν θύματα των σχεδίων ανθρώπων που αυτοαναγορέυτηκαν αφεντικά, αυτό των δικών του, και εγώ αυτών που προσπαθούσαν να γίνουν τα δικά μου αφεντικά».
Xose Tarrio Gonzales

«Τρέξε, άνθρωπε, τρέξε»

Ο εγκλεισμός δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους. Και αν ο εγκλεισμός των ανθρώπινων ζώων αποσκοπεί στην τιμωρία και την «πειθάρχηση», στα υπόλοιπα ζώα ξεφεύγει από τα στενά αυτά πλαίσια. Κλειδωμένα και αυτά μέσα σε κελιά, αναγκάζονται να ζούνε κάτω από εξίσου άθλιες συνθήκες, με τη μόνη διαφορά ότι δεν γνωρίζουν τι θα απογίνουν και δεν μπορούν να αντιδράσουν και να πράξουν ενάντια σε αυτό.

Ως αναρχικές/-οί, δεν διαχωρίζουμε κανένα είδος εγκλεισμού, αναγνωρίζουμε τη σύνδεσή του με την κυριαρχία και την εξουσία, γι’ αυτό και η αλληλεγγύη μας σε όλα τα όντα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας δράσης για την καταστροφή του υπάρχοντος. Ο λόγος και οι πράξεις μας ενάντια σε κάθε είδος εξουσίας, εκμετάλλευσης και επιβολής πρέπει να είναι καθολικοί για να είμαστε όλοι ελεύθεροι, και γι’ αυτό ο πόλεμός μας δεν τελειώνει μέχρι την καταστροφή κάθε κλουβιού/κελιού.

Κλείνοντας

Ελπίζουμε αυτό το κάλεσμα να αποτελέσει ένα ακόμη έναυσμα για ολομέτωπη επίθεση, όχι μόνο ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, αλλά και στην κυριαρχία στο σύνολό της, καθώς και στον τεχνο-βιομηχανικό πολιτισμό και τα εξουσιαστικά συμπλέγματα που αυτός γεννάει έξω και μέσα μας.

Για να μη μένουμε θεατές μπροστά στην θωράκιση και ισχυροποίηση του κράτους της τάξης και της ασφάλειας, μέσω του κοινωνικού ελέγχου και του τεχνολογικού ολοκληρωτισμού. Για να μην είμαστε απλοί παρατηρητές καθώς η δικαιοσύνη οπλίζεται με αντιτρομοκρατικούς νόμους και επιτίθεται στους επαναστάτες, «αναβαθμίζοντας» τα μπουντρούμια της δημοκρατίας σε υψίστης ασφαλείας και ο εγκλεισμός διευρύνεται στην κοινωνία-φυλακή.

Παίρνοντας σαφή και ξεκάθαρη θέση μάχης ως αναρχικοί σε αυτόν τον πόλεμο, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε ανυποχώρητα για την ολική απελευθέρωση γης, ανθρώπινων και μη ζώων. Όπως και να μην ξεχνάμε τους φυλακισμένους αγωνιστές και να μη σταματάμε να τους στηρίζουμε ηθικά και υλικά.

Μέχρι να καταστρέψουμε τον θεσμό της δικαιοσύνης και της έννομης τάξης, να γκρεμίσουμε και το τελευταίο κελί/κλουβί, να εξαφανίσουμε ό, τι καταδυναστεύει τις ζωές μας, να δούμε αυτό το σάπιο κόσμο να γίνεται στάχτες. Μέχρι την Αναρχία.

Μαύρο/πράσινο

Για έναν κόσμο χωρίς χαρτιά, σύνορα, έθνη και καταπίεση

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΙΑ, ΣΥΝΟΡΑ, ΕΘΝΗ  ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

Η Σαναά Ταλέμπ είναι μια γυναίκα από το μαρόκο που ζούσε και εργαζόταν για 5 χρόνια στην ελλάδα χωρίς χαρτιά, μέχρι τη στιγμή που συνελήφθη και φυλακίστηκε στο κέντρο κράτησης ελληνικού. Μετά από παράταση του εξάμηνου κράτησής της ξεκινάει μαζί με συγκρατούμενές της αποχή συσσιτίου με αίτημα την απελευθέρωσή τους. Ύστερα από 5 μέρες αποχής, ενώ της είχε ανακοινωθεί ότι θα αφεθεί ελεύθερη, οι μπάτσοι την οδήγησαν στο αεροδρόμιο αφού είχε ξεκινήσει η διαδικασία απέλασής της. Όταν το αντιλήφθηκε, η Σαναά αντιστάθηκε με αποτέλεσμα να ξυλοκοπηθεί και να μεταφερθεί στα κρατητήρια της πέτρου ράλλη με τις κατηγορίες της απείθειας και καταστροφής περιπολικού. Η βασική αιτία που η Σανάα  στοχοποιείται είναι το γεγονός ότι αντιστάθηκε  και αγωνίστηκε για την ελευθερία της ενάντια στους ένστολους  υπερασπιστές των κρατών και των συνόρων. Το δικαστήριό της έχει οριστεί για τις 31/5/2016.

Στην Αμυγδαλέζα, στην Κόρινθο, στη Μορια, στην Ξάνθη, στο Παρανέστι, σε όλο τον ελλαδικό χώρο, μετανάστες/στριες φυλακίζονται επειδή δεν έχουν χαρτιά. Η συνθήκη του εγκλεισμού δεν είναι κάτι καινούριο. Από τότε που άρχισαν να υπάρχουν οργανωμένες κοινωνίες με νόμους και κανόνες η εξουσία έβρισκε αφορμές να περιορίσει ό,τι θεωρούσε διαφορετικό, ξένο ή επικίνδυνο, καθώς και ό,τι θεωρούνταν κατώτερο σύμφωνα με τα εκάστοτε κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα. Σήμερα βλέπουμε την εμφάνιση των κέντρων κράτησης, που  αποτελούν μια ακόμη φυλακή, έγκλειστοι της οποίας είναι όσοι δεν έχουν χαρτιά. Επιπλέον, βλέπουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να διευρύνονται και να πολλαπλασιάζονται με τη δημιουργία των hot spot σε πολλές  πόλεις έξω από τον αστικό ιστό τους. Συγκεκριμένα τα hot spot, ενώ δημιουργήθηκαν με το πρόσχημα της καλύτερης διαβίωσης των προσφύγων με επιλογή των ίδιων να μένουν για όσο χρονικό διάστημα θέλουν, στην πραγματικότητα τους στερούν κάθε ελευθερία όπως συμβαίνει και στα υπόλοιπα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι βλέψεις  των οικονομικά και πολιτικά ισχυρότερων κρατών για κυριάρχηση στα εδάφη άλλων κρατών (Μέση Ανατολή, Αφρική, Λατινική Αμερική) προκαλούν μια μαζική μετακίνηση πληθυσμών. Κύριος στόχος της είναι η διεκδίκηση περιοχών με ορυκτό ‘πλούτο’*  ή άλλους φυσικούς ‘πόρους’* για την κάλυψη της ακόρεστης δίψας του κυρίαρχου πολιτισμού και του κεφαλαίου για ολοένα και περισσότερη ανάπτυξη, εξάπλωση και επιβολή. Τα σύνορα και τα έθνη δημιουργήθηκαν για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των εκάστοτε κυρίαρχων αυτού του κόσμου, καθώς και όλους όσους επωφελούνται οικονομικά από αυτήν την αυθαίρετη διαίρεση.Ανάμεσα  σ’αυτούς βρίσκονται  και κομμάτια της κοινωνίας  που έχουν ενστερνιστεί κάποια ιδέα ανωτερότητας  την οποία προσπαθούν να αποδείξουν μέσω πατριωτικής/εθνικιστικής  ρητορείας.  Τα κράτη με τα σύνορά τους και την ανάγκη τους για κοινωνικό έλεγχο επιβάλλουν την καταγραφή των κατοίκων τους και άρα το  φακέλωμα, με σκοπό τόσο την δημιουργία διαχωρισμών μεταξύ των εξουσιαζόμενων όσο και την κατάπνιξη κάθε ιδέας αντίστασης.

Το κράτος και τα ΜΜΕ προωθούν το ψευδοδίπολο πρόσφυγα-μετανάστη, το οποίο δημιουργεί ένα κλίμα συμπόνιας προς τους πρόσφυγες σε αντίθεση με τους μετανάστες, ενώ παράλληλα πολώνει τις μεταξύ τους σχέσεις. Για εμάς αυτός ο διαχωρισμός είναι δημιούργημα των εξουσιαστών και εξυπηρετεί για άλλη μια φορά τα συμφέροντα τους, χρησιμοποιώντας την τακτική του διαίρει και βασίλευε. Οι χαρακτηρισμοί αυτοί συγκαλύπτουν το γεγονός ότι η αιτία είναι και στις δύο περιπτώσεις  η ίδια: η βίαιη μετακίνηση πληθυσμών λόγω οικονομικών παραγόντων, κοινωνικοπολιτικών συνθηκών και πολέμων που προκαλούν τα οικονομικά ανεπτυγμένα κράτη.

Φυσικά οι μετανάστες/ριες –όπως και κάθε άλλη ετερόκλητη κοινωνική ομάδα- δεν αποτελούν ένα σύνολο στο οποίο οποίο οφείλουμε να στεκόμαστε άκριτα αλληλέγγυοι/ες και/ή με όρους φιλανθρωπίας Μπορούμε να συνδεθούμε με τον αγώνα τους μόνο στο βαθμό που αυτοί είναι διατεθειμένοι να αποτινάξουν τα εξουσιαστικά πρότυπα που έχουν υιοθετήσει. Καμία εθνικιστική/σεξιστική συμπεριφορά όπως και θρησκευτικοί δογματισμοί δε χωράει στους αγώνες μας. Δεν κάνουμε πίσω στα προτάγματά μας γιατί μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι κανείς και τίποτα δεν είναι ελεύθερο.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΚΡΑΤΗ, ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ  ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΙΑ, ΣΥΝΟΡΑ, ΕΘΝΗ  ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ  ΣΤΗ ΣΑΝΑΑ ΤΑΛΕΜΠ ΚΑΙ  ΣΕ  ΚΑΘΕ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟ/Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ/ΡΙΑ

*Τους συγκεκριμένους όρους δε τους ενστερνιζόμαστε ως συλλογικότητα, καθώς εναντιωνόμαστε στη λογική που διαχωρίζει τον άνθρωπο από τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο και τον θέτει στη θέση του κυρίαρχου, και κατ’επέκταση τη φύση και τα άλλα ζώα προς εκμετάλλευση από αυτόν.

 

Αναρχική Συλλογικότητα
Μαύρο/Πράσινο

Παρέμβαση ενάντια στις φόλες

Το Σάββατο 26/3 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από περίπου 30 συντρόφισσες και συντρόφους, με αφορμή το γεγονός ότι η ευρύτερη περιοχή του κέντρου, από την πλατεία στο άγαλμα βενιζέλου, την αγ,δημητρίου, την Ολύμπου, ως και την πλατεία Αντιγονιδών, είχε γεμίσει με φόλες που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο γατών αγνώστου αριθμού.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μοιράστηκαν πολλά κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια, κολλήθηκαν 2 διαφορετικές αφίσες και γράφτηκαν πολλά συνθήματα στις περιοχές που προαναφέραμε.

ΚΗΔΕΙΑ-ΦΟΛΕΣ-01 afisa-foles-2-01

^E68554AAEE87D09F2712B735CA08C5C9A31B2BBA676B40FDBB^pimgpsh_fullsize_distr ^B81584DBA5395F1F9515449B0D98779C4FED49D63EA239BDF3^pimgpsh_fullsize_distr ^AD213EED3F0AC2C0F2C62E90FFF549C58F341EF82F8EC28BDF^pimgpsh_fullsize_distr ^A839E31DDD4F438B380F58D29F46EAE75F9593453674698940^pimgpsh_fullsize_distr ^A37EB5E659676FABF4C10938D112F14C57A9DB271849BAD104^pimgpsh_fullsize_distr-1 ^A34E3F0A8BC677AA239758C9BF597ECA046B4B811E26D79056^pimgpsh_fullsize_distr ^6728D21D07E1B6C850C8302E12D0532108783A112C6F325515^pimgpsh_fullsize_distr ^2712F3FA7F1031EAEB15F6AF528E04562805EAFE913F9F20DD^pimgpsh_fullsize_distr-1 ^1560D65720C0227778AE0279E422AFD5967CF2C33836C0F871^pimgpsh_fullsize_distr ^642B5C94BE13D7F102F47F5CA761C6F0D62170E80C5E7F4AEA^pimgpsh_fullsize_distr ^80C60B31C72CCD0C18388A7B1F463D708E324B8C5AA2B1949F^pimgpsh_fullsize_distr ^68E3A262F6D00AABA48C71611C6F512A6CCC698B39036AB016^pimgpsh_fullsize_distr ^20A7D072D7428649629FE799CC0FA1D0299EA9262D1787E2FD^pimgpsh_fullsize_distr ^11C33D097E1894DD031478A5B8AF7C264F999982CBD63D21AD^pimgpsh_fullsize_distr ^9EB05E7C5ACA44EBCF2682E9D884163E520EA8593124271BCD^pimgpsh_fullsize_distr ^6D056ABF19F85090CA7D48328CBB3B4EF122D138A9FFE84E06^pimgpsh_fullsize_distr ^5D00B482751943C51B294DB56CE67688040FC295345B4D7F46^pimgpsh_fullsize_distr ^2F67370ABC3B7D93CF499CDB1ED20AFC8B17476CCA0FCDED46^pimgpsh_fullsize_distr

Το κείμενο που μοιραζόταν:

Τις φόλες που ρίχνετε… θα σας τις ταΐσουμε!

Προσφάτως πληροφορηθήκαμε πως την περασμένη εβδομάδα η ευρύτερη περιοχή του κέντρου από την πλατεία στο άγαλμα Βενιζέλου, την Αγ. Δημητρίου, την Ολύμπου ως και την πλατεία Αντιγονιδών είχε γεμίσει φόλες που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο γατών αγνώστου αριθμού. Προφανώς, για άλλη μία φορά, κάποιος επιτήδειος αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του όσον αφορά τα αδέσποτα ζώα.

Η εξόντωση των μη ανθρώπινων ζώων είναι μια πάγια τακτική, που είτε εκτελείται από την εξουσία είτε από τους πολίτες, στόχο έχει να καθαρίζει τους δρόμους από τη «βρωμιά» των αδέσποτων.

Παρότι για πολλούς μπορεί να αποτελεί μια μεμονωμένη πράξη αγανάκτησης ή

μισαλλοδοξίας, πρόκειται για μια έκφανση της ευρύτερης νοοτροπίας των καθαρών και αποστειρωμένων πόλεων. Αυτή η νοοτροπία, που επικρατεί στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες στοχεύει στον εξοβελισμό/αποκλεισμό στοιχείων της φύσης που παρεκκλίνουν από κάθε τι τεχνητό, ελεγχόμενο και προκαθορισμένο, που παρεκκλίνουν από μια κοινωνία αυστηρώς τυποποιημένη. Είναι αυτή λοιπόν που «καθαρίζει» τους δρόμους και τα πάρκα από τα αδέσποτα και παράλληλα επενεργεί έτσι στις ανθρωπινές ζωές τοποθετώντας τες σε καλούπια δημιουργώντας φόβο, αδιαφορία και αλλοτρίωση από μια σχέση με κάθε τι φυσικό.

Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι στήνεται περίτεχνα η βιτρίνα μιας επιβεβλημένης και καταπιεστικής κανονικότητας. Οτιδήποτε δε χωράει στα στενά πλαίσιά της -άστεγοι, μετανάστες, τοξικομανείς, αδέσποτοι, οτιδήποτε ενοχλεί την εξουσία ή καταδεικνύει τα αδιέξοδα του σύγχρονου πολιτισμού πρέπει να απομακρύνεται από την  θέα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Αυτό το κλίμα καταπίεσης έχει και κοινωνικές προεκτάσεις, αφού η καταγραφή (ταυτότητες, χαρτιά) και ο ηλεκτρονικός έλεγχος έχουν ήδη μπει στη ζωή μας. Oι γεμάτοι κάμερες δρόμοι, τα ολοένα και περισσότερα προσωπικά δεδομένα που συγκεντρώνονται (νέες ταυτότητες), ο εύκολος πλέον εντοπισμός ατόμων μέσω κινητών τηλεφώνων θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως μια αναβάθμιση των πρακτικών που εφαρμόζονται εδώ και χρόνια σε ζώα.

Φυσικά αυτές οι λογικές δεν θα ήταν τόσο διαδεδομένες αν δεν έβρισκαν πρόσφορο έδαφος στην κοινωνία. Οι εξοντώσεις ζώων, οι μαζικές στειρώσεις, το ηλεκτρονικό φακέλωμα των ζώων με τσιπάκια γίνονται πολύ συχνά από πολίτες, αγανακτισμένους ή «ευαισθητοποιημένους». Παράλληλα υπάρχουν και οι ανήσυχοι «ιδιοκτήτες», που ενδιαφέρονται για την υγεία των ζώων τους και αδιαφορούν για τις συνθήκες διαβίωσης των ελεύθερων/αδέσποτων. Είτε πρόκειται για σαδιστές δολοφόνους είτε για φιλόζωους που «αγαπούν/ λυπούνται τα ζώα», το σίγουρο είναι πως η ζωή κρίνεται με βάση ανθρωποκεντρικά κριτήρια που τοποθετούν την ανθρώπινη άνεση πιο ψηλά από την αυτοδιάθεση του ζώου. Τελικά, ο ανθρωποκεντρικός τρόπος διαχείρισης των αδέσποτων που τα θέλει να μην γαβγίζουν, να μην αντιδρούν έχει κοινή κατάληξη, να μην υπάρχουν!

Εμείς πάντως σας το λέμε ξεκάθαρα πως, όταν σας βρούμε… τις φόλες που ρίχνετε… θα σας τις ταΐσουμε!

Τσιπάκι στους μπόγιες. Φόλες στα καθάρματα.

Ανυποχώρητος αγώνας για την ολική απελευθέρωση και την Αναρχία!

Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο
mavroprasino.espivblogs.net

Μάρτιος 2016

Ο εγκλεισμός στην αρένα του θεάματος

Ο εγκλεισμός στην αρένα του θεάματος

1 Εισαγωγή

Ο εγκλεισμός αποτελεί μια χρόνια και εντατική πρακτική του πολιτισμού, ως μέσο εξημέρωσης, επιβολής και τιμωρίας. Από την περιχαράκωση της γης, την σκλαβιά των μη-ανθρώπινων ζώων για την πλήρη εκμετάλλευσή τους για την ευημερία του ανθρώπινου είδους, την αόρατη και ορατή επιβολή του τεχνοβιομηχανικού συμπλέγματος, ως την απομόνωση, σε φυλακές και κάτεργα, των ανθρώπων που δεν εξημερώθηκαν σύμφωνα με τα κρατικά και κοινωνικά πρότυπα.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός βασισμένος στην αποικιοκρατία και στους πολέμους για την κυριαρχία του επί των πάντων, δημιούργησε ένα εύφορο έδαφος για τους εξουσιαστές ώστε να εκμεταλλευτούν όπως το ορίζουν αυτοί τη ζωή. Η πρόοδος που ήταν και πάντα θα είναι για τους λίγους και εκλεκτούς, για την επιστημονική ελίτ των κρατών και του κεφαλαίου, απομυζεί κάθε πτυχή της ζωής στον πλανήτη στο όνομα του κέρδους και της επιστήμης. Οι θρησκείες που αποτελούσαν τον καθοδηγητή της ζωής των λαών, έχουν αντικατασταθεί από την λατρεία στην μεγα-μηχανή, η οποία συνεχίζει και επεκτείνει την παράδοση της αλλοτρίωσης, της αποξένωσης και της κυριαρχίας.

Η ανθρώπινη ματαιοδοξία αποτυπώνεται πλήρως στην σκλαβιά και επιβολή επί άλλων ανθρώπινων και μη ζώων. Η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία στην αφρική, την αμερική και την ασία, γέννησαν την φυλάκιση του ξένου, του αγνώστου και του περίεργου. Από τους ανθρώπινους ζωολογικούς κήπους όπου οι λευκοί στοίβαζαν μαύρους ανθρώπους για να καλύψουν την μίζερη ηδονοβλεψία τους, τους ζωολογικούς κήπους εξωτικών και όχι μόνο ειδών ζώων, μέχρι τα κάθε είδους δελφινάρια και μουσειακά ενυδρεία, η κουλτούρα του θεάματος σκλαβώνει, εξορίζει και αλλοτριώνει την άγρια ζωή. Είναι η αρρώστια του πολιτισμένου ανθρώπου, που αποξενωμένος από την φύση του και αλλοτριωμένος από την αστική πραγματικότητα, επιβάλει την εξουσιαστική του μανία σε κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη.

2α Ανθρωποκεντρικός πολιτισμός

Από τη στιγμή που ο πολιτισμός είναι εξ’ ολοκλήρου δημιούργημα του ανθρώπου, δε θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά ανθρωποκεντρικός. Από την πρωταρχική του μορφή με την εκμετάλλευση της γης για εντατική γεωργία, των ζώων για την κτηνοτροφία και του ανθρώπου για την εργασία, και μαζί με την τάση του ανθρώπινου είδους για εξουσία, ιδιοκτησία και κατοχή όλο και περισσότερου πλούτου μέσω της υπερσυσσώρευσης, σχηματίζει το σύμπλεγμα των εξουσιαστικών νοοτροπιών που είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία των κρατών και των συνόρων τους. Όλα αυτά, μαζί με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης στην υπηρεσία της κυριαρχίας, έχουν πλέον στρώσει το έδαφος για την ολοκληρωτική επέλαση του πολιτισμού.

2β Εγκλεισμός – κοινωνικός έλεγχος

Ως επακόλουθο της εξουσίας, η κυριαρχία έπρεπε να ανακαλύψει μέσα για την προστασία της, απέναντι σε όσους την αμφισβητούσαν. Εκτός από τους στρατούς και τους κάθε είδους μπάτσους της, καθιέρωσε και τον θεσμό του εγκλεισμού. Ένας θεσμός που χρησιμοποιείται ως τιμωρία προς όσους δεν ακολουθούν τις προσταγές της εκάστοτε εξουσίας, αλλά και ως φόβητρο προς όλους όσους θα ήθελαν να αγωνιστούν. Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, αναβαθμίζονται οι φυλακές σε υψίστης ασφαλείας και εισάγονται νέα κατασταλτικά μέσα, ενώ παράλληλα, αυτός ο θεσμός  διευρύνεται και επεκτείνεται και έξω από τα κάγκελα της φυλακής, σε κάθε κύτταρο του κοινωνικού ιστού. Ολόκληρο το τεχνοβιομηχανικό σύστημα υπηρετεί την εξουσία, την τροφοδοτεί και τροφοδοτείται και το ίδιο από αυτήν, ενώ το σύνολο της επιστήμης παρουσιάζεται πλέον ως μια σύγχρονη θεότητα, κάτω από την οποία βρισκόμαστε όλοι αδύναμοι.

Η ίδια εξουσιαστική νοοτροπία που εφαρμόζεται από άνθρωπο σε άνθρωπο είτε για την εκμετάλλευση με σκοπό το κέρδος, είτε για τον έλεγχο και σωφρονισμό, εφαρμόζεται και στα άλλα ζώα για περισσότερους αλλά και διαφορετικούς λόγους. Ως απόρροια της αντίληψης του για την ανωτερότητα του επί των άλλων ειδών, ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται όλα τα άλλα ζώα με κάθε δυνατό τρόπο προς όφελός του. Από τη σφαγή τους για τροφή, ρουχισμό και προϊόντα πολυτελείας, τα αρρωστημένα βασανιστήρια τους στα ερευνητικά κέντρα στο όνομα της προόδου και της επιστήμης, μέχρι την καθολική αφαίρεση των άγριων ενστίκτων τους στο βωμό του θεάματος και της ανθρώπινης διασκέδασης.

3 Ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι

Κατά τη διάρκεια του 18ου, 19ου και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα οι ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι, που τους ονόμαζαν επίσης και εθνολογικά πάρκα ή χωριά νέγρων, αποτελούσαν πηγή εσόδων για τους λευκούς ευρωπαίους αλλά και την ουσιαστική πραγμάτωση των μισαλλόδοξων ρατσιστικών νοοτροπιών τους. Καθώς ο πολιτισμένος ευρωπαίος πάσχιζε να αποδείξει την καθαρότητα της φυλής του, φυλάκιζε ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων (από Αφρική, Ασία και Νότια Αμερική), συγκρίνοντάς τους μορφολογικά και συμπεριφορικά με άγρια ζώα. Στην ουσία δηλαδή, αιχμαλώτιζε οτιδήποτε ήταν άγριο και διαφορετικό, είτε ήταν κάποιο ζώο είτε ήταν άνθρωπος. Επιπρόσθετα, περιέφεραν σε κινούμενους ανθρώπινους ζωολογικούς κήπους και Νούβιους, Λάπωνες, Εσκιμώους, Καλμούχους, βουδιστές μοναχούς, Σουδανούς και Ινδιάνους παρουσιάζοντάς τους ως εξωτικά είδη. Τέτοιοι κήποι βρίσκονταν σε μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, η Βαρσοβία, η Βαρκελώνη, το Αμβούργο και άλλες πόλεις σε όλο τον κόσμο.

4 Ζωολογικοί κήποι

Μέρος της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και κυριαρχίας επί των άλλων ειδών και του φυσικού κόσμου, αποτελούν οι κάθε είδους ζωολογικοί κήποι και τα διάφορα λεγόμενα εθνικά πάρκα. Στο πλαίσιο της «ανθρώπινης περιέργειας» για να καλυφθεί το κενό της αποφυσικοποίησής του, η για να ταξινομηθεί επιστημονικά κάθε ζωή στον πλανήτη, ο άνθρωπος σκλαβώνει, εξορίζει και φυλακίζει τα άλλα ζώα σε κλουβιά με σκοπό το θέαμα και το οικονομικό όφελος.

Τα εθνικά πάρκα, με την πρόφαση της προστασίας της άγριας ζωής, όσης τουλάχιστον έχει απομείνει στις γωνιές του πλανήτη που δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί με άλλον τρόπο ο άνθρωπος, εξασφαλίζουν στις εξουσίες μια τεράστια πηγή κέρδους, αλλά και τις προσδίδουν με ευκολία το προσωπείο της περιβαλλοντικής ανησυχίας. Τα σαφάρι, τα κυνηγετικά ταξίδια των πλουσίων της δύσης για τα τρόπαια της σφαγής εξωτικών ειδών, αλλά και τα κονδύλια δισεκατομμυρίων για την διατήρηση των εθνικών πάρκων στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης, είναι κομμάτι της κυριαρχίας και της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

Οι συνθήκες της αποικιοκρατίας σε χώρες άγνωστες για τους ευρωπαίους, άνοιξαν νέους ορίζοντες στις επιχειρήσεις του θεάματος. Εκτός από τους ανθρώπινους ζωολογικούς κήπους, που καταργήθηκαν στα μέσα του 20ου αιώνα, υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν οι ζωολογικοί κήποι πολλών ειδών ζώων. Εξορισμένα από το φυσικό τους περιβάλλον, σε καθεστώς αιχμαλωσίας και δημόσιου εξευτελισμού, στοιβάζονται σε μικρά ή μεγαλύτερα κλουβιά κοντά ή μέσα στα αστικά κέντρα. Τα είδη ζώων που βρίσκονται εκεί ποικίλουν από τόπο σε τόπο αλλά ο κανόνας δείχνει πως αιχμαλωτίζονται εξωτικά ζώα από τις άγριες εκτάσεις της αμερικής, της ασίας, της αφρικής και της αυστραλίας, αλλά και ζώα που ζούσαν ελεύθερα στην ευρώπη πριν την ολοκληρωτική επέκταση του ανθρώπινου πολιτισμού.

Το θέαμα και η παρακολούθηση της άγριας ζωής για τον αλλοτριωμένο από τη φύση άνθρωπο, αποτελεί ένα φαινομενικό πλησίασμα στη φύση, από την θέση πάντα του ανώτερου, και επισφραγίζει στο μυαλό του την ανθρωποκεντρική νοοτροπία που ενυπάρχει στη βάση της εδραιωμένης πολιτισμένης κοινωνίας. Η «παρατήρηση» είναι ο έλεγχος, η «γνωριμία» είναι η επιστημονική γνώση, η «προστασία» είναι μια ζωή σε αιχμαλωσία, και η «διατήρηση της άγριας ζωής» είναι η διαμόρφωση του νέου κόσμου μακριά από την ενσυναίσθηση και την ισορροπία των οικοσυστημάτων.

Το παράδοξο στην υπόθεση των ζωολογικών κήπων είναι η επιβολή μιας ζωής στην φυλακή, η οποία πλασάρεται ως φυσιολογική, όπου τα ζώα συμπεριφέρονται όπως στο περιβάλλον τους, δημιουργούν οικογένειες και κοινωνικές συμπεριφορές. Στην πραγματικότητα, τα ζώα, όπως και κάθε ον που του στερείται βίαια η ελευθερία, εμφανίζουν συμπεριφορικές διαταραχές, χάνουν τα ένστικτά τους για να παρουσιάζονται πιο φιλικά στους θεατές της φυλακής, και σε πολλές περιπτώσεις, όπως στα δελφινάρια, μαθαίνουν μέσω βασανιστηρίων να εκτελούν κόλπα και παραστάσεις για την μίζερη διασκέδαση του κενού σύγχρονου ανθρώπου.

5 Επίλογος

Το συμπέρασμα που εύκολα εξάγεται από τα παραπάνω, είναι ότι οι ίδιες φασιστικές νοοτροπίες και λογικές περί ανωτερότητας ενός είδους έναντι σε κάποιο άλλο, δεν κάνουν διακρίσεις. Οι εχθροί της ελευθερίας χρησιμοποιούν χωρίς δισταγμό το καθετί πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους. Αυτοί που δηλητηριάζουν τη γη, δολοφονούν ανθρώπους όταν δε τους χρειάζονται και εκμεταλλεύονται με κάθε δυνατό τρόπο τους «χρήσιμους», είναι οι ίδιοι που αιχμαλωτίζουν και χρησιμοποιούν για τους εκάστοτε σκοπούς τους και όλα τα υπόλοιπα ζώα.

Και όλοι αυτοί δεν είναι μόνο τα κράτη, η κυριαρχία ή κάποια οικονομική ελίτ, αλλά και ο κάθε ένας που διακατέχεται από τέτοιες λογικές. Γιατί αυτές δεν εντοπίζονται μόνο στους «από τα πάνω» αλλά τις βρίσκουμε μπροστά μας σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας όλων μας.

 

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

 Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Την εβδομάδα αυτή, υπήρξε μια πληροφορία για πιθανή εκκένωση της κατάληψης 111 στις  14/01/2016 με την αιτιολογία της αγοράς του κτιρίου από ιδιώτη. Το κτίριο τελεί υπό κατάληψη από τις 17/03/2015 και ανήκει στον ΟΑΕΕ. Αλληλέγγυος κόσμος υπερασπίστηκε τον χώρο της κατάληψης παραμένοντας στο κτίριο και πραγματοποιώντας ανοιχτές δράσεις. Η πληροφορία ως τέτοια ήταν αβάσιμη,ωστόσο το ενδεχόμενο της εκκένωσης παραμένει ανοιχτό όπως φάνηκε και από τις κινήσεις των μπάτσων τις επόμενες ημέρες.
Απειλές εκκένωσης επίσης δέχτηκε η νέα κατάληψη Mundo Nuevo καθώς και η κατάληψη στέγης μεταναστών/στριών Ορφανοτροφείο, αφού η εκκλησία α.ε. από την πρώτη ημέρα της επανακατάληψης διεκδίκησε το κτίριο.
Παράλληλα, τους δύο τελευταίους μήνες στη Θεσσαλονίκη, οι καταλήψεις libertatia και terra incognita δέχθηκαν εμπρηστική επίθεση από φασίστες. Στις 27/11 έβαλαν φωτιά σε πόρτα δίπλα στο κτίριο της libertatia, ενώ στις 19/12 τοποθετήθηκαν γκαζάκια μπροστά στην είσοδο της terra incognita, τα οποία δεν έσκασαν. Και για τις δύο επιθέσεις οι φασίστες ανέλαβαν δημοσίως την ευθύνη.Είναι φανερό πως το διάστημα αυτό ασκείται μεγάλη πίεση στις καταλήψεις της Θεσσαλονίκης, ωστόσο αυτό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο ούτε όμως και κάτι που περιορίζεται στα πλαίσια της πόλης.

Στην Αθήνα στις 9/11/2015, στην κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου τοποθετήθηκε εκρηκτικός μηχανισμός από φασίστες ενώ καταλήψεις και σε άλλες πόλεις όπως το στέκι Αντιδραστήριο  στο ΤΕΙ Λάρισας και η νέα κατάληψη στέγης προσφύγων/μεταναστών Θεμιστοκλέους 58 στα Εξάρχεια δέχτηκαν από την αρχή απειλές εκκένωσης. Ακόμη, εδώ και κάποιο καιρό άρχισαν να κινούνται διαδικασίες ενάντια στις καταλήψεις Ζωγράφου και Κουβέλου από τους αντίστοιχους δήμους ζωγράφου και αμαρουσίου με προφάσεις τη στέγαση ωδείου στο χώρο της πρώτης και την “ασφάλεια” της περιοχής στην περίπτωση της δεύτερης.

Οι καταλήψεις αποτελούν χώρους αντίστασης και δόμησης της συντροφικότητας με στόχο την αυτοοργάνωση και τη δημιουργία συνθηκών κατάλυσης κάθε μορφής εξουσίας. Οι καταλήψεις για κράτος και φασίστες αποτελούν εχθρό, τόσο γιατί αντιστέκονται στην αστική νομιμότητα, όσο και γιατί τίθενται ενάντια σε κάθε φασιστική λογική και πρακτική. Γι’αυτό το λόγο ακριβώς δέχονται την επίθεσή τους,είτε με τη μορφή της καταστολής και της επιβολής του νόμου με εκκενώσεις και διώξεις καταληψιών, είτε με παρακρατικά χτυπήματα. Σκοπός τους είναι η τρομοκράτηση των αναρχικών και η καταστολή της δράσης των καταλήψεων.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΩΝ
ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΑΒΒΑΤΟ 23/1 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ

Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Δύναμη στον αναρχικό και vegan Osman Evcan, απεργό πείνας από 10/11

mavroprasino-gr-1024x747mavroprasino-en-1024x747mavroprasino4-1024x768mavroprasino3-1024x654mavroprasino2-1024x695mavroprasino1-1024x815

Δύναμη στον αναρχικό-βίγκαν Osman Evcan

Ο Osman Evcan , ο οποίος γεννήθηκε το 1959 στην Σαμψούντα είναι ένας αναρχικός κρατούμενος  και βρίσκεται 23 χρόνια σε τουρκική φυλακή. Το 1992 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη με τις κατηγορίες  ανθρωποκτονίας, ληστείας και συμμετοχής σε αριστερή τρομοκρατική οργάνωση. Είχε φυλακισθεί επίσης για 9 χρόνια από το 1980 έως το 1989. «Για να εξηγήσω ποιος, γιατί  είμαι φυλακισμένος και πως υιοθέτησα τη βίγκαν κουλτούρα, γράφω αυτό το γράμμα σε όσους με στήριξαν σε αυτόν τον αγώνα που αφορά τη διατροφή μου μέσα στη φυλακή. Συνελήφθην το 1992 με τις κατηγορίες συμμετοχής σε παράνομη οργάνωση  και καταδικάστηκα σε ισόβια βάσει του άρθρου 146/1 του τουρκικού ποινικού κώδικα. Η αιτία της ισόβιας κάθειρξης είναι η δολοφονία ενός μέλους της οργάνωσης σύμφωνα με κεντρική απόφαση της οργάνωσης λόγω της ανυπακοής του στην πειθαρχία της. Παρόλο που προσωπικά δεν εγκρίνω μία τέτοια ενέργεια, συνδέθηκα με αυτήν σε σχέση με τις συνθήκες της εποχής εκείνης. Αξιολογώ την πράξη αυτήν ως φόνο.»

Το 2003 ο Osman γίνεται αναρχικός  και βίγκαν  και υποστηρίζει τα κινήματα απελευθέρωσης των ζώων. Η πρώτη του ενέργεια με μεγάλο αντίκτυπο  υπήρξε η απεργία πείνας το 2011, με αίτημα το βίγκαν φαγητό να είναι διαθέσιμο στις φυλακές,  η οποία διήρκησε 42 ημέρες. Κατά τη διάρκεια της απεργίας του , αναρχικοί ,υποστηρικτές της απελευθέρωσης των ζώων και της φύσης  από όλο τον κόσμο και την Τουρκία στήριξαν τον αγώνα του Osman για πρόσβαση των φυλακισμένων σε βίγκαν φαγητό. Έπειτα από 42 ημέρες απεργίας πείνας η τουρκική κυβέρνηση υποχώρησε και όρισε κανονισμούς για τους βίγκαν και χορτοφάγους κρατουμένους: ‘Τα αιτήματα των βίγκαν κρατουμένων θα γίνονται δεκτά εφόσον αυτά από οικονομικής πλευράς δεν ξεπερνούν το κόστος που αναλογεί στη διατροφή του κάθε κρατούμενου’. Μετά από αυτή την νίκη ο Τούρκος κρατούμενος  συνέχισε να συμμετέχει στον αναρχικό αγώνα μέσα από την φυλακή. Είναι υποστηρικτής του LGBT κινήματος , της απελευθέρωσης των ζώων, των γυναικείων δικαιωμάτων  και των αντι-ιμπεριαλιστικών αγώνων. Επί τρία έτη έκανε απεργίες πείνας για να διαμαρτυρηθεί εναντίον της σφαγής ζώων  κατά τη διάρκεια της ετήσιας γιορτής των θυσιών (Κουρμπάν Μπαϊράμ) και έγραφε κείμενα  υπεράσπισης της φύσης και των πολύπλευρων ταυτοτήτων των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία.

Σήμερα βρίσκεται στο Kocaeli, σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Μετά από 33 ημέρες απεργίας πείνας  τον Ιούνιο του 2015 κατάφερε να πάει ένα βήμα παραπάνω όσον αφορά τις προμήθειες του βίγκαν φαγητού στη φυλακή κερδίζοντας το δικαίωμα να του αποστέλλεται φαγητό από αλληλέγγυους και δικούς του ανθρώπους. Η διοίκηση ωστόσο της φυλακής καταπάτησε αυτό το δικαίωμα για αυθαίρετους  λόγους. Του απαγόρεψαν εκδικητικά την παραλαβή βίγκαν τροφίμων, αναγκάζοντάς τον να μπει εκ νέου σε απεργία πείνας. Ο Οσμάν συνεχίζει την επ ‘ αόριστον απεργία πείνας του από τις 10 Νοεμβρίου 2015. Έπειτα από το κατασταλτικό πλαίσιο που εφαρμόσθηκε λόγω των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου και την έγκριση σε αυτές  του ισλαμικού-φασιστικού κόμματος  AKP ,το καθεστώς  επιβολής αντικατοπτρίζεται στις τεχνικές καταπίεσης μέσα στις φυλακές  και η πίεση που δέχεται ο αναρχικός κρατούμενος αυξάνεται. Η πρόσβασή του  πλέον σε βίγκαν φαγητό είναι μπλοκαρισμένη. Του ασκείται η τεχνική ‘παραδώσου ή πέθανε’. Παρόλα αυτά είναι  αποφασισμένος να συνεχίσει την απεργία μέχρι- όπως ο ίδιος λέει- την απόλυτη ελευθερία.

Αυτό που  γίνεται ξεκάθαρο μέσα από κάθε υπόθεση  πολιτικού κρατουμένου ή κρατουμένου- αγωνιστή, είναι πως τα κράτη και οι κυβερνήσεις σε διεθνές επίπεδο εφαρμόζουν κοινές πρακτικές. Η όξυνση της καταστολής, η προώθηση  των φυλακών υψίστης ασφαλείας ,η απομόνωση, η ψυχική εξάντληση των κρατουμένων και η καθυπόταξη των σωμάτων τους είναι πάγιες τακτικές επιβολής  που στόχο έχουν να αποδυναμώσουν κάθε φρόνημα ελευθερίας και κάθε ανάγκη διεκδίκησης της. Ο αγώνας της απεργίας του Τούρκου αναρχικού είναι ένας  αγώνας  υπεράσπισης κάθε αγωνιζόμενου οικο-αναρχικού και των αιτημάτων του καθώς  η ταύτιση είναι  αναπόφευκτη. Ας εξαλείψουμε την πλάνη πως ένα τέτοιο σενάριο θα ήταν απίθανο στoν ελλαδικό χώρο και ας προετοιμάσουμε  την αντίσταση σε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο, δείχνοντας την διεθνιστική αλληλεγγύη μας και προτάσσοντας το γκρέμισμα κάθε φυλακής , κάθε κλουβιού/κελιού.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι  στους απεργούς πείνας που θέτοντας  τα σώματά τους  ως αναχώματα ενάντια στην εξουσία, διεκδικούν έδαφος  στον αγώνα προς την ολική απελευθέρωση.

Μέχρι την καταστροφή όλων των φυλακών, των εργοστασίων και εργαστηρίων εκμετάλλευσης των ζώων και των βιομηχανιών καταστροφής της Γης. Μέχρι τον θάνατο του κράτους και του κυρίαρχου πολιτισμού, κανείς και τίποτα δεν θα είναι ελεύθερο.

Ανυποχώρητος αγώνας για την Ολική Απελευθέρωση και την Αναρχία

Αναρχική Συλλογικότητα
Μαύρο/Πράσινο

Strength to anarchist-vegan Osman Evcan

Osman Evcan, who was born in 1959 in Samsun, is an anarchist prisoner and has been in a turkish prison for 23 years. In 1992 he was sentenced to life imprisonment under the charges of manslaughter, robbery and participation in a leftist terrorist group. He was also imprisoned for 9 years from 1980 until 1989.

“To explain who I am, why I am in prison and how I adopted a vegan living culture, I am writing this letter to those who have supported my demand about my nutrition in prison. Arrested in 1992 on charges of “membership to an illegal organization”, I was sentenced to life imprisonment in connection with the Article 146/1 of Turkish Penal Code. The reason for the life sentence was the murder of an organization member upon the central decision of the organization due to his disobedience to organizational discipline. Although I personally don’t approve this act, I was involved in it in connection with the circumstances of that time. I evaluate this act as a murder.”

In 2003 Osman became an anarchist, a vegan and a supporter of animal liberation movements. His first high impact act was his hunger strike in 2011, demanding that vegan food is available in prisons, which lasted 42 days. During his strike, anarchists, animal and earth liberation advocates form all around the world and Turkey supported Osman’s struggle for prisoners’ access to vegan food.

After 42 days of hunger strike the turkish government gave in and made regulations for vegan and vegeterian prisoners. According to his comrades’ letter, prisoners’ demands for vegan food will be met as long as they are covered by substinence allowance. After this victory, the turkish prisoner continued to participate in the anarchist struggle from within the prison. He supports the LGBT movement, animal liberation, womens’ rights and anti-imperialist struggles. For 3 years he went on hunger strikes protesting against the animal slaughter during the annual “feast of sacrifice”  and wrote articles in defence of nature and about the multifaceted identities of people in society.

Today he is in Kocaeli, in a maximum security prison. After 33 days of hunger strike in June 2015 he took vegan supplies one step further and gained the right to receive vegan food from comrades and his friends and family. However, the prison administration violated his gained right for arbitrary reasons. They banned him from receiving vegan food forcing him on a hunger strike yet again. Osman continues his indefinite hunger strike from November 10th 2015.  On his 16th day of strike after the elections in Turkey and  the approval of the hegemony of Islamic fascism of AKP,the fascist regime is revealed in the techniques of oppression in the prisons and the pressure on the anarchist prisoner increases and his access to vegan food is blocked. The technique he is subjected to states “obey or die”. Nevertheless he is determined to continue his hunger strike until –as he himself says- absolute freedom.

What is clear through every political prisoner’s or imprisoned struggler’ case is that the states and governments on an international scale are implementing common practices. The intensification of repression, the development of maximum security prisons, the solitary confinement policies, the prisoners’ psychological exhaustion and the  total subjucation of their bodies are long standing tactics of domination aiming to weaken every idea of freedom and every need to claim it. The struggle of the turkish anarchist is a struggle in defence of every struggling eco-anarchist and their demands. We should eradicate the false assumption that this scenario can’t happen in the greek territory and prepare the resistance against this possibility, showing our internationalist solidarity and fight for the abolition of every prison, every cell/cage.

We stand in solidarity with the hunger strikers who, by putting their bodies forward as barriers against authority, they claim ground in the stuggle for total liberation.

Until the destruction of all prisons, factories, laboratories of animal exploitation and industries that destroy the Earth. Until the death of the state and the dominant civilization, noone and nothing is free.

Uncompromising struggle for Total Liberation and Anarchy

Anarchist Collective
Black/Green

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Βιώνοντας τις τελευταίες επιθέσεις του κράτους προς αγωνιζόμενα κομμάτια και κυρίως προς τον αναρχικό χώρο, θεωρούμε κομβικής σημασίας την απάντηση στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις της εξουσίας. Από τις εκκενώσεις καταλήψεων σε αρκετές πόλεις της ελλάδας, το ξύλο σε πορείες, τις συλλήψεις και τους βασανισμούς στα Α.Τ., τη δημοσιοποίηση προσωπικών στοιχείων και φωτογραφιών συλληφθέντων αγωνιστών, την ποινικοποίηση των φιλικών, συντροφικών και συγγενικών σχέσεων, μέχρι την επιβολή εξοντωτικών περιοριστικών όρων, αλλά και τις εφόδους της αντιτρομοκρατικής σε σπίτια αναρχικών και του στενού τους κύκλου.

No Expo – Πρωτομαγιά 2015, Μιλάνο, Ιταλία.

Με αφορμή την πραγματοποίηση της διεθνούς έκθεσης EXPO, η οποία είχε διάρκεια από τη 1/5 έως τον Οκτώβριο του ’15 και έλαβε χώρα στο Μιλάνο, κατέβηκαν στο δρόμο πάνω από 30.000 άτομα για να διαδηλώσουν εναντίον της. Ανάμεσα στις χιλιάδες κόσμου που βρίσκονταν εκείνη τη μέρα στο δρόμο υπήρχαν και 500 αναρχικοί οι οποίοι συγκρούστηκαν αποφασιστικά με τις δυνάμεις καταστολής, έσπασαν και έκαψαν καπιταλιστικούς στόχους και πολυτελή οχήματα.

6 μήνες μετά, και συγκεκριμένα στις 12/11, ημέρα γενικής απεργίας, μπάτσοι εισβάλλουν στα σπίτια 5 αγωνιζόμενων φοιτητών στην Αγ.Παρασκευή και τους συλλαμβάνουν μετά από έκδοση ευρωπαϊκού εντάλματος σε βάρος τους από το ιταλικό κράτος. Την ίδια μέρα συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται στο Μιλάνο άλλα 4 άτομα, αφού υπήρχαν εντάλματα και γι’αυτούς, ενώ καταζητούνται και άλλα άτομα τόσο στην ελλάδα, όσο και στην ιταλία αλλά και σε άλλες χώρες. Ο λόγος γι’αυτές τις διώξεις και προφυλακίσεις είναι η συμμετοχή αυτού του κόσμου στην πορεία της πρωτομαγιάς στο Μιλάνο. Ειδικότερα, για τους 5 αγωνιζόμενους φοιτητές από την ελλάδα εκκρεμεί απόφαση για την έκδοσή τους, ή μη, από το ελληνικό κράτος στο ιταλικό μέχρι το τέλος του Νοεμβρίου. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας καθώς θα πρέπει να εμφανίζονται στο Α.Τ. της περιοχής τους κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή μέχρι να βγει η απόφαση.

Εκθέσεις EXPO

Οι παγκόσμιες εκθέσεις ΕΧΡΟ αποτελούν στην ουσία “γιορτές” του καπιταλιστικού κόσμου. Οι θεματικές αλλά και η διοργανώτρια χώρα καθορίζεται από το Γραφείο Διεθνών Εκθέσεων, που έχει έδρα την Γαλλία, και στο οποίο συμμετέχουν 168 κράτη. Σ’ αυτές τις εκθέσεις εταιριών παρουσιάζονται όλα τα “νέα τεχνολογικά επιτεύγματα” και τα “προϊόντα του μέλλοντος”, αλλά αποτελούν συγχρόνως και το έδαφος για να διαφημιστούν και να κλείσουν συμφωνίες όλες οι εταιρίες-κολοσσοί που ανταγωνίζονται στη συσσώρευση κεφαλαίου. Μέσα από αυτές τις συνεργασίες των κρατών και εταιριών διαφαίνεται η διακρατική στρατηγική και πολιτική πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, καθώς και η επιβολή των λύσεων στα προβλήματα που η κυριαρχία τους έχει δημιουργήσει. Επιπλέον οι εκθέσεις αποτελούν το έδαφος όπου οι νέες τεχνολογίες ελέγχου, οι νέες επιστημονικές καινοτομίες που θα προχωρήσουν ένα βήμα ακόμη την πολυπόθητη ανθρώπινη πρόοδο, παρουσιάζονται και εφαρμόζονται στο κοινωνικό πεδίο.

Η συγκεκριμένη ΕΧΡΟ, η οποία προφασίζονταν την “επίλυση της παγκόσμιας πείνας” και προωθούσε το “φαγητό του μέλλοντος”, είχε ως κύρια θεματολογία το δικαίωμα στο υγιεινό φαγητό, την περιβαλλοντική, κοινωνική και οικονομική βιωσιμότητα της τροφικής αλυσίδας και τη διαφύλαξη της γευστικότητας αλλά και των διαφορετικών συνηθειών του κάθε λαού. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι 2 από τους πάμπολλους χορηγούς της συγκεκριμένη έκθεσης ήταν τα McDonald’s και η Coca Cola.

Επιθέσεις των κρατών απέναντι στους αγωνιζόμενους

Η συγκεκριμένη κατασταλτική επιχείρηση που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή από το ιταλικό κράτος, το οποίο έχει μεγάλη παράδοση στον τομέα καταστολή, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ιδωθεί ξεκομμένα. Θα ήταν εκτός από έλλειμμα ανάλυσης, και μεγάλο λάθος να μη την εκλάβουμε ως μία συνέχεια αντίστοιχων επιχειρήσεων που έχουν εξαπολύσει τα κράτη, τόσο εντός Ε.Ε. όσο και εκτός, προς τα αγωνιζόμενα κομμάτια.

Οι διώξεις σχετικά με την πορεία ΝΟ ΕΧΡΟ έρχονται να προστεθούν σε έναν μακρύ κατάλογο των επιθέσεων της κυριαρχίας εναντίον, σε πρώτη φάση του αναρχικού χώρου, αλλά όπως πλέον επιβεβαιώνεται και με αυτή την υπόθεση, και προς όλους όσους αντιδρούν.

Κάποια από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα καταστολής αποτελούν οι 2 μεγάλες επιχειρήσεις του ισπανικού κράτους, Πανδώρα και Πινιάτα, που έλαβαν χώρα η 1η στα τέλη του ’14 και η 2η τον Απρίλιο του ’15. Αυτές αποτέλεσαν την απάντηση του ισπανικού κράτους στις μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις και αντιδράσεις που είχαν ξεσπάσει ενάντια στον νέο νόμο «φιμωτρο». Κατά τη διάρκειά τους πραγματοποιήθηκαν επιδρομές σε σπίτια, στέκια και κοινωνικά κέντρα αναρχικών σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας που είχαν σαν αποτέλεσμα υπεράριθμες διώξεις αλλά και προφυλακίσεις αναρχικών, με το πρόσχημα της συμμετοχής τους σε τρομοκρατική οργάνωση.

Παρόμοιες κρατικές επιθέσεις έχουν πραγματοποιηθεί και σε άλλες χώρες. Στο Βέλγιο με εφόδους και συλλήψεις ατόμων που αγωνίζονταν ενάντια στην κατασκευή ενός συγκροτήματος φυλακών υψίστης ασφαλείας, και κατηγορήθηκαν για «παρακίνηση σε διάπραξη τρομοκρατικών πράξεων» και «συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση». Στην Ιταλία με διώξεις για τον αγώνα ενάντια στην κατασκευή υπερταχείας TAV (κίνημα NO TAV). Στη Χιλή, στην Ελλάδα κλπ.

Κάποιες από τις τελευταίες περιπτώσεις καταστολής στον ελλαδικό χώρο

*Η υπόθεση των 2 αναρχικών Αντρέα και Ερρόλ. Οι 2 συνελήφθησαν μετά τις συγκρούσεις σε πορεία στις Σκουριές στις 23/8 και αποφασίστηκε η διοικητική απέλασή τους, η οποία έχει μπλοκαριστεί προς το παρόν. Αυτές οι συλλήψεις εντάσσονται σε ένα γενικότερο κατασταλτικό πλαίσιο του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού.

*Στις 24/9 συλλαμβάνεται ο καταζητούμενος Γιώργος Πετρακάκος. Μαζί του συλλαμβάνονται και άλλα 4 άτομα, συμπεριλαμβανομένης και της συζύγου του, Μαρίας Θεοφίλου, ενώ η ίδια αρνείται κάθε κατηγορία. Μέσα σε ένα κλίμα τρομοϋστερίας που καλλιεργήθηκε μέσω των ΜΜΕ, δημοσιοποιούνται προσωπικά στοιχεία και φωτογραφίες των συλληφθέντων, ακόμα και του ενός που αφέθηκε ελεύθερος.

*Η περίπτωση σύλληψης της Αθηνάς Τσάκαλου και της Εύης Στατήρη, 2 προσώπων του στενού οικογενειακού κύκλου 2 μελών της ΣΠΦ. Και οι δύο κατηγορήθηκαν για ένταξη στην οργάνωση και μετά από αγώνα που δόθηκε μέσω απεργιών πείνας «αποφυλακίστηκαν» από τις φυλακές Κορυδαλλού, για να φυλακιστούν, η Α.Τσάκαλου στο νησί της Σαλαμίνας και η Ε.Στατήρη στο σπίτι της με ακτίνα κίνησης ενός χιλιομέτρου.

Σ’αυτό το σημείο είναι άξιο να αναφερθούμε στη συγκεκριμένη μεθόδευση των κατασταλτικών μηχανισμών, που είναι η ποινικοποίση των φιλικων-συντροφικών-συγγενικών σχέσεων φυλακισμένων αγωνιστών. Το ίδιο έγινε και στην υπόθεση των Juan Flores, Guillermo Duran και Nataly Casanova, 3 αναρχικών συλληφθέντων στη Χιλή. Οι 3 ξεκίνησαν απεργία πείνας στις 14/4/15 και το ένα από τα αιτήματά τους ήταν να σταματήσει ο εκφοβισμός και οι διώξεις εναντίον του κοντινού τους περίγυρου. Αυτό αποτελεί ακόμη μία απόδειξη της κοινής κατασταλτικής στρατηγικής των κρατών.

Ένα άλλο συμπέρασμα που εξάγεται, είναι η προσπάθεια εδραίωσης από πλευράς εξουσίας, μιας νέου τύπου καταστολής «με το γάντι», που δεν είναι άλλη από τους ακραίους περιοριστικούς όρους που επιβάλλονται, συνθήκη η οποία τείνει να γίνει κανόνας. Αυτό βλέπουμε ότι εφαρμόζεται, προσωρινά τουλάχιστον, και στην περίπτωση των 5 αγωνιστών που απειλούνται με έκδοση στην Ιταλία, με την επιβολή της παρουσίας τους 3 φορές την εβδομάδα στο Α.Τ. Για το ιταλικό κράτος οι βαρύτατοι περιοριστικοί δεν είναι κάτι καινούριο καθώς επιβάλλονται σχεδόν σε όλες τις υποθέσεις που οι κατηγορούμενοι κρίνονται ένοχοι από τη δικαιοσύνη τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση κάποιοων αναρχικών του κινήματος NOTAV, που αφού κρίθηκαν ένοχοι, τέθηκαν σε κατ’οίκον περιορισμό και επιπλέον απαγορεύεται να συναντηθούν με οποιοδήποτε άτομο δεν έχει μόνιμη διαμονή στο ίδιο σπίτι με αυτούς. Ίδια στρατηγική ακολουθεί κατά κόρον και το χιλιανό κράτος.

Άμεση και έμμεση καταστολή και ο ρόλος της τεχνολογίας

Μέσα από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι ένα από τα βασικά όπλα της εξουσίας είναι η καταστολή όσων αγωνίζονται και εξεγείρονται. Παρατηρούμε πως η αντιμετώπιση των αναρχικών ως εγχώρια τρομοκρατική απειλή και οι ανάλογες κατασταλτικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια στο εξωτερικό, έχουν αρχίσει και εφαρμόζονται και στον ελλαδικό χώρο. Όλα αυτά αποτελούν μέρος της διακρατικής κατασταλτικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση του εσωτερικού, και όχι μόνο, εχθρού (ένα παράδειγμα που το επιβεβαιώνει αυτό είναι η  υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Ισπανίας και Χιλής τον Δεκέμβριο του ’14 για την «καταπολέμησης της αναρχικής τρομοκρατίας»). Εξέχοντας είναι ο ρόλος των ΗΠΑ και της ΕΕ που κινούν τα νήματα παγκοσμίως. Διαχρονικά η κυριαρχία βρίσκει τρόπους για να αντιμετωπίζει τους εχθρούς της και συνεχώς ανακαλύπτει νέες τακτικές, αλλά και εξελίσσει τις ήδη υπάρχουσες για να το επιτύχει.

Από τη μία υπάρχει η ίδια η φυλακή με τα ορατά κάγκελα που φυλακίζουν το άτομο και  ουσιαστικά ανακόπτουν τη δράση του, παραδειγματίζοντας παράλληλα και όποιον άλλο θα ήθελε να αντιδράσει και να αγωνιστεί. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η διεύρυνση της συνθήκης του εγκλεισμού και εκτός των τειχών, με την επιβολή περιοριστικών όρων όπως του κατ’ οίκον περιορισμού, της απαγόρευσης εξόδου από έναν στενά προσδιορισμένο γεωγραφικό τόπο ή του ελέγχου κάθε κίνησης μέσω της ηλεκτρονικής επιτήρησης (βραχιολάκι).

Το αν θα μπορέσουμε να καταστρέψουμε τα αόρατα κάγκελα που βρίσκονται παντού γύρω μας και συνθέτουν το τοπίο της πόλης-φυλακής, είναι το πραγματικό στοίχημα. Οι εξουσιαστές πάντα ποντάρουν στο να εμφυσήσουν το φόβο μέσα στους εξουσιαζόμενους ώστε να ελαχιστοποιήσουν και την παραμικρή πιθανότητα αντίδρασης.

Μεγάλος σύμμαχός τους σε αυτό είναι η εξέλιξη της τεχνολογίας στην υπηρεσία της εξουσίας, καθώς η τεχνολογία δεν αποσκοπεί μόνο στην άμεση καταστολή αλλά και στον καθολικό κοινωνικό έλεγχο. Ο κοινωνικός έλεγχος αποτελεί μία προκατασταλτική μέθοδο προς τα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται για την επανάσταση. Όμως έχει προεκτάσεις και σε όλη την κοινωνία μέσω ηλεκτρονικών ελέγχων σε κάθε βήμα, με την παρακολούθηση των ζωών μας πολλές φορές και αυτοβούλως (για παράδειγμα με τα σύγχρονα κινητά και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης), με κάμερες σε κάθε γωνιά των μητροπόλεων, στα πολυτελή σπίτια, στις τράπεζες, στα κυβερνητικά κτήρια, στα καπιταλιστικά κέντρα.

Η τεχνολογία επιπροσθέτως αποτελεί και τη βάση για την αναδιάρθρωση της καταστολής, η οποία εξανθρωπίζεται φαινομενικά, ενώ με τα νέα μέσα που εφευρίσκει τοποθετεί τον εαυτό της στον θρόνο του αλάνθαστου και αντικειμενικού κριτή των κατηγορουμένων (DNA και αποτυπώματα). Δεν είναι  τυχαίο πως τα τελευταία χρόνια το DNA χρησιμοποιείται τακτικά για την καταδίκη ή τη δίωξη αγωνιστών. Επίσης η κυριαρχία προσπαθεί να δημιουργήσει και να επεκτείνει την βάση προσωπικών δεδομένων για τον καθολικό έλεγχο των πάντων.

Ενώ ο κοινωνικός έλεγχος μπορεί να πλασαριστεί με όρους ασφάλειας προς όλους, προς τις ιδιοκτησίες και τις ιδιωτικές ζωές, στην πραγματικότητα είναι αυτός που χειραγωγεί τις κινήσεις μας, που δημιουργεί τον σύγχρονο τρόπο ζωής στις πολιτισμένες κοινωνίες.

Να μην αφήσουμε καμία κρατική επίθεση αναπάντητη

Οποιαδήποτε επίθεση εξαπολύουν τα κράτη απέναντι στους αγωνιζόμενους δε θα έπρεπε να την αντιλαμβανόμαστε σαν κάτι μακρινό και ξένο προς εμάς. Η καταστολή δεν κάνει διακρίσεις αλλά επιτίθεται σε όποιον «παρεκκλίνει» από την κανονικότητα που η εξουσία έχει ορίσει.

Εμείς από την πλευρά μας, ως αναρχικοί, δε θα έπρεπε να αφήνουμε καμία επίθεση εναντίον μας αναπάντητη, από όποιον και αν προέρχεται, ώστε να μπαίνουν κάθε φορά τα κατάλληλα αναχώματα. Αλλά παράλληλα, πεποίθησή μας είναι ότι ο αναρχικός χώρος οφείλει και πρέπει να ξεκινάει αγώνες από μόνος του, χωρίς να είναι ακολουθητής των γεγονότων. Πρέπει να βγαίνει μπροστά δυναμικά και επιθετικά απέναντι σε κράτη και κάθε είδους εξουσία με γνώμονα την ολική απελευθέρωση.

«Ο χρόνος μας τελειώνει, μας πιέζει ασφυκτικά. Η  μίζερη κατάσταση μας οδηγεί στην τρέλα. Οι επιλογές τελειώσανε, το βλέπεις καθαρά. ΜΕΙΝΕ, ΣΚΕΨΟΥ, ΠΟΛΕΜΑ τους συνέχεια. Ξέρεις πόσο υπέφερες, μάθε απ’το παρελθόν σου. Αν σταματήσουμε εδώ χανόμαστε για πάντα».

Να μην αφήσουμε κανέναν και καμία μόνο/η απέναντι στους εξουσιαστές.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ που βρίσκονται προφυλακισμένοι για τα γεγονότα της 1/5 στην πορεία ενάντια στην EXPO.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΔΟΘΟΥΝ ΟΙ 5 ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Έπαυλη Κουβέλου

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 9/11, εξερράγη ισχυρός εκρηκτικός μηχανισμός που είχε τοποθετηθεί στην αυλόπορτα της κατάληψης Έπαυλης Κουβέλου στο Μαρούσι. Από την έκρηξη προκλήθηκαν μικρές ζημιές στην πόρτα της αυλής αλλά και στα γύρω κτήρια.

Οι καταλήψεις για εμάς αποτελούν χώρους αντίστασης και εστίες οργάνωσης των αναρχικών, χώρους γείωσης της αυτοοργάνωσης και των προταγμάτων μας, αλλά και δομές όπου χτίζεται η συντροφικότητα και οι αναγκαίες πολιτικές σχέσεις ανάμεσα μας για την συντονισμένη επίθεση στους πυλώνες της κυριαρχίας. Από την άλλη, οι καταλήψεις για το κράτος και το παρακράτος του, αποτελούν ένα ακόμη αγκάθι στην αστική τους νομιμότητα, και γι’ αυτό τους επιτίθενται λυσσαλέα είτε με την καταστολή και την επιβολή του νόμου με εκκενώσεις και διώξεις καταληψιών, είτε με τέτοιου είδους παρακρατικές επιθέσεις. Σκοπός τους είναι η τρομοκράτηση των αναρχικών και η κάμψη της αγωνιστικότητας και της ενεργητικότητας των καταλήψεων.

Από την μεριά μας, ξεκαθαρίζουμε πως δεν ανεχόμαστε να βρισκόμαστε σε αμυντική στάση και να δεχόμαστε αυτές τις επιθέσεις του κράτους και των φασιστών. Ξεκαθαρίζουμε πως είμαστε εδώ για να υψώσουμε τα απαραίτητα αναχώματα στην επέλαση της εξουσίας, και να βρεθούμε για άλλη μια φορά στο μέτωπο της επίθεσης, στον δρόμο της εξέγερσης μέχρι την εξάλειψη του κράτους και του κεφαλαίου. Ξεκαθαρίζουμε πως η αντεπίθεση είναι όχι απλά δεδομένη, αλλά απαραίτητη συνθήκη για την επαναστατική προοπτική του χώρου μας.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Έπαυλη Κουβέλου

Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις

Καμία επίθεση δεν θα μείνει αναπάντητη

Ως την Αναρχία

Αναρχική Συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο