Κείμενο-κάλεσμα για την 11^η Ιούνη – ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης – από συντρόφους από τις ΗΠΑ.

Μετάφραση: Μαύρο/Πράσινο
Πηγή: June 11

11 Ιούνη 2015: η Μετάβαση:
Ο αγώνας δεν τελείωσε…

Η χρονιά που πέρασε ήταν γεμάτη με αλλαγές και μεταβάσεις για τους φυλακισμένους συντρόφους μας και για εμάς που έχουμε αφιερωθεί στον αγώνα εκτός των τειχών. Τώρα, σταθερά στις ωδίνες της άνοιξης, νιώθουμε υποχρεωμένοι να γιορτάσουμε αυτές τις μεταβάσεις και τις νίκες καθώς νέα ζωή και ενέργεια εκρήγνυνται παντού μπροστά και γύρω μας. Δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να σμίξουμε την γιορτή με τον αγώνα – αλλά τώρα είναι μια από αυτές τις στιγμές! Στις 8 Ιανουαρίου αυτού του έτους το ανατολικό τμήμα του δικαστηρίου της Καλιφόρνια απεφάνθη την αποφυλάκιση του Eric McDavid. Ο σύντροφος μας Marius (Marie Mason) δημοσίως ανακοίνωσε πως ξεκίνησε να αποκαλεί τον εαυτό του με το αρσενικό πρόσημο, ως άντρας, και ξεκινά να ψάχνει πόρους για την σωματική του μετάβαση. Πιστεύουμε πως και οι δύο αυτές μεταβάσεις αξίζουν να τις γιορτάσουμε και αποτελούν έναν λόγο για αγώνα. Σε αυτό το πνεύμα σας στέλνουμε τις σκέψεις μας για την 11^η Ιούνη του 2015.

Αρχικά, λίγα νέα για εμάς. Έχουμε νέα διεύθυνση e mail: june11th@riseup.net ! αν στείλατε κάτι στην προηγούμενη διεύθυνση, πιο πιθανόν είναι να μην το έχουμε λάβει. Θα μας άρεσε πολύ αν υπάρξουν πολλές μεταφράσεις αυτού του καλέσματος αλλά και άλλο υλικό αλληλεγγύης (πολλά ευχαριστώ στο ContraInfo και σε άλλους για την υποστήριξη με τις μεταφράσεις όλα αυτά τα χρόνια)! Στείλτε πληροφορίες για τα δρώμενα που θα κανονίσετε για την 11^η Ιούνη φέτος, αφίσες, μπροσούρες, και οποιαδήποτε ενημέρωση από κάποια δράση στο mail μας. Ανυπομονούμε να ακούσουμε από όλους εσάς και θα ανακοινώσουμε τις δράσεις όταν έρθουν στο mail μας. Κάθε χρόνο γίνονται δράσεις σε νέες πόλεις, και πιστεύουμε πως θα ωθήσετε τους φίλους και συντρόφους σας να συμμετέχουν αυτή την χρονιά.

Αυτή η μέρα είναι μια ετήσια μέρα αλληλεγγύης στους μακροχρόνια φυλακισμένους αναρχικούς, συμπεριλαμβανομένων των Marius Mason και Eric McDavid. Με το κάλεσμα για αυτή την μέρα, στοχεύουμε να εμβαθύνουμε την συνεχιζόμενη αλληλεγγύη στους συντρόφους που αντιμετωπίζουν μακροχρόνιες καταδίκες. Αυτοί, πιο συγκεκριμένα, έχουν το ρίσκο να ξεχαστούν μέσα σε ένα μοντέλο υποστήριξης των κρατουμένων βασισμένο απλά στην αντίδραση σε αιχμές της κρατικής καταστολής και σε άλλες επείγουσες καταστάσεις. Έχουμε αφιερωθεί στο να χτίσουμε ένα μοντέλο αλληλεγγύης που να είναι τόσο μακροχρόνιο όσο και ικανό να απαντά ευέλικτα σε νέες εξελίξεις. Είναι επίσης ζωτικής σημασίας να χτίσουμε νέους συνδέσμους αλληλεγγύης ανάμεσα στους κρατούμενους και στους αγώνες, παρά να υποπέσουμε σε στατικά δίκτυα προσωπικών συνδέσμων και επαφών.

Όντας αρχικά δομημένη ως μια ημέρα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους οικο-αναρχικούς, η 11^η Ιούνη παραμένει σταθερά ένα σχέδιο για την υπεράσπιση της οικολογίας και τον αγώνα ενάντια στην κοινωνία  που βασίζεται στην εκμετάλλευση και στον εγκλεισμό. Καθώς η εστία είναι η αλληλεγγύη στους Marius και Eric, δύο οικο-αναρχικούς κρατούμενους με καταδίκες σχεδόν 20 χρόνων, ο κόσμος έχει εκφράσει την αλληλεγγύη του με βραδιές για γράμματα προς αυτούς, οικονομικές ενισχύσεις, εκδηλώσεις αντιπληροφόρησης, διαδηλώσεις και επιθέσεις. Οποιαδήποτε πραγματική προσπάθεια για βοήθεια προς τους κρατούμενους δεν μπορεί να βασίζεται απλά στην παθητική αλληλεγγύη, αλλά πρέπει επίσης να περιλαμβάνει την αφοσίωση στην σύνδεση των αγώνων πριν και μετά την φυλάκισή τους. Πιο αναλυτικά για το πλαίσιο και την στρατηγική της 11^ης Ιούνης μπορείτε να δείτε εδώ: http://june11org/about/

Πέρυσι, καθώς οργανώναμε δράσεις για την 11^η Ιούνη, παροτρύναμε την σκέψη για την σχέση ανάμεσα στους οικολογικούς αγώνες και τους αναρχικούς αγώνες ενάντια στις φυλακές. Είναι ξεκάθαρο για μας πως ο κόσμος που απαιτεί φυλακές, απαιτεί επίσης την καταστροφή του περιβάλλοντος – ως αναρχικοί, τα εχθρευόμαστε και τα δύο. Νιώθουμε ενθάρρυνση από τα αναπτυσσόμενα κινήματα ενάντια στα tar sands (άμμοι πίσσας), στους αγωγούς φυσικού αερίου (LNG), στο fracking (διαδικασία για την συλλογή του πετρελαίου) και στις μυριάδες άλλα καταστροφικά σχέδια προς την οικολογία. Η κλιμάκωση των οικολογικών αγώνων σε όλο τον κόσμο είναι ταυτόχρονα αναγκαία και ενδιαφέρουσα. Τόσο ο Marius όσο και ο Eric παραμένουν αφοσιωμένοι σε αυτούς τους αγώνες, όπως και εμείς μένουμε αφοσιωμένοι σε αυτούς, σε όλους τους φυλακισμένους οικο-αναρχικούς, και στους αγώνες που αυτοί – και όλοι εμείς – είναι αφιερωμένοι. Αλλά αυτόν τον χρόνο μας δόθηκε λόγος για γιορτή – και θα θέλαμε να δώσουμε έμφαση σε αυτό καθώς προχωράμε.

Αυτή την χρονιά ο Marius μοιράστηκε δημοσίως το νέο του όνομα και την χρήση των αρσενικών αντωνυμιών που αντανακλούν καλύτερα στην αρσενική ιδιότητα του φύλου του. Για να παραθέσουμε την δικηγόρο του, την Moira Meltzer-Cohen, που ασχολείται με τις νομικές πτυχές της μετάβασής του, ο Marius είναι κάποιος “του οποίου το θάρρος και η ακεραιότητα έχουν γίνει πιο εμφανή εξαιτίας του γεγονότος πως η ίδια του η ελευθερία και αυτονομία έχουν περιοριστεί σοβαρά.” Στο πρόσωπο ενός κόσμου που συστηματικά υποτάσσει τους τρανς ανθρώπους στη βία, την αποξένωση και κατάχρηση, ελπίζουμε πως όλοι/ες θα δείξουν την αλληλεγγύη τους στην απελευθέρωση των τρανς, με την αλληλεγγύη τους στον Marius και τους πολλούς φυλακισμένους τρανς. Αυτός ο αγώνας πρέπει να απλωθεί πέρα από την απλή οικονομική ενίσχυση. Οι τρανς κρατούμενοι αγωνίζονται όχι μόνο για τις υλικές αναγκαιότητες της ύπαρξης τους, αλλά επίσης αγωνίζονται ενάντια στα συστήματα της κυριαρχίας που δεν θα σταματήσουν πουθενά για να τους εμποδίσουν να είναι απλά αυτό που θέλουν να είναι. Η αλληλεγγύη μας πρέπει να είναι τόσο δημιουργική και ποικίλη όσο σκληρές και καταπιεστικές είναι οι τακτικές του κράτους.

Στις 8 Ιανουαρίου αυτού του έτους, ο Eric McDavid αποφυλακίστηκε έπειτα από εννιά χρόνια φυλακισμένος. Ο Eric επέστρεψε σπίτι του στους φίλους και στην οικογένεια του αφού το ομοσπονδιακό δικαστήριο δέχθηκε την αίτηση του για έφεση της ποινής, αναφέροντας πως το FBI κατακράτησε αποδεικτικά στοιχεία κατά την διάρκεια της δίκης της υπόθεσής του. Εξαιτίας αυτού, ο Eric ήταν σε θέση να δηλώσει ένοχος για μικρότερη ποινή, η οποία ήταν μέχρι και πέντε χρόνια κάθειρξη – τέσσερα χρόνια λιγότερο από τα χρόνια που ήταν κρατούμενος σε ομοσπονδιακή φυλακή. Η εκπληκτική αποφασιστικότητα του Eric και η δέουσα υποστήριξη από την οικογένεια του, τους φίλους και συντρόφους του, όχι μόνο βοήθησαν για την ψυχολογική και φυσική του υγεία όσο ήταν πίσω από τα κάγκελα, αλλά και για την αποφυλάκισή του. Η αποφυλάκισή του μετά από εννιά χρόνια είναι μια τεράστια αλλαγή. Ο Eric τώρα είναι αντιμέτωπος με το να χτίσει μια καινούργια ζωή μετά από σχεδόν δέκα χρόνια σε εγκλεισμό. Αυτή είναι μια νέα φάση αγώνα για αυτόν, και δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε την αλληλεγγύη προς αυτόν ακόμα και μετά την αποφυλάκιση του.

Αντιμετωπίζουμε νέα ζητήματα σχετικά με το πως να βοηθήσουμε τον Eric κατά την μετάβασή του από το έντονα ελεγχόμενο περιβάλλον της φυλακής σε μια ζωή στην ανοιχτή φυλακή (τις συνθήκες της αναστολής του Eric που συμπίπτουν με αυτές της κοινωνίας ελέγχου στην οποία ζούμε). Παρόλο που δε ζει πια σε ένα κελί από τσιμέντο και συρματόπλεγμα, ο Eric ακόμη αντιμετωπίζει τον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους. Οι κινήσεις του είναι περιορισμένες, οι επικοινωνίες του παρακολουθούνται και περνάει το χρόνο του σε δραστηριότητες που δεν είναι πάντα της επιλογής του. Όλα αυτά περιορίζουν τις σχέσεις του με τις κοινότητες από τις οποίες απουσιάζει τόσο καιρό, κοινότητες που τον ενδιαφέρουν και θέλει να είναι μέρος τους. Πρέπει τώρα να βρούμε τον τρόπο να ελαχιστοποιήσουμε την επίδραση αυτών των περιορισμών και να κάνουμε τη μετάβαση όσο το δυνατό πιο ομαλή και θερμή. Είμαστε ενθουσιασμένοι που αντιμετωπίζουμε αυτήν την πρόκληση 9 χρόνια νωρίτερα απ’ ότι περιμέναμε.

Το πλαίσιο των δράσεων της φετινής 11^ης Ιούνη θα συνεχίσει να περιλαμβάνει τον Eric βοηθώντας τον υλικά και συναισθηματικά κατά τη μετάβασή του, και διατηρώντας ανοιχτό τον πολιτικό διάλογο σχετικά με τη στοχοποίηση του. Η υπόθεση του Eric παραμένει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της κρατικής στοχοποίησης και παγίδευσης αναρχικών σε αυτή τη χώρα. Όμως πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι η υπόθεσή του δεν είναι με κανέναν τρόπο μοναδική. Οι μουσουλμανικές κοινότητες έχουν υποστεί σε μεγάλο βαθμό τέτοιου είδους επιθέσεις από το FBI. Πρέπει πάντα να βρίσκουμε τρόπους να δουλεύουμε με αλληλεγγύη. Η υποστήριξη πρώην κρατουμένων μετά την αποφυλάκιση είναι ουσιαστικό κομμάτι του αγώνα μας, και προφανώς είμαστε κατενθουσιασμένοι που ο Eric μπορεί να βρίσκεται και πάλι ανάμεσα σε φίλους και τη Γη σύμφωνα με τις επιθυμίες του, και κάθε βήμα του επιβεβαιώνει την θέλησή μας για την καταστροφή όλων των φυλακών.

Οι πρακτικές της συνεχούς αλληλεγγύης δεν πρέπει να αποτελούν απλά ένα καθησυχαστικό πολιτιστικό έθιμο: οι πράξεις μας έχουν δυνατότητα να προκαλέσουν πραγματικές υλικές συνέπειες –τόσο θετικές όσο και αρνητικές- για τους φυλακισμένους συντρόφους μας. Καθώς εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους φυλακισμένους συντρόφους μας και τους αγαπημένους τους, ο στόχος μας πάει πιο πέρα από την απλή υποστήριξή τους: στοχεύουμε στη δημιουργία κοινωνικής δυναμικής ενάντια σε ένα ολόκληρο σύστημα εξημέρωσης και οικολογικής καταστροφής. Αυτές οι συνδέσεις νοηματοδοτούν όλες τις κινήσεις αλληλεγγύης, καθιστώντας τες σημαντικά εργαλεία για αυτούς εντός των τειχών, αυξάνοντας όμως παράλληλα και τους κινδύνους όταν οι κινήσεις αυτές δεν είναι καλά υπολογισμένες και είναι ανακριβείς. Όπως πάντα, χρειάζεται πολλή προσοχή και αιχμηρή ανάλυση στην κατάστρωση σχεδίων.

Αυτή η σκέψη αφορά όλο το φάσμα των δράσεων στήριξης, ακόμη και της οικονομικής ενίσχυσης. Ελπίζουμε ότι οι δράσεις οικονομικής ενίσχυσης δημιουργούν επίσης χώρους για διάλογο και αγώνα. Μια κοινή ανησυχία των συντρόφων που αντιμετωπίζουν μακροχρόνιες ποινές είναι το αν θα υπάρχουν ακόμη ανατρεπτικές δράσεις και συζητήσεις όταν θα βγουν από τη φυλακή. Είναι στο χέρι μας να κάνουμε βέβαιο ότι θα υπάρχουν, και ότι αυτές οι δράσεις και συζητήσεις θα είναι ισχυρότερες, πιο πλούσιες και πιο ουσιαστικές. Τα γράμματα που αποστέλλονται στους κρατούμενους είναι που τους κρατούν σε επαφή με αυτή τη διαδικασία.

Ένα συγκεκριμένο στοιχείο αυτής της διαδικασίας είναι η ανάπτυξη της δυνατότητάς μας για συνεχή υποστήριξη κρατουμένων. Τη χρονιά που πέρασε υπήρξαν νίκες και ήττες καθώς αναρχικοί και άλλοι ανυπότακτοι κρατούμενοι αγωνίστηκαν ενάντια στις συνθήκες κράτησης, με μέσα που περιελάμβαναν απεργίες πείνας και εργασίας. Η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού και η επαναστατική αλληλεγγύη που τη συνόδεψε μας θύμισε την ανατρεπτική δυνατότητα των αγώνων που οργανώνονται παράλληλα μέσα και έξω από τα τείχη της φυλακής. Όμως καθώς αναρχικοί κρατούμενοι, όπως ο Sean Swain στο Οχάιο ή ο Michael Kimble στην Αλαμπάμα διεξάγουν όλο και περισσότερο αντίστοιχους αγώνες στη Βόρεια Αμερική, το κίνημα συχνά δείχνει την έλλειψη συνδέσεων και δύναμης που χρειάζεται για να προσφέρει ουσιαστική αλληλεγγύη. Αυτή δεν είναι μια κριτική προς τις αφοσιωμένες ομάδες υποστήριξης που συνεργάζονται με αυτούς τους επαναστάτες κρατούμενους, αλλά απευθύνεται στους υπόλοιπους από εμάς, και δείχνει τη σημασία της γενίκευσης των ενεργών μορφών αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους.

Μία σημαντική πλευρά του μακροπρόθεσμου σκοπού της αλληλεγγύης στους κρατούμενους είναι η διατήρηση των παλιών συνδέσεων και η παράλληλη δημιουργία νέων συνδέσεων με άλλους αγωνιζόμενους κρατούμενους. Οι πρόσφατα αποφυλακισμένοι σύντροφοι Amelie και Fallon εξέφρασαν καλά αυτήν την ιδέα στην ανοιχτή επιστολή τους το Φεβρουάριο http://en.contrainfo.espiv.net/2015/02/17/mexican-prisons-open-letter-of… H γενίκευση της αλληλεγγύης σημαίνει να ξεφύγουμε από τον περιορισμό του «ακτιβιστικού χώρου» για να αφήσουμε να δημιουργηθούν απρόσμενες νέες σχέσεις. Μέρος της πρότασής μας για φέτος είναι η δημιουργία ισχυρότερων σχέσεων αλληλεγγύης με τρανς αγωνιζόμενους κρατούμενους, τόσο από την πλευρά της άμεσης προσωπικής και πολιτικής υποστήριξης, όσο και με την προοπτική της στήριξης σε μελλοντικούς αγώνες για ασφάλεια, ορμόνες ή άλλους ιατρικούς πόρους και αξιοπρέπεια. http://supportmariusmason.org/2014/07/07/free-marius-jacob-mason/  Μας ενέπνευσε η Chelsea Manning, που κέρδισε πρόσβαση σε ορμόνες παρά τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζει, υποδεικνύοντας την πιθανότητα νίκης μελλοντικών αγώνων και για άλλους τρανς κρατούμενους.

Συνεχίζουμε να προσαρμοζόμαστε στο σκηνικό που αλλάζει από τις νίκες των φυλακισμένων συντρόφων μας –όπως την αποφυλάκιση του Eric, τη μετάβαση του Marius, την κατάκτηση «μιας ανάσας ελευθερίας» του Νίκου Ρωμανού, και πιο πρόσφατα την υπέροχη επιστροφή των Amelie, Carlow και Fallon- αλλά και τους συνεχείς μετασχηματισμούς του κατασταλτικού μηχανισμού. Αυτές οι μεταβάσεις σηματοδοτούν την επέκταση των αγώνων μας και σε καμία περίπτωση την παύση τους.

«Ο αγώνας δεν τελειώνει, παίρνει νέες μορφές. Γιατί οποιοδήποτε και να είναι το πρόσωπο ή το όνομα, είναι πάντα πόλεμος».

Ευχαριστούμε για την αλληλεγγύη που δείχνετε, στις 11 Ιούνη ή οποιαδήποτε μέρα. Σημαίνει τα πάντα.

Κείμενο-κάλεσμα για την 11^η Ιούνη – ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης – από την αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Το κράτος είναι ένας θεσμός που τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από πολλούς μηχανισμούς, ένας από τους οποίους είναι ο καπιταλισμός. Δομικό στοιχείο του καπιταλισμού είναι η εκμετάλλευση των πάντων με σκοπό το κέρδος και τη συσσώρευση, αναγκαία για την ανάπτυξη. Είναι ένα στυγνό οικονομικό σύστημα στο οποίο η φύση και κάθε μορφή ζωής αξίζει όσο και το κέρδος που μπορεί να αποφέρει. Κράτος και καπιταλισμός επιβάλλονται βίαια και εξουσιαστικά στερώντας από τα ανθρώπινα και μη ζώα την ελευθερία και πολλές φορές την ίδια τη ζωή. Τα ζώα χρησιμοποιούνται για πειράματα από βιομηχανίες φαρμάκων και καλλυντικών, ως θέαμα από τσίρκο και ζωολογικούς κήπους, ενώ επιπλέον εξολοθρεύονται μαζικά μέσα σε σφαγεία για να καταλήξουν στο πιάτο μας ή για να ντύσουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Φυσικά, η καταστροφική μανία του ανθρώπου δε θα μπορούσε να σταματήσει στην εκμετάλλευση των ζώων αλλά επεκτείνεται και εις βάρος της γης. Η φύση λεηλατείται καθώς αντιμετωπίζεται ως πηγή φυσικών και οικονομικών πόρων. Αποψιλώσεις μεγάλων δασικών περιοχών, εξορύξεις πολύτιμων μετάλλων, λίθων και πετρελαίου, μόλυνση γης, υδάτων και αέρα είναι μόνο κάποιες απ’τις περιπτώσεις επέμβασης του ανθρώπου πάνω στη γη. Τελευταία παρατηρούμε όλο και περισσότερο την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών όπως οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι οποίες παρά τις καταστροφικές επιπτώσεις τους στο φυσικό κόσμο δικαιολογούνται στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης.

Μπροστά σε αυτήν την επέλαση του ανθρώπου που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του κάποιοι επέλεξαν να μην ακολουθήσουν το δρόμο της υποταγής και της απάθειας αλλά να αντισταθούν και να δράσουν μέσω του αναρχικού αγώνα για την ολική απελευθέρωση γης και ζώων (ανθρώπινων και μη). Το υπάρχον πολιτικό σύστημα μπροστά σ’αυτήν την απειλή απαντά με καταστολή και φυλάκιση. Αυτή τη στιγμή πολλοί αγωνιστές βρίσκονται φυλακισμένοι για υποθέσεις απελευθέρωσης γης και ζώων, ανάμεσα στους οποίους είναι και οι: Marco Camenisch, Adriano Antonacci, Gianluca Iacovacci, Marius Mason, Rebecca Rubin, Adrian Magdaleno Gonzales, Natalia Collado, Karl Haggroth, Ebba Olausson, Richard Klinsmeister.

11 Ιούνη
Η 11^η Ιούνη καθιερώθηκε αρχικά ως μέρα αλληλεγγύης στον Jeff Luers, καθώς στις 11/6/2001 του ανακοινώθηκε η 22ετής ποινή του για τον εμπρησμό οχημάτων στο Όρεγκον ως διαμαρτυρία ενάντια στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η μέρα αυτή κρατήθηκε και μετά την αποφυλάκισή του ως διεθνής ημέρα αλληλεγγύης σε κατηγορούμενους για υποθέσεις οικοτρομοκρατίας και αναρχικούς με μακροχρόνιες ποινές. Αρχικά οι δράσεις αλληλεγγύης εστιάζονταν στους Eric McDavid και Marius Mason, οι οποίοι συνελήφθησαν στα πλαίσια του Green Scare (όνομα που δόθηκε από τους ίδους τους διωκόμενους και το κίνημα αλληλεγγύης στην κατασταλτική επιχείρηση του FBI ‘Operation Backfire’ με σαφή αναφορά στο Red Scare, περίοδο δίωξης κομμουνιστών και αναρχικών στις ΗΠΑ).

Συγκεκριμένα, ο Marius, μέλος του ELF, είναι ένας περιβαλλοντικός ακτιβιστής ο οποίος το 2009 καταδικάστηκε σε 22 χρόνια φυλάκισης αφού ανέλαβε την ευθύνη 14 κατηγορίες (13 για ELF και μία για ALF) για εμπρησμούς και υλικές ζημιές σε ακίνητα ύψους 4 εκατομ. δολαρίων, σε καμία από τις οποίες δεν υπήρξε τραυματίας. Ο Marius διώχθηκε για μια επίθεση που έγινε το 1999 σε ένα κτίριο του Michigan State University, η οποία προκάλεσε ζημιές πάνω από 1 εκατομ. δολάρια και πραγματοποιήθηκε ως ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της έρευνας των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών. Επιπλέον, από επιθέσεις σε κτίρια υπό κατασκευή και σε σκάφη που κατείχε ένας παραγωγός γάλακτος προκλήθηκαν ζημιές 3 εκατομ. δολαρίων. Η ποινή που του επιβλήθηκε είναι η μεγαλύτερη που έχει δοθεί σε υποθέσεις εγκλημάτων κατά ιδιοκτησίας και αποτελεί μορφή πολιτικής δίωξης ως μέρος του Green Scare. Ο Marius ήταν γνωστός ως Marie αλλά έχει πάψει να χρησιμοποιεί το όνομα αυτό και επιθυμεί να αναφέρεται με αντωνυμίες αρσενικού γένους. Η μετάβαση αυτή είναι αναμφίβολα μια επιπλέον πρόκληση μέσα στο πλαίσιο του συστήματος εγκλεισμού.

Ο Eric McDavid καταδικάστηκε για συνωμοσία για την καταστροφή κρατικών και εταιρικών ακινήτων με τη χρήση φωτιάς ή εκρηκτικών, χωρίς να έχει πραγματοποιήσει κάποια δράση αλλά για «έγκλημα σκέψης». Συνελήφθη το 2006 και το Μάιο του 2008 καταδικάστηκε σε σχεδόν 20 χρόνια φυλάκισης ως τρομοκράτης. Ύστερα από 9 χρόνια στη φυλακή μετά από έφεση έγινε γνωστό ότι το FBI είχε αποκρύψει ενδεχομένως απαλλακτικά στοιχεία από την υπεράσπιση. Αφού δήλωσε ένοχος για την κατηγορία της συνωμοσίας η οποία επέφερε ποινή έως 5 χρόνια, στις 15 Ιανουαρίου 2015 αποφυλακίστηκε με αυστηρούς περιοριστικούς όρους.

Στα πλαίσια της 11^η Ιούνη γίνονται σε όλο τον κόσμο δράσεις αλληλεγγύης, από ενημερωτικές παρεμβάσεις μέχρι πορείες και επιθετικές ενέργειες. Η αλληλεγγύη για μας είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του καθημερινού μας αγώνα ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει και δεν περιορίζεται από εθνικά σύνορα. Μόνο με τη συσπείρωση και τη συλλογική οργάνωση μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση κατά του κεφαλαίου και της εξουσίας μέχρι την καταστροφή κράτους και κυρίαρχου πολιτισμού. Παίρνοντας σαφή και ξεκάθαρη θέση σαν αναρχικοί σε αυτόν τον πόλεμο, οφείλουμε να μην ξεχνάμε τους φυλακισμένους αγωνιστές και να μη σταματάμε να τους στηρίζουμε ηθικά και υλικά.

Υ.Γ.: Στις 23 Απριλίου ξεκίνησε η δίκη των αναρχικών Billy, Costa και Sylvia που κατηγορούνται για απόπειρα επίθεσης με γκαζάκια και εκρηκτικά στο Κέντρο Νανοτεχνολογίας Bining και Rohrer, ιδιοκτησίας της IBM, στην Ζυρίχη της Ελβετίας. Η δίκη πήρε αναβολή για τις 11 Ιούνη. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Οργάνωση και αντίσταση με δεδομένη την αλληλεγγύη μας σε κάθε ανθρώπινο και μη ζώο που βιώνει τον εγκλεισμό. Θα βρισκόμαστε πάντα στο πλευρό τους γιατί εκεί είναι η θέση μας.

Καλούμε όλες/ους τις/τους αναρχικές/ούς σε δράση, ενόψει της διεθνούς ημέρας αλληλεγγύης

Λευτεριά σε ζώα ανθρώπινα και μη
μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή

Αναρχική Συλλογικότητα
Μαύρο/Πράσινο

Πηγή: Contra Info

Δισεκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα πάνω στη Γη είναι αιχμάλωτα της παραγωγικής διαδικασίας, όχι ως εργάτες που χαίρουν «δικαιωμάτων», αλλά ως σκλάβοι προς εκτροφή. Τα σώματά τους ή μέρη των σωμάτων τους μετατρέπονται σε εμπορεύματα που καταναλώνονται στις μαζικές κοινωνίες.

Η εργασία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εξουσιαστικής συνθήκης μέσα στην οποία ζούμε. Η εργασία είτε γίνεται με τους καλύτερους όρους για τους εργάτες είτε με τους χειρότερους έχει ως αντικείμενο εκμετάλλευσής της το σύνολο του φυσικού κόσμου, τον οποίο και καταστρέφει. Όμως τα έμβια όντα και συνολικά ο φυσικός κόσμος δεν αποτελούν αντικείμενα, είναι η κυριαρχία που τα ορίζει ως τέτοια. Γι’ αυτό από αναρχική οπτική προτάσσουμε την καταστροφή της παραγωγικής διαδικασίας, επειδή πολύ απλά δεν θέλουμε να υπάρχει ούτε μισθωτή εργασία, ούτε κανενός είδους σκλαβιά και συστηματοποιημένη καταστροφή του φυσικού κόσμου.

Η πρωτομαγιά καθιερώθηκε σχεδόν παντού όχι σαν μια μέρα αντίστασης στην κυριαρχία αλλά σαν δοξασία της παραγωγής και της εργασίας. Αυτό πρέπει να αλλάξει επειδή η παραγωγή είναι το πρόβλημα, η βιομηχανία είναι το πρόβλημα, τα κράτη είναι το πρόβλημα, η μαζική κοινωνία είναι το πρόβλημα.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, πραγματοποιήθηκε την 1η Μάη 2015 στην πλατεία Συντάγματος (οδός Ερμού) συγκέντρωση ενάντια στη βιομηχανία κρέατος και γούνας. Κατά τη διάρκεια της δίωρης δράσης (12-2), βρέθηκαν στο σημείο περίπου 50 άτομα, μοιράστηκαν κείμενα, αναρτήθηκαν 3 πανό, φωνάχτηκαν συνθήματα, ενώ προς το τέλος αποκλείστηκε συμβολικά για μερικά λεπτά η είσοδος των McDonald’s.

Ανάμεσα σε άλλα, ακούστηκαν και τα παρακάτω συνθήματα: Λευτεριά σ’ όσους είναι στα κελιά, λευτεριά σ’ όσους είναι στα κλουβιά // Στις μηχανές μπουρλότο, στις φάμπρικες φωτιά, για μια ζωή αδάμαστη και για τη λευτεριά // Λευτεριά σε ζώα, ανθρώπινα και μη, μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή // Όλες οι αξίες του πολιτισμού, είναι εργοστάσια μαζικού εγκλεισμού // Από την Ελλάδα ως το Μεξικό, θάνατο στο σύστημα το τεχνολογικό // Εμπρός νεολουδίτες, εμπρός καταστροφείς, για την απελευθέρωση ολάκερης της Γης.

Το ερχόμενο Σάββατο 9 Μάη, στις 12:00 στο Σύνταγμα, καλείται πορεία για το ίδιο ζήτημα από τις Συναντήσεις αναρχικών ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού και στην καταστροφή της βιόσφαιρας από την κυριαρχία.

Σάββατο 02/05, στην κατάληψη Terra Incognita, από τις 14.00 ως τις 17.00 Vegan χορτοφαγική κουζίνα.

Ανυποχώρητος αγώνας για την ολική απελευθέρωση και την αναρχία!

Αναρχική Συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Πηγή: Κρακατόα

Περί της πολιτικής διάστασης της χορτοφαγίας

Διανύουμε μια εποχή, που κράτος και κεφάλαιο έχουν επιβάλει την αντίληψη και την πρακτική ότι ο μόνος τρόπος να καλυφθεί ένα πλήθος αναγκών, βασικές αλλά και επίπλαστες, είναι μέσω της βάναυσης εξόντωσης του φυσικού κόσμου. Ο καπιταλισμός, άμεσα συνδεδεμένος με φαινόμενα όπως η αστικοποίηση, ρυθμίζει το σύγχρονο πολύπλοκο εξουσιαστικό πλέγμα. Στην κατεύθυνση της ενίσχυσης αυτού, η κυριαρχία θεμελιώνει τον ανθρωποκεντρισμό, λογική που συνεπαγωγικά προτάσσει την ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους έναντι του υπόλοιπου φυσικού κόσμου. Εδραιώνοντας παράλληλα σε όλα τα πεδία έννοιες και πρακτικές όπως η ιδιοκτησία ή ο εγκλεισμός νομιμοποιείται κατ’ επέκταση ηθικά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο ο βασανισμός, η φυλάκιση και η δολοφονία με σκοπό την εκμετάλλευση και των υπόλοιπων ζώων.

Ο καπιταλισμός ως κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό σύστημα συγκροτείται στην βάση των ταξικών αντιθέσεων. Η άρχουσα τάξη κατασκευάζει και χρησιμοποιεί διάφορα εργαλεία επιρροής και επιβολής. Στο πλαίσιο αυτό αξιοποιεί σκοταδισμούς, θρησκείες, παραδόσεις, ώστε να διαμορφώσει και να μπολιάσει στις συνειδήσεις του κοινωνικού συνόλου την κυρίαρχη ιδεολογία. Κάπως έτσι, στον ελλαδικό μικρόκοσμο και σε άλλους τόπους του δυτικού κόσμου η κρεοφαγία, συνδεδεμένη με μια τεράστια βιομηχανία παραγωγής θανάτου και μαζικής κατανάλωσης πτωμάτων, είναι βαθιά ριζωμένη ως πρακτική «επιβίωσης», ως «φυσική διαδικασία» (μιας και «πολλά είδη ζώων τρώνε άλλα ζώα») ή ως τμήμα εθίμων και ηθών με θρησκευτικές απαρχές (π.χ. πάσχα, τσικνοπέμπτη). Ταυτόχρονα, οι εκμεταλλευόμενοι αναπαράγουν και ενδυναμώνουν τέτοιες παθογένειες, παραβλέποντας την ουσία τους και παραμένουν έτσι εγκλωβισμένοι σε μικροσυμφέροντα και μικροαπολαύσεις όπως η γευστική ευχαρίστηση και η τάση τους να μη διαφοροποιηθούν από το επιβεβλημένο σύνολο (θρησκευτικό, κοινωνικό), αντί να αρνηθούν κάθε εξουσία και κάθε εξουσιομανία και να κινηθούν προς την κατεύθυνση της ολικής απελευθέρωσης.

Η διατροφή, ως βιολογική ανάγκη αποτελεί βασικό πεδίο για την κυριαρχία ώστε να ελέγξει, να επιβληθεί και να επεκτείνει το εύρος εξουσίας της. Και αυτό συμβαίνει, τόσο παράγοντας ανισότητες μέσω της πείνας και της κατασκευής του τρίτου κόσμου, όσο και μέσα από την αναπαραγωγή της αντίληψης και πρακτικής της κρεοφαγίας. Όπως για μας η αυτοδιάθεση του ανθρώπου και των υπόλοιπων ζώων είναι προϋπόθεση για μια ελεύθερη κοινωνία, έτσι βλέπουμε κι ότι δεν μπορούν να αποτελούν μηχανές παραγωγής προϊόντων ή αντικείμενα κάλυψης αναγκών. Οι βασανισμοί, οι φυλακίσεις, οι μαζικές και ατομικές δολοφονίες για να καταλήξουν τα ζώα στο στομάχι κάποιου, καθόλου μη εξουσιαστικές δεν φαντάζουν. Αντιθέτως.

Η σύνδεση της κρεοφαγίας με την επιβολή είναι άμεση, ιστορικά αλλά και στο σήμερα, τόσο σε πρακτικό όσο και σε συμβολικό επίπεδο. Το κρέας ιστορικά αποτελεί σύμβολο της εξουσίας και με το να το καταναλώνει το άτομο συμβάλλει στην αναπαραγωγή μίας ακόμη εξουσιαστικής συνθήκης. Αποτελούσε ανέκαθεν, όπως και τα γαλακτοκομικά προϊόντα, είδος πολυτελείας και η «κατανάλωσή» του ήταν εφικτή μόνο για τους πλούσιους και τους ισχυρούς, μετατρέποντας έτσι τη διατροφή συνολικά σε ακόμη ένα πεδίο ταξικής διαφοροποίησης. Δεδομένης της πατριαρχικής κοινωνικής οργάνωσης, το αρσενικό φύλο είναι ταυτισμένο με την ισχύ και την επιβολή. Ακριβώς ταυτόσημη με αυτές είναι και η κρεοφαγία, όπως έχει αναλυθεί και προηγούμενα. Η τομή των δύο αυτών αδιαμφισβήτητων συνθηκών, μπορεί εύκολα να εντοπιστεί, μέσα από ενδεικτικά παραδείγματα, τόσο στην εικόνα που επικρατεί για το προϊστορικό παρελθόν, όπου ο άντρας ως εγγυητής της οικογενειακής ομαλότητας και υπεύθυνος κάλυψης των αναγκών έβγαινε για κυνήγι, όσο και στο σήμερα, που το κυνήγι αποτελεί «αντρικό σπορ» και ο άντρας της οικογένειας είναι εκείνος που αναλαμβάνει το τελετουργικό ψήσιμο. Στα ίδια πλαίσια, γίνεται και από σεξιστικής πλευράς, η προβολή του γυναικείου σώματος ως σάρκα, προοριζόμενη προς κατανάλωση.

Με άλλα λόγια, ο πολιτισμός είναι έτσι δομημένος που η ερμηνεία της επιθυμίας του ανθρώπου στην κατανάλωση κρέατος δηλώνει απτά την ικανότητα επιβολής του στα υπόλοιπα ζώα, και κατ’ επέκταση στο φυσικό κόσμο.
Μέσω της κατανόησης του αξιακού συστήματος που επικρατεί μπορούν να ερμηνευτούν οι κοινωνικές προεκτάσεις της κατανάλωσης πτωμάτων, γιατί είναι γνωστό ότι αναπτύσσονται και διαχέονται επιχειρήματα από την κυριαρχία και αφομοιώνονται, στη συνέχεια, από την κοινωνία προκειμένου να δικαιολογηθούν συνήθειες, ήθη, έθιμα και παραδόσεις ως κανονικά, ελαχιστοποιώντας, έτσι, την όποια αμφισβήτηση προς αυτά. Οποιοδήποτε επιχείρημα, λοιπόν, περί φυσικότητας της κρεοφαγίας φανερώνει ότι η επιβολή και η εξουσία είναι βαθιά μπολιασμένες στις συνειδήσεις. Γιατί όπως μας φαίνεται σαθρό το επιχείρημα ότι ο άντρας- αρχηγός είναι «φυσικό» να εξουσιάζει τη γυναίκα- υποτελή σε μια πατριαρχική κοινωνία, έτσι και το να δολοφονούνται ζώα, ώστε να φαγωθούν, με πρόσχημα ότι κάτι τέτοιο είναι φυσικό, είναι εξίσου σαθρό. Άλλωστε, στη βάση της φυσικότητας διατυπώνονται νοσηρότητες όπως ο κοινωνικός δαρβινισμός και ο ρατσισμός απέναντι στους αδύναμους και όσους αποκλίνουν από τα επιβεβλημένα κοινωνικά πρότυπα.

Από την άλλη, η χορτοφαγία στο σήμερα μπορεί να αποτελέσει μια ηθική και πολιτική επιλογή μέσα στην ευρύτερη εξουσιαστική συνθήκη που βιώνουμε κι όχι μια διατροφική επιλογή ή μια φιλευσπλαχνία απέναντι στα ζώα. Ως ατομική επιλογή βρίσκεται στην κατεύθυνση της κατάργησης της εκμετάλλευσης των ζώων και της συνειδητοποίησης της μη ανωτερότητας του ανθρώπου έναντι των άλλων ειδών, ενώ παράλληλα βρίσκεται απέναντι στην εμπορευματική και ιδιοκτησιακή υπόσταση που έχει προσδώσει ο άνθρωπος στα άλλα ζώα. Μια μόνο διατροφική προσέγγισή της θα ήταν μερική και ασύνδετη με τα συνολικά μας προτάγματα.
Αναγνωρίζοντας την εκμετάλλευση ως βάση του καπιταλισμού και πως κάθε παραγόμενο προϊόν είναι αποτέλεσμα αυτής, τασσόμαστε ξεκάθαρα ενάντιά της. Από την παιδική εργασία, τις γαλακτοβιομηχανίες μέχρι τις εξορύξεις είναι φανερό, πως τίποτα δεν μένει έξω από τη σφαίρα της καπιταλιστικής υποδούλωσης. Για το λόγο αυτό, το μποϋκοτάζ προϊόντων και υποπροϊόντων που παράγονται από έγκλειστα και βασανισμένα ζώα θα μπορούσε να συμβάλλει στον αγώνα ενάντια στη βιομηχανία παραγωγής πτωμάτων. Κι όταν ο αγώνας αυτός διακατέχεται από συνολικά ρηξιακά χαρακτηριστικά και θεώρηση, ενδυναμώνει την προώθηση ενός συνολικού απελευθερωτικού προτάγματος. Γιατί στόχος μας είναι η καταστροφή κάθε μορφής εκμετάλλευσης είτε είναι στη φύση, είτε στον άνθρωπο, είτε στα υπόλοιπα ζώα.

Βέβαια η μη σύνδεση της χορτοφαγίας με συνολικότερα ζητήματα, συνακόλουθα οδηγεί στην αφομοίωσή της από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Η κάλυψη των αναγκών που προκύπτουν από την τάση ενός «εναλλακτικού» τρόπου ζωής και διατροφής (βιγκανισμός- χορτοφαγία) πραγματοποιείται μέσα από την ανάπτυξη του πράσινου καπιταλισμού. Μια νέα βιομηχανία παραγωγής χορτοφαγικών και βιολογικών προϊόντων στήνεται για να διαχειριστεί τον νέου τύπου καταναλωτή αποσκοπώντας στην υπερκερδοφορία. Πουλώντας οικολογική συνείδηση, δεν έχουν σαν στόχο την προστασία των ζώων ή της φύσης, παρά μόνο το κέρδος, εκμεταλλευόμενοι και την παραμικρή θέληση των ανθρώπων σε έναν άλλο τρόπο ζωής.

Από την αποδόμηση της μισθωτής σκλαβιάς, στις κοινότητες της αυτοδιαχείρισης

Η εξουσία, η οποία πηγάζει από την ιεραρχία (που με τη σειρά της εκδηλώνεται μέσω της επικυριαρχίας του ανθρώπου σε άνθρωπο, μη ανθρώπινα ζώα και φυσικό περιβάλλον) οδήγησε στη σταδιακή αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος αλληλεπιδρούσε με τον φυσικό κόσμο, ώστε να καταλήξει σε μια σχέση επιβολής και εκμετάλλευσης με όρους λεηλασίας. Η σχέση εκμετάλλευσης σε συνδυασμό με τη μόνιμη εγκατάσταση σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο (πρώτες αγροτικές κοινωνίες) γέννησε την ατομική ιδιοκτησία. Για να διαφυλαχθεί η ιεραρχία και κατ’ επέκταση η ιδιοκτησία είναι απαραίτητη προϋπόθεση η δουλειά/δουλεία του κατώτερου της πυραμίδας για το συμφέρον του ανώτερου. Μια γνώριμη συνθήκη καθώς αποτελεί τη θεμελιώδη αρχή της εργασίας μέσα στον καπιταλισμό.

Εντός αυτού, η κατανάλωση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εκμετάλλευση και πολλές φορές με τη δολοφονία όλων όσων προσφέρουν τις «πρώτες ύλες» ή την ενέργεια για την παραγωγή των προϊόντων. Η διατροφή αποτελεί ένα πεδίο εν γένει ταυτισμένο με την κατανάλωση και πραγματοποιείται μέσα από ένα πλήθος επιλογών εντός του βιομηχανικού πολιτισμού, με μία από αυτές να είναι η κατανάλωση δολοφονημένων ζώων. Ένας από τους κύριους παράγοντες που καθορίζει αυτές τις επιλογές είναι η ατομική ηθική σε συνδυασμό με την πολιτική σκέψη και κατ’ επέκταση την αποδόμηση, ή και όχι, του «κανονικού» /θεσμοθετημένου χαρακτήρα της εκάστοτε επιλογής.

Στον αγώνα ενάντια στο εξουσιαστικό οικοδόμημα και το οικονομικό σύστημα που το συντηρεί, οι πολιτικές επιλογές χωρίς συνολικό πρόταγμα είναι μερικές. Αυτό γιατί η εξουσία έχει αναπτύξει τέτοιους κατασταλτικούς μηχανισμούς, μυαλού και σώματος, ώστε να βάζει φραγμούς στην επαναστατική προοπτική και να υποβιβάζει πολιτικές επιλογές σε προσωπικές. Το βασικό βήμα ώστε να δομηθεί ένας πολιτικά συγκροτημένος τρόπος σκέψης και δράσης από τον οποίο θα εκλείπουν οι συμβιβασμοί, οι υπαναχωρήσεις και η μερικότητα, είναι η αποδόμηση των θεσμών που καταστέλλουν την ελεύθερη σκέψη και διαιωνίζουν την εξουσία.

Ένας από αυτούς τους θεσμούς είναι η εργασία, η οποία συντηρεί και αναπαράγει τα πρότυπα εκμετάλλευσης και εξουσίας με τα οποία έχουμε γαλουχηθεί. Η εργασία μέσα στον καπιταλισμό είναι κινητήριος δύναμη που τον τροφοδοτεί και τον διαιωνίζει, ενώ ταυτόχρονα αλλοτριώνει και παθητικοποιεί όλους αυτούς που την αποδέχονται ως μια φυσική διαδικασία. Ο αλλοτριωμένος άνθρωπος αρέσκεται στο να διατηρεί πλήρη άγνοια ή ακόμα και να αδιαφορεί έχοντας πλήρη επίγνωση, σχετικά με το τι επί της ουσίας καταναλώνει και των διαδικασιών παραγωγής αυτού (γραμμές παραγωγής εργοστασίων σε τριτοκοσμικές χώρες, δουλεία παιδιών στα λατομεία της Αφρικής, σφαγεία κ.ά.).

Από την άλλη η «εργασία» ως μέσο κάλυψης των βασικών αναγκών και συντήρησης των δομών σε μια μετεπαναστατική συλλογικοποίηση, δε θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από την αυτόβουλη προσφορά της δημιουργικής δραστηριότητας του ατόμου προς όφελος της συλλογικότητας (αυτονόητα και προς το συμφέρον του ατόμου ως κομμάτι της συλλογικότητας). Χωρίς ανταλλακτική αξία και όχι ως εξαγοράσιμο προϊόν, αλλά ισότιμα κατανεμημένη ανάλογα με τις δυνατότητες και την επιθυμία του καθενός. Η παραπάνω συνθήκη δε θα μπορούσε να ισχύει ως νόμος ή ως καθεστώς της κοινότητας, αλλά ως κομμάτι της συνείδησης των ατόμων που την απαρτίζουν.

Ένα ακόμα σημαντικό κομμάτι στη συνείδηση του ατόμου που είναι αναγκαίο για τον συμβιωτικό τρόπο ζωής σε μια μετεπαναστατική συλλογικοποίηση/ κοινότητα είναι η συνολική απόρριψη του εξουσιαστικού πλέγματος. Εξουσιαστικές πρακτικές (οργάνωση σε πόλεις, κράτη κλπ), θεσμοί (θρησκεία, οικογένεια, εργασία), λογικές (εκμετάλλευση, κοινωνικός κανιβαλισμός) αλλά και η ανθρωποκεντρική/σπισιστική θεώρηση, αναπόφευκτα θα εκλείψουν ώστε να οικοδομηθεί ένας κόσμος ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Η αποδόμηση του θεσμού της εργασίας και το ξεπέρασμά της, όχι μόνο θα απελευθερώσει το χρόνο του ανθρώπου και θα επαναφέρει τη χαμένη του δημιουργικότητα, αλλά θα συνεισφέρει έμπρακτα στην κατάργηση των ιεραρχικών και εκμεταλλευτικών λογικών που διέπουν το ισχυρό εξουσιαστικό πλέγμα της αστικής κοινωνίας. Σε μια τέτοια κατεύθυνση, ο άνθρωπος θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους όρους παραγωγής-εκμετάλλευσης, θα κατανοήσει βαθύτερα τις διατροφικές του επιλογές και θα έχει πλήρη έλεγχο αυτών, όπως επίσης θα αντιληφθεί και ένα κομμάτι της ατομικής του ταυτότητας που συνθέτουν οι επιλογές αυτές.

Αποτέλεσμα των παραπάνω δε θα ήταν μόνο η οικοδόμηση μια χειραφετημένης ανθρώπινης κοινωνίας, αλλά και η συνολική απελευθέρωση του φυσικού κόσμου από τον εξουσιαστικό πολιτισμό του σημερινού ανθρώπου. Αγωνιζόμαστε προς τον ορίζοντα ενός κόσμου αποτελούμενου από συνεργαζόμενες οικοκοινότητες αλληλοβοήθειας, όπου τα μέλη τους θα είναι ισότιμα και ελεύθερα, ενώ κανένα αισθανόμενο ον δε θα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και η δολοφονία γι’ αυτό το σκοπό θα είναι αδιανόητη. Η χρήση της βίας θα πραγματοποιείται μόνο απέναντι σε εχθρούς ή όταν απειλείται η ζωή μας και όχι για λόγους όπως η διατροφή. Άλλωστε και σήμερα η επαναστατική αντιβία αποτελεί για μας ένα εργαλείο-μέσο απέναντι στους εξουσιαστές μας κι όχι κάποιο φετίχ ή αυτούσια ευχαρίστηση.

αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, κρακατόα

7/9/2013 ΔΕΘ

Για άλλη μία χρονιά πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη ένα από τα μεγαλύτερα καπιταλιστικά «πανηγύρια». Μπάτσοι παντού, ασφυκτικοί έλεγχοι παντού. Η Θεσσαλονίκη αστυνομοκρατείται λόγω των διαδηλώσεων, ενώ ήδη έχει προηγηθεί η εκκένωση της κατάληψης Ορφανοτροφείου με την εισβολή κάθε λογής μπάτσων. Απολογισμός μετά τις διαδηλώσεις : ξυλοκοπημένοι διαδηλωτές, περίπου 120 προσαγωγές και η δημιουργία ενός κλίματος τρομοϋστερίας και πανικού στο κέντρο της πόλης. Πραγματοποιούνται 3 συλλήψεις, μία εκ των οποίων και του αναρχικού συντρόφου Θάνου Χατζηαγγέλου. Οδηγείται στη Γ.Α.Δ.Θ., όπου και αρνείται να δώσει αποτυπώματα με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Ακολούθησε η βίαιη προσαγωγή και υποβολή του σε δακτυλοσκοπικό και φωτογραφικό έλεγχο.

Αντιλαμβανόμαστε ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι αγώνες απαιτούν συστράτευση και αλληλεγγύη. Νιώθουμε συνεχώς την ανάγκη να δημιουργούμε τις δικές μας αδιαμεσολάβητες δομές και σχέσεις, βασισμένες στην αλληλεγγύη και στην συντροφικότητα, μέσα από τις οποίες προχωράμε σε αυτόν τον μαινόμενο πόλεμο ενάντια σε κάθε εξουσία.

Ως αναρχικοί-ες, δεν διαχωρίζουμε κανένα είδος εγκλεισμού, αναγνωρίζουμε τη σύνδεσή του με την εξουσία, γι’ αυτό και η αλληλεγγύη μας σε όλα τα όντα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας δράσης για την καταστροφή του υπάρχοντος συστήματος. Ο λόγος και οι πράξεις μας ενάντια σε κάθε είδος επιβολής, αιχμαλωσίας και εκμετάλλευσης πρέπει να είναι καθολικοί μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι.

Αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται ενάντια σε έναν κόσμο εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συγκέντρωση αλληλεγγύης

Παρασκευή 24 Απριλίου 11:00 δικαστήρια Θεσ/νίκης

Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

ΕΝΑΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Περιγράφοντας το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, είναι εμφανής η συνεχώς εντεινόμενη επίθεση της κυριαρχίας στους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας και η ολοκληρωτική εκμετάλλευση του φυσικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και των μη ανθρώπινων ζώων. Σε ελλαδικό επίπεδο, η βίαιη αναδιάρθρωση του κράτους, το οποίο προσπαθεί να ανταπεξέλθει στην κρίση που διέρχεται το καπιταλιστικό οικοδόμημα παγκοσμίως, πραγματοποιείται μέσα από το ξερίζωμα κεκτημένων χρόνιων αγώνων και την εξαθλίωση των εκμεταλλευόμενων. Απαραίτητη προϋπόθεση για την άντληση της κοινωνικής συναίνεσης είναι η ενστάλαξη του φόβου στις τάξεις των καταπιεσμένων. Έτσι το πρώην προνοιακό μοντέλο έρχεται να αντικατασταθεί από το κράτος ασφάλειας-καταστολής. Τμήμα αυτής της αναδιάρθρωσης είναι οι συνέπειες για όποιον επιλέξει να αντισταθεί στο περιβάλλον που επιβάλλεται, μέσα από ριζοσπαστικούς αγώνες, οι οποίες έχουν σκιαγραφηθεί μέσα από τις επιστρατεύσεις των απεργιών, τις εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων, τις συλλήψεις διαδηλωτών και τις φυλακίσεις αναρχικών και κομμουνιστών αγωνιστών.

Η εξουσία ωστόσο, ανεξάρτητα από τις αναδιπλώσεις και τις διαφοροποιήσεις που εμφανίζουν μέσα στο ιστορικό συνεχές οι κρατικές πολιτικές και η καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά και πριν την εμφάνιση αυτών, δομείται και εξαπλώνεται, διαχρονικά, σαν πλέγμα μέσα στο κοινωνικό πεδίο. Αν θέλουμε να μιλήσουμε ολιστικά γι’ αυτήν πρέπει να την αντιληφθούμε σε όλες της τις εκφάνσεις. Τόσο στην εκβιαστική πραγματικότητα της μισθωτής σκλαβιάς όσο και στο θεσμό της ιδιοκτησίας. Τόσο στο ξεζούμισμα των από τα κάτω απ’ τα αφεντικά τους, όσο και στο όνειρο ορισμένων για ανέλιξη στην κοινωνικοταξική πυραμίδα πατώντας στα κεφάλια των διπλανών τους. Τόσο στην επιβολή των κατασταλτικών μηχανισμών και την ύπαρξη των φυλακών, όσο και στο αίτημα των νοικοκυραίων για ασφάλεια. Τόσο στη φρίκη των ψυχιατρείων όσο και στη μετατροπή του σώματος σε δεξαμενή φαρμάκων. Τόσο στο ρόλο του αυταρχικού καθηγητή, όσο και στον ανταγωνισμό και το γλείψιμο στο σχολείο. Η εξουσία εντοπίζεται μέσα στις κοινωνικές σχέσεις και στους ρόλους που μοιράζει εντός της κοινωνίας, δημιουργώντας «δυνατούς» και «αδύναμους», «καθαρούς» και «βρώμικους», «άξιους» και «περιθωριακούς», «ανώτερους» και «κατώτερους». Στην πατριαρχία εντός της «ιερής» οικογένειας, στον ατομισμό, στις ανταγωνιστικές σχέσεις, στο ρατσισμό που επιτίθεται στη διαφορετικότητα και στις αποκλίνουσες από τη νόρμα επιλογές.

Οφείλουμε, όμως, εν τέλει, να εντοπίσουμε την εξουσία και στην καταστροφή του φυσικού κόσμου, να την αναγνωρίσουμε ως κύριο συστατικό της αντίληψης εκείνης που τοποθετεί τον άνθρωπο σε μία ανώτερη θέση από τα υπόλοιπα ζώα και ορίζει τη φύση σαν μηχανή παραγωγής χρήσιμων πόρων για τον ίδιο.

Η λεηλασία της φύσης

Υπεύθυνοι για τις περιβαλλοντικές αποδιαρθρώσεις δεν είναι οι άνθρωποι γενικά αλλά η αρπακτική κοινωνία και οι πλούσιοι που επωφελούνται από αυτή, όπως διατύπωνε το 1989 ο Μάρεϊ Μπούκτσιν. Έτσι, λοιπόν, τεράστιες εκτάσεις δασών αποψιλώνονται για εξορυκτικές διεργασίες με σκοπό την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, όπως συμβαίνει στην περιοχή των Σκουριών στην Β.Α Χαλκιδική, όπου πάνω από 3.300 στρέμματα αρχέγονου δάσους καταστρέφονται και είδη άγριας ζωής απειλούνται λόγω της ρύπανσης από τις τοξικές ουσίες που απελευθερώνονται στην περιοχή από τις εξορύξεις. Έτσι, για την επιβίωση και την επέκταση της κυριαρχίας και του καπιταλισμού σε όλο τον κόσμο, όλο και περισσότερα ορυχεία εμφανίζονται σκάβοντας το υπέδαφος, ρυπαίνοντας τους βιότοπους και οδηγώντας, εντέλει, στον θάνατο πολλά από τα έμβια όντα των τοπικών οικοσυστημάτων. Όλες αυτές βέβαια οι διαδικασίες έχουν σαν σκοπό την εκπλήρωση και κατασκευή περισσότερων επίπλαστων αναγκών στηρίζοντας έτσι την υπερκατανάλωση και τελικά τα προνόμια της εκάστοτε εξουσίας.

Οι επιπτώσεις, όμως της εκβιομηχάνισης ή αλλιώς της επέλασης του κεφαλαίου και των λογικών του στη φύση δεν περιορίζονται στις εξορύξεις, τα ορυχεία και τις εκχερσώσεις. Η επέκταση της αστικοποίησης οδηγεί στον κατακερματισμό των ενδιαιτημάτων, των βιοκατοικιών, δηλαδή, στις οποίες διαβιούν τα εναπομείναντα εν ζωή μη ανθρώπινα ζώα και οι εναπομείναντες ιθαγενείς ανθρώπινοι πληθυσμοί. Η απομύζηση των φυσικών πόρων προς όφελος της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ συνδυάζεται με τη διοχέτευση τεραστίων ποσοτήτων λυμάτων και αποβλήτων σε φυσικά ή ημιφυσικά, υδάτινα ή χερσαία οικοσυστήματα. Η σύνθεση της ατμόσφαιρας έχει τροποποιηθεί ριζικά καθώς μεγάλες ποσότητες αζώτου και διοξειδίου του άνθρακα χαρακτηρίζουν πια τον αέρα που αναπνέουμε. Ρύπανση της ατμόσφαιρας και των εδαφών, αποψίλωση των δασών, πυρκαγιές, αποξήρανση υγροτόπων, εξαφανίσεις ειδών, δραματικές μειώσεις σε πληθυσμούς άγριων ζώων φαντάζουν αναστρέψιμα μπροστά στο νέο κίνδυνο που εγκυμονεί η τερατώδης επιστημονική ανάπτυξη του τενχοβιομηχανικού συμπλέγματος. Η επίδραση στο DNAαπό τους λακέδες του καθεστώτος, μοριακούς βιολόγους/ γενετιστές ανανεώνει το καπιταλιστικό βιοπολιτικό οπλοστάσιο με τερατόμορφες τεχνικές επιβολής του ελέγχου απειλώντας ταυτόχρονα το φυσικό κόσμο. Οι επιπτώσεις των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (φυτικών και ζωικών) στο περιβάλλον είναι ήδη ορατές.

Η εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων

Η ίδια τακτική επιβολής της κυριαρχίας στη φύση ασκείται και στα μη ανθρώπινα ζώα. Δισεκατομμύρια ζώα εκτρέφονται, κακοποιούνται και δολοφονούνται κάθε χρόνο από τη βιομηχανία κρέατος και ζωικών προϊόντων για να τραφεί και να ντυθεί ο άνθρωπος. Κατά αυτή τη διαδικασία χιλιάδες στρέμματα αποψιλώνονται είτε για την κατασκευή κτηνοτροφικών φυλακών είτε για την καλλιέργεια ζωοτροφών, ενώ τεράστιες ποσότητες νερού σπαταλούνται και τεράστιες ποσότητες CO₂απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα. Οι συνθήκες διαβίωσης των ζώων στις κτηνοτροφικές φυλακές είναι άθλιες καθώς στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο με συνέπεια να πάσχουν από σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ζωντανοί οργανισμοί με σκέψεις και συναισθήματα αντιμετωπίζονται σαν εμπορεύματα, αφού ο προορισμός τους είναι να τεμαχιστούν και να βρεθούν στο πιάτο ή στη ντουλάπα του καταναλωτή. Με την ίδια ακριβώς λογική του εμπορεύματος λειτουργούν και άλλα είδη σύγχρονων φυλακών. Έχουμε λοιπόν τους ζωολογικούς κήπους και τα τσίρκο, όπου διάφορα είδη, απειλούμενα και μη, απαγάγονται από το φυσικό τους περιβάλλον ή γεννιούνται και εκτρέφονται εκεί με μοναδικό σκοπό να αποδώσουν κέρδη σε κάθε λογής άρρωστο μυαλό, που κερδοφορεί απομυζώντας τα. Συγκεκριμένα αναγκάζονται να ζήσουν όλη τους τη ζωή ως αντικείμενα θεάματος μέσα σε ένα κλουβί ζωολογικού κήπου με το πρόσχημα της «εκπαίδευσης» και της «διατήρησης της βιοποικιλότητας», είτε να κάνουν διάφορα κόλπα για να διασκεδάσουν τους διεστραμμένους λάτρεις των τσίρκο. Αυτοί οι «πρωταγωνιστές» της παράστασης προφανώς και δεν κάνουν τα διάφορα κόλπα από δικιά τους βούληση, αντίθετα η συμπεριφορά τους είναι αποτέλεσμα χρόνιας καταπίεσης, τιμωρίας και ταπείνωσης της προσωπικότητάς τους. Επίσης αν θεωρούμε ότι τα παραπάνω διδάσκουν κάτι, τότε σίγουρα αυτό είναι ότι τα μη-ανθρώπινα ζώα, υπάρχουν για να φυλακίζονται και να ψυχαγωγούν και ότι όλος ο φυσικός κόσμος υπάρχει για να είναι εκμεταλλεύσιμος.

Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή των pet shop όπου τα μελλοντικά κατοικίδια του ανθρώπου της πόλης ζουν φυλακισμένα μέχρι κάποιος να τα αγοράσει ενώ πολλά πεθαίνουν από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και μεταφοράς. Επιπλέον γύρω στα 100 εκατομμύρια ζώα χρησιμοποιούνται κάθε χρόνο σε πειράματα τα οποία, ούτως η άλλως, τις περισσότερες φορές είναι άχρηστα λόγω της διαφοράς του ανθρώπινου οργανισμού από αυτόν των πειραματόζωων. Οι πειραματιστές φυλακίζουν τα ζώα, τα μετατρέπουν σε εργαλεία και τα αναγκάζουν να ζουν μια ζωή στον πόνο υπό τη στέρηση της ελευθερίας και της αυτενέργειας στο όνομα μιας «ανθρώπινης προόδου» η οποία πατάει επί πτωμάτων.

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες επεκτείνονται όμως και στους υδρόβιους οργανισμούς είτε σαρώνοντας την θάλασσα με φονικά εργαλεία και παγίδες είτε εκτρέφοντας τους στα ιχθυοτροφία. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί ψάρια και άλλα είδη που ζουν στη θάλασσα, στα ποτάμια και στις λίμνες κυρίως ως κομμάτι της διατροφής του αλλά και κάποιες φορές για την προσωπική ευχαρίστηση και αυτοπροβολή. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με άλλα είδη που κυνηγιούνται από διάφορους επίδοξους δολοφόνους με γεμάτο στομάχι οι οποίοι επιστρατεύουν όπλα και ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά για αυτό το σκοπό. Τέλος, άλλες περιπτώσεις επιβολής του ανθρώπου πάνω στα ζώα είναι οι μάχες μεταξύ τους, οι ιπποδρομίες, η εκπαίδευση κι η χρήση τους από κατασταλτικούς μηχανισμούς κ.ά.

Όλα όσα έχουν ειπωθεί παραπάνω και πολλά ακόμα που δεν έχουμε αναφέρει, δεν τα διαχωρίζουμε ως προς την σημασία τους, αλλά για να περιγράψουμε την φρίκη που χαρακτηρίζει όλες τις μορφές εκμετάλλευσης του φυσικού περιβάλλοντος και των ζώων, ανθρώπινων και μη, θα θέλαμε ολόκληρους τόμους.

Το πρόταγμα της ολικής απελευθέρωσης στο εδώ και το τώρα

Η επίθεση που δεχόμαστε από την πλευρά της κυριαρχίας είναι συνολική, και μόνο με ένα πρόταγμα συνολικό, όπως αυτό της ολικής απελευθέρωσης, μπορούμε να αντεπιτεθούμε. Καμιά απελευθέρωση δεν θα υπάρξει ποτέ αν δεν απορριφθεί κάθε είδους εξουσία, είτε αυτή ασκείται στα ανθρώπινα είτε στα μη ανθρώπινα ζώα. Η απελευθέρωση της φύσης και των στοιχείων που την αποτελούν θα έρθει από την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου, των δομών τους και των σχέσεων που προωθούν. Προϋποθέτει επίσης την καλλιέργεια της αντίληψης ότι η ελευθερία των ανθρώπων είναι ισάξια με την ελευθερία των υπόλοιπων ζώων και της φύσης συνολικά και την αποδόμηση της ανθρωποκεντρικής λογικής, η οποία προτάσσει την ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους έναντι των άλλων και πως η φύση είναι αποκομμένη από εμάς και υπάρχει μόνο για να την εκμεταλλευόμαστε.

Έτσι, στην κατεύθυνση της συλλογικοποίησης των αντιστάσεων μας ενάντια στο εξουσιαστικό οικοδόμημα επιλέξαμε να δημιουργήσουμε αυτή τη συλλογικότητα. Μέσα σε μια εποχή που το μούδιασμα των κοινωνικών αντανακλαστικών και η αφομοίωση του κόσμου από τους μηχανισμούς του κράτους είναι τόσο έντονα, προτάσσουμε ένα συνολικό αγώνα ενάντια στο οικοδόμημα της κυριαρχίας, με ριζοσπαστικότητα όχι μόνο σε επίπεδο λόγου αλλά και δράσης. Ως αναρχικοί/αντιεξουσιαστές λειτουργούμε στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, ισότιμα και αντι-ιεραρχικά. Αντιτασσόμαστε στη λογική διαχωρισμού των καταπιεσμένων, συνδέοντας αγώνες που εναντιώνονται σε κάθε μορφή επιβολής της εξουσίας. Γιατί κανένας δεν θα είναι ελεύθερος μέχρι την εξ ολοκλήρου συντριβή και των τελευταίων εξουσιαστικών μηχανισμών, οι οποίοι ξεζουμίζουν καθημερινά τη γη και στερούν την ελευθερία και την αυτενέργεια από όλους και όλες μας.

Ανυποχώρητος αγώνας για έναν ανεξούσιο ελεύθερο κόσμο.

αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, κρακατόα.

Πάτρα, Δεκέμβρης 2014.

olikiapeleutherosi@espiv.net

olikiapeleutherosi.espivblogs.net

Πηγή: Αλογόμυγες

ΦΟΛΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥΣ

Μπήκε η άνοιξη και μαζί με τη φύση «ξύπνησαν» και κάποιοι επιχειρηματίες και τουριστοϋπεύθυνοι, από αυτούς που σε κοιτάνε με το σήμα του ευρώ στα μάτια και άρχισαν το ζέσταμα και τις επικύψεις για να δεχτούν τους τουρίστες στα Χανιά. Προφανώς χρειάζεται να καθαρίσουν την περιοχή (Παλιό λιμάνι, Κουμ Καπί, Χαλέπα) από τις κινούμενες βρομιές και εστίες μόλυνσης που αποτελεί για αυτούς ό,τι κινείται αλλά δεν τρώγεται, τουλάχιστον σύμφωνα με τις δικές τους συνήθειες, που είναι άλλωστε και οι «ορθές». Ή είναι το κέντρο του κόσμου ή όχι….

Φυτοφάρμακα, ποντικοφάρμακα, γυαλιά, κρυμμένα μέσα σε φαγητό για να ξεγελάσουν τα ζώα που και πείνα αισθάνονται, και δίψα, και πόνο και φόβο, σε αντίθεση με τους ψυχοσυναισθηματικά νεκρούς που πετάνε τις φόλες και η δική τους «ανώτερη» ανθρωποευφυία ξέρει μόνο να κάνει υπολογισμούς και εξισώσεις μετρώντας δύναμη, κεφάλια τουριστών και κέρδη. Τα σκατά που είναι μέσα στο κεφάλι τους είναι πολύ περισσότερα από όσα είναι στα πεζοδρόμια.

Γνωρίζουμε ότι όπως οποιαδήποτε βιομηχανία, έτσι και η τουριστική βασίζεται για τα κέρδη της στην εκμετάλλευση και το αίμα των πιο ευάλωτων, είτε αυτοί είναι «εργαζόμενοι» υπηρέτες αφεντικών, είτε «τοπικά εδέσματα», «εκθέματα» σε κήπους, ενυδρεία και ψαροπεντικιουράδικα, μασκαρεμένοι κουβαλητές σε άμαξες, «αδέσποτα» που τους χαλάνε την εικόνα, είτε η γη που ισοπεδώνουν και ξεζουμίζουν για να συντηρήσουν τις ξενοδοχειάρες τους με τις πισίνες και το γκαζόν.

Από την άλλη, βεβαιώνουμε όποιον αμφιβάλει και όποιον αδιαφορεί, ότι εμείς είμαστε με την πλευρά των ζωντανών που μπορούν και αισθάνονται, χαίρονται όταν βλέπουν τη ζωή και τη διαφορετικότητά της και οργίζονται όταν οποιοσδήποτε προσπαθεί να κυριαρχήσει πάνω της και να την καταστρέψει. Είμαστε κι εμείς ζώα και πολύ πιο λυσσασμένα από αυτά πουπροσπαθούν να σκοτώσουν με τα δηλητήρια που ξεχειλίζουν τη σκέψη τους και σκορπίζουν στους δρόμους.

Όσο και να κρύβονται, θα μυρίζουμε τους σκατόψυχους από μακριά,
θα τους βρίσκουμε και θα απαντάμε από κοντά…

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ

Χανιά, έναρξη τουριστικής σεζόν 2015…

Μια σύγχρονη ιστορία εξορίας

Λεγεται ότι οι σκύλοι της Κωνσταντινούπολης έφτασαν εκεί μαζί με τους τούρκους κατά την άλωσή της το 1453. Από τότε μέχρι και τη βασιλεία του σουλτάνου Μαχμούτ ΙΙ παρέμειναν ως οι άρχοντες του δρόμου και ζούσαν σε αρμονια με τους κατοίκους. Με σκοπό τη δυτικοποίηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας ο σουλτάνος εξόρισε τα σκυλιά στο κοντινό νησί Οξειά. Οι κραυγές των σκυλιών μετά την εγκατάλειψή τους σε ένα έρημο νησί χωρίς τροφή και νερό άρχισαν να αντηχούν στον ουρανό και ο λαός της Kωνσταντινούπολης τις εξέλαβε ως κατάρες. Ύστερα από τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων ο σουλτάνος διέταξε την επιστροφή των σκύλων στην πόλη. Η εμμονή όμως για την εκκαθάριση των δρόμων από τα αδέσποτα σκυλιά και τον εκμοντερνισμό της αυτοκρατορίας δεν είχε τελειώσει. Όπως και ο προκάτοχός του, ο σουλτάνος Αμπτουλαζίζ πίστευε στην αντίληψη ότι μια δυτική πόλη είναι μια πόλη δίχως αδέσποτα σκυλιά. Έτσι και αυτός υπέγραψε ένα δεύτερο φιρμάνι για την εξορία τους ξανά στο ίδιο νησί. Η φωτιά που ξεσπασε μια εβδομάδα αργότερα και ισοπέδωσε μια ολοκληρη περιοχή θεωρήθηκε ως τιμωρία και κατάρα για το δεύτερο διωγμό των σκυλιών. Για αυτό το λόγο τα σκυλιά για ακόμη μια φορά αποδεκατισμένα επέστρεψαν στους αφιλόξενους πλέον δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Κατά την περίοδο όμως της βασιλείας Abdulhamit ΙΙ οι αδέσποτοι σκύλοι έζησαν μια περίοδο ελευθερίας καθώς ο σουλτάνος έδειχνε συμπάθεια προς αυτά. Ωστόσο στις αρχές του εικοστού αιώνα, η Επιτροπή της Ένωσης και Προόδου, υπό την διοίκηση των νεότερων Τούρκων έθεσε ως πρώτο μέλημά της το να αδειάσουν οι δρόμοι. Ηταν ο Talat Pasha, υπουργός εσωτερικών, αυτός που το 1910 ξεκίνησε τη μεγαλύτερη καμπάνια αιχμαλωσίας και διωγμού. Χιλιάδες σκυλιά συγκεντρώθηκαν και στάλθηκαν στην εξορία.

Σήμερα η τουρκική κυβέρνηση έχει επιλέξει μια πιο «ήπια» αντιμετώπιση των αδέσποτων σκύλων σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Τα σκυλιά ζουν ακόμη στους δρόμους, αλλά υπό τον έλεγχο του κράτους που τα μαζεύει, τα στειρώνει και μέσω τσιπ τα ελέγχει και τα εμποδίζει να δημιουργήσουν αγέλες. Η τακτική της εξορίας δεν έχει εκλείψει ακόμα. Το 2008 μεταφέρθηκαν σκυλιά απο το κέντρο της Κωνσταντινούπολης στο κέντρο επανένταξης» σκύλων στο χωριό Κισιρκάγια, το οποίο στην ουσία είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι αρμόδιες αρχές σχεδιάζουν άλλα δύο ίδιου τύπου κέντρα στις περιοχές Trabzon και Kocaeli.

Στις αρχές του 2015 ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων συγκεντρώθηκαν έξω από το στρατόπεδο στο Κισιρκάγια φωνάζοντας συνθήματα και κατάφεραν να γκρεμίσουν την περίφραξη του χώρου. Οι φιλοζωικές οργανώσεις καθώς και μεγάλη μερίδα της τουρκικής κοινωνίας καταδικάζουν την απομάκρυνση των ζώων από τους δρόμους.

Η υπόθεση της Τουρκίας θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τα γεγονότα που συνέβησαν στη Ρουμανία πέρσι. Ύστερα από την υποτιθέμενη επίθεση αγέλης αδέσποτων σε 4χρονο το 2013, με κοινοβουλευτική απόφαση ξεκίνησε η μαζική εξόντωση αδέσποτων που αιχμαλωτίζονταν, και αν μέσα σε 14 ημέρες δεν αναζητούνταν ή υιοθετούνταν, θανατώνονταν. Οι δολοφονίες αφέθηκαν στην πρωτοβουλία των πολιτών, οι οποίοι επιβραβεύονταν με 48 ευρώ για κάθε σκύλο που θανάτωναν. Ύστερα από παγκόσμιες διαμαρτυρίες παρατηρείται μια ύφεση του φαινομένου, όχι όμως εξάλειψή του.

Στην υπόλοιπη Eυρώπη η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Δεν υπάρχουν αδέσποτα ζώα και σπάνια συναντά κανείς ημίαιμα σκυλιά. Αυτό που επικρατεί είναι αποστειρωμένες άδειες πόλεις στις οποίες κυκλοφορούν μόνο δεσποζόμενα ζώα με λουριά, χαρτιά και τσιπάκια. Παράλληλα προωθείται η καθαρότητα της ράτσας, καθώς αυτή θεωρείται προέκταση του κοινωνικού στάτους και της μόδας. Αυτό όμως που πραγματικά κρύβεται πίσω από τις κοσμοπολίτικες και πλούσιες ευρωπαικές μητροπόλεις, είναι ένα ακόμη νταχάου αδέσποτων σκύλων. Οι ευρωπαίοι μπόγιες μαζεύουν και στέλνουν τα ζώα σε δημοτικά καταφύγια. Αυτά παραμένουν εκεί μέχρι να παρέλθει η χρονική προθεσμία μέσα στην οποία πρέπει να υιοθετηθούν, αλλιώς θανατώνονται.

Αυτή η τακτική παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τις μεθόδους εξόντωσης των εβραίων στη ναζιστική Γερμανία. Κατά το πρώτο στάδιο οι ναζί περιόριζαν τους εβραίους σε περιοχές (γκέτο) χωρίς τροφή και νερό με σκοπό τη φυσική εξόντωσή τους, ενώ αργότερα τους φυλάκιζαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στοιβαγμένους σε μικρούς χώρους η δομή των οποίων θυμίζει έντονα τις εγκαταστάσεις του κισιρκάγια. Τέλος, το τσιπάκι και το καρτελάκι που φέρουν τα σκυλιά παραλληλίζεται με τον αριθμό που αποτύπωναν οι ναζί στο χέρι των εβραίων.

Στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο και κατ’επέκταση στη χώρα μας αντίστοιχη μεταχείριση υφίστανται και οι μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Mε βάση το καθεστώς εξαίρεσης η ζωή τους απαξιώνεται καθώς θεωρούνται κατώτεροι από το σύστημα που ορίζει ποιοι είναι οι προς εκμετάλλευση και ποιοι όχι. Αυτοί που στον καπιταλιστικό κόσμο δεν κρίνονται χρήσιμοι, χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι και διώκονται, φυλακίζονται, εξοντώνονται.

Προωθείται άλλωστε, από την Ευρώπη ένα πρότυπο καθαρότητας των πόλεων, που ευνοεί συμπεριφορές και απόψεις εχθρικές σε ό,τι έρχεται σε αντίθεση με αυτό. Οι αντιλήψεις αυτές δικαιολογούνται από την ιεραρχική δομή των συστημάτων καταπίεσης (ρατσισμός και σπισισμός).

Είναι προφανές ότι από την πρώτη εξορία των σκύλων επί οθωμανικής αυτοκρατορίας, τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, έως τα σημερινά «κέντρα φιλοξενίας» μεταναστών και τα κέντρα κράτησης σκύλων η τακτική απομόνωσης παραμένει η ίδια και το μόνο που αλλάζει είναι η προσαρμογή της εικόνας της στις εκάστοτε κοινωνικές συγκυρίες. Στο πιο νεοφιλελευθερο σήμερα η αγριότητα αυτού του τύπου φυλάκισης έχει μειωθεί, μπορεί όμως και να έχει περίτεχνα αλλοιωθεί. Οι δολοφονίες αν και πλέον σημαντικά λιγότερες συνεχίζονται συγκαλυμμένες στο όνομα μιας κοινωνίας καθαρότερης που δεν έχει χώρο για το διαφορετικό, το «άλλο» και το ελεύθερο.

 Στον εγκλεισμό ανθρώπων και ζώων, απαντάμε με συνολικό γκρέμισμα του κυρίαρχου πολιτισμού, και την ανάδυση μιας κοινωνίας ισότητας, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης με το φυσικό κόσμο. Επειδή δεν υπάρχει πτυχή της εξουσίας που να μην καταπιέζει, πόλεμος στην μηχανή της κυριαρχίας με όλα τα μέσα.

Ανυποχώρητος αγώνας για την ολική απελευθέρωση και την αναρχία!

 Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο